Rise of the Northstar
Апублікавана
у
Рэпартажы
104 Фота
1 красавіка аматарам хардкор-сцэны было зусім не да жартаў. Да нас ехалі французскія самураі з Rise Of The Northstar, пры падтрымцы расейскіх гуртоў Broforce і ROF Crew (Rzhevka on Fire, ага). Ужо па дарозе да клубу ад метро стала зразумела, што гэты дзень цалкаў аддаўся ўладзе паўночнай зоркі: валіў такі моцны град разам з дажджом, што ў клуб я дайшоў цалкам мокры. Засада.
На гэтым, лічы, засады скончыліся. Хутка здаю куртку ў гардэроб і з галавою акунаюся ў сьпякотную хардкор-дзьвіжуху. На сцэне, не адхіляючыся ад графіку, пачалі свой выступ расейцы Broforce. Так, назва абраная не выпадкова – два вакалісты сапраўды браты. Шчырыя прамовы, напорысты саўнд (якому, усё ж, не зусім хапала шчыльнасьці) ды ўгар у зале віталі зь першай жа песьні. Вертуханы і крутавэлы ў мошы ў выніку давялі да таго, што падчас песьні, прысьвечанай самай мужчынскай гульне – рэгбі, у бар прыляцеў адпаведны мяч, пабіўшы некалькі бутэляк. Файна, што бармэны ў той момант былі ў іншым боку бара, лол. Ахоўнік безэмацыйна канфіскаваў мячык у бакоўку, маладыя ж бармэны выглядалі крыху разгубленымі. Такім чынам, сэт доўжыўся каля паловы гадзіны, і Broforce саступілі месца на сцэне суайчыньнікам зь Піцеру — ROF Crew.
Далей – цікавей. Вось у ROF Crew ніякіх нараканьняў наконт шчыльнасьці гуку не было, хвалямі ён разганяў натоўп да ўсё большых і большых вар’яцтваў. Шматлікі досьвед выступаў быў бачны ў кожнага з музыкаў: гітарысты ні секунды не стаялі на месцы, вакаліст выразна зачытваў тэксты, адпаведна жэстыкулюючы рукамі. Толькі вось чаму такім кароткім быў сэтліст? Добра, калі ў выніку атрымалася 15 хвілін. Дзіўна і не зразумела. Перад сыходам са сцэны музыкі ўладкавалі атракцыён неверагоднай шчодрасьці, раздаўшы са сцэны дзясятак сваіх фірмовых цішотак сваім прыхільнікам за проста так. Проста таму, што могуць.
Галоўны цьвік праграмы давялося чакаць ня вельмі доўга. Літаральна праз 10-15 хвілін пасьля сыходу ROF Crew, на сцэне зьявіліся аматары японскай культуры Rise Of The Northstar. Выйшлі 4 музыкі (пяты гітарыст-барадач ня здолеў даехаць, за што музыкі вельмі выбачаліся) у фірмовых куртках з іерогліфамі. Яшчэ некалькі хвілінаў самастойнай наладкі (прайгралі адну хвіліну песьні – людзі ў зале нібыта з ланцуга сарваліся, нягледзячы на тое, што гэта толькі чэк), і пачалося. Чатыры самураі ў прадуманых прыкідах пачалі слаць па сваіх прыхільніках мацнейшым хардкор-красоверам. Тут ужо шчыра было шкада тых, хто пад канец канцэрту вырашыў заняць некалькі шэрагаў ля сцэны, по пязьдзюлі прыляталі са ўсіх 360 градусаў. Хлопцы і дзяўчаты ўстойліва трымаліся. Гралі французы праграму з апошняга альбому, зараджаючы залу такімі хітамі, як “Welcame (Furyo State Of Mind)”, “Demonstrating My Saiya Style” і, канечне ж, “Samurai Spirit”, якую чакалі з самага пачатку выступу, заклікаючы пасьля кожнай песьні “сасасасаса!”. Сэт доўжыўся каля гадзіны, што, ўлічваючы, рэпертуар гурта, цалкам нармалёва. Перад бісам зганяў у гардэроб. Вярнуўся – і сука, як жа ў зале несла потам :) Адпачнулі дык адпачнулі. А на вуліцы пасьля гэтай сьпякоты нас зноў чакаў град. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя
На гэтым, лічы, засады скончыліся. Хутка здаю куртку ў гардэроб і з галавою акунаюся ў сьпякотную хардкор-дзьвіжуху. На сцэне, не адхіляючыся ад графіку, пачалі свой выступ расейцы Broforce. Так, назва абраная не выпадкова – два вакалісты сапраўды браты. Шчырыя прамовы, напорысты саўнд (якому, усё ж, не зусім хапала шчыльнасьці) ды ўгар у зале віталі зь першай жа песьні. Вертуханы і крутавэлы ў мошы ў выніку давялі да таго, што падчас песьні, прысьвечанай самай мужчынскай гульне – рэгбі, у бар прыляцеў адпаведны мяч, пабіўшы некалькі бутэляк. Файна, што бармэны ў той момант былі ў іншым боку бара, лол. Ахоўнік безэмацыйна канфіскаваў мячык у бакоўку, маладыя ж бармэны выглядалі крыху разгубленымі. Такім чынам, сэт доўжыўся каля паловы гадзіны, і Broforce саступілі месца на сцэне суайчыньнікам зь Піцеру — ROF Crew.
Далей – цікавей. Вось у ROF Crew ніякіх нараканьняў наконт шчыльнасьці гуку не было, хвалямі ён разганяў натоўп да ўсё большых і большых вар’яцтваў. Шматлікі досьвед выступаў быў бачны ў кожнага з музыкаў: гітарысты ні секунды не стаялі на месцы, вакаліст выразна зачытваў тэксты, адпаведна жэстыкулюючы рукамі. Толькі вось чаму такім кароткім быў сэтліст? Добра, калі ў выніку атрымалася 15 хвілін. Дзіўна і не зразумела. Перад сыходам са сцэны музыкі ўладкавалі атракцыён неверагоднай шчодрасьці, раздаўшы са сцэны дзясятак сваіх фірмовых цішотак сваім прыхільнікам за проста так. Проста таму, што могуць.
Галоўны цьвік праграмы давялося чакаць ня вельмі доўга. Літаральна праз 10-15 хвілін пасьля сыходу ROF Crew, на сцэне зьявіліся аматары японскай культуры Rise Of The Northstar. Выйшлі 4 музыкі (пяты гітарыст-барадач ня здолеў даехаць, за што музыкі вельмі выбачаліся) у фірмовых куртках з іерогліфамі. Яшчэ некалькі хвілінаў самастойнай наладкі (прайгралі адну хвіліну песьні – людзі ў зале нібыта з ланцуга сарваліся, нягледзячы на тое, што гэта толькі чэк), і пачалося. Чатыры самураі ў прадуманых прыкідах пачалі слаць па сваіх прыхільніках мацнейшым хардкор-красоверам. Тут ужо шчыра было шкада тых, хто пад канец канцэрту вырашыў заняць некалькі шэрагаў ля сцэны, по пязьдзюлі прыляталі са ўсіх 360 градусаў. Хлопцы і дзяўчаты ўстойліва трымаліся. Гралі французы праграму з апошняга альбому, зараджаючы залу такімі хітамі, як “Welcame (Furyo State Of Mind)”, “Demonstrating My Saiya Style” і, канечне ж, “Samurai Spirit”, якую чакалі з самага пачатку выступу, заклікаючы пасьля кожнай песьні “сасасасаса!”. Сэт доўжыўся каля гадзіны, што, ўлічваючы, рэпертуар гурта, цалкам нармалёва. Перад бісам зганяў у гардэроб. Вярнуўся – і сука, як жа ў зале несла потам :) Адпачнулі дык адпачнулі. А на вуліцы пасьля гэтай сьпякоты нас зноў чакаў град. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя
1 каментар