the glitchhh: пра інструментал рок, першы кліп і лёс беларускага музыкі
Апублікавана
у
Інтэрв'ю
Працягваем тусіць з музыкамі. На гэты раз вырашыў пагутарыць з прадстаўніком роднае сцэны. Ёсьць такі менскі гурт, мы нават посьцілі іх дэбютны EP, які складаецца усяго з двух чалавек, грае інструментал рок ды называецца the glitchhh. Вось я і вылавіў іх заснавальніка і галоўнага аўтара — гітарыста J.J.’я, тым болей была нагода, бо хлопцы зусім нядаўна выдалі свой першы кліп, ну як кліп… Карацей кажучы, чытайце інтэрв’ю пра беларускіх прадстаўнікоў такога вельмі цікавага і крыху экзатычнага стылю. Сяргей:
Як прыйшла ідэя граць інструментал рок? У першую чаргу, цябе ўсе ведаюць, як гітарыста менскай глэм рок фармацыі Stardust Circus?
J.J.:
Я з раньняга дзяцінства займаюся музыкай і заўсёды знаходзіў яе болей удалым варыянтам выказваньня сваіх думак, чым словы. Інструментальнай музыкай я захапляўся заўсёды, я складаў яе даўно, проста ніяк не даходзілі рукі узяць ды запісаць гэты матэрыял.
Сяргей:Увогуле, хто натхніў цябе ўзяць у рукі гітару? І чаму твой сайд-праект займаецца інструментал рокам, судзячы па прэзентацыі альбомаў Стардастаў у Рэпабліку табе падабаецца індастрыял?
J.J.:
У школе я граў на бубнах і ня вельмі цікавіўся гітарай, потым намагаўся сьпяваць, дурная задума, а ў 15 год брат прынёс мне перапісаныя на касету песьні Ozzy, і там была Perry Manson з круцейшым сола Zakk Wylde’a, гэта стала пераломным момантам, калі мне проста захацелася ўзяць у рукі гітару і сыграць менавіта вось так… і панеслася (сьмяецца). Наконт індастрыялу, мне падабаецца шмат добрай музыкі, не магу сказаць, што я зьяўляюся прыхільнікам нейкага адзінага стылю, хутчэй люблю сапраўды добрыя гурты, а ў якім яны граюць стылі – гэта ўжо ня важна, сярод самых-самых магу назваць Nine Inch Nails, Guns n Roses, Pink Floyd, Black Sabbath.
Сяргей:
Можаш адзначыць кагосьці зь беларускіх гітарыстаў, якіх можна пазнаць амаль зь першых аккордаў?
J.J.:
Хм...(задумаўся) бадай з тых, хто вылучаецца, на мой погляд гэта Zartipo, Уладзімер Майсюк, Зьміцер Сайкоўскі (гітарыст Join the electric sun), а ўвогуле, цяжка ў нас са сваім тварам у музыкаў, што вельмі крыўдна, таму што быў добры старт і задаткі яшчэ ў 80-х, але неяк усё здулася і зараз вельмі цяжка знайсьці асобу сярод беларускіх выканаўцаў.
Сяргей:Наконт кліпа, гэта болей паходзіць на вельмі якасны запіс рэпетыціі, у чым была задумка вашага першага відэа?
J.J.:
Ну так і ёсьць, гэта запіс з рэпетыцыі, зроблены за палову гадзіны, першая спроба. У нас было вельмі мала часу, каб пасьпець зрабіць штосьці большае, але мы дамовіліся са Зьмітраком (чалавек, які усё гэта зьняў і змантаваў), што мы зараз запішам новы матэрыял і на адну кампазіцыю здымем паўнавартаснае відэа зь сюжэтам і ідэяй.
Сяргей:
Якое твае меркаваньне наконт рок-музыкі ў Беларусі цалкам? Ці дастаткова мець толькі талент і здольнасьці, каб запісаць матэрыял, пачаць выступаць і кудысьці прасунуцца?
J.J.:
Наконт нашай музыкі я ўжо выказаўся вышэй, магу толькі дадаць, што ёсьць шмат добрых і цікавых гуртоў, на канцэрты якіх цікава хадзіць і працы, якіх прыемна слухаць. Але ўзровень музычнай індустрыі ў нашай краіне настолькі нізкі, што шанцаў тут у гуртоў 0. А наконт таго, каб прасунуцца… пакуль ня ведаю, як прабьюся кудысьці, дык адразу распяваду пра гэта (сьмяецца).
Сяргей:Якія творчыя планы маеш на будучыню і што зьбіраешся рабіць са сваім сайд-праектам?
J.J.:
У планах запісы новых кружэлак, пакуль што кароценькіх EP, але мы ўсё яшчэ знаходзімся ў пошуку гука, стыля, манеры выкананьня і музычнага мысьленьня. А так жа ў планах новыя кліпы і канцэрты, хочам паспрабаваць сабраць цікавая інструментальныя калектывы Беларусі і зрабіць вялікі канцэрт.
Сяргей:
Калі чакаць канцэрт і ці паклічаш нас у якасьці журналістаў?
J.J.:
Канцэрты абавязкова будуць у канцы вясны, калі запішам новы EP і будзем яго прэзентаваць. І вас абавязкова запросім, бо ў нашыя часы народ больш даведваецца аб чымсьці менавіта зь Інтэрнэт-старонак, чым ад гуртоў, канцэртаў ці запісаў, таму куды ж мы бяз вас (зноў сьмяецца).
Мабыць варта пажадаць хлапцам вялікага польпеху ды трываньня. А тым часам, беларуская сцэна паціху сабе жыве і хтосьці штосьці робіць, бывае — робіць выдатна. Дык давайце жыць разам з гэтай самай сцэнай, бо ўсё гэта — раздробленыя часткі адзінага андэрграўнду, дык давайце неяк усёж-такі кааперавацца.
Тэкст: Сяргей Бохан
0 каментароў