Лявон Казакоў – музыка, выкладчык, прарок!
Апублікавана
у
Інтэрв'ю
Што мы ведаем пра беларускіх музыкаў? За межамі сцэны ў іх таксама ёсьць жыцьцё, праца і ўласныя думкі, якія б цікава было ведаць шырокаму колу! На гэты раз героем нашага інтэрв'ю стаў Лявон Казакоў — вядомы радыёвядоўца, музыка і выкладчык БДУ.
— Распавядзі пра музычнае мінулае і цяперашняе
— Музычнае мінулае дастаткова багатае і цікавае. На самой-та справе ўсё пачыналася яшчэ ў канцы 90-х, калі, наслухаўшыся рознай цікавай цяжкой музыкі, пачаў спрабаваць стварыць нешта сваё. Спачатку быў увогуле “злы” метал кепскай якасьці, англамоўны, але пасьля неяк так усё гэта эвалюцыянавала ў бок фолькавай музыкі. Незде ў годзе 2003-м распачаўся Рокаш. Акрамя Рокаша яшчэ было некалькі думавых праектаў: The Dim Sun, Подых Навальніцы. У цэлым, на дадзены момант маю толькі Рокаш. Ну, а што будзе далей – паглядзім.
— Куды падзеліся папярэднія гурты?
— На самой справе, The Dim Sun кануў у нябыт з-за таго, што Сяргей Егарэйчанка, з каторым мы гралі, каторы быў фактычна лідэрам гурта, па працы пераехаў жыць у Нясьвіж. Дарэчы, ён зараз намесьнік дырэктара Нясьвіжскага палацу. Заканамерна, што калі ўсе ў Менску, а адзін чалавек у Нясьвіжы – асабліва не парэпетыруеш, не павыступаеш. Вось з таго часу The Dim Sun не існуе. Ну, а Подых Навальніцы… На самой справе, я быў вымушаны адтуль сысьці, бо банальна не хапала часу адразу на два праекты. Усё ж такі, калі і праца, і сям’я, і розныя іншыя справы, то цяжкавата знайсьці час адразу на ўсё.
— Якое месца ты займаў у папярэдніх гуртах?
— Усё круцілася вакол басу й вакалу. У некаторых камандах я быў на басу, вось, напрыклад, як у Рокашы. У The Dim Sun быў на басу й на вакале, у Подыху Навальніцы чыста на вакале. На вакале экстрэмальным, само сабой, гроўл і іншыя розныя тэхнікі. Бас, вакал, вакал, бас – неяк так.
— А вось такое агульнае пытаньне: што ты ўвогуле думаеш аб тым, што розныя гурты развальваюцца і чаму так адбываецца?
— Як там Булгакаў пісаў: “Пратэстую, Дастаеўскі жыве вечна”. На самой-та справе, гэта нармальны працэс, але дастаткова сумны. Вельмі цяжка музыкам трымацца ў межах аднаго праекту на працягу доўгага-доўгага часу. Безумоўна, бываюць выключэньні. Напрыклад, Рокаш ужо існуе 13-14 год, пакуль нам усё гэта яшчэ не надакучыла і, спадзяюся, не надакучыць. Але, у прынцыпе, скажу, што нейкая такая эвалюцыя, проста рух сярод музычных праектаў – гэта норма. Як мінімум, музыкі сыходзяць з аднаго гурта, ствараюць нешта іншае. Галоўнае, што працэс ідзе, а не застойваецца. За кошт таго, што нейкія гурты распадаюцца, а нейкія новыя ўзьнікаюць, фактычна, і ідзе сам музычны працэс.
— Распавядзі пра дзейнасьць выкладчыка ў БДУ.
— (сьмяецца) Дзейнічаю і выкладаю. Выкладаю я на гістарычным факультэце БДУ, вяду шматлікія дысцыпліны: гісторыя Беларусі, гісторыя культуры Беларусі, гісторыя палітычных партый і рухаў і гэтак далей. На перспектыву ёсць у мяне цікавая ідэя, але пакуль не рэалізаваная: стварыць аўтарскі курс “Гісторыя беларускай музыкі”, таму што нейкія напрацоўкі і матэрыялы ёсьць. Але ўсё залежыць ад таго, што на гэты конт скажа Вялікае начальства. А так, вось ужо сем год выкладаю ў БДУ.
— Як студэнты да цябе ставяцца?
— Зь цікаўнасьцю. Для іх, безумоўна, выкладчык валасаты-барадаты, які яшчэ нейкую там музыку грае, у пэўнай ступені экзотыка. Скажам так, як выкладчык я дастаткова патрабавальны, але нягледзячы на гэта са студэнтамі я маю добры кантакт. Асабліва прыемна, калі пасьля таго, як перастаю выкладаць, пасьля сустракаю іх на ўласных канцэртах, значыць, усё ж такі нездарма я гэта ўсё раблю.
— Можа, ёсьць якая-небудзь цікавая гісторыя аб гэтым?
— Самае цікавае: аднойчы, калі існаваў яшчэ клуб “Рэактар” (сьветлы яму ўспамін, добрае месца было), гралі мы там канцэрт калядны, а на наступны дзень у мяне быў залік у групе. Ну, і нешта выходжу на сцэну, падключаюся, гляджу – наце вам, здрасьце: у першым шэрагу пад сцэнай палова групы стаіць, у якой заўтра залік.
— Калі і як узьнікла ідэя стварыць “ПраРок”?
— Ідэя ўзьнікла дастаткова спантанна. Усё пачалося з таго, што ў пазамінулым годзе я перыядычна заходзіў на радыё “Сталіца” рабіць нейкія эфіры пра Рокаш. Таксама з Тацьцянай Шышло зрабілі класную перадачу “Рок-урок”, прысьвечаную гісторыі беларускага року. Можа, недзе ў архівах яна захавалася, таму што матэрыял быў вельмі цікавы. Ну, а далей неяк яно спантанна так атрымалася, што падчас размовы з Тацьцянай узьнікла думка: “Ці не паспрабаваць стварыць сваю аўтарскую перадачу?”. Пасьля гэтага я зрабіў некалькі праектаў перадач, падаў на разгляд да дырэкцыі радыёстанцыі. Абралі менавіта “ПраРок”. Чаму менавіта яго? Раней у беларускім радыёэфіры было шмат дастаткова цікавых перадач, каторыя былі прысьвечаны экстрэмальнай музыцы. Узгадаць той жа“Затерянный мир” Улада Бубна, у 90-я гады – “Небясьпечная зона”,“Масса Брутто” Аляксандра Літвінскага, да якога я вельмі з павагай адношуся. Зь цягам часу неяк усе гэтыя перадачы адышлі ў нябыт. Так атрымалася, што, фактычна, метал, экстрэмальная музыка існавала па-за межамі фармату радыёстанцый, што дастаткова няправільна. Як па мне, у чалавека заўжды павінен быць выбар, калі, напрыклад, ён едзе ў машыне, што яму слухаць у тым жа радыёэфіры. Але, так атрымалася, што большасьць радыёстанцый працуюць у фармаце нейкай “жэсьці”. Напрыклад, поп-музыка ня самай лепшай якасьці. Я ўжо не кажу пра Мішу Круга і іншы шансон. Па-мойму, у чалавека павінен быць выбар, якую музыку слухаць у радыёэфіры – хай сабе гэта будзе поп, рэп, злектроншчына ці, нарэшце, рок і метал музыка. Але галоўнае, каб чалавек меў магчымасьць і свабоду выбару. У межах “ПраРока” я пачаў гэтую сітуацыю паціху выпраўляць і знаёміць слухачоў радыё “Сталіца” з сучаснай экстрэмальнай музыкай, як сусьветнай, так і беларускай. Прыярытэт, безумоўна, у маёй перадачы аддаецца беларускім праектам. Карыстаючыся магчымасьцю, хачу сказаць: людзі, браты па металу, калі вы граеце цікавую музыку, калі ў вас ёсьць, чым падзяліцца са слухачамі – зьвяртайцеся да мяне напрасткі праз сацыяльную сетку УКантакце. Усё паслухаю, усё прыму да разгляду. І, калі музыка сапраўды дастойная, безумоўна, ёй знойдзецца месца як у межах маёй перадачы, так і ў межах іншых перадач радыё “Сталіца”. Таму што з апошняга часу ёсьць на “Сталіцы” хіт-парад “Ведай нашых”, і цяжкая музыка спакойна ўпісваецца ў фармат хіт-параду. Увогуле, з наступнага году, гледзячы па ўсім, будзе ў мяне яшчэ пара новых перадач. Пакуль што думаю над іх канцэпцыяй. Адно магу сказаць: дакладна зьявіцца праект, прысьвечаны фолькавай музыцы, але не зусім аўтэнтыцы, хутчэй этнічнай музыцы ў самых розных стылях, самых розных фарматах і накірунках.
— Распавядзі аб тым, як ты рыхтуешся да эфіраў, як знаходзіш гурты.
— Звычайна працэс наступным чынам адбываецца: я гляджу па замежных сайтах, пераважна амерыканскіх, што там новага здарылася ў цяжкай музыцы за справаздачны тыдзень. Бяру нейкую абойму навінаў, каторыя там ёсьць, сам пасьля гэтыя навіны ацэньваю і выбіраю самыя цікавыя. Гэта што датычыцца сусьветных зорак. Пасьля ўжо я адслухоўваю музыку, выбіраю тыя трэкі, якія асабіста мне больш даспадобы. Тут усё ж такі суб’ектыўны фактар спрацоўвае, але куды безь яго. Ствараюцца такія зьвязачкі, сюжэт плюс песьня. Тое ж самае адбываецца і зь беларускімі гуртамі. Там сітуацыі трошкі іншыя: бывае, што людзі і самі пішуць: “Лявон, вось у нас выйшаў такі рэліз, паслухай. Калі падыдзе – вазьмі ў “ПраРок”. Бывае, што цікавую навіну знаходжу і на айчынных сайтах, у тым ліку і Белметале, за што вялізны дзякуй камандзе партала. Карацей, перадача будуецца на сямі сюжэтах, то бок – сем сюжэтаў плюс сем песень. Менавіта столькі таму, што перадача толькі 45 хвілін і пры жаданьні ўціснуць больш вельмі праблематычна. Пасьля таго, як матэрыял сабраны, песьні знойдзены – іду на студыю ды запісваю!
— Якія з замежных гуртоў ты хацеў бы пабачыць у сваёй студыі?
— Магу сказаць, што адна мара ў мяне зьдзейсьнілася ў мінулым годзе, калі Manowar прыязджаў. Зрабіць эфір з Джоўі Дзі Майа было вельмі прыемна. На самой справе, вельмі шмат існуе дастойных каманд, якіх я быў бы рады пабачыць у сваім эфіры і паразмаўляць. Зараз для мяне ідэя фікс — паразмаўляць з Озі Осбарнам, таму што гэта легенда, вельмі цікавы чалавек, ды і ўвогуле вельмі шкада, што Black Sabbath ужо ўсё. Але, ня думаю, што Озі так проста здасца, ён прыдумае яшчэ што-небудзь новае.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: уласныя архівы гуртоў і Лявона Казакова
— Распавядзі пра музычнае мінулае і цяперашняе
— Музычнае мінулае дастаткова багатае і цікавае. На самой-та справе ўсё пачыналася яшчэ ў канцы 90-х, калі, наслухаўшыся рознай цікавай цяжкой музыкі, пачаў спрабаваць стварыць нешта сваё. Спачатку быў увогуле “злы” метал кепскай якасьці, англамоўны, але пасьля неяк так усё гэта эвалюцыянавала ў бок фолькавай музыкі. Незде ў годзе 2003-м распачаўся Рокаш. Акрамя Рокаша яшчэ было некалькі думавых праектаў: The Dim Sun, Подых Навальніцы. У цэлым, на дадзены момант маю толькі Рокаш. Ну, а што будзе далей – паглядзім.
— Куды падзеліся папярэднія гурты?
— На самой справе, The Dim Sun кануў у нябыт з-за таго, што Сяргей Егарэйчанка, з каторым мы гралі, каторы быў фактычна лідэрам гурта, па працы пераехаў жыць у Нясьвіж. Дарэчы, ён зараз намесьнік дырэктара Нясьвіжскага палацу. Заканамерна, што калі ўсе ў Менску, а адзін чалавек у Нясьвіжы – асабліва не парэпетыруеш, не павыступаеш. Вось з таго часу The Dim Sun не існуе. Ну, а Подых Навальніцы… На самой справе, я быў вымушаны адтуль сысьці, бо банальна не хапала часу адразу на два праекты. Усё ж такі, калі і праца, і сям’я, і розныя іншыя справы, то цяжкавата знайсьці час адразу на ўсё.
— Якое месца ты займаў у папярэдніх гуртах?
— Усё круцілася вакол басу й вакалу. У некаторых камандах я быў на басу, вось, напрыклад, як у Рокашы. У The Dim Sun быў на басу й на вакале, у Подыху Навальніцы чыста на вакале. На вакале экстрэмальным, само сабой, гроўл і іншыя розныя тэхнікі. Бас, вакал, вакал, бас – неяк так.
— А вось такое агульнае пытаньне: што ты ўвогуле думаеш аб тым, што розныя гурты развальваюцца і чаму так адбываецца?
— Як там Булгакаў пісаў: “Пратэстую, Дастаеўскі жыве вечна”. На самой-та справе, гэта нармальны працэс, але дастаткова сумны. Вельмі цяжка музыкам трымацца ў межах аднаго праекту на працягу доўгага-доўгага часу. Безумоўна, бываюць выключэньні. Напрыклад, Рокаш ужо існуе 13-14 год, пакуль нам усё гэта яшчэ не надакучыла і, спадзяюся, не надакучыць. Але, у прынцыпе, скажу, што нейкая такая эвалюцыя, проста рух сярод музычных праектаў – гэта норма. Як мінімум, музыкі сыходзяць з аднаго гурта, ствараюць нешта іншае. Галоўнае, што працэс ідзе, а не застойваецца. За кошт таго, што нейкія гурты распадаюцца, а нейкія новыя ўзьнікаюць, фактычна, і ідзе сам музычны працэс.
— Распавядзі пра дзейнасьць выкладчыка ў БДУ.
— (сьмяецца) Дзейнічаю і выкладаю. Выкладаю я на гістарычным факультэце БДУ, вяду шматлікія дысцыпліны: гісторыя Беларусі, гісторыя культуры Беларусі, гісторыя палітычных партый і рухаў і гэтак далей. На перспектыву ёсць у мяне цікавая ідэя, але пакуль не рэалізаваная: стварыць аўтарскі курс “Гісторыя беларускай музыкі”, таму што нейкія напрацоўкі і матэрыялы ёсьць. Але ўсё залежыць ад таго, што на гэты конт скажа Вялікае начальства. А так, вось ужо сем год выкладаю ў БДУ.
— Як студэнты да цябе ставяцца?
— Зь цікаўнасьцю. Для іх, безумоўна, выкладчык валасаты-барадаты, які яшчэ нейкую там музыку грае, у пэўнай ступені экзотыка. Скажам так, як выкладчык я дастаткова патрабавальны, але нягледзячы на гэта са студэнтамі я маю добры кантакт. Асабліва прыемна, калі пасьля таго, як перастаю выкладаць, пасьля сустракаю іх на ўласных канцэртах, значыць, усё ж такі нездарма я гэта ўсё раблю.
— Можа, ёсьць якая-небудзь цікавая гісторыя аб гэтым?
— Самае цікавае: аднойчы, калі існаваў яшчэ клуб “Рэактар” (сьветлы яму ўспамін, добрае месца было), гралі мы там канцэрт калядны, а на наступны дзень у мяне быў залік у групе. Ну, і нешта выходжу на сцэну, падключаюся, гляджу – наце вам, здрасьце: у першым шэрагу пад сцэнай палова групы стаіць, у якой заўтра залік.
— Калі і як узьнікла ідэя стварыць “ПраРок”?
— Ідэя ўзьнікла дастаткова спантанна. Усё пачалося з таго, што ў пазамінулым годзе я перыядычна заходзіў на радыё “Сталіца” рабіць нейкія эфіры пра Рокаш. Таксама з Тацьцянай Шышло зрабілі класную перадачу “Рок-урок”, прысьвечаную гісторыі беларускага року. Можа, недзе ў архівах яна захавалася, таму што матэрыял быў вельмі цікавы. Ну, а далей неяк яно спантанна так атрымалася, што падчас размовы з Тацьцянай узьнікла думка: “Ці не паспрабаваць стварыць сваю аўтарскую перадачу?”. Пасьля гэтага я зрабіў некалькі праектаў перадач, падаў на разгляд да дырэкцыі радыёстанцыі. Абралі менавіта “ПраРок”. Чаму менавіта яго? Раней у беларускім радыёэфіры было шмат дастаткова цікавых перадач, каторыя былі прысьвечаны экстрэмальнай музыцы. Узгадаць той жа“Затерянный мир” Улада Бубна, у 90-я гады – “Небясьпечная зона”,“Масса Брутто” Аляксандра Літвінскага, да якога я вельмі з павагай адношуся. Зь цягам часу неяк усе гэтыя перадачы адышлі ў нябыт. Так атрымалася, што, фактычна, метал, экстрэмальная музыка існавала па-за межамі фармату радыёстанцый, што дастаткова няправільна. Як па мне, у чалавека заўжды павінен быць выбар, калі, напрыклад, ён едзе ў машыне, што яму слухаць у тым жа радыёэфіры. Але, так атрымалася, што большасьць радыёстанцый працуюць у фармаце нейкай “жэсьці”. Напрыклад, поп-музыка ня самай лепшай якасьці. Я ўжо не кажу пра Мішу Круга і іншы шансон. Па-мойму, у чалавека павінен быць выбар, якую музыку слухаць у радыёэфіры – хай сабе гэта будзе поп, рэп, злектроншчына ці, нарэшце, рок і метал музыка. Але галоўнае, каб чалавек меў магчымасьць і свабоду выбару. У межах “ПраРока” я пачаў гэтую сітуацыю паціху выпраўляць і знаёміць слухачоў радыё “Сталіца” з сучаснай экстрэмальнай музыкай, як сусьветнай, так і беларускай. Прыярытэт, безумоўна, у маёй перадачы аддаецца беларускім праектам. Карыстаючыся магчымасьцю, хачу сказаць: людзі, браты па металу, калі вы граеце цікавую музыку, калі ў вас ёсьць, чым падзяліцца са слухачамі – зьвяртайцеся да мяне напрасткі праз сацыяльную сетку УКантакце. Усё паслухаю, усё прыму да разгляду. І, калі музыка сапраўды дастойная, безумоўна, ёй знойдзецца месца як у межах маёй перадачы, так і ў межах іншых перадач радыё “Сталіца”. Таму што з апошняга часу ёсьць на “Сталіцы” хіт-парад “Ведай нашых”, і цяжкая музыка спакойна ўпісваецца ў фармат хіт-параду. Увогуле, з наступнага году, гледзячы па ўсім, будзе ў мяне яшчэ пара новых перадач. Пакуль што думаю над іх канцэпцыяй. Адно магу сказаць: дакладна зьявіцца праект, прысьвечаны фолькавай музыцы, але не зусім аўтэнтыцы, хутчэй этнічнай музыцы ў самых розных стылях, самых розных фарматах і накірунках.
— Распавядзі аб тым, як ты рыхтуешся да эфіраў, як знаходзіш гурты.
— Звычайна працэс наступным чынам адбываецца: я гляджу па замежных сайтах, пераважна амерыканскіх, што там новага здарылася ў цяжкай музыцы за справаздачны тыдзень. Бяру нейкую абойму навінаў, каторыя там ёсьць, сам пасьля гэтыя навіны ацэньваю і выбіраю самыя цікавыя. Гэта што датычыцца сусьветных зорак. Пасьля ўжо я адслухоўваю музыку, выбіраю тыя трэкі, якія асабіста мне больш даспадобы. Тут усё ж такі суб’ектыўны фактар спрацоўвае, але куды безь яго. Ствараюцца такія зьвязачкі, сюжэт плюс песьня. Тое ж самае адбываецца і зь беларускімі гуртамі. Там сітуацыі трошкі іншыя: бывае, што людзі і самі пішуць: “Лявон, вось у нас выйшаў такі рэліз, паслухай. Калі падыдзе – вазьмі ў “ПраРок”. Бывае, што цікавую навіну знаходжу і на айчынных сайтах, у тым ліку і Белметале, за што вялізны дзякуй камандзе партала. Карацей, перадача будуецца на сямі сюжэтах, то бок – сем сюжэтаў плюс сем песень. Менавіта столькі таму, што перадача толькі 45 хвілін і пры жаданьні ўціснуць больш вельмі праблематычна. Пасьля таго, як матэрыял сабраны, песьні знойдзены – іду на студыю ды запісваю!
— Якія з замежных гуртоў ты хацеў бы пабачыць у сваёй студыі?
— Магу сказаць, што адна мара ў мяне зьдзейсьнілася ў мінулым годзе, калі Manowar прыязджаў. Зрабіць эфір з Джоўі Дзі Майа было вельмі прыемна. На самой справе, вельмі шмат існуе дастойных каманд, якіх я быў бы рады пабачыць у сваім эфіры і паразмаўляць. Зараз для мяне ідэя фікс — паразмаўляць з Озі Осбарнам, таму што гэта легенда, вельмі цікавы чалавек, ды і ўвогуле вельмі шкада, што Black Sabbath ужо ўсё. Але, ня думаю, што Озі так проста здасца, ён прыдумае яшчэ што-небудзь новае.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: уласныя архівы гуртоў і Лявона Казакова
0 каментароў