Казкі сібірскіх нетраў ад Веданъ Колодъ
Апублікавана
у
Рэпартажы
25 Фота
Прыйшла вясна, і, нібыта маладыя пралескі, нясьмела паказаліся аматары этна і фолку з нагоды першага візіту на беларускую зямлю расейскага гурта Веданъ Колодъ, які 14 сакавіка адыграў канцэрт у бары “ДК”.
Па дарозе да Талбухіна 4 мяне захліснулі ўспаміны, бо ў гэтым пажыўным месцы апошні раз была бадай што гады 4 таму. І ведаеце, цяпер з-пад налёту правансу ўсё роўна выглядваў прайдзісьвет Джолі Роджэр са сваім адмысловым гукам, злавеснымі ценямі пад стольлю і адзінай прыбіральняй. Хаця, шчыра кажучы, мякенькі стул ў гарошак аказаўся камфортным прытулкам падчас імпрэзы, ды й увогуле месца стала больш лямпавым. Так што пра металёвы гармідар і хмельны чад можна сьмела забыць. Што ж датычыцца фолку…
А сёмай гадзіне на сцэну выйшла Эля Максіменка з гурта “Кліч” і абвясьціла, што гэтым вечарам павінен атрымацца дуэт Беларусі і Расеі. Хуценька зьявіліся і астатнія ўдзельнікі “Кліч” ды выканалі невялікую акустычную праграму, падчас якой прагучалі такія кампазіцыі, як “Вядзьмарка”, “Песьня сонцу”, “Пасею гурочкі” і ўлюблёная песьня самой Элі “Воран”. Было відаць, што музыкі хваляваліся і гучалі крыху нястройна. Аднак, дзякуючы абаяльнасьці Элі і вытрымцы акардэаніста Яўгена, уражаньні ад выступу засталіся прыемныя. А калі зьявілася чатырнаццацігадовая вучаніца Элі, каб разам з гуртом выканаць аглаблёвую “Канюшню”, прыступ расчуленасьці было не стрымаць.
Каля восьмай да нешматлікай аўдыторыі выйшлі Веданъ Колодъ (у перакладзе са стараславянскай – “прарочае дрэва”). Гурт, насамрэч, унікальны ў сваім родзе – сабраўся ў Цантральнай Сібіры, працуе ў накірунку world music, езьдзіць у этнаграфічныя экспедыцыі, натхняецца сярэднявечнымі рускімі песьнямі. У арсенале Веданъ Колодъ дзесяць гадоў стажу і адмысловыя самаробныя інструменты – колавая ліра, гудок, дуда, жалейкі, вайсковы рог… Чаму за столькі год гурт толькі цяпер выбраўся ў Беларусь – невядома.
Каб выправіць становішча, Веданъ Колодъ выканалі “Жнивную”, “Колесо”, “Масленичную”, “Что ми шумить” і яшчэ шмат чаго, пакрысе расказваючы розныя гісторыі.
Так у 2011 годзе гурт запісаў альбом “Слово о полку Игореве”, на прэзентацыі якога знайшліся людзі, што ня ведалі пра літаратурны твор-першакрыніцу. Сорам ды й толькі. Дарэчы, сам альбом – складаны гістарычны твор, у аснове якога ляжыць чалавечая трагедыя, калі сотні жонак не дачакаліся сваіх мужоў з вайны.
Знайшлася гісторыя і пра беларусаў. Калісьці гурт езьдзіў у экспедыцыю па Краснаярскім краі, дзе жыве шмат перасяленцаў, у тым ліку й нашага брата. Дык вось, у адной зь беларускіх вёсак мужчына захацеў праверыць, ці кахае яго жонка, і вырашыў нібыта павесіцца. Узяў дзьве вяроўкі, абматаў адну вакол шыі, другую – вакол пояса. Перакінуў іх праз ашэстак і вісіць, чакае жонку. Але раптам заходзіць ягоная суседка і замест таго, каб лямантаваць ці дапамагаць, пачынае ператрасаць увесь дом, шукаючы, чым пажывіцца. Нічога не знайшоўшы, кабета падышла да мужыка і пачала рыцца ў ягоных кішэнях. Мужык ня вытрымаў, ускрыкнуў, жанчынка таксама ўскрыкнула. І сканала. А звонку тым часам пачуліся крокі. Мужык зноў абмяк, вісіць. І тут заходзіць ягоная жонка, бачыць гэтае відовішча і замест таго, каб крычаць “гвалт!”, кажа: “Вася, заходзь! Мой сканаў, цяпер разам жыць будзем!” Тут мужык ажыў, а жонка ўскрыкнула, упала і таксама сканала. Такія справы.
Нешта разьвесіла я вушы. Апрача гісторый адзначу неверагодную энергетыку гурта, усёпранікальную, нястрымную. Раптоўна захацелася, каб на месцы стракатых шпалераў ды акуратна расстаўленых столікаў бара аказаліся вольныя краявіды палёў і каб гарэзьлівы ветрык лашчыў твар…
А дзявятай гадзіне ўсеагульным цэнтрам увагі стала дачка ўдзельнікаў гурта – маленькая Аліса, якой напярэдадні прыйшлося правесьці 10 гадзін у дарозе. І вось сяджу я за столікам, гучыць сумная «Сера птица», недзе ля барнай стойкі цурчыць вада, а вакол кружыць дзяўчынка, якую беспасьпяхова сіляцца злавіць гледачы.
Стала зразумела, што трэба сканчаць выступ і, паабяцаўшы прыехаць яшчэ празь дзесяць гадоў, Веданъ Колодъ сышлі са сцэны, бо дзіцячы час скончыўся, а пасьля добрых казак трэба класьціся спаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Па дарозе да Талбухіна 4 мяне захліснулі ўспаміны, бо ў гэтым пажыўным месцы апошні раз была бадай што гады 4 таму. І ведаеце, цяпер з-пад налёту правансу ўсё роўна выглядваў прайдзісьвет Джолі Роджэр са сваім адмысловым гукам, злавеснымі ценямі пад стольлю і адзінай прыбіральняй. Хаця, шчыра кажучы, мякенькі стул ў гарошак аказаўся камфортным прытулкам падчас імпрэзы, ды й увогуле месца стала больш лямпавым. Так што пра металёвы гармідар і хмельны чад можна сьмела забыць. Што ж датычыцца фолку…
А сёмай гадзіне на сцэну выйшла Эля Максіменка з гурта “Кліч” і абвясьціла, што гэтым вечарам павінен атрымацца дуэт Беларусі і Расеі. Хуценька зьявіліся і астатнія ўдзельнікі “Кліч” ды выканалі невялікую акустычную праграму, падчас якой прагучалі такія кампазіцыі, як “Вядзьмарка”, “Песьня сонцу”, “Пасею гурочкі” і ўлюблёная песьня самой Элі “Воран”. Было відаць, што музыкі хваляваліся і гучалі крыху нястройна. Аднак, дзякуючы абаяльнасьці Элі і вытрымцы акардэаніста Яўгена, уражаньні ад выступу засталіся прыемныя. А калі зьявілася чатырнаццацігадовая вучаніца Элі, каб разам з гуртом выканаць аглаблёвую “Канюшню”, прыступ расчуленасьці было не стрымаць.
Каля восьмай да нешматлікай аўдыторыі выйшлі Веданъ Колодъ (у перакладзе са стараславянскай – “прарочае дрэва”). Гурт, насамрэч, унікальны ў сваім родзе – сабраўся ў Цантральнай Сібіры, працуе ў накірунку world music, езьдзіць у этнаграфічныя экспедыцыі, натхняецца сярэднявечнымі рускімі песьнямі. У арсенале Веданъ Колодъ дзесяць гадоў стажу і адмысловыя самаробныя інструменты – колавая ліра, гудок, дуда, жалейкі, вайсковы рог… Чаму за столькі год гурт толькі цяпер выбраўся ў Беларусь – невядома.Каб выправіць становішча, Веданъ Колодъ выканалі “Жнивную”, “Колесо”, “Масленичную”, “Что ми шумить” і яшчэ шмат чаго, пакрысе расказваючы розныя гісторыі.
Так у 2011 годзе гурт запісаў альбом “Слово о полку Игореве”, на прэзентацыі якога знайшліся людзі, што ня ведалі пра літаратурны твор-першакрыніцу. Сорам ды й толькі. Дарэчы, сам альбом – складаны гістарычны твор, у аснове якога ляжыць чалавечая трагедыя, калі сотні жонак не дачакаліся сваіх мужоў з вайны.
Знайшлася гісторыя і пра беларусаў. Калісьці гурт езьдзіў у экспедыцыю па Краснаярскім краі, дзе жыве шмат перасяленцаў, у тым ліку й нашага брата. Дык вось, у адной зь беларускіх вёсак мужчына захацеў праверыць, ці кахае яго жонка, і вырашыў нібыта павесіцца. Узяў дзьве вяроўкі, абматаў адну вакол шыі, другую – вакол пояса. Перакінуў іх праз ашэстак і вісіць, чакае жонку. Але раптам заходзіць ягоная суседка і замест таго, каб лямантаваць ці дапамагаць, пачынае ператрасаць увесь дом, шукаючы, чым пажывіцца. Нічога не знайшоўшы, кабета падышла да мужыка і пачала рыцца ў ягоных кішэнях. Мужык ня вытрымаў, ускрыкнуў, жанчынка таксама ўскрыкнула. І сканала. А звонку тым часам пачуліся крокі. Мужык зноў абмяк, вісіць. І тут заходзіць ягоная жонка, бачыць гэтае відовішча і замест таго, каб крычаць “гвалт!”, кажа: “Вася, заходзь! Мой сканаў, цяпер разам жыць будзем!” Тут мужык ажыў, а жонка ўскрыкнула, упала і таксама сканала. Такія справы.
Нешта разьвесіла я вушы. Апрача гісторый адзначу неверагодную энергетыку гурта, усёпранікальную, нястрымную. Раптоўна захацелася, каб на месцы стракатых шпалераў ды акуратна расстаўленых столікаў бара аказаліся вольныя краявіды палёў і каб гарэзьлівы ветрык лашчыў твар…
А дзявятай гадзіне ўсеагульным цэнтрам увагі стала дачка ўдзельнікаў гурта – маленькая Аліса, якой напярэдадні прыйшлося правесьці 10 гадзін у дарозе. І вось сяджу я за столікам, гучыць сумная «Сера птица», недзе ля барнай стойкі цурчыць вада, а вакол кружыць дзяўчынка, якую беспасьпяхова сіляцца злавіць гледачы.
Стала зразумела, што трэба сканчаць выступ і, паабяцаўшы прыехаць яшчэ празь дзесяць гадоў, Веданъ Колодъ сышлі са сцэны, бо дзіцячы час скончыўся, а пасьля добрых казак трэба класьціся спаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
1 каментар