M.G: бульбатрэш з Гарадзеншчыны
Апублікавана
у
Інтэрв'ю
M.G — малады гурт, які зьявіўся ў Наваградку ў 2008-м годзе, і з таго часу радуе ўсю рэспубліку канцэртамі і песьнямі. Нядаўна выпусьціў дэбютны альбом “К чорту гарэлку”. Хлопцы лічаць сябе стваральнікамі новага жанру – “бульбатрэшу”. Сьпяваюць на ангельскай і беларускай мове, прынцыпова абыходзячы рускую. Стварылі некалькі песень на вершы беларускіх паэтаў.
Мы сустракаемся з вакалістам і па сумяшчальніцтве басістам гурта Ўладзіславам, каб паразмаўляць пра альбом, мову і канцэрты. Апошнім часам рэпетыцыі праходзяць рэдка, таму што доля раскідала музыкаў: Уладзь жыве ў Горадні, а іншыя чальцы гурта – у Менску. Звычайна ў такой сітуацыі гурт распадаецца, або нехта сыходзіць. Але “M.G”, які раней называўся “Metalgues”, змаглі захаваць як склад, так і прадуктыўнасьць. І ўжо пасьля разьезду выпусьціць альбом, на які СМІ адгукнуліся мноствам рэцэнзій. Крытыкі і журналісты ў думках сыходзіліся: старт добры, але трэба яшчэ шмат працаваць і вызначыцца з канцэпцыяй гурта. Бо на першым альбоме прысутнічаюць як англамоўныя кампазіцыі, так і песьні на вершы беларускіх паэтаў. Якую канцэпцыю хлопцы лічаць галоўнай і якую выберуць для наступнага альбому, пакуль яны самі ня ведаюць.
Спрабуем прасачыць разьвіцьцё “M.G”. Па словах вакаліста, калі яны пачыналі, для Наваградку гэта было штосьці: гурт, жывая музыка. Хлопцы, якія граюць “цяжаляк”, раптам зацікавілі ўсіх. “І 23 жніўня 2008 году, — ні на хвіліну не задумваючыся, выдае дату Ўладзь, — мы далі першы канцэрт у Наваградку”. У 2010 гурт сваімі сіламі ў родным горадзе ладзіў фестываль “Рок-баракуда”, дзе самі жа і выступалі зь яшчэ адным мясцовым гуртом. “Мы запрашалі, людзі прыходзілі, але ў адзін момант гэта стала нікому не патрэбна. За ўваход мы прасілі 10 тыс. У 2010 гэта былі невялікія грошы. Я б і больш заплаціў, каб у маім горадзе грала жывая музыка”. І зь 2010 ў родным горадзе музыкі не выступалі.
Па словах Уладзя, “M.G” аб’езьдзіў амаль што ўсю Беларусь: пачынаючы ад Менску і заканчваючы Горкамі. Завітваў у Баранавічы, Рэчыцу, Ліду – “Там нас публіка любіць” – гаворыць Уладзь. Двойчы выступаў у Полацку, дзе на фестывалі “Live in Rock” спачатку заваяваў прыз сімпатый гледачоў, а потым і першае месца. “Мы шмат рыхтаваліся і аддалі шмат сілаў для гэтага. Мы ехалі, каб паказаць: “Мы – гурт, які сьпявае на мове і гэтага не саромеецца”.
Нельга не спытацца пра песьню-візітоўку “Бульбатрэш” з альбому “К чорту гарэлку”. Як кажа вакаліст, першапачаткова яны жартавалі, але потым вырашылі зрабіць гэта сваім стылем. “Мы зразумелі, што гэта нешта сваё, “нестандарт”. Але што туды ўваходзіць, мы пакуль ня можам вызначыцца”.
Дарэчы, да назвы альбому. Крытыкі адзначалі, што дзіўна чуць такія лозунгі ад металістаў. “Ня трэба нам казаць, што мы металісты, – з тонам старых рокераў, якія бачылі ўсё, гаворыць Уладзь. – Мы ўжо адыходзім ад гэтага ўсяго. Ну, хіба я падобны на металіста? – пытаецца ў мяне хлопец з паголенымі скронямі, скуранцы і ў джынсах колеру хакі. – Па мне, дык металісты – гэта людзі, якія зацыкленыя на метале. А мы проста трэшары – хлопцы, што любяць павесяліцца. Я люблю розную музыку – як класічны рок, джаз, блюз, той жа самы панк”. Да таго ж Уладзь патлумачыў, што сэнс песьні “К чорту гарэлку” не зьвязаны з алкаголем. Але ў чым сэнс, ён растлумачыць ня можа. Тут можна ўбачыць рысы Міхалка, які прапагандуе тое ж самае.
Ці любяць дзяўчынкі беларускамоўных рокераў? Уладзь сьціпла адказвае, што папулярнасьць сваю ніяк не выкарыстоўвае, пры знаёмстве не прадстаўляецца рокерам. “Ня думаю, што музыка дапамагае мне зь дзяўчынкамі”, — завярае ён.
Таксама ён папярэдзіў: ніякіх пытаньняў пра палітыку. Па яго словах, яшчэ ў школе атрымаў… па шапцы за фотку з канцэрту, дзе ён размахвае бчб-сьцягам. З тых пор і пазьбягае падобных пытаньняў.
А што наконт беларускіх паэтаў? “Мы хочам, каб хоць праз нашу музыку людзі памяталі, што яны ёсьць. У іх вершах ёсьць шмат добрага, пазітыўнага і дастаткова адкрытага сэнсу, над якім павінен задумацца кожны”.
У кожнага гурта быў нейкі лёсавызначальны момант, момант эйфарыі. Пра яго вакаліст расказаў: “Ніколі не забуду канцэрт у 2011 годзе, калі мы расхісталі залу. Мы сыгралі пяць ці шэсьць песень, але гэта быў посьпех. Абсалютна розныя людзі былі з намі. І я падумаў, што мы можам. Open-air – гэта штосьці. Менавіта на “Каменцы” я зразумеў, што мы чагосьці вартыя. І нават людзі, якія ня слухаюць такую музыку, танцавалі. У майго бацькі – першага рокера Наваградка – сьлёзы паліліся”.
У планах гурта хуткі выступ у менскім TNT Rock Club 18 сьнежня. А ў студзені – канцэрт зь “Дзецюкамі”.
Мы сустракаемся з вакалістам і па сумяшчальніцтве басістам гурта Ўладзіславам, каб паразмаўляць пра альбом, мову і канцэрты. Апошнім часам рэпетыцыі праходзяць рэдка, таму што доля раскідала музыкаў: Уладзь жыве ў Горадні, а іншыя чальцы гурта – у Менску. Звычайна ў такой сітуацыі гурт распадаецца, або нехта сыходзіць. Але “M.G”, які раней называўся “Metalgues”, змаглі захаваць як склад, так і прадуктыўнасьць. І ўжо пасьля разьезду выпусьціць альбом, на які СМІ адгукнуліся мноствам рэцэнзій. Крытыкі і журналісты ў думках сыходзіліся: старт добры, але трэба яшчэ шмат працаваць і вызначыцца з канцэпцыяй гурта. Бо на першым альбоме прысутнічаюць як англамоўныя кампазіцыі, так і песьні на вершы беларускіх паэтаў. Якую канцэпцыю хлопцы лічаць галоўнай і якую выберуць для наступнага альбому, пакуль яны самі ня ведаюць.
Спрабуем прасачыць разьвіцьцё “M.G”. Па словах вакаліста, калі яны пачыналі, для Наваградку гэта было штосьці: гурт, жывая музыка. Хлопцы, якія граюць “цяжаляк”, раптам зацікавілі ўсіх. “І 23 жніўня 2008 году, — ні на хвіліну не задумваючыся, выдае дату Ўладзь, — мы далі першы канцэрт у Наваградку”. У 2010 гурт сваімі сіламі ў родным горадзе ладзіў фестываль “Рок-баракуда”, дзе самі жа і выступалі зь яшчэ адным мясцовым гуртом. “Мы запрашалі, людзі прыходзілі, але ў адзін момант гэта стала нікому не патрэбна. За ўваход мы прасілі 10 тыс. У 2010 гэта былі невялікія грошы. Я б і больш заплаціў, каб у маім горадзе грала жывая музыка”. І зь 2010 ў родным горадзе музыкі не выступалі.
Па словах Уладзя, “M.G” аб’езьдзіў амаль што ўсю Беларусь: пачынаючы ад Менску і заканчваючы Горкамі. Завітваў у Баранавічы, Рэчыцу, Ліду – “Там нас публіка любіць” – гаворыць Уладзь. Двойчы выступаў у Полацку, дзе на фестывалі “Live in Rock” спачатку заваяваў прыз сімпатый гледачоў, а потым і першае месца. “Мы шмат рыхтаваліся і аддалі шмат сілаў для гэтага. Мы ехалі, каб паказаць: “Мы – гурт, які сьпявае на мове і гэтага не саромеецца”.
Нельга не спытацца пра песьню-візітоўку “Бульбатрэш” з альбому “К чорту гарэлку”. Як кажа вакаліст, першапачаткова яны жартавалі, але потым вырашылі зрабіць гэта сваім стылем. “Мы зразумелі, што гэта нешта сваё, “нестандарт”. Але што туды ўваходзіць, мы пакуль ня можам вызначыцца”.
Дарэчы, да назвы альбому. Крытыкі адзначалі, што дзіўна чуць такія лозунгі ад металістаў. “Ня трэба нам казаць, што мы металісты, – з тонам старых рокераў, якія бачылі ўсё, гаворыць Уладзь. – Мы ўжо адыходзім ад гэтага ўсяго. Ну, хіба я падобны на металіста? – пытаецца ў мяне хлопец з паголенымі скронямі, скуранцы і ў джынсах колеру хакі. – Па мне, дык металісты – гэта людзі, якія зацыкленыя на метале. А мы проста трэшары – хлопцы, што любяць павесяліцца. Я люблю розную музыку – як класічны рок, джаз, блюз, той жа самы панк”. Да таго ж Уладзь патлумачыў, што сэнс песьні “К чорту гарэлку” не зьвязаны з алкаголем. Але ў чым сэнс, ён растлумачыць ня можа. Тут можна ўбачыць рысы Міхалка, які прапагандуе тое ж самае.
Ці любяць дзяўчынкі беларускамоўных рокераў? Уладзь сьціпла адказвае, што папулярнасьць сваю ніяк не выкарыстоўвае, пры знаёмстве не прадстаўляецца рокерам. “Ня думаю, што музыка дапамагае мне зь дзяўчынкамі”, — завярае ён.
Таксама ён папярэдзіў: ніякіх пытаньняў пра палітыку. Па яго словах, яшчэ ў школе атрымаў… па шапцы за фотку з канцэрту, дзе ён размахвае бчб-сьцягам. З тых пор і пазьбягае падобных пытаньняў.
А што наконт беларускіх паэтаў? “Мы хочам, каб хоць праз нашу музыку людзі памяталі, што яны ёсьць. У іх вершах ёсьць шмат добрага, пазітыўнага і дастаткова адкрытага сэнсу, над якім павінен задумацца кожны”.
У кожнага гурта быў нейкі лёсавызначальны момант, момант эйфарыі. Пра яго вакаліст расказаў: “Ніколі не забуду канцэрт у 2011 годзе, калі мы расхісталі залу. Мы сыгралі пяць ці шэсьць песень, але гэта быў посьпех. Абсалютна розныя людзі былі з намі. І я падумаў, што мы можам. Open-air – гэта штосьці. Менавіта на “Каменцы” я зразумеў, што мы чагосьці вартыя. І нават людзі, якія ня слухаюць такую музыку, танцавалі. У майго бацькі – першага рокера Наваградка – сьлёзы паліліся”.
У планах гурта хуткі выступ у менскім TNT Rock Club 18 сьнежня. А ў студзені – канцэрт зь “Дзецюкамі”.
3 каментара
Шта)) На мыла такіх крытыкаў-журналістаў. Канцэпцыя, халера))