Linkin Park. Пражыць маладосьць зноў

Апублікавана 28 жніўня 2015, 01:00 у Рэпартажы

Той момант, калі пражываеш апошнія 15 гадоў за 2 гадзіны. Ці вартае таго было такое доўгае чаканьне гурта? Халера, канечне! Linkin Park жывей за ўсіх жывых, а нашая беларуская публіка – самая шалёная. І таму ня дзіва, што сабралася на канцэрт больш за дзесяць тысяч чалавек, а танцпляц з фанзонай даўно быў распрададзены. Чэргі выстройваліся амаль з самай раніцы, а самыя звар’яцелыя ўвесь дзень прачакалі гурт у аэрапорце. У апошніх, дарэчы, нічога не атрымалася, бо гурт адразу ад самалёта транспартавалі ў Менск-арэну. Затое такімі прывілеямі карысталіся ўдзельнікі фан-клубу, якія яшчэ да пачатку канцэрту патрапілі на сустрэчу з музыкамі.



Да апошняга не было зразумела, ці будзе хто складаць кампанію Linkin Park, і шчыра кажучы, ня вельмі хацелася бачыць кагосьці, акрамя саміх амерыканскіх гасьцей. За дзень да канцэрту высьветлілася, што гэта будзе беларускі гурт Rili Dope. Ох, як бы я ня ставіўся да іх, атрымалася на дзіва нармалёва. Ня ведаю, што таму паспрыяла, але на вялікай запоўненай пляцоўцы гурт выглядаў больш упэўнена, чым, напрыклад, на сцэне клуба TNT. Дома іх слухаць ня стану (я спрабаваў, шчыра), але нейкага пэўнага негатыву ня выпрабаваў. Як мінімум, падчас іх выступу ўсе людзі пасьпелі зайсьці ў залу. Зачытаны ў канцы In the End даставіў больш за ўсё. І дзякуй, што менскім разагрэвам былі ня Jack Action.

Пасьля была палова гадзіны перапынку і выпаў час аглядзецца вакол. Публіка сабралася ў шырокім узроставым дыяпазоне, ад зусім яшчэ падлеткаў да тых, хто і ў 2000-х слухаў Linkin Park ва ўжо сталым узросьце. На фанзоне, канечне, пераважала менавіта моладзь. Ня вельмі прыемным фактам можна адзначыць тое, што два астатнія танцпляцы, якія мелі нармалёвую такую розьніцу ў кошце, зьлілі ў адзін, што пасьля канцэрту выклікала няслабыя такія бугурты ў тых, хто заплаціў больш. І іх можна зразумець. Аднак адтапырка чыста на вока на гэтым вялікім танцпляцы была весялейшая за фанзонаўскую. А тым часам надыходзіла дзявятая гадзіна, некалькімі хвілінамі пасьля яе сьвятло згасла і пачало граць Інтра, пад якое на сцэне па чарзе зьявіліся музыкі.



Першай жа песьняй зарадзілі “Papercut”, з далёкім прывітаньнем зь Hybrid Theory, і панеслася. Спакойна не стаяў ужо ніхто, танцпляцы хадзілі ходырам разам зь сектарамі, а ўгар на самых верхніх сядушках выглядаў эфектней за ўсё: там нават сядзець боязна, ня тое, што скакаць і танцыць. Нармалёва. Музыкі не адставалі ад фанатаў, Чэстэр і Майк трымалі залу ў кулаку, кантралюючы разам сітуацыю з абодвух бакоў сцэны. Ім на зьмену прыходзілі гітарысты, і толькі Джо як стаяў з каменным тварам за сваёй дзіджэйскай усталёўкай, так і прастаяў увесь канцэрт. Некалькі разоў злавіў яго на тым, што музыка пазяхаў, не асабліва хаваючы гэта ад публікі. Напэўна, стаміўся.



А шоў працягвалася, Linkin Park гралі гэтым вечарам толькі лепшыя хіты са ўсіх сваіх альбомаў. Сэтліст увогуле не адрозьніваўся ад папярэдніх канцэртаў гурта (толькі “By Myself” фігуравала месцамі, у Менску не было), таму, маючы яго на руках, ведаў, што за чым будзе граць. Ня вельмі спадабалася электронная частка (але відэашэраг быў круты, як і на працягу ўсяго канцэрту), лепш за яе зайшла рэпавая частка ад Майка, проста на выдатна былі выкананыя балады. Пад “Leave Out All The Rest” і “Shadow Of The Day” расчуліўся, як малады. Але, канечне, як і ўсе, чакаў менавіта хістовыя рэчы, дзякуючы якім гурт і набыў сваю папулярнасьць. Нарэшце пачуць “One Step Closer”, “Faint” і “Runaway”, яно дарагога каштавала. Чэстэр некалькі разоў спускаўся да першых шэрагаў фанзоны і сьпяваў разам зь людзьмі, абдымаўся зь імі, кантактаваў і выглядаў нібы задаволеным. На экранах пад столем ішла трансляцыя канцэрту, таму мы ўсё бачылі :)

Самыя малайцы — гэта фанаты, якія ня толькі ўладкавалі шэраг флэшмобаў, але і вывесілі ля сцэны падпіс з паветраных шарыкаў “Беларусь любіць Linkin Park”. Унушальным быў флэшмоб з маскамі на “Final Masquerade”, калі людзі вакол нечакана ператварыліся ва ўдзельнікаў аднаго вялікага маскараду. Майк са сцэны ў канцы песьні папрасіў Чэстэра захапіць некалькі масак з сабою, ніхто ня быў супраць. На апошнім перапынку за сцэнай было бачна, як музыкі прышпільваюцца адзін з аднаго і апранаюць маскі на сябе. Былі яшчэ рознакаляровыя палачкі і запрашальныя аркушы ў руках падчас “Welcome”, на твары Майка чыталася задавальненьне.



Завяршалі выступ «What I’ve Done» i «Bleed it Out». На «Bleed it Out» Чэстэр заклікаў у апошні раз прасьпяваць разам, і сам так разышоўся, што здавалася, прыпеў ён будзе сьпяваць яшчэ бясконца. Але канечне, усё заканчваецца. Музыкі назвалі нас “бэст краўд”, і насамрэч, такое яны кажуць ня ў кожнай краіне. Што ж вы хацелі, людзі, якія ўсё яшчэ галодныя на крутыя прывозы, будуць шалець як у апошні раз, бо паўтору можа ня быць. Мы тут у Беларусі такія. Перажылі першы канцэрт Linkin Park, і будзем спадзявацца, што не апошні. Дзякуй “Атом Интертеймент” за гэтае сьвята. А тым часам, чакаем яшчэ аднаго буйнога анонсу, які павінен быць ня меней цікавым.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Антон Кавалеўскі