We are Motörhead

Апублікавана 28 ліпеня 2014, 17:40 у Рэпартажы

Менскі канцэрт Motorhead… Мабыць варта проста пакінуць гэтыя тры словы і на гэтым завяршыць тэкставую частку рэпартажу, але такое ня пройдзе, таму будзем узгадваць кавалачак шчасьця працягласьцю ўсяго гадзіну з хвосьцікам. Амаль забіты Палац Спорту, біцухі і энергія Mikkey Dee, круцізна і зялёная падсьветка гітары Phil’a Campbell’a, харызма і хрыплы голас Lemmy, а таксама шалёныя і хворыя фанаты — вось што такое менскі канцэрт Motorhead у двух словах.

Я люблю блытацца па канцэртных пляцоўках, таму тусіў на амаль пустым танцпляцы яшчэ з шостай, затое быў вельмі выдатны шанец зацаніць публіку, які быў выкарыстаны на ўсе 100%. Народ прыходзіў і прыходзіў, як жа было прыемна бачыць усіх гэтых маладых і ня толькі людзей, апранутых у адпаведныя цішоткі і з добрым настроем, на тварах чыталася прадчуваньне чагосьці вельмі файнага і крутога. Вось Палац напоўніўся амаль на палову і выйшла беларуская каманда “падцяпляцеляў” — Litvintroll, цікавы/благі/супярэчлівы/добры выбар гурта, але было і было. На самой справе было добра, народ зацаніў, некаторыя нават паскакалі, большасьць людзей шумела ды паказвала козы, карацей кажучы, хлопцы пераканалі многіх сумняваючыхся ў тым, што Litvintroll перад Маторамі — гэта як мінімум нот бэд. Праблемы з гукам не перашкодзілі крышачку разварушыць натоўп.

Трэ адзначыць, што ўсё было амаль без спазьненьняў і затрымак, таму калі выйшла доўгачаканае і ўсімі любімае трыа, то ад крыкаў закладвала ўсе дыры. Першыя ноты Damage Case і то ўжо скачаш разам з натоўпам, зь першых імгненьняў пачалося нешта ненармальнае. Людзі скакалі, было некалькі слэмаў (самы круты на фанцы ў самым цэнтры, дзякуй хлопцы, што дапамаглі разьмяць косткі), Mikkey, што дурны лупцаваў усталёўку, Phil з асалодай наразаў свае рыфы/салякі, ну а Lemmy сьпяваў ды няшчадна ірваў струны свайго баса. Гук троху “плаваў” ды “гуляў” і на Маторах, мною гэта успрымалася, як зусім невялічкая горкая пілюля. Падчас выступу і гітарыст, і бубнач пасьпелі парадваць нас сваімі салякамі, атрымалася выдатна, асабліва ў Phil’а, бо было такое адчуваньне, што я гляджу нейкі кліп, а зарадзіў дзядзька выдатна і з агеньчыкам. Ну а Mikkey, як і заўсёды малаціў ды малаціў, было бачна толькі ягоную шэвелюру ды хуткія рухі рук (канечне, з такімі та біцухамі). Пералічваць сэт-ліст няма аніякага сэнсу, так, выбар хітоў вельмі нетыповы, так, усе мы чакалі троху іншыя трэкі, але гэта Motorhead, і яны самі вырашаюць, ўсё самае галоўнае прагучала. Была і Killed By Death, і Ace Of Spades, і Overkill.

Крута, што рух на фанцы не спыняўся ні на хвіліну, часам здавалася, што няма паветра і ты задыхнешся, і трэба адысьці ды аддышацца. Якое там, нерэальна было кудысьці ісьці, толькі да канца і проста неварагодна прыемна, што думаў так ня толькі я. Наскрозь мокрыя і шчасьлівыя людзі, мужык, які пляваўся вадой у твар усім жадаючым (дзякуй, ты мне вельмі дапамог у адказны момант), дзяўчо, якое, седзячы на плячах, фоткала, нягледзячы на забароны аховы, і нават паўлітры вады на ейную тэхніку не змаглі яе спыніць, і музыкі, якія валілі і валілі, якасна і аддана.

Мабыць, такі кароткі сэт некаторых расчараваў, мая душа таксама крычала і прасіла дабаўкі, але мы ўсе ведаем, што толькі некалькі месяцаў таму Lemmy вярнуўся ў строй, таму самі ўсё разумееце. Канечне хвароба не прайшла проста так, але ж яму 68, таму вялікі дзякуй за адданасьць рок-н-ролу і нам з вамі. Гэты чалавек і гурт будзе ісьці заўсёды толькі да канца і ніяк інакш, гэта Lemmy Kilmister, гэта Motorhead, гэта сапраўдны рок-рольны чад ды драйв. Такіх як яны болей няма і ня будзе, таму чакаем Матораў яшчэ раз. Дзякуй гурту, аргу ды шалёнай і такой крутой публіцы (Motorhead можна было здымаць DVD у Менску, вы рэальна былі проста неверагоднымі, за што вялікі дзякуй)!

Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Сяргей Бохан