Парасткі Памяці на Руінах Былога (Weeping Twilight)

Часопіс «ВЕРАСЕНЬ» 2010г:

Чалавека, які не надта звязаны з разнастайнай плынню сучаснага музычнага экстрыму, пэўна, дзівяць факты прагнага памкнення да касмапалітычнай, часам ледзь не нігілістычнай формы, пры пакуль яшчэ шчырай чуласці душы пэўных артыстаў разгарнуцца да спрадвечнага нацыянальнага зместу. І гэта не толькі ў Беларусі, калі прыгадаць армянскі гурт Sworn, грузінскі Valley Lord, італьянскі Forth Monarchy, фінскі Heorot, дзе за іншамоўнымі назвамі хаваецца глыбокая нацыянальная сутнасць. Кожны з іх разумее яе па-свойму. Мы ўжо згадвалі пра шыкоўных паўэр-металістаў з Soulsides, якія выдалі паўнавартасны беларускі альбом “Першы Крок”, а вось і яшчэ адзін шакуючы ўзор глыбока свядомай пазіцыі, апранутай у лёгкую касмапалітычную накідку – мінскі WEEPING TWILIGHT з кружэлкай “Парасткі Памяці на Руінах Былога”.

Раз ужо распачалі параўнанні, дык варта зазначыць, што калі Soulsides хаваюць за ангельскай назвай сваё сучаснае адлюстраванне жыцця, дык WEEPING TWILIGHT (“Сутонне Плачу”) пайшоў яшчэ глыбей, асэнсоўваючы сваю творчасць у кантэксце фальклорных традыцыяў. Толькі засцерагаю вас, не паддавайцеся банальным стэрэатыпам фольк-рока, бо тут ідзе гаворка не пра механічную пераапрацоўку песеннай спадчыны продкаў у сучасных стылях, а пераемнасць у майстэрстве стварэння такога скарбу. Песні, якія пішуць Віталь Абрамовіч (лідэр-гітара, клавішныя, акардэон, падпеўкі) і Міхаіл Васількоў (бубны, падпеўкі), так і здаюцца векавечнымі фальклорнымі ўзорамі, хіба толькі з нязвычна распрацаванай драматургіяй, пакуль буклет альбома не разгорне шарм неафольку:

Мая маці дарагая,
ты меня ў сабе насіла,
Ты дзіцёнка гадавала.
Ці заплачаш ты аб сыне,
Калі скажуць, што памёр я,
што раптоўна знік са свету?

А рэч у тым, што недарэка-сынок паспеў пакрыўдзіць і сястру, і брата, і бацьку, перасварыўшыся з усімі. Пакрыўдзіў і маці, але ейны адказ не такі, як ад іншых сваякоў:

Горка-горка я заплачу,
Калі згінеш ты, мой сынку,
Знікнеш з ліку чалавекаў –
Без цябе род застанецца.

Песня гэтак і называецца “Спрадвечны боль (Сэрца Маці)”, бо малюе вобраз маці не ў бытавых, а ў філасофскіх катэгорыях захавання роду. Сэнс у тым, што руйнаванне чалавечага духу пачынаецца, калі чалавек губляе повязі з родным, крэўным, сваім, а сігналам татальнага духовага заняпаду становіцца разлад з маці, бо толькі яна, а не самазваныя сябры й дабрадзеі, здольная трываць нават балючыя крыўды, гатовая адгукнуцца на першы покліч роднай душы, каб не даць ёй загінуць.

Праўда, дзеля мяжы дасканаласці ў гэтай тэме музыкам варта не забыаць і верш “Блудны Сын” нашага вялікага сучасніка Анатоля Сыса (1983). Ягоны зварот да маці яшчэ больш пякучы:

Ты ўбачыш – паб’е твайго сына жыццё
І калі цябе слёзы разбудзяць, —
Знак трывогі: я рукі к табе распасцёр,
Вінаваты прыйду – не асудзіш.

У той час, калі ў краіне склалася традыцыя аглабельнага залучэння беларускай музыкі да нібыта надта палітызаванай плыні, удзельнікі WEEPING TWILIGHT (а да названых варта дадаць яшчэ вакаліста ды басіста Алеся Глякава, які таксама часам піша музыку, рытм-гітарыста Аляксея Бобрыкава) апынуліся сярод тых надта пераляканых, якія катэгарычна адкрыжоўваюцца ад палітыкі, адмаўляючыся нават супрацоўнічаць з лэйбламі, што выдаюць масавыя CD-выданні з нейкім, хай не палітычным, дык хоць сацыяльным падтэкстам. Сітуацыя дзівосная сама па сабе, бо сёння ж нікто не пытае пра палітычныя прыхільнасці дзеячоў класічнай літаратуры, на творах якіх усе мы выхоўваліся: ці былі апазіцыянерамі Колас, Купала, Чорны, а калі не, дык за што некаторыя з іх сядзелі ў турмах? Не за крадзёж ці забайства!

Тым ня менш, нават у такой дзівоснай сітуацыі WEEPING TWILIGHT, баючыся кляйма апазіцыянера, здолеў не апускацца да ўзроўню камерцыйнага пустазвоннага шоўбізу (“хоць чума пяе наўкол, як памрэш – не зліся; / драгз, секс і рок-н-рол – жыві ды весяліся”). Сталічныя прыхільнікі меладычнага блэк-дэз-металу здолелі захаваць змест сваёй творчасці на сур’ёзным філасофскім узроўні. Такіх смачных і настраёва разбудаваных паводле гуку гітарных партыяў трэба яшчэ пашукаць на нашай метал-сцэне, а што спевы часам нагадваюць дэкламацыі старажытных вечавых сходаў цудоўна кампенсуецца змястоўнасцю тэкстаў, замешаных на памежжы рамантычных першабытных легендаў і філасоўскай лірыкі беларускага сярэднявечча:

Чужыя абрады, не тыя ахвяры,
На капішчах стоды ў чужынскім убранні,
Няродныя словы ў мове бацькоўскай,
Крумкач сваё Вока Вайны зноў расплюшчыў.

Дадатковай кампенсацыяй спеўнай нязвыкласці WEEPING TWILIGHT стане й наяўнасць у некаторыхтрэках голасу патрыярха беларускага фольк-мадэрну Алега Хаменкі, а ўжо будзьце пэўныя, што лідэр ПАЛАЦа не стане практыкавацца з недавукамі музычнай сцэны.

Мае пагодкі, якія не надта звыкліся да цяперашніх хрыпла-крыклівых традыцыяў сучаснай экстрэмальнай музыкі, часам перапытваюць, ці не занадта мода забівае ў кожным канкрэтным прыкладзе змест творай? І хоць WEEPING TWILIGHT не можа параўнацца з чыстым сапраўдным распевам голасу згаданага Soulsides, усё ж здольны данесці менавіта змест песні. Да таго ж віртуозныя музыкі калектыву па-майстэрску валодаюць яшчэ й эмоцыямі слухачоў. У музыцы WEEPING TWILIGHT толькі персанальны пенсіянер “дастапамятнай” партыі не здолее нічога пачуць. У гэтых яркіх, брутальных, эмацыйна напоўненых беларускіх песнях няўрымслівай моладзі, якая здолела развіваць далей не толькі мадэрновую, але й фолькавую традыцыю.