STAY METAL FEST 22.01.2012, г. Гомель, клуб "Tower" Частка Другая
Апублікавана
у
Рэпартажы
22 Фота
Vein of Hate
Calm Before The Storm…
Такім чынам, мінула сярэдзіна вечара. Тры гурта адыгралі і часткова пачалі зьбірацца дадому. Крыху стаміўшыся, і я вырашыў перавесьці дух ходзячы па зале, ацэньваючы гук і атмасферу, гутарыў з рознымі людзьмі, у тым ліку зь некаторымі музыкантамі – хатняя абстаноўка спрыяла гэтаму. Цікавы спосаб знаёмства адбыўся ў мяне з адной дзяўчынай, акурат на ўваходзе …у туалет. Мабыць, там у Гомелі гэта так нармалёва.))) Жадаю адзначыць таксама, што піва было даволі таннае, таму частка людзей прыйшла ўсё ж ацаніць гурты на слых, седзячы ля бара, пацягваючы піва ды тытунёвы дым, вентыляцыя ў памяшканьні добрая і ўвесь дым хутка зьнікаў у выцяжках, таму ня было значнага дыскамфорту для кантынгента, які ня паліць. Людзі таксама разьмяшчаліся на ўтульных канапах па перыметру памяшканьня.
Народ, ужо разагрэты выступамі трох маналітных каманд, кожная зь якіх была па-свойму каларытнай, нягледзячы на адрозьненьні ў жанрах ды стылях, але складаючы адзіную атмасферу, чакаў зь нецярплівасьцю Dis Tortion. Я таксама падцягнуўся да сцэны. І Глеб быў гатовы, заняўшы найбольш зручную пазіцыю для лепшых здымкаў.
Маша ў чарговы раз выскачыла на сцэну, кінула некалькі жартаў і…
Дысторшн на сцэне, а вакаліста няма. “Дзе Лэсьлі, дзе ж Ножык?” – падумалася мне, але тут гляджу – зьлева ад мяне стаіць фронтмэн Дысторшн. Чакае каманды ад хлопцаў, ацэньваючы кароткачасовы саўндчэк. Пачалі трэшары з аднайменнага трэка – Distortion, гук ля сцэны лайно, вакалу ня чуваць, але ж дзе і калі ля сцэны было добра ўсё чуваць?) Асабіста я выйшаў адарвацца таму што ведаў хлопцаў ужо ня першы год, хадзіў на іх канцэрты ў Менску. Вось і сёньня хацеў пачуць знаёмыя рэчы, і такі пачуў, хоць і меў месца адзін “касяк” з майго боку… Аднойчы мне спадабалася песьня Zebra, ну я і патрабаваў яе з самага пачатку, ну хлопцы і сыгралі яе другім нумарам, а я ўсё патрабаваў ды патрабаваў яе да канца выступу, бо ня чуў яе даўно, запісаў у наяўнасьці ня было ды гук ля сцэны не ахці, не пазнаў, за што потым мне было вельмі сорамна (Прабач, Ножык)! ;)
Гурт прымусіў акунуцца ў старыя добрыя часы, калі дрэвы для мяне былі вялікімі і пра трэш старой школы я яшчэ нічога ня чуў. Гэта было нешта надзвычайнае, натоўп роў, усе, хто яшчэ не стаміўся, а тым больш хто перавёў дух, — матлялі хаерам так, што я ўпэўнены: шыя наступнай раніцай у іх балела капітальна. Я таксама ня мог ужо стрымліваць свае эмоцыі і ўліўся ўва ўсеагульны адрыў! Бліскучыя сола проста вырывалі з рэальнасьці, зубадрабільная рытм-секцыя падбівала на рознастайныя рухі цела, у асноўным кругавыя ды галавой. Ну калі ведаць Ножыка і памятаць мінулыя менскія выступы, я ехаў на канцэрт са спадзяваньнем пачуць яго прэўю да песень з гумарам ды падколамі, і не пралічыўся! Праўда, ня так сакавіта ды хвостка, як то было раней, але ўсё ж з доляй сьцёбу, пасьля якіх пачыналася метал-вар’яцтва. Былі і непрыемныя моманты: перыядычна “завадзіўся” мікрафон і ў зале стаяў разджражняльны піск, але музыканты спраўляліся. Філігранная тэхніка і сыгранасьць, гамельчане адчувалі сябе ў сваёй талерцы (дома і сцены дапамагаюць), няхай і было цесна на сцэне, што замінала рухам, але кожны ўдзельнік намагаўся аддаць часьцінку сябе і хоць як папрацаваць з залай. Не хацелася, каб гэта канчалася. Дачакаўшыся таксама ня менш улюбёнай “Metal Recall”, я ўжо пайшоў да бара, дзе мяне чакала прахладнае піва. Дагэтуль частка гледачоў пакінула клуб. То й пэўна – на наступны дзень на працу, вучобу, іспыт у кагосьці, камусьці з другіх гарадоў трэба сьпяшацца на цягнік…
Пасьля кароткага перапынку на сцэне з’яўляецца калінкавіцкая дэт/блэк фармацыя Grosad, у складзе якой я назіраў і двух удзельнікаў мазырчан Extruder: басіста і гітарыста. Прычым, калі ў трэшараў за вакал адказваў басіст, то тут гэта рабіў гітарыст, і даволі няблага! Як і яго чатырохструнны калега. Цікавы матэрыял, зьбіты рытм, што ў рамках жанру чытаецца выдатна. Добра і ўпэўнена трымаюцца на сцэне, чым і прывабліваюць. Ізноў шкодзіць памер той сцэны. Але ж гурт карыстаецца ўвагай гледачоў і на прыканцы свайго выступу пад крыкі на “дрэннай” рускай мове, якія на літаратурнай мове значаць “добра!”, “выдатна!”, пакідаюць сцэну.
Ну і нарэшце на сцэне з’яўляецца каманда, чый “заднік” красаваўся ўвесь вечар за бубнамі – Vein of Hate! Гурт для мяне раней знаёмы, тым больш заўсёды цікавіўся гомельскай метал-сцэнай. Таму я зь нецярплівасьцю чакаў гэтага хэдлайна. Загадзя рыхтаваўся да канцэрта, вывучаў іх аўдыя- і відэазапісы, складаў інтэрв’ю для іх і ня толькі, і потым ужо давялося пагутарыць ужывую з музыкантамі-заснавальнікамі гурта. Пачалі гэтак жа моцна, ярка, як я і чакаў, але ж ізноў няўтульна было з-за памераў сцэны. Але фронтмэну Сяргею “Лому” то не перашкаджала працаваць з залай. Я асабіста невялікі прыхільнік экстрымальных жанраў цяжкой музыкі, але час ад часу магу паслухаць нешта такое. Тым больш, гэткае спалучэньне стыляў — Extreme Death Metal з элементамі грайнду – даволі выдатна варушыла залу, і нягледзячы на тое, што ў зале засталося чалавек 40, пры тым каля сцэны прыкладна 30, усё ж аддача была выдатная і народ да апошняй кроплі пота выкладваўся, роўна як і Vein of Hate. Жадаю адзначыць, што таксама моц стварала зладжаная і маналітная рытм-секцыя, ня горшая за дысторшанаўскую, але тут няма сэнсу параўноўваць. Нягледзячы на тое, што па асабістых прычынах ня змог прысутнічаць другі гітарыст і з большага адна гітара змагалася за абодвух, гук быў моцны і тлусты, сола былі выдатна выкананы. Шыкоўная тэхнічная праца драмера, ня горшая за тую з Dis Tortion, падлівала масла ў вагонь, які палілі хлопцы! Але ж ізноў траблы з апаратурай, але гэта ўжо было ў кампетэнцыі гукарэжысёра, на якога я кідаў касыя позіркі. Няхай зала і значна апусьцела, але гурт працягваў і парадаваў “выжыўшых” каверам на песьню гурта Death “Pull The Plug” з альбома Leprosy (1988). Кавер на знакамітых дэтстэраў падагрэў цікавасьць гледачоў да прэзентацыі новай песьні, як аб’явіў са сцэны Лом. Але Ваш пакорны слуга да гэтака моманту даволі стаміўся пасьля дарогі ды ўсіх папярэдніх гуртоў, таму ня маючы сіл адрывацца працягваў назіраць за “вэйнамі” ўжо з-за пульта, адзначыўшы іх выступ больш чым выдатным. Але ўсё добрае (і ня толькі) калісьці сканчваецца, і гітарысты пачалі скручваць шнуры. Я застаўся незадаволены гэткім фактам і з дапамогай астатніх людзей усё ж “уламаў” сыграць яшчэ хаця б адну песьню на біс, што з задавальненьнем пасьля невялічкай паўзы-абмеркаваньня і зрабілі гамельчане! Толькі пасьля гэтага зала пачала хутка пусьцець, уражаньні пачалі сваю работу, эмоцыі зашкальвалі, а піва прасілася на выхад.
Падводзячы вынік вечара, адзначу плюсы і мінусы канцэрта. Зручнае месцазнаходжаньне залы на 200 чалавек. Добры ў асноўным гук, акрамя некаторых момантаў, якія негатыўна адбіліся на маім успрыняцьці. Таннае піва ў бары, наяўнасьць гардэроба на ўваходзе (нягледзячы на тое, што клуб маленькі), добрая вентыляцыя. Добрая арганізацыя самога фэста, прыемная сяброўская атмасфера, выдатны склад гуртоў, невядома, праўда, куды зьніклі яшчэ дзьве заяўленыя ў афішы банды. Аддача залы вышэйшага класу, чым можа ганарыцца гомельская аўдыторыя перад менскай! Гурты паказалі сябе са станоўчага боку, бяз лішняга пафасу, па ўсіх параметрах: прафесіяналізм, сыгранасьць, харызма, праца з залай і паводзіны на сцэне, няхай і такой маленькай! Пры гэтым наколькі ськептычна б я ня ставіўся да некаторых маладых гуртоў у нашай краіне, а ўжо тым больш да маладых удзельнікаў гуртоў, у той вечар было зусім ня так, ды й некаторыя ўдзельнікі былі не такімі ўжо й маладымі людзьмі (ну ў поўным росквіту сіл)! За час канцэрта я пасьпеў пагутарыць зь некаторымі людзьмі і ў прыватнасьці з музыкантамі ў рамках інтэрв’ю, якія будуць апублікаваныя на сайце асобна. Дакладней, можна будзе прачытаць інтэрв’ю гуртоў Анахарсіс, Dis Tortion і Vein of Hate. Вялізарны дзякуй арганізатарам, і Іллі Міронаву ў прыватнасьці, а таксама музыкантам Vein of Hate – за гутарку і пазітыў і Анахарсіс – за настальгію і новае знаёмства! Піву і дзяўчынам – за настрой!) STAY METAL, BelMetal!!!
Падрыхтаваў матэрыял: GotieRipper
Пераклад: Christian
Фота: glebans
Такім чынам, мінула сярэдзіна вечара. Тры гурта адыгралі і часткова пачалі зьбірацца дадому. Крыху стаміўшыся, і я вырашыў перавесьці дух ходзячы па зале, ацэньваючы гук і атмасферу, гутарыў з рознымі людзьмі, у тым ліку зь некаторымі музыкантамі – хатняя абстаноўка спрыяла гэтаму. Цікавы спосаб знаёмства адбыўся ў мяне з адной дзяўчынай, акурат на ўваходзе …у туалет. Мабыць, там у Гомелі гэта так нармалёва.))) Жадаю адзначыць таксама, што піва было даволі таннае, таму частка людзей прыйшла ўсё ж ацаніць гурты на слых, седзячы ля бара, пацягваючы піва ды тытунёвы дым, вентыляцыя ў памяшканьні добрая і ўвесь дым хутка зьнікаў у выцяжках, таму ня было значнага дыскамфорту для кантынгента, які ня паліць. Людзі таксама разьмяшчаліся на ўтульных канапах па перыметру памяшканьня.
Народ, ужо разагрэты выступамі трох маналітных каманд, кожная зь якіх была па-свойму каларытнай, нягледзячы на адрозьненьні ў жанрах ды стылях, але складаючы адзіную атмасферу, чакаў зь нецярплівасьцю Dis Tortion. Я таксама падцягнуўся да сцэны. І Глеб быў гатовы, заняўшы найбольш зручную пазіцыю для лепшых здымкаў.
Маша ў чарговы раз выскачыла на сцэну, кінула некалькі жартаў і…
Дысторшн на сцэне, а вакаліста няма. “Дзе Лэсьлі, дзе ж Ножык?” – падумалася мне, але тут гляджу – зьлева ад мяне стаіць фронтмэн Дысторшн. Чакае каманды ад хлопцаў, ацэньваючы кароткачасовы саўндчэк. Пачалі трэшары з аднайменнага трэка – Distortion, гук ля сцэны лайно, вакалу ня чуваць, але ж дзе і калі ля сцэны было добра ўсё чуваць?) Асабіста я выйшаў адарвацца таму што ведаў хлопцаў ужо ня першы год, хадзіў на іх канцэрты ў Менску. Вось і сёньня хацеў пачуць знаёмыя рэчы, і такі пачуў, хоць і меў месца адзін “касяк” з майго боку… Аднойчы мне спадабалася песьня Zebra, ну я і патрабаваў яе з самага пачатку, ну хлопцы і сыгралі яе другім нумарам, а я ўсё патрабаваў ды патрабаваў яе да канца выступу, бо ня чуў яе даўно, запісаў у наяўнасьці ня было ды гук ля сцэны не ахці, не пазнаў, за што потым мне было вельмі сорамна (Прабач, Ножык)! ;)
Гурт прымусіў акунуцца ў старыя добрыя часы, калі дрэвы для мяне былі вялікімі і пра трэш старой школы я яшчэ нічога ня чуў. Гэта было нешта надзвычайнае, натоўп роў, усе, хто яшчэ не стаміўся, а тым больш хто перавёў дух, — матлялі хаерам так, што я ўпэўнены: шыя наступнай раніцай у іх балела капітальна. Я таксама ня мог ужо стрымліваць свае эмоцыі і ўліўся ўва ўсеагульны адрыў! Бліскучыя сола проста вырывалі з рэальнасьці, зубадрабільная рытм-секцыя падбівала на рознастайныя рухі цела, у асноўным кругавыя ды галавой. Ну калі ведаць Ножыка і памятаць мінулыя менскія выступы, я ехаў на канцэрт са спадзяваньнем пачуць яго прэўю да песень з гумарам ды падколамі, і не пралічыўся! Праўда, ня так сакавіта ды хвостка, як то было раней, але ўсё ж з доляй сьцёбу, пасьля якіх пачыналася метал-вар’яцтва. Былі і непрыемныя моманты: перыядычна “завадзіўся” мікрафон і ў зале стаяў разджражняльны піск, але музыканты спраўляліся. Філігранная тэхніка і сыгранасьць, гамельчане адчувалі сябе ў сваёй талерцы (дома і сцены дапамагаюць), няхай і было цесна на сцэне, што замінала рухам, але кожны ўдзельнік намагаўся аддаць часьцінку сябе і хоць як папрацаваць з залай. Не хацелася, каб гэта канчалася. Дачакаўшыся таксама ня менш улюбёнай “Metal Recall”, я ўжо пайшоў да бара, дзе мяне чакала прахладнае піва. Дагэтуль частка гледачоў пакінула клуб. То й пэўна – на наступны дзень на працу, вучобу, іспыт у кагосьці, камусьці з другіх гарадоў трэба сьпяшацца на цягнік…
Пасьля кароткага перапынку на сцэне з’яўляецца калінкавіцкая дэт/блэк фармацыя Grosad, у складзе якой я назіраў і двух удзельнікаў мазырчан Extruder: басіста і гітарыста. Прычым, калі ў трэшараў за вакал адказваў басіст, то тут гэта рабіў гітарыст, і даволі няблага! Як і яго чатырохструнны калега. Цікавы матэрыял, зьбіты рытм, што ў рамках жанру чытаецца выдатна. Добра і ўпэўнена трымаюцца на сцэне, чым і прывабліваюць. Ізноў шкодзіць памер той сцэны. Але ж гурт карыстаецца ўвагай гледачоў і на прыканцы свайго выступу пад крыкі на “дрэннай” рускай мове, якія на літаратурнай мове значаць “добра!”, “выдатна!”, пакідаюць сцэну.
Ну і нарэшце на сцэне з’яўляецца каманда, чый “заднік” красаваўся ўвесь вечар за бубнамі – Vein of Hate! Гурт для мяне раней знаёмы, тым больш заўсёды цікавіўся гомельскай метал-сцэнай. Таму я зь нецярплівасьцю чакаў гэтага хэдлайна. Загадзя рыхтаваўся да канцэрта, вывучаў іх аўдыя- і відэазапісы, складаў інтэрв’ю для іх і ня толькі, і потым ужо давялося пагутарыць ужывую з музыкантамі-заснавальнікамі гурта. Пачалі гэтак жа моцна, ярка, як я і чакаў, але ж ізноў няўтульна было з-за памераў сцэны. Але фронтмэну Сяргею “Лому” то не перашкаджала працаваць з залай. Я асабіста невялікі прыхільнік экстрымальных жанраў цяжкой музыкі, але час ад часу магу паслухаць нешта такое. Тым больш, гэткае спалучэньне стыляў — Extreme Death Metal з элементамі грайнду – даволі выдатна варушыла залу, і нягледзячы на тое, што ў зале засталося чалавек 40, пры тым каля сцэны прыкладна 30, усё ж аддача была выдатная і народ да апошняй кроплі пота выкладваўся, роўна як і Vein of Hate. Жадаю адзначыць, што таксама моц стварала зладжаная і маналітная рытм-секцыя, ня горшая за дысторшанаўскую, але тут няма сэнсу параўноўваць. Нягледзячы на тое, што па асабістых прычынах ня змог прысутнічаць другі гітарыст і з большага адна гітара змагалася за абодвух, гук быў моцны і тлусты, сола былі выдатна выкананы. Шыкоўная тэхнічная праца драмера, ня горшая за тую з Dis Tortion, падлівала масла ў вагонь, які палілі хлопцы! Але ж ізноў траблы з апаратурай, але гэта ўжо было ў кампетэнцыі гукарэжысёра, на якога я кідаў касыя позіркі. Няхай зала і значна апусьцела, але гурт працягваў і парадаваў “выжыўшых” каверам на песьню гурта Death “Pull The Plug” з альбома Leprosy (1988). Кавер на знакамітых дэтстэраў падагрэў цікавасьць гледачоў да прэзентацыі новай песьні, як аб’явіў са сцэны Лом. Але Ваш пакорны слуга да гэтака моманту даволі стаміўся пасьля дарогі ды ўсіх папярэдніх гуртоў, таму ня маючы сіл адрывацца працягваў назіраць за “вэйнамі” ўжо з-за пульта, адзначыўшы іх выступ больш чым выдатным. Але ўсё добрае (і ня толькі) калісьці сканчваецца, і гітарысты пачалі скручваць шнуры. Я застаўся незадаволены гэткім фактам і з дапамогай астатніх людзей усё ж “уламаў” сыграць яшчэ хаця б адну песьню на біс, што з задавальненьнем пасьля невялічкай паўзы-абмеркаваньня і зрабілі гамельчане! Толькі пасьля гэтага зала пачала хутка пусьцець, уражаньні пачалі сваю работу, эмоцыі зашкальвалі, а піва прасілася на выхад.
Падводзячы вынік вечара, адзначу плюсы і мінусы канцэрта. Зручнае месцазнаходжаньне залы на 200 чалавек. Добры ў асноўным гук, акрамя некаторых момантаў, якія негатыўна адбіліся на маім успрыняцьці. Таннае піва ў бары, наяўнасьць гардэроба на ўваходзе (нягледзячы на тое, што клуб маленькі), добрая вентыляцыя. Добрая арганізацыя самога фэста, прыемная сяброўская атмасфера, выдатны склад гуртоў, невядома, праўда, куды зьніклі яшчэ дзьве заяўленыя ў афішы банды. Аддача залы вышэйшага класу, чым можа ганарыцца гомельская аўдыторыя перад менскай! Гурты паказалі сябе са станоўчага боку, бяз лішняга пафасу, па ўсіх параметрах: прафесіяналізм, сыгранасьць, харызма, праца з залай і паводзіны на сцэне, няхай і такой маленькай! Пры гэтым наколькі ськептычна б я ня ставіўся да некаторых маладых гуртоў у нашай краіне, а ўжо тым больш да маладых удзельнікаў гуртоў, у той вечар было зусім ня так, ды й некаторыя ўдзельнікі былі не такімі ўжо й маладымі людзьмі (ну ў поўным росквіту сіл)! За час канцэрта я пасьпеў пагутарыць зь некаторымі людзьмі і ў прыватнасьці з музыкантамі ў рамках інтэрв’ю, якія будуць апублікаваныя на сайце асобна. Дакладней, можна будзе прачытаць інтэрв’ю гуртоў Анахарсіс, Dis Tortion і Vein of Hate. Вялізарны дзякуй арганізатарам, і Іллі Міронаву ў прыватнасьці, а таксама музыкантам Vein of Hate – за гутарку і пазітыў і Анахарсіс – за настальгію і новае знаёмства! Піву і дзяўчынам – за настрой!) STAY METAL, BelMetal!!!
STAY METAL FEST 22.01.2012, г. Гомель, клуб «Tower» Частка Першая
Падрыхтаваў матэрыял: GotieRipper
Пераклад: Christian
Фота: glebans
3 каментара