Сумесны канцэрт Metsatöll і Litvintroll
Апублікавана
у
Рэпартажы
41 Фота
8 лістапада Re:Public прымаў у сваіх сьценах гурты Metsatöll і Litvintroll, а таксама ўсіх прыхільнікаў фолк-металу. Нам абяцалі эстонскую прэм’еру, сьпякоту і прыемныя нечаканачкі ад “троляў”. Было цяжка зразумець, каго жадалі бачыць больш: Litvintroll, якія ўжо даволі даўно ня ладзілі канцэртаў у Менску, ці першы на Беларусі выступ Metsatöll, якіх некаторыя аматары маглі пабачыць на Kilkim Žaibu ў 2012 годзе.
І вось а сёмай гадзіне народ паціху зьбіраўся ў клубе, бавячы час за разгляданьнем мерчу, бранзалетак ды размовамі зь Вітаўтам Мартыненкам. Спачатку ўзьнікла падазрэньне, што людзей прыйдзе няшмат. Аднак на працягу канцэрту высьветлілася, што публікі дастаткова, хаця зала была запоўненая не на сто адсоткаў. Хутка на сцэне зьявіўся Алесь Таболіч і з наўмысным эстонскім пранонсам павітаў прысутных, заўважыўшы, што гэты беларуска-эстонскі канцэрт будуць граць вельмі хутка.
Пасьля выйшлі Litvintroll ды распачалі “Купалінку”, і чым больш паскараўся яе рытм, тым больш зразумелым станавілася, што словы Таболіча пачалі спраўджвацца. Публіка запалілася на першай жа кампазіцыі, а падчас “Песьні пра троляў” у цэнтры танцпляцу ўтварылася велізарная варонка, якая не зьнікала да самага канца выступу гурта, і ў эпіцэнтры якой час ад часу мільгаў Павал з Folcore. Слэм быў годны, а вось стэйдждайвінгу не атрымалася, хаця прэцэндзентаў было занадта.
У гэты вечар “тролі” прэзентавалі шмат нішцякоў, пачынаючы зь віскаровага мерчу і заканчваючы новымі песьнямі. Першай навінкай стала кампазіцыя “Кішэні”, у якіх нуль, але, паводле тэксту, ня гэта самае страшнае. Галоўнае – не прадаваць сваю свабоду.
І з гэтым нельга не пагадзіцца. Яшчэ адзін сюрпрыз – беларуская альтэрнатыўная версія вядомай гісторыі пра закаханую дзяўчыну-троля (але са шчасьлівым канцом) – “Мужны волат Паганяйла”, пад якую пачаліся такія заліхвацкія скокі, што ў пячорах сапраўдных троляў павінна была пасыпацца столь. Я пабачыла і сяброўскія абдымкі, і нешта кшталту канкану. Акрамя фізічнай нагрузкі зал атрымаў і зарадку для мазгоў, калі Галоўны троль усяе Беларусі Андрэй Апановіч прапанаваў узгадаць вядомы са школьнай парты тэкст “Пахне чабор”. Атрымалася нядрэнна. Апошнім трэкам стала “Калыханка”, якую гурт распачаў усім складам, а басіст Алесь яшчэ і люляў ружовую плюшавую цацку.
А восьмай гадзіне “тролі” разьвіталіся з гледачамі, і раптам Рэпаблік пагрузіўся ў глыбокую цемру і цішыню, што было даволі сімвалічна пасьля “Калыханкі”. Насамрэч, невялікія тэхнічныя траблы былі заўважаны яшчэ падчас яе выкананьня, але празь пяць хвілін зноў далі сьвятло, і ўсё прыйшло ў норму.
А палове дзявятай на сцэне раптоўна зьявіліся Metsatöll. Раптоўна таму, што палова людзей у гэты час некуды зьнікла, а другая палова не адразу асэнсавала, што перад ёй ужо граюць мужныя эстонскія хлопцы. Між іншым, у першых радах танцпляцу быў заўважаны Алесь Чумакоў (гурт Стары Ольса ), якога некалькі разоў намагаліся зацягнуць у распачаўшыся слэм.
Але вернемся да дэбюту Metsatöll на беларускай сцэне. Вікіпедыя ветліва падказвае, што назва гэтага гурта азначае старажытнаэстонскі эўфемізм слова “воўк”. І нездарма. Таму што ад кожнай кампазіцыі ішоў такі драйв, што хацелася ісьці ў бітву і ірваць уяўных ворагаў на шматкі. Аднак з публікай эстонскія госьці паводзілі сябе вельмі прыязна, адкрыта, выдаючы кактэйль з ангельскай, расейскай і беларускай моваў.
“Ваўкі” дасьведчыліся, ці сапраўды на Беларусі шмат фэнаў фольк-металу, якія любяць піва. І, каб падмацаваць гэтую любоў, выканалі “Tõrrede kõhtudes”. Былі скокі пад “Küü”, “Merehunt”, але было відавочна, што людзі крыху стаміліся. Пад “Muhu õud” Метсатолі зрабілі камплімент эстонскаму цёмнаму піву, якім падмацоўваліся падчас выступу. Трэба заўважыць, што нядаўна пад маркай Metsatöll у эстонскіх крамах зьявіліся каўбаса, хлеб і піва. Таксама камплімент атрымалі і беларускія жанчыны, якім было прысьвечана выкананьне кампазіцыі “Roju”, ангельскі аналаг назвы музыкі вызначылі як “bastard”. Вось такі эстонскі гумар. Але месца знайшлося і для сур’ёзных прызнаньняў, калі ў песьне “See on see maa” хлопцы прызналіся ў любові да роднай Эстоніі, за якую, пры неабходнасьці, выказалі гатоўнасьць загінуць.
Дзесьці за 20 хвілін да фіналу выступа на сцэне зноў зьявіўся Таболіч і пачаставаў усіх удзельнікаў гурта півам, што вызвала ва ўсіх замілаваныя ўсьмешкі. А што было потым… Усе заўважылі, які магічны голас у Lauri Õunapuu, дудара ды мультыінструменталіста?
Глыбокі, гарлавы, сапраўдны варган. Дык вось, раптам сцэну ахутаў дым, і пачаўся таямнічы шаманскі рытуал пад назвай “Metsaviha II”, у якім транс накрыў усю аўдыторыю. Людзі стаялі і рытмічна калыхаліся ў такт чароўным вібрацыям. Апошняй песьняй стала “Lööme mesti”, што азначае “заўсёды разам”. На танцпляцы зрабілі разьвітальны мош-піт, і музыкі, задаволеныя, паабяцалі пабачыцца ў наступным годзе.
Што ж, будзем чакаць новых сустрэч. А пакуль можна сказаць, што канцэрт атрымаўся годны, нават нягледзячы на пэўныя праблемы з гукам і не зусім поўны аншлаг. Хочацца падзякаваць арганізатарам за цудоўную ідэю замацаваць беларуска-эстонскае фолк-металёвае братэрства і чакаць новых музычных сюрпрызаў.
Тэкст: Паліна Трохаўцава (Pauline)
Фота: Арцём Табуноў
І вось а сёмай гадзіне народ паціху зьбіраўся ў клубе, бавячы час за разгляданьнем мерчу, бранзалетак ды размовамі зь Вітаўтам Мартыненкам. Спачатку ўзьнікла падазрэньне, што людзей прыйдзе няшмат. Аднак на працягу канцэрту высьветлілася, што публікі дастаткова, хаця зала была запоўненая не на сто адсоткаў. Хутка на сцэне зьявіўся Алесь Таболіч і з наўмысным эстонскім пранонсам павітаў прысутных, заўважыўшы, што гэты беларуска-эстонскі канцэрт будуць граць вельмі хутка.
Пасьля выйшлі Litvintroll ды распачалі “Купалінку”, і чым больш паскараўся яе рытм, тым больш зразумелым станавілася, што словы Таболіча пачалі спраўджвацца. Публіка запалілася на першай жа кампазіцыі, а падчас “Песьні пра троляў” у цэнтры танцпляцу ўтварылася велізарная варонка, якая не зьнікала да самага канца выступу гурта, і ў эпіцэнтры якой час ад часу мільгаў Павал з Folcore. Слэм быў годны, а вось стэйдждайвінгу не атрымалася, хаця прэцэндзентаў было занадта.У гэты вечар “тролі” прэзентавалі шмат нішцякоў, пачынаючы зь віскаровага мерчу і заканчваючы новымі песьнямі. Першай навінкай стала кампазіцыя “Кішэні”, у якіх нуль, але, паводле тэксту, ня гэта самае страшнае. Галоўнае – не прадаваць сваю свабоду.
І з гэтым нельга не пагадзіцца. Яшчэ адзін сюрпрыз – беларуская альтэрнатыўная версія вядомай гісторыі пра закаханую дзяўчыну-троля (але са шчасьлівым канцом) – “Мужны волат Паганяйла”, пад якую пачаліся такія заліхвацкія скокі, што ў пячорах сапраўдных троляў павінна была пасыпацца столь. Я пабачыла і сяброўскія абдымкі, і нешта кшталту канкану. Акрамя фізічнай нагрузкі зал атрымаў і зарадку для мазгоў, калі Галоўны троль усяе Беларусі Андрэй Апановіч прапанаваў узгадаць вядомы са школьнай парты тэкст “Пахне чабор”. Атрымалася нядрэнна. Апошнім трэкам стала “Калыханка”, якую гурт распачаў усім складам, а басіст Алесь яшчэ і люляў ружовую плюшавую цацку. А восьмай гадзіне “тролі” разьвіталіся з гледачамі, і раптам Рэпаблік пагрузіўся ў глыбокую цемру і цішыню, што было даволі сімвалічна пасьля “Калыханкі”. Насамрэч, невялікія тэхнічныя траблы былі заўважаны яшчэ падчас яе выкананьня, але празь пяць хвілін зноў далі сьвятло, і ўсё прыйшло ў норму.
А палове дзявятай на сцэне раптоўна зьявіліся Metsatöll. Раптоўна таму, што палова людзей у гэты час некуды зьнікла, а другая палова не адразу асэнсавала, што перад ёй ужо граюць мужныя эстонскія хлопцы. Між іншым, у першых радах танцпляцу быў заўважаны Алесь Чумакоў (гурт Стары Ольса ), якога некалькі разоў намагаліся зацягнуць у распачаўшыся слэм.
Але вернемся да дэбюту Metsatöll на беларускай сцэне. Вікіпедыя ветліва падказвае, што назва гэтага гурта азначае старажытнаэстонскі эўфемізм слова “воўк”. І нездарма. Таму што ад кожнай кампазіцыі ішоў такі драйв, што хацелася ісьці ў бітву і ірваць уяўных ворагаў на шматкі. Аднак з публікай эстонскія госьці паводзілі сябе вельмі прыязна, адкрыта, выдаючы кактэйль з ангельскай, расейскай і беларускай моваў.
“Ваўкі” дасьведчыліся, ці сапраўды на Беларусі шмат фэнаў фольк-металу, якія любяць піва. І, каб падмацаваць гэтую любоў, выканалі “Tõrrede kõhtudes”. Былі скокі пад “Küü”, “Merehunt”, але было відавочна, што людзі крыху стаміліся. Пад “Muhu õud” Метсатолі зрабілі камплімент эстонскаму цёмнаму піву, якім падмацоўваліся падчас выступу. Трэба заўважыць, што нядаўна пад маркай Metsatöll у эстонскіх крамах зьявіліся каўбаса, хлеб і піва. Таксама камплімент атрымалі і беларускія жанчыны, якім было прысьвечана выкананьне кампазіцыі “Roju”, ангельскі аналаг назвы музыкі вызначылі як “bastard”. Вось такі эстонскі гумар. Але месца знайшлося і для сур’ёзных прызнаньняў, калі ў песьне “See on see maa” хлопцы прызналіся ў любові да роднай Эстоніі, за якую, пры неабходнасьці, выказалі гатоўнасьць загінуць. Дзесьці за 20 хвілін да фіналу выступа на сцэне зноў зьявіўся Таболіч і пачаставаў усіх удзельнікаў гурта півам, што вызвала ва ўсіх замілаваныя ўсьмешкі. А што было потым… Усе заўважылі, які магічны голас у Lauri Õunapuu, дудара ды мультыінструменталіста?
Глыбокі, гарлавы, сапраўдны варган. Дык вось, раптам сцэну ахутаў дым, і пачаўся таямнічы шаманскі рытуал пад назвай “Metsaviha II”, у якім транс накрыў усю аўдыторыю. Людзі стаялі і рытмічна калыхаліся ў такт чароўным вібрацыям. Апошняй песьняй стала “Lööme mesti”, што азначае “заўсёды разам”. На танцпляцы зрабілі разьвітальны мош-піт, і музыкі, задаволеныя, паабяцалі пабачыцца ў наступным годзе.Што ж, будзем чакаць новых сустрэч. А пакуль можна сказаць, што канцэрт атрымаўся годны, нават нягледзячы на пэўныя праблемы з гукам і не зусім поўны аншлаг. Хочацца падзякаваць арганізатарам за цудоўную ідэю замацаваць беларуска-эстонскае фолк-металёвае братэрства і чакаць новых музычных сюрпрызаў.
Тэкст: Паліна Трохаўцава (Pauline)
Фота: Арцём Табуноў
3 каментара