Нечаканая зьмена падзей. Як беларускія гурты “разагрэлі” Annisokay
Апублікавана
у
Рэпартажы
92 Фота
30 лістапада ў клубе Re:Public прайшоў канцэрт славутага нямецкага пост-хардкор гурта Annisokay. На разагрэве ў немцаў выступалі беларускія калектывы Σοφία (Symphonic Deathcore) і Rise in Rage ( Modern Groove Metal).
За некалькі дзён да канцэрту многіх фанатаў патрэсла навіна: пашпарт аднаго з удзельнікаў Any Given Day згублены ў расейскай амбасадзе, таму гурт не наведае Менск. Пачаўся ажыятаж: пайшоў перапродаж квіткоў, некаторыя аддавалі іх задарма. Многія беларускія фанаты чакалі менавіта гэты гурт, таму дадзеная навіна выбіла іх з каляіны. Аднак, па выніках невялікага апытаньня, большая частка людзей, прысутных на канцэрце, прыйшла менавіта на выступ Annisokay і былі ніколькі не засмучаная адсутнасьцю Any Given Day. Былі нават тыя, хто наведаў канцэрт дзеля таго, каб пабачыць Rise in Rage.
Запускаць людзей у клуб пачалі а 19:00. Да гэтага часу ля дзьвярэй утварылася нямалая чарга. Некаторыя куплялі квіткі на ўваходзе і былі ўзрадаваныя наступнай навіной: кошт у дзень імпрэзы не падняўся, а застаўся на ўзроўні 300 тысяч. Яшчэ перад пачаткам канцэрту назіраліся разьмінкі фанатаў перад слэмам: хтосьці круціў «вяртухі» прама каля гардэроба, некаторыя рабілі практыкаваньні на расьцяжку цягліц — хто на што здольны. Публіка сабралася даволі тыповая для выступу пост-хардкоравага гурта: татуяваныя хлопцы з тунэлямі і мілыя дзяўчыны, якія захраснулі ў годзе так 2007. Далёка ня ўсе, вядома, падыходзілі пад дадзенае вызначэньне, але вялікая частка масы была менавіта такая.
Першымі падцяплялі публіку Σοφία. Падчас іх выступу зала павольна напаўнялася гледачамі. Вакаліст пачаў прадстаўленьне са словаў: «Мы прыехалі да вас з далёкага Полацку. Горад, у якім барадатыя жанчыны і заўсёды халоднае піва». Зь першых нот у зале пачаўся слэм: спачатку кола, а там ужо і сьцяна сьмерці падасьпела. Усё дзейства было нязначным, бо на разагрэў прыйшло мала народу. Падчас выкананьня песьні «Утопия» вакаліст папрасіў публіку зладзіць невялікую ілюмінацыю тэлефонных ліхтарыкаў у пэўны момант. Σοφία адыгралі шэсьць трэкаў, якімі крыху расхісталі людзей да выхаду наступнага гурта — Rise in Rage.
Напрыканцы франтмэн зрабіў невялікі прэзент фанатам ў выглядзе налепак з лагатыпам гурта.
На жаль, гук Re:Public’y зноў прымусіў жадаць лепшага: словаў было практычна не разабраць, ад занадта высокіх частот закладвала вушы. Калі параўнаць гук падчас выступу Oomph! (ён быў досыць чыстым і тэндэнцыя «закладаньня» вушэй ня прасочвалася), напрыклад, то выснова напрошваецца сама сабой: пост-хардкор (і падобныя да яго стылі) не для сьцен Re:Public.
А 20:10 на сцэну выйшлі Rise in Rage. У іх выкананьні прагучаў новы альбом «Серая кровь». Зь першых акордаў усё той жа нешматлікі кантынгент пачаў ладзіць слэмы. Людзей практычна не дадалося за час перапынку. Вакаліст Rise in Rage прасіў прысутных быць больш актыўнымі, часьцей скакаць са сцэны. Таксама паміж песьнямі ён дзякаваў публіку за тое, што тыя ходзяць на канцэрты замежных выканаўцаў, бо, дзякуючы гэтаму, у нашу краіну будуць больш ахвотна зазываць эўрапейскія і іншыя замежныя гурты. Rise in Rage прынесьлі з сабой шмат мітусьлівага сьвятла, гармануючага з музыкай як нельга лепш. Як было заўважана: пераважная большасьць прысутных — хлопцы. Але, магчыма, дзяўчаты проста разьбегліся па кутах з-за практычна бесперапыннага слэму.
Зьдзівіла тое, што сярод наведвальнікаў былі мужчыны 35-40 гадоў, бо выступаючыя гурты ставяцца да больш маладога пакаленьня. Падчас выкананьня песьні «Прамяні» басіст Іван Стэфановіч спусьціўся са сцэны і граў на танцпляцоўцы. У сярэдзіне выступу да вакаліста падышоў асабліва заўзяты фанат, якога ў выніку ледзь не справадзілі з канцэрту, і папрасіў скокнуць у натоўп. Франтмэн доўга аднекваўся, абумовіўшы адмову боязьзю вышыні. Але, перабароў сябе, у выніку скокнуў на лес рук фанатаў. Трэк «Так говорил тиран» апынуўся самым выбухным. Пад яго публіка зьдзейсьніла магутныя слэмы, скачкі і іншыя шаленствы. У завяршэньне Rise in Rage адыгралі песьню «Девятый вал», падчас якой многія прысутныя выбягалі на сцэну і адрываліся разам з гуртом. Публіка скандавала: "Малайцы!", удзельнікі калектыву дзякавалі за ўзрушаючую падтрымку і кінулі ў залу барабанныя палачкі.
Разагрэў атрымаўся выбітны. Многія з тых, хто прыйшоў дзеля адрыву пад Annisokay, да іх выступу ўжо стаміліся. Σοφία і Rise in Rage сваімі моцнымі сэтамі дужа разгайдалі залу да выхаду хэдлайнераў.
У клубе знаходзіліся дзьве кропкі зь мерчам: Annisokay і Rise in Rage. «Крама» немцаў прадстаўляла даволі тыповы асартымент: майкі, талстоўкі, шапкі, бранзалеты і г.д. І ўсё гэта па дастаткова дэмакратычных коштах. Пад канец канцэрту многае з гэтага не было распрададзена. А вось з кропкай Rise in Rage справы ішлі крыху інакш. Калі я падышла, на прылаўку ляжалі ўсяго дзьве майкі — распрадалі практычна ўсё, што прывезьлі.
Бліжэй да 9 вечара на сцэне перыядычна пачалі зьяўляцца ўдзельнікі Annisokay для таго, каб праверыць гатоўнасьць інструментаў да неймавернага выкананьня музычных партый. Людзей стала крыху больш за кошт таго, што многія спусьціліся з другога паверху на танцпляц. Дайшло, тым часам, не так ужо і шмат. Хутчэй за ўсё, справа ўсё ж у тым, што Any Given Day так і не змаглі даехаць да нас.
У 21:15 на сцэну выйшаў Дэйв (вакаліст Annisokay). Публіка вельмі горача вітала яго і астатніх удзельнікаў гурта. З самага пачатку іх выступу пачаліся скачкі са сцэны: спачатку нешматлікія, а потым ужо ішлі ўсе, каму ня лень. І добра б, калі толькі скачкі. Некаторыя асабліва разумныя індывіды спрабавалі выконваць вакальныя партыі разам з вакалістам (увага!) прама ў мікрафон. Арганізатарам даводзілася праганяць са сцэны такіх дзеячаў. Таксама многія падчас песень залазілі на сцэну і абдымаліся з музыкамі, адна парачка выйшла і пацалавалася прама на сцэне з наступным ныраньнем у натоўп. Здаецца, гурт гэта не абурала, таму што пры кожным такім выпадку Дэйв шчыра ўсьміхаўся і сьмяяўся.
Адыграў гурт на ўсе 100, пры гэтым энергічна скачучы і перамяшчаючыся па сцэне. Музыкі выкладваліся па поўнай, дзякавалі публіцы за падтрымку. На кожнай песьне фанаты падпявалі вакалістам. Было бачна, што яны па вартасьці гэта ацанілі. Вядома, і падчас выступу Annisokay не абышлося бяз слэму. Дэйв прасіў рабіць кола, а ініцыятыўная публіка працягвала гэтае дзеяньне сьцяной сьмерці. На апошняй песьне вакаліст папрасіў згрупавацца фанатаў ля сцэны і зрабіць агульнае фота. Празь некалькі хвілінаў пасьля сыходу гурта са сцэны Дэйв выйшаў у людзі. У самым пачатку ні ў каго з тых, хто падышоў за аўтографам, не апынулася маркера. Вакаліст падняў шарыкавую асадку ўверх і сказаў, што ня будзе ставіць аўтографы ёю. Асадку хутка замянілі маркерам. Таксама Дэйв ахвотна фатаграфаваўся з усімі жадаючымі, строячы пры гэтым тварыкі і усьміхаючыся.
Падводзячы вынік, магу сказать, што Annisokay апынуліся не такімі ўжо знакамітымі ў Беларусі: зь цяжкасьцю назьбіралася палова танцпляцу. Магчыма, яно і да лепшага, бо было больш месца для слэму і рознага роду шаленства. Кожны гурт уклаў шмат сілаў у гэты канцэрт, парадаваў публіку, даў зарад пазітыўных эмоцый на доўгі час. Думаю, многія з тых, хто да гэтага не прымалі да ўвагі беларускую метал-сцэну, зірнулі на яе па-іншаму пасьля наймагутных выступаў Σοφία і Rise in Rage. Музыкам з Annisokay спадабалася атмасфера, якая панавала ў зале. Будзем спадзявацца, што да наступнага прыезду іх музыка праточыцца ў вялікія масы беларусаў і наведвальнасьць ў разы павялічыцца.
Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Ала Пірумава
За некалькі дзён да канцэрту многіх фанатаў патрэсла навіна: пашпарт аднаго з удзельнікаў Any Given Day згублены ў расейскай амбасадзе, таму гурт не наведае Менск. Пачаўся ажыятаж: пайшоў перапродаж квіткоў, некаторыя аддавалі іх задарма. Многія беларускія фанаты чакалі менавіта гэты гурт, таму дадзеная навіна выбіла іх з каляіны. Аднак, па выніках невялікага апытаньня, большая частка людзей, прысутных на канцэрце, прыйшла менавіта на выступ Annisokay і былі ніколькі не засмучаная адсутнасьцю Any Given Day. Былі нават тыя, хто наведаў канцэрт дзеля таго, каб пабачыць Rise in Rage.
Запускаць людзей у клуб пачалі а 19:00. Да гэтага часу ля дзьвярэй утварылася нямалая чарга. Некаторыя куплялі квіткі на ўваходзе і былі ўзрадаваныя наступнай навіной: кошт у дзень імпрэзы не падняўся, а застаўся на ўзроўні 300 тысяч. Яшчэ перад пачаткам канцэрту назіраліся разьмінкі фанатаў перад слэмам: хтосьці круціў «вяртухі» прама каля гардэроба, некаторыя рабілі практыкаваньні на расьцяжку цягліц — хто на што здольны. Публіка сабралася даволі тыповая для выступу пост-хардкоравага гурта: татуяваныя хлопцы з тунэлямі і мілыя дзяўчыны, якія захраснулі ў годзе так 2007. Далёка ня ўсе, вядома, падыходзілі пад дадзенае вызначэньне, але вялікая частка масы была менавіта такая.
Першымі падцяплялі публіку Σοφία. Падчас іх выступу зала павольна напаўнялася гледачамі. Вакаліст пачаў прадстаўленьне са словаў: «Мы прыехалі да вас з далёкага Полацку. Горад, у якім барадатыя жанчыны і заўсёды халоднае піва». Зь першых нот у зале пачаўся слэм: спачатку кола, а там ужо і сьцяна сьмерці падасьпела. Усё дзейства было нязначным, бо на разагрэў прыйшло мала народу. Падчас выкананьня песьні «Утопия» вакаліст папрасіў публіку зладзіць невялікую ілюмінацыю тэлефонных ліхтарыкаў у пэўны момант. Σοφία адыгралі шэсьць трэкаў, якімі крыху расхісталі людзей да выхаду наступнага гурта — Rise in Rage.
Напрыканцы франтмэн зрабіў невялікі прэзент фанатам ў выглядзе налепак з лагатыпам гурта.
На жаль, гук Re:Public’y зноў прымусіў жадаць лепшага: словаў было практычна не разабраць, ад занадта высокіх частот закладвала вушы. Калі параўнаць гук падчас выступу Oomph! (ён быў досыць чыстым і тэндэнцыя «закладаньня» вушэй ня прасочвалася), напрыклад, то выснова напрошваецца сама сабой: пост-хардкор (і падобныя да яго стылі) не для сьцен Re:Public.
А 20:10 на сцэну выйшлі Rise in Rage. У іх выкананьні прагучаў новы альбом «Серая кровь». Зь першых акордаў усё той жа нешматлікі кантынгент пачаў ладзіць слэмы. Людзей практычна не дадалося за час перапынку. Вакаліст Rise in Rage прасіў прысутных быць больш актыўнымі, часьцей скакаць са сцэны. Таксама паміж песьнямі ён дзякаваў публіку за тое, што тыя ходзяць на канцэрты замежных выканаўцаў, бо, дзякуючы гэтаму, у нашу краіну будуць больш ахвотна зазываць эўрапейскія і іншыя замежныя гурты. Rise in Rage прынесьлі з сабой шмат мітусьлівага сьвятла, гармануючага з музыкай як нельга лепш. Як было заўважана: пераважная большасьць прысутных — хлопцы. Але, магчыма, дзяўчаты проста разьбегліся па кутах з-за практычна бесперапыннага слэму.
Зьдзівіла тое, што сярод наведвальнікаў былі мужчыны 35-40 гадоў, бо выступаючыя гурты ставяцца да больш маладога пакаленьня. Падчас выкананьня песьні «Прамяні» басіст Іван Стэфановіч спусьціўся са сцэны і граў на танцпляцоўцы. У сярэдзіне выступу да вакаліста падышоў асабліва заўзяты фанат, якога ў выніку ледзь не справадзілі з канцэрту, і папрасіў скокнуць у натоўп. Франтмэн доўга аднекваўся, абумовіўшы адмову боязьзю вышыні. Але, перабароў сябе, у выніку скокнуў на лес рук фанатаў. Трэк «Так говорил тиран» апынуўся самым выбухным. Пад яго публіка зьдзейсьніла магутныя слэмы, скачкі і іншыя шаленствы. У завяршэньне Rise in Rage адыгралі песьню «Девятый вал», падчас якой многія прысутныя выбягалі на сцэну і адрываліся разам з гуртом. Публіка скандавала: "Малайцы!", удзельнікі калектыву дзякавалі за ўзрушаючую падтрымку і кінулі ў залу барабанныя палачкі.
Разагрэў атрымаўся выбітны. Многія з тых, хто прыйшоў дзеля адрыву пад Annisokay, да іх выступу ўжо стаміліся. Σοφία і Rise in Rage сваімі моцнымі сэтамі дужа разгайдалі залу да выхаду хэдлайнераў.
У клубе знаходзіліся дзьве кропкі зь мерчам: Annisokay і Rise in Rage. «Крама» немцаў прадстаўляла даволі тыповы асартымент: майкі, талстоўкі, шапкі, бранзалеты і г.д. І ўсё гэта па дастаткова дэмакратычных коштах. Пад канец канцэрту многае з гэтага не было распрададзена. А вось з кропкай Rise in Rage справы ішлі крыху інакш. Калі я падышла, на прылаўку ляжалі ўсяго дзьве майкі — распрадалі практычна ўсё, што прывезьлі.
Бліжэй да 9 вечара на сцэне перыядычна пачалі зьяўляцца ўдзельнікі Annisokay для таго, каб праверыць гатоўнасьць інструментаў да неймавернага выкананьня музычных партый. Людзей стала крыху больш за кошт таго, што многія спусьціліся з другога паверху на танцпляц. Дайшло, тым часам, не так ужо і шмат. Хутчэй за ўсё, справа ўсё ж у тым, што Any Given Day так і не змаглі даехаць да нас.
У 21:15 на сцэну выйшаў Дэйв (вакаліст Annisokay). Публіка вельмі горача вітала яго і астатніх удзельнікаў гурта. З самага пачатку іх выступу пачаліся скачкі са сцэны: спачатку нешматлікія, а потым ужо ішлі ўсе, каму ня лень. І добра б, калі толькі скачкі. Некаторыя асабліва разумныя індывіды спрабавалі выконваць вакальныя партыі разам з вакалістам (увага!) прама ў мікрафон. Арганізатарам даводзілася праганяць са сцэны такіх дзеячаў. Таксама многія падчас песень залазілі на сцэну і абдымаліся з музыкамі, адна парачка выйшла і пацалавалася прама на сцэне з наступным ныраньнем у натоўп. Здаецца, гурт гэта не абурала, таму што пры кожным такім выпадку Дэйв шчыра ўсьміхаўся і сьмяяўся.
Адыграў гурт на ўсе 100, пры гэтым энергічна скачучы і перамяшчаючыся па сцэне. Музыкі выкладваліся па поўнай, дзякавалі публіцы за падтрымку. На кожнай песьне фанаты падпявалі вакалістам. Было бачна, што яны па вартасьці гэта ацанілі. Вядома, і падчас выступу Annisokay не абышлося бяз слэму. Дэйв прасіў рабіць кола, а ініцыятыўная публіка працягвала гэтае дзеяньне сьцяной сьмерці. На апошняй песьне вакаліст папрасіў згрупавацца фанатаў ля сцэны і зрабіць агульнае фота. Празь некалькі хвілінаў пасьля сыходу гурта са сцэны Дэйв выйшаў у людзі. У самым пачатку ні ў каго з тых, хто падышоў за аўтографам, не апынулася маркера. Вакаліст падняў шарыкавую асадку ўверх і сказаў, што ня будзе ставіць аўтографы ёю. Асадку хутка замянілі маркерам. Таксама Дэйв ахвотна фатаграфаваўся з усімі жадаючымі, строячы пры гэтым тварыкі і усьміхаючыся.
Падводзячы вынік, магу сказать, што Annisokay апынуліся не такімі ўжо знакамітымі ў Беларусі: зь цяжкасьцю назьбіралася палова танцпляцу. Магчыма, яно і да лепшага, бо было больш месца для слэму і рознага роду шаленства. Кожны гурт уклаў шмат сілаў у гэты канцэрт, парадаваў публіку, даў зарад пазітыўных эмоцый на доўгі час. Думаю, многія з тых, хто да гэтага не прымалі да ўвагі беларускую метал-сцэну, зірнулі на яе па-іншаму пасьля наймагутных выступаў Σοφία і Rise in Rage. Музыкам з Annisokay спадабалася атмасфера, якая панавала ў зале. Будзем спадзявацца, што да наступнага прыезду іх музыка праточыцца ў вялікія масы беларусаў і наведвальнасьць ў разы павялічыцца.
Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Ала Пірумава
0 каментароў