The Flaming Arts Fest
Апублікавана
у
Рэпартажы
38 Фота
Нарэшце, нарэшце гэта зьдзейсьнілася! Цырк дэбілаў разам са сваім прыдуркаватым балаганчыкам мінаваў нашую краіну і гэта, лічы, першы выпадак, калі нам было дазволенае тое, што не дазволенае нашаму ўсходняму суседу. Урачыстыя закон і справядлівасьць, якія ўсё ж час ад часу пануюць і тут, ня далі сапсаваць нам усім сьвята, хай сабе асобныя клоўны і намагаліся нашкодзіць. Ну што можа быць мілейшае за ананімныя скаргі, а?
Цікава, што з усяго складу The Flaming Arts Fest пытаньні выклікалі толькі Nile і Belphegor. Цяжка было, напэўна, у нечым абвінаваціць Melechesh. Нацызм? Ну такое. Сатанізм? Таксама ня вельмі вяжацца з гуртом з Ізраілю. Таму, скаргі сканцэнтраваліся на астатніх двух гуртах, а Melechesh знайшлі іншую падставу для саскоку з туру. Melechesh Ashmedi, гітарыст і вакаліст, пашкодзіў руку і адмяніў шэраг канцэртаў у Беларусі і Расеі. Усё б нічога, але для прыстойнасьці можна была б і папрасіць прабачэньня ў фанатаў.
Шкада, бо Melechesh былі важным зьвяном ланцужку, які рабіў The Flaming Arts Fest менавіта фэстам, а не сумесным канцэртам двух гуртоў. Ды й асабіста для мяне Melechesh цікаўнасьць прадстаўляў нават большую, чым Nile. Але, тут маем тое, што маем. І можна толькі радавацца, бо ўжо ў другім канцэрце туру, які адбыўся сёньня ў Піцеры, выступілі ўвогуле адны Nile. Праваслаўныя актывісты абяцалі сарваць расейскія канцэрты, і на жаль, пакуль у іх гэта атрымліваеца. У аэрапорт “Пулкава” прыбыў Анатоль Арцюх, які спачатку прычапіўся да фаната ў ідэалагічна нявернай цішотцы з фэсту Carpathian Alliance (пасьля таго, як фанат назваў сваёй улюбёнай песьняй “Sexdictator Lucifer”, я думаў, што актывіст ад зьзяньня пукана выйдзе на арбіту), а потым нахабна намагаўся правакаваць музыкаў і тур-менеджераў на бойку. У гэтай сітуацыі крута сябе павялі Хельмут і асабліва Карл Сандэрс з Nile. Я б і сам ня стаў мець зь ім ніякіх справаў у пытаньні бойкі :) Глядзіце самі ніжэй, калі яшчэ ня бачылі.
Усё, хопіць. Менскі канцэрт прайшоў без замінак, і гэта галоўнае. Дзьверы былі назначаныя на шостую гадзіну, старт канцэрту – на сёмую. У праграме абяцаныя пашыраныя сэты ад Nile і Belphegor у якасьці кампенсацыі за зьлёт Melechesh. Прыйшоўшы за палову гадзіны да абвешчанага пачатку, натыкнуўся на зачыненыя дзьверы ў залу і невялікую купку людзей у клубе. Так наступіла сёмая гадзіна, а пасьля і амаль палова на восьмую. Дзьверы адкрыліся, за гэты час людзей стала значна больш, ад металхэдаў у сваім класічным амплуа, да мужчынаў у класічных касьцюмах, ці тое панядзелак іх бязьлітасна вырваў на канцэрт адразу з прац, ці тое мінкультаўскія рэвізоры падабралі самую бяспалеўную вопратку. Наведвальнікі пацягнуліся да бару, і такім чынам чакаць ім стала значна цікавей.
А па сцэне ўжо ва ўсю соўгаліся музыкі і тэхнікі Nile, удакладняючы апошнія тэхнічныя пытаньні. Nile па папярэднім лайн-апе павінныя былі граць другімі, але па пэўных падставах іх паставілі ў пачатак. Людзей гэта ня дужа зьнервавала. Бліжэй да дзявятай шоў распачалося. Бязь нейкіх пэўных вынаходстваў, усё ж музыкі граюць музыку ня самую простую, пачалі раздаваць тлустыя рэчы адна за адной: “Sacrifice Unto Sebek”, “Defiling the Gates of Ishtar”, “Kafir!”, “Hittite Dung Incantation”. Д’ябальскі вакал Карла. Сапраўды, калі ў астатніх выпадках і былі нейкія пытаньні да гукача, то тут заглушэньне ўсіх астатніх музыкаў гучала як адмысловы эфект. Далас дзелавіта стукае нагой па сцэне. Празь песьню прамовы і падзякі публіцы за тое, што прыйшлі і за выдатную адтапырку. Разы 2-3 за ўвесь сэт быў узгаданы мінулы выступ Nile у Менску, калі сэт доўжыўся ўсяго 20 хвілінаў. “Сёньня мы сыграем больш, чым у мінулы раз, дакладна”. Думаю, падманутым ніхто не сышоў. Рады быў пачуць улюбёную “Sarcophagus”, з кліпа на якую пачалося знаёмства з творчасьцю гурта, і зь якой зараз гурт Nile і асацыюецца. Атрымалася моцна. Ну і “Black Seeds of Vengeance” на закуску.
Карл застаецца на сцэне раздаваць аўтографы і фатаграфавацца з фанатамі, якія падчас шоў уладкавалі гурту выдатную падтрымку. Адзіны камячок з хэдбэнгераў у першых шэрагах і перманентна ўзьнікаючы слэм пасярэдзіне, удзельнікі якога час ад часу ўпісваліся ў вышэй названых. Ніхто асабліва ня быў супраць. Пакуль ішла наладка Belphegor, дзякуючы арганізатарам сустрэцца з Карлам Сандэрсам атрымалася і ў нас. Наш добры партнёр падрыхтаваў для ўсіх удзельнікаў фэсту адмысловыя цішоткі, якія ўрачыста ўручылі спачатку Nile, а пасьля і Belphegor. Спадзяемся, што музыкам прыйшлося да спадобы.
Тым часам, час ужо пераваліў за дзясятую гадзіну, на сцэне зьявіўся аграменны заднік з лога Belphegor, а ў зале павеяла ладанам. На сцэне зьявіліся чэрапы і адмысловая фірмовая мікрафонная стойка для Хельмута. Тыя, хто сумняваўся, ці будзе менскі канцэрт адбывацца пры поўным парадзе, пры выглядзе гэтай сцэнічнай атрыбутыкі супакоіліся. На сцэне зьявіліся музыкі. І… бязь лішніх словаў началі наразаць сваю праграму. Злавеснае сьвятло, прыглушанае да максімуму, воблакі дыму, у якіх час ад часу губляліся постаці музыкаў. Шоў Belphegor гэтым вечарам дакладна перамагло ў Nile па частцы відовішчнай, што таксама адчувалася і па фанатах. Амаль пагалоўна яны застылі на танцпляцы, пагружаныя ў рытуальныя падзеі, якія адбываліся на сцэне. Стома пасьля ўгару пад Nile тут ні пры чым. Хельмут на практыцы паказаў, што на дробязі ён не разьменьваецца і кожнае шоў – гэта эталон якасьці. Так было і ў Менску. Шкада, што выступ праляцеў занадта імкліва. Хацелася больш. Але, мы ўсё ж убачылі выступ Belphegor, і гэта галоўнае. Дзякуй усім за вечар!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
Цікава, што з усяго складу The Flaming Arts Fest пытаньні выклікалі толькі Nile і Belphegor. Цяжка было, напэўна, у нечым абвінаваціць Melechesh. Нацызм? Ну такое. Сатанізм? Таксама ня вельмі вяжацца з гуртом з Ізраілю. Таму, скаргі сканцэнтраваліся на астатніх двух гуртах, а Melechesh знайшлі іншую падставу для саскоку з туру. Melechesh Ashmedi, гітарыст і вакаліст, пашкодзіў руку і адмяніў шэраг канцэртаў у Беларусі і Расеі. Усё б нічога, але для прыстойнасьці можна была б і папрасіць прабачэньня ў фанатаў.
Шкада, бо Melechesh былі важным зьвяном ланцужку, які рабіў The Flaming Arts Fest менавіта фэстам, а не сумесным канцэртам двух гуртоў. Ды й асабіста для мяне Melechesh цікаўнасьць прадстаўляў нават большую, чым Nile. Але, тут маем тое, што маем. І можна толькі радавацца, бо ўжо ў другім канцэрце туру, які адбыўся сёньня ў Піцеры, выступілі ўвогуле адны Nile. Праваслаўныя актывісты абяцалі сарваць расейскія канцэрты, і на жаль, пакуль у іх гэта атрымліваеца. У аэрапорт “Пулкава” прыбыў Анатоль Арцюх, які спачатку прычапіўся да фаната ў ідэалагічна нявернай цішотцы з фэсту Carpathian Alliance (пасьля таго, як фанат назваў сваёй улюбёнай песьняй “Sexdictator Lucifer”, я думаў, што актывіст ад зьзяньня пукана выйдзе на арбіту), а потым нахабна намагаўся правакаваць музыкаў і тур-менеджераў на бойку. У гэтай сітуацыі крута сябе павялі Хельмут і асабліва Карл Сандэрс з Nile. Я б і сам ня стаў мець зь ім ніякіх справаў у пытаньні бойкі :) Глядзіце самі ніжэй, калі яшчэ ня бачылі.
Усё, хопіць. Менскі канцэрт прайшоў без замінак, і гэта галоўнае. Дзьверы былі назначаныя на шостую гадзіну, старт канцэрту – на сёмую. У праграме абяцаныя пашыраныя сэты ад Nile і Belphegor у якасьці кампенсацыі за зьлёт Melechesh. Прыйшоўшы за палову гадзіны да абвешчанага пачатку, натыкнуўся на зачыненыя дзьверы ў залу і невялікую купку людзей у клубе. Так наступіла сёмая гадзіна, а пасьля і амаль палова на восьмую. Дзьверы адкрыліся, за гэты час людзей стала значна больш, ад металхэдаў у сваім класічным амплуа, да мужчынаў у класічных касьцюмах, ці тое панядзелак іх бязьлітасна вырваў на канцэрт адразу з прац, ці тое мінкультаўскія рэвізоры падабралі самую бяспалеўную вопратку. Наведвальнікі пацягнуліся да бару, і такім чынам чакаць ім стала значна цікавей.
А па сцэне ўжо ва ўсю соўгаліся музыкі і тэхнікі Nile, удакладняючы апошнія тэхнічныя пытаньні. Nile па папярэднім лайн-апе павінныя былі граць другімі, але па пэўных падставах іх паставілі ў пачатак. Людзей гэта ня дужа зьнервавала. Бліжэй да дзявятай шоў распачалося. Бязь нейкіх пэўных вынаходстваў, усё ж музыкі граюць музыку ня самую простую, пачалі раздаваць тлустыя рэчы адна за адной: “Sacrifice Unto Sebek”, “Defiling the Gates of Ishtar”, “Kafir!”, “Hittite Dung Incantation”. Д’ябальскі вакал Карла. Сапраўды, калі ў астатніх выпадках і былі нейкія пытаньні да гукача, то тут заглушэньне ўсіх астатніх музыкаў гучала як адмысловы эфект. Далас дзелавіта стукае нагой па сцэне. Празь песьню прамовы і падзякі публіцы за тое, што прыйшлі і за выдатную адтапырку. Разы 2-3 за ўвесь сэт быў узгаданы мінулы выступ Nile у Менску, калі сэт доўжыўся ўсяго 20 хвілінаў. “Сёньня мы сыграем больш, чым у мінулы раз, дакладна”. Думаю, падманутым ніхто не сышоў. Рады быў пачуць улюбёную “Sarcophagus”, з кліпа на якую пачалося знаёмства з творчасьцю гурта, і зь якой зараз гурт Nile і асацыюецца. Атрымалася моцна. Ну і “Black Seeds of Vengeance” на закуску.
Карл застаецца на сцэне раздаваць аўтографы і фатаграфавацца з фанатамі, якія падчас шоў уладкавалі гурту выдатную падтрымку. Адзіны камячок з хэдбэнгераў у першых шэрагах і перманентна ўзьнікаючы слэм пасярэдзіне, удзельнікі якога час ад часу ўпісваліся ў вышэй названых. Ніхто асабліва ня быў супраць. Пакуль ішла наладка Belphegor, дзякуючы арганізатарам сустрэцца з Карлам Сандэрсам атрымалася і ў нас. Наш добры партнёр падрыхтаваў для ўсіх удзельнікаў фэсту адмысловыя цішоткі, якія ўрачыста ўручылі спачатку Nile, а пасьля і Belphegor. Спадзяемся, што музыкам прыйшлося да спадобы.
Тым часам, час ужо пераваліў за дзясятую гадзіну, на сцэне зьявіўся аграменны заднік з лога Belphegor, а ў зале павеяла ладанам. На сцэне зьявіліся чэрапы і адмысловая фірмовая мікрафонная стойка для Хельмута. Тыя, хто сумняваўся, ці будзе менскі канцэрт адбывацца пры поўным парадзе, пры выглядзе гэтай сцэнічнай атрыбутыкі супакоіліся. На сцэне зьявіліся музыкі. І… бязь лішніх словаў началі наразаць сваю праграму. Злавеснае сьвятло, прыглушанае да максімуму, воблакі дыму, у якіх час ад часу губляліся постаці музыкаў. Шоў Belphegor гэтым вечарам дакладна перамагло ў Nile па частцы відовішчнай, што таксама адчувалася і па фанатах. Амаль пагалоўна яны застылі на танцпляцы, пагружаныя ў рытуальныя падзеі, якія адбываліся на сцэне. Стома пасьля ўгару пад Nile тут ні пры чым. Хельмут на практыцы паказаў, што на дробязі ён не разьменьваецца і кожнае шоў – гэта эталон якасьці. Так было і ў Менску. Шкада, што выступ праляцеў занадта імкліва. Хацелася больш. Але, мы ўсё ж убачылі выступ Belphegor, і гэта галоўнае. Дзякуй усім за вечар!Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў