У тэмпе маршу па дарогах даўно мінулых баёў

Апублікавана 11 сьнежня 2016, 03:15 у Рэпартажы

Суботні дзень сьнежня быў сапсаваны дрэнным надвор’ем, але ж вечар абавязаны быў выправіць гэта становішча, бо Re:Public чакаў чарговага візіту Sabaton. Фірмовыя шведы везьлі да нас праграму ў падтрымку новага альбому “The Last Stand”, якая мела назву “The Last Tour”. Правакацыйная назва туру вельмі хвалявала некаторых заўзятараў гурта, якія баяліся, што гэты канцэрт можа стаць апошнім. Але гледзячы на тое, як шведы зь лёгкасьцю зьбіраюць залы па Эўропе і астатнім сьвеце, як зьяўляюцца жаданымі хэдлайнерамі на любым метал-фэсьце, можна з упэўненасьцю лічыць шведаў зоркамі сусьветнай велічыні, і што такая назва туру – толькі трапная гульня слоў.



Магчымасьць убачыць чарговы раз такіх зорак – выдатны падарунак ад аргаў, і доўгая чарга ля ўваходу задоўга да мерапрыемства – таму сьведка.

Публіка, якая шчыльна распаўсюджвалася па клубе, гаварыла сама за сябе, што шоў Сабатон у нас жаданая падзея, і адносна дарагі кошт квіткоў па мерках клубнага канцэрту – не перашкода для аматараў скандынаваў. Парадавала якасьць гледачоў: ад падлеткаў і моладзі ў цішотках розных металёвых каманд да сталых заўсёднікаў імпрэз. А зьнешні выгляд некаторых суб’ектаў выклікаў прыемныя ўсьмешкі… У клуб завіталі: і гусары, і самураі, і спецназ, і рознага колеру берэты, і “простыя сьмяротныя” ў мілітары-прыкідзе. Адным словам, людзі падышлі з крэатывам да пытаньня “як апрануцца на канцэртны вечар”.

Быў у продажы ня вельмі разнастайны туравы мерч, але ж разыходзіўся ён даволі хутка, нават улічваючы тое, што каштаваў ён дарагавата.



На самой пляцоўцы было шмат людзей, што давала падставу лічыць канцэрт аншлагавым па мерках метал-канцэртаў у Рэпабліку. Над месцам бубнача вісеў велізарны банэр з выявай кружэлкі, які выглядаў маляўніча і якасна, па-эўрапейску, і радаваў вочы, пасьля звычайных праекцый на сьцяну на “будзённых” канцэртах у клубе. На што яшчэ цікава было зьвярнуць увагу, пакуль музыкі ня выйшлі на сцэну, гэта тое, што паміж сцэнай і публікай стаяла перагародка, і тое, што на сцэне было пяць мікрафонных стоек. Гэта магло выклікаць пытаньне ў самых уважлівых гледачоў, бо на сцэне ў Sabaton усяго чатыры актыўна-рухомых музыкаў. Такім чынам можна было чакаць ад іх дынамічных сцэнічных дзеяньняў.



Пасьля нядоўгіх падрыхтовак пад музыку класічных метал-гуртоў і заклікаў натоўпу, пачаў граць запіс славутага каверу “In Тhe Army Now”. Як толькі запіс скончыўся, дзейства пачалося вядомай “сабатонаўскай” песьняй “Ghost Division”.

Музыкі пайшлі ў адрыў, аддаўшы фанатам зараджаны імпульс, які прымусіў усіх рухацца і скакаць. Якім Бродэн выглядаў звыкла і адчуваў сябе на сцэне як рыба ў вадзе. Ледзь не садзіўся на шпагат пасьля сваіх расьцяжак, “жангліраваў” мікрафонам і ўмела маніпуляваў публікай на працягу наступных песень, прымушаючы ўздымаць рукі і выкрыкваць зь першабытнай моцай. Новыя трэкі “Spartа” ды “Blood of Bannockburn” зайшлі ў адны вароты.



Далей франтмэн гутарыў з залай і прадставіў клубу новага гітарыста Sabaton – Томі Юхансана з гурта ReinXeed. Шмат жартаў было адпушчана ў бок гітарыста, ён нават быў абазваны словам “zasranets”, што вельмі пацешыла народ, але ў канцы Якім прапанаваў Томі выбраць песьню для выкананьня.



“Swedish Pagans” стала атмасферным гімнам вечару, даўшы магчымасьць усім пасьпяваць хорам. Дзе-нідзе ў зале мільгалі шведскія сьцягі. Рытм выступу далей амаль не зьмяняўся, акрамя прыпынкаў на скандзіраваньне “Sabaton” і ўжо знаёмага “Zaebist”, на словы падзякі ды зноў на жарты з фанатамі: Якім паказваў залу, што тое, як іх сустрэлі, выклікае мурашкі па целе; знайшоўшы ў першых радках хлопца з лангеткай на руцэ, пахваліў яго, што той прыйшоў на шоў з траўмай, а потым непрыстойна жартаваў на тэму хлопца і яго рукі.



У цэлым гук быў чытальным і прыемным, не было надакучлівай вібрацыі і бразгатаньня, усё было чуваць, асабліва гітары (што, мабыць, так і застанецца адкрыцьцём для піянераў металкору, якія выкручваюць усе круцілкі на максімум). Гітарныя дуэлі ў выкананьні абодвух музыкаў былі ўпрыгожваньнем вечару: яны гучалі аднолькава гучна, а тэхнічная начынка гітарных сола і амаль беспамылковая ігра не давалі засумнявацца ў кваліфікацыі Томі і Крыса. Сьвятло пакіну без каментарыяў, таму што за весь выступ не было часу зьвяртаць на гэта ўвагу.



Агароджваньне зусім не перашкодзіла мляваму слэму ператварацца падчас у краудсёрфінг, і некаторыя асобы маглі дазволіць сабе паплаваць па руках.

Перад апошнімі дзьвюма песьнямі нехта задумаў флэшмоб, сутнасьць якога была ў тым, каб усе селі на падлогу, але ж да канца ён так і ня зьдзейсьніўся. “Night Witches” ды “Primo Victoria” можна было параўнаць зь вішанькай на торце і апошні раз пусьціцца ў скокі ды сьпевы. Паставіўшы тлустую кропку на выступе, Sabaton выйшлі, каб падзякаваць фанатам за атмасферу ды шчыры прыём, а таксама традыцыйна раздаць свае “прылады працы”. Бубнач раздаў нават два камплекты палачак.



Стомленыя, але ж задаволеныя фаны рухаліся на выхад, каб звычайна адстаяць чаргу ў гардэроб. Сярод іх былі і тыя, хто песьціў надзею дачакацца музыкаў, але Якім і “Ко” не сышлі ў залу.

Увогуле, мерапрыемства пакінула толькі пазітыўныя эмоцыі, пачуцьцё таго, што Sabaton адпрацавалі свае грошы і час на ўсе 200 адсоткаў, што маладыя аматары металу зусім ня зьгінулі, і, напэўна, можна разьлічваць на чарговы прыезд шведаў у новым туры.

Тэкст — Сяргей Шкурдзюк
Фота — Вольга Кан