Korpiklaani. Доўгачаканы шаманскі чад
Апублікавана
у
Рэпартажы
43 Фота
Доўгачаканая беларусамі падзея нарэшце адбылася — ў Менск прыехалі фінскія фолк-металісты Korpiklaani, лясныя шаманы, адныя з флагманаў сучаснага folk metal, папулярныя і паважаныя на працягу доўгіх гадоў уздоўж неблагой дыскаграфіі і яскравае канцэртнае дзейнасьці.
Твар гурта — Ёнэ Ярвэля, жвавы і энэргічны вакаліст зь фірмовымі дрэдамі і ў стыльным металёвым вобразе, басіст Ярка Аалтанэн — сапраўдны шаман зь сівою барадою ведзьмара, «чалавек-капялюш» у касьцюме — гітарыст Кале Савіярві, лысы з касічкай і бародкай баяніст-акардэаніст Самі Пэртула, знатны патлач-барадач Маці Ёхансан за ўдаркай і малады з выгляду сэсійны скрыпач. Такімі ў сваім каларыце прадсталі Korpiklaani перад беларускай публікай.
Зала была запоўненая цалкам, атмасфера на танцпляцы пераходзіла край сяброўскай цеплыні і набліжалася да небясьпечнай сьпёкі. Радасныя твары, козы дагары, танцы і адрыў. Пятнічнае сьвята праходзіла спраўна, весела і на адным дыханьні.
Разагрэтая гуртом супорту Skeletoon, публіка сустрэла ўлюбёнцаў зь песьняй «Viinamäen Mies» — нядаўні кліп «A Man With A Plan» утрымлівае яе ж у ангельскай версіі: «I'm a man with a plan, and my plan is to booze as much as I can»
Здавалася б парадаксальным, але на канцэрце гурта, што сьпявае пра казачныя ўгары і прапагандуе вясёлы лад жыцьця, не было заўважана перабраўшых асоб, наадварот — і на елках, і ўнутры клубу скрозь бадзёрыя, радасныя і прыстойныя людзі. І, паўтаруся, ох як нямала людзей.
Парадавалі і дастаткова чытальны гук, і мінімалістычнае сьвятло. Хвостка гучала і рытм-секцыя, і гітарнае дж-дж, і вакал разам з бэкамі, і каб пачуць скрыпічныя і акардэонныя сола асабліва ня трэба было закладваць вушы.
Амаль бесьперапынна ішлі кампазіцыі розных перыядаў творчасьці «ляснога клану», цяжка-хістовыя зьмяняліся полькамі, прыпраўляліся хітамі, у першай частцы гучала, бадай, самая ўдалая з апошняга альбому — «Lempo», а завяршальнай перад бісам была Wooden Pints, 21-я ў агульным сьпісе. На біс быў прыгатаваны ёрш з гарэлкі і піва, тэкілай не частавалі. На гэтых двух песьнях народ на танцпляцы канчаткова ўвайшоў у стан пекла: лёталі потныя целы, высока паляцеў чыйсьці красовак, выбягала на сцэну дзяўчынка, пераабдымаўшы ўсіх шэсьць музыкаў і адправіўшыся ў працяглы трыумфальны заплыў па руках публікі. Словам, паўтары гадзіны былі вартыя таго і адпрацаваныя былі гуртом на ўра.
Адпачыўшы ў грымёрцы, музыкі выйшлі з клубу да шматлікіх верных фанаў, па большасьці не сьпяшаючыся грузіцца ў прыпаркаваны дастаткова паводдаль бус, чарга жадаючых сфоткацца з упоратым Ёнэ не сканчалася, гутарылі, фоткаліся і пацягвалі піўка таксама зь гітарыстам, са скрыпачом, з бубначом. Здаецца, усе былі задаволеныя і атрымалі што хацелі. Харызматычныя фіны нарэшце прыехалі і далі менавіта тое, што ад іх чакалі. Дзякуй усім! Гэты цёплы веснавы дзень папоўніў скарбонку яркіх і выбітных дзён для цяжкой плыні нашае краіны.
Твар гурта — Ёнэ Ярвэля, жвавы і энэргічны вакаліст зь фірмовымі дрэдамі і ў стыльным металёвым вобразе, басіст Ярка Аалтанэн — сапраўдны шаман зь сівою барадою ведзьмара, «чалавек-капялюш» у касьцюме — гітарыст Кале Савіярві, лысы з касічкай і бародкай баяніст-акардэаніст Самі Пэртула, знатны патлач-барадач Маці Ёхансан за ўдаркай і малады з выгляду сэсійны скрыпач. Такімі ў сваім каларыце прадсталі Korpiklaani перад беларускай публікай.
Зала была запоўненая цалкам, атмасфера на танцпляцы пераходзіла край сяброўскай цеплыні і набліжалася да небясьпечнай сьпёкі. Радасныя твары, козы дагары, танцы і адрыў. Пятнічнае сьвята праходзіла спраўна, весела і на адным дыханьні.
Разагрэтая гуртом супорту Skeletoon, публіка сустрэла ўлюбёнцаў зь песьняй «Viinamäen Mies» — нядаўні кліп «A Man With A Plan» утрымлівае яе ж у ангельскай версіі: «I'm a man with a plan, and my plan is to booze as much as I can»
Здавалася б парадаксальным, але на канцэрце гурта, што сьпявае пра казачныя ўгары і прапагандуе вясёлы лад жыцьця, не было заўважана перабраўшых асоб, наадварот — і на елках, і ўнутры клубу скрозь бадзёрыя, радасныя і прыстойныя людзі. І, паўтаруся, ох як нямала людзей.
Парадавалі і дастаткова чытальны гук, і мінімалістычнае сьвятло. Хвостка гучала і рытм-секцыя, і гітарнае дж-дж, і вакал разам з бэкамі, і каб пачуць скрыпічныя і акардэонныя сола асабліва ня трэба было закладваць вушы.Амаль бесьперапынна ішлі кампазіцыі розных перыядаў творчасьці «ляснога клану», цяжка-хістовыя зьмяняліся полькамі, прыпраўляліся хітамі, у першай частцы гучала, бадай, самая ўдалая з апошняга альбому — «Lempo», а завяршальнай перад бісам была Wooden Pints, 21-я ў агульным сьпісе. На біс быў прыгатаваны ёрш з гарэлкі і піва, тэкілай не частавалі. На гэтых двух песьнях народ на танцпляцы канчаткова ўвайшоў у стан пекла: лёталі потныя целы, высока паляцеў чыйсьці красовак, выбягала на сцэну дзяўчынка, пераабдымаўшы ўсіх шэсьць музыкаў і адправіўшыся ў працяглы трыумфальны заплыў па руках публікі. Словам, паўтары гадзіны былі вартыя таго і адпрацаваныя былі гуртом на ўра.
Адпачыўшы ў грымёрцы, музыкі выйшлі з клубу да шматлікіх верных фанаў, па большасьці не сьпяшаючыся грузіцца ў прыпаркаваны дастаткова паводдаль бус, чарга жадаючых сфоткацца з упоратым Ёнэ не сканчалася, гутарылі, фоткаліся і пацягвалі піўка таксама зь гітарыстам, са скрыпачом, з бубначом. Здаецца, усе былі задаволеныя і атрымалі што хацелі. Харызматычныя фіны нарэшце прыехалі і далі менавіта тое, што ад іх чакалі. Дзякуй усім! Гэты цёплы веснавы дзень папоўніў скарбонку яркіх і выбітных дзён для цяжкой плыні нашае краіны.
0 каментароў