Hok-Key, Рокаш, ByCry

Апублікавана 11 студзеня 2014, 17:39 у Рэпартажы

9 студзеня мы нарэшце адышлі ад сьвяткаваньня і наведалі гэтую імпрэзу дзеля рэпартажу. Імпрэза называлася немудрагеліста, па назвах гуртоў-удзельнікаў: «Hok-Key, Рокаш, ByCry».

Салтайм гэтым разам не парадаваў сваім абноўленым сьвятлом і палепшаным гукам. І наведвальнасць апынулася зусім ня айс. Мяркую, гэты канцэрт увогуле можна лічыць рэпетыцыяй гуртоў перад больш значнымі і буйнымі выступамі. Тым ня менш, напішам некалькі радкоў пра тое, што давялося пабачыць і пачуць…

ByCry

ByCry, здаецца, анічым не зьмяніўся з моманту Купальскага Кола. Хіба што адна з вакалістак зьняла цёмныя акуляры. Вазьму сьмеласьці сказаць, што Сяргей Сьцец, які паралельна ёсьць гітарыстам усім вядомых Znich, тут значна больш раскрываецца і дэманструе тэхніку. Калі ўжо зусім упарывацца, то гэтыя ягоныя стаката ўдала пасуюць менавіта музыцы ByCry. Галоўная фішка гэтага гурта — канешне ж спалучэньне двух вакалаў, а «твар» — гожая жвавая вакалістка, што рэдка расплюшчвае вочы. Эмоцыяў не бракуе, і гэта цудоўна. А яшчэ асаблівы залік атрымліваюць здвоеныя ды нават строеныя меладычныя партыі гітары, акардэона ды гармоніка. Добры, цікавы гурт. Шкада, аудыторыі зусім не было. Толькі на апошняй песьні хлапчук у майцы AC/DC ня вытрымаў і пайшоў у скок.

Hok-Key

Hok-Key наступным нумарам паказаў усе хібы гуку. Адно – напаўакустычны БайКрай, другое – цяжкі гурт са скрыпкай ды электроннай падкладкай. Сьпярша вакал выпадаў наагул, інтра таксама выдалася нейкае скамячанае. Ну ня ўсё настолькі дрэнна. Умовы, канешне, не давалі разгарнуцца, але вырулілі, драйв запусьцілі. Потым была і файная лірычная кампазіцыя, дзе зала танчыла. Яшчэ адзначу вакальны працэсар, які дастаўляе. Ну і заўважу, што кавер на Amorphis быў вельмі цёпла ўспрыняты народам, а вось я ўсё ніяк яго такім не магу прыняць. Таму што быдла і нічога не разумею.

Rokash

Пра Rokash я заўсёды ня ведаю што напісаць… Ляпіць штампы ня хочацца, бо тады будзе адное «меладычна, павольна, ненапружана...» і г.д. І вось сяджу я зь піўкам ды рэлаксую. І раптам разумею: ім жа патрэбнае партатыўнае вогнішча! Гэта ж бардаўская музыка. Не для метал-канцэртаў (хоць песьня «Ваўкалак» і мае прэтэнзіі на цяжкія цэтлікі). Сьвятло можна зрабіць больш інтымным. Пэўна можна падкрэсьліць асаблівую атмасферу Рокаша, трэба толькі разумець. Думаю, калі пашырыць сьвядомасьць — то ўвогуле даставіць так, што ух! Публіцы безумоўна даставіла: вунь якія танцы распачаліся. Малайцы, магёце.

Ну неяк так. Здаецца, атрымаўся нават рэпартаж. І здаецца не па шаблоне "ўсё добра, гурты малайцы, арганізатары малайцы, канцэрт маладзец, клуб маладзец, увогуле ўсе малайцы!"

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Глеб Дзяругін