НЕВИДЪ у Менску. Прэзентацыя сьвежага альбома "АГАРТА" 12 лютага у клубе ЮЛА. by Глеб Дзяругін
Апублікавана
у
Рэпартажы
150 Фота
НЕВИДЪ
Рэдка калі ў нашых краях адбываюцца добрыя і якасныя канцэрты. Вечар быў рознабаковым і багатым на разнастайныя падзеі, бязладдзе, каламбур і гэтак далей…
Цудоўны вечар быў забяспечаны: эпік пэйган і дэт блэк… ржэўскія госьці, а яшчэ хэдлайнеры вечара… ммм)
Як гэта звычайна бывае, канцэрты не пачынаюцца ў час, і гэты не выключэньне.
Падмацаваўшыся півам, гутаркай з новымі людзьмі, я пацягнуўся ў клуб – да пачатку імпрэзы заставалася гадзіна як-ніяк. Пазначаны на 17.00 пачатак адсунулі на паўгадзіны… Але засмуціла тое, што людзей прыйшло няшмат, ля 150 чалавек… От ужо калі б канцэрт адбываўся ў Рэпабліку, як яшчэ анансавалася восеньню, тады б… Але ж складана аб гэтым судзіць – як атрымалася, так і атрымалася. Саўндчэк, які я застаў, паказаў некаторыя магчымасьці выступаючых гуртоў, і мне ўжо стала цікава. Дык вось.
Wartha выйшла на сцэну калі народ пасьля аўтограф-сэсіі і першага візуальнага знаёмства і гутаркі зь героямі вечара – Невідзь – быў ужо перад сцэнай, пачалі бойка, жвава… Эпічныя язычніцкія матывы, такое роднае для нас беларускае слова ў сьпевах… Мелодыі, якія запамінаюцца… Прыгожая музыка. Але чагосьці ў іх выступе не хапала, адчувалася нейкая скаванасьць ды зьбянтэжанасьць… скамкана крыху ўсё выглядала. Ды з другога боку, каманда хвалявалася, бо гэткі хэдлайн і атмасфера вечара, чаканьня. Скажу аб’ектыўна: абыякавых не было (як высьветлілася пазьней па водгуках на івэньце канцэрта ўкантакце). Не хапала энергіі, хаця я бачыў выступы Варты і раней, і ёсьць з чым параўноўваць. І каманда для мяне ўжо прадстаўляла штосьці, але не усе мае спадзяваньні зьдзейсьніліся… Не было таго запалу, які я бачыў, скажам, нядаўна ў Баранавічах, дзе гурт выступаў і пры меншай колькасьці людзей у зале. Моцны голас вакаліста Хольга і высокі лірычны яго калегі Алісы гарманіравалі, але не заўсёды. Такое ўражаньне, што гурт зьбіваўся і намагаўся дагнаць адно аднаго… Але ў агуле пакінулі пасьля сябе добрыя ўражаньні, нягледзячы на тое, што Аліса, як я ведаў раней, выйшла на сцэну з хворым горлам на сваю рызыку. А наконт парадаў, якія давалі некаторым удзельнікам усё на той жа старонцы ўкантакце… Калі вы чагосьці ня ведаеце і ня бачылі – ня трэба паліваць гразьзю. Але выступ быў годным. Гэта можна назваць сіндромам першага гурта, калі гурт прызвычайваецца да неразагрэтай публікі, а ўжо тым больш той часткі, якая іх бачыла ўпершыню. Але па ходу выступу гурт падтрымлівалі дружным “хэй”, і гэта ўжо нешта значыла.
Выскачылі на сцэну і громападобна, скарастрэльна далі кулямётны залп з усіх прылад яшчэ адны мінчане Silent Of Thunderforest са сваім дэт блэкам, бронебойныя рэчы, амаль кожная песьня – хіт, упэўненая падача матэрыялу. Мне ў такіх гуртах падабаецца сачыць за працай бубнача. Натоўп у зале ажывіўся яшчэ больш, ня гледзячы на колькасьць…
Гук у зале выдатны з самага пачатку канцэрта. Жадаю адзначыць, што ў складзе быў заўважаны Аляксандр Воўчык (бас), вядомы па сваёй працы ў хэві праекце Hok-Key. Хаця я іх люблю па-свойму. У дадатак да ўсяго быў сыграны кавер на палякаў Behemoth. У зале было мала месца, як кажуць у такіх выпадках. Сур’ёзная заяўка на посьпех, якога я ім жадаю. Бязь лішняга пафасу, асаблівых паўз, якасна адстраляліся і звалілі ў кулуары “мачыць” канцэрт)
На сцэне аб’явіліся драгічынскія самабытныя металюгі. Зьнешні выгляд некалькі засмуціў, але гэта не галоўнае, — наяўнасьць баяна ці акардэона – я іх пастаянна блытаю)
Гэта быў ужо трэці візіт Омут у Менск. Але я только краем вухачуў пра іх, і таму кінуў ідэю выпіць на бары піўка (ды й у мэтах эканоміі – ці то жарт 20 тон за паўлітра) і зь цікавасьцю сачыў і падпяваў, падтрымліваў гурт, што называецца, увесь шлях. Гэта было нешта! Угарны зьнешні выгляд, музыка, неадназначная, такая блізкая зноў жа беларуская мова. Гурт не хацелі адпускаць, і нездарма. Вось Варту можна было б ставіць пасьля іх – посьпех быў бы забясьпечаны, яны б гарманічна ўпісаліся наступным нумарам, ды й натоўп ужо быў бы хіба што дабрэйшы…
Добрая праца на сцэне, выразны, моцны (і прыгожы) сапраўды народны вакал з глыбокім мужчынскім гроулам, сола праходы на баяне (ці акардэоне), у агуле гэта “5”, як кажуць. Нават расейскія госьці выйшлі іх зацаніць з грымёркі.
А вось уласна і адны зь іх. З-пад Цьверы родам, ржэўскіх зямель гурт Silphidae. З двухсэнсоўнай назвай, як і яны самі. Прыгажосьць ды брутальнасьць (нават у музычным плане) у адным, анёл і дэман на адной сцэне, і ўсё гэта абгорнута ў цікавую музычную структуру. Брутальная цётка, якая нават вельмі мілая па-за сцэнай у гутарцы, і далікатная, але галасістая супрацьлегласьць – дзяўчына ў кедах і балетным пачцы… Так скажам, б’юці энд зэ біст! Упэўнены гроўл і скрым, тэхнічна якім валодае Люба (яна ж Гелла) ну ніяк не супастаўляўся зь ёй, жанчына не складала такога ўражаньня… цудоўная праца з залай – на мой погляд выглядала празьмерна тэатральна, але сачыць за гэтым было весела. Асабліва цікавымі былі моманты калі Люба той час кагосьці з тых, хто стаяў побач са сцэнай, хапала за чэрап і лісьліва нешта гроўліла ці скрыміла. Аблізвала гітарную стойку ў межах нейкага перфомансу і вобразнасьці, народ лямантаваў і дружалюбныя крыкі таму пацьверджаньне. Потым усё ж гэта ўсё спарадзіла не на адну старонку халівары ў івэньце канцэрта ўкантакце. Але! Гэта было мегакрута, усё гэта пранізваў другапланавы, а часам і асноўны чысты голас напару зь віяланчэльлю. Разумная ды прадуманая музыка. Гэта нават праглядвалася і ў каверах, якія гурт выканаў на ўласны лад і па-расейску. У сярэдзіне сэта прыемна зьдзівіла трактоўка рамштайнаўскай “Mutter”, ну а напрыканцы госьці дабілі мой мозг сваім бачаньнем песьні ірландцаў The Cranberries, песьні дзяцінства многіх – Zombie! Ня гледзячы на ўсю гэтую вульгарнасьць і камічнасьць асабіста мне спадабалася. Гледзячы на натоўп, які скакаў і ўгараў пад іх песьні, публіка прыняла выдатна, але як высьветлілася, былі супраціўнікі гэтага дзейства, але, тым не менш, зала не пусьцела… А вось пазьней адпісваліся некаторыя блогеры і дамарослыя крытыкі, якія жорстка асуджалі лінейную накіраванасьць гурта і іх падачу сябе як такіх. Пытаньне, дзеля якой “галачкі” вы стаялі пад сцэнай? Не зразумела.
Ну і галоўная “страва”, тыя, дзеля каго натуральна і прыйшлі многія ў зале – НЕВИДЪ!
Легендарны Лесьяр быў напэўна крыху ня ў форме, таму што выстаўлены на сцэне пюпітр прымусіў задумацца, усласна ён крыху псаваў уражаньні. Выскачыўшы з бубнам і тамбурынам ды выплясывая віталі менскую публіку спачатку Лесьяр і новы голас гурта – Аксана Мельнік, ну а потым выскачылі і астатнія: Бельф (Ashen Light, Stigmatic Chorus, Изморозь) і ня менш вядомы Arsafes. Гурт зь першым візітам да нас завітаў прэзентаваць нядаўна выпушчаны паўнафарматнік “Агарта”, зь якога прагучала “жыўцом” 6 песень разам зь вершамі, ну і пара-тройка “смачных” бонусаў у выглядзе старых рэчаў і кавер напрыканцы. Нязвычна было чуць старыя рэчы ў выкананьні Аксаны, якая ўжо “ўстаканілася” ў стане гурта, але гэта ўсё праблемы ўспрыняцьця. Супраць меркаваньняў, якія я пасьпеў прачытаць пакуль рыхтаваў матэрыял па гэтаму канцэрту, жадаю сказаць, што калі вам гурт не падабаецца, дык шлі б на вуліцу ці яшчэ куды і смактануўшы сьвежага “вінстану” (калі вы паліце, канешне ж), ці ня йдзіце на канцэрт увогуле. Ну ў крайнім выпадку можна гэта ўсё прыватна выказаць – музыкі ж там ня нейкія мегазоркі ў какошніках і да іх можна падысьці і пагутарыць. Падышоў, харкнуў у твар, выказаў “фі”, назваў лайном – і ўсё, пайшоў са спакойнай душой (калі аддача не замучае). А пасьля бойкі, як кажуць… Было ўсё выдатна, няхай і нязвычна, я ж таксама люблю “Ярым оком”, але ўсё ж першы візіт ды з новым вакалам – вельмі няблага. Дарэчы, доўгачаканая “Победа” парвала залу ўшчэнт! Аддача музыкаў была яркай і нязмушанай, Бельф дык і ўвогуле ўходзіў у сябе месцамі. Працуючы з залай, Аксана асабліва выдзялялася ў адрозьненьні ад “прыкаванага” да пюпітра Лесьяра, але як бы там ні было, яго голас прыносіў столькі задавальненьня, што пюпітр адышоў на задні план. Ды ў сярэдзіне сэта я выпадкова гэты пюпітр зламаў… А на справе было як… Люблю я паскакаць са сцэны і патаскацца на руках у натоўпу, а трэба зазначыць, што зусім не на кожным канцэрце і зусім не на кожным гурце я раблю стэйдждайвінг – гэта свайго роду адзнака гурта ад мяне, якая раўняецца паўтары тысячам аргазмаў (няхай даруе мне Гелла). Ну вось падчас спробы ўзабрацца на сцэну для чарговага скоку быў выпіхнуты на сцэну, апракінуўшы пюпітр, які, як высьветлілася, я яшчэ і стрыножыў, ну як-ніяк надалі яму ўстойлівасьць і ўсё быццам бы вырашылася… Між жменяй песень гучалі з парталаў вершы, на жаль, не жыўцом) Дарэчы, пра вершы. Як і было сказана раней і паўторана Аксанай са сцэны, аб’явілі конкурс вершаў Лесьяра на падарункі на памяць ад яго асабіста. Жадаючых знайшлося толькі трое. Варта асабліва адзначыць самага першага і яркага чытальніка, які яшчэ і пераклаў верш на беларускую мову, чым прымусіў пачырванець аўтара – Лесьяра., ды й заработаць прыз, цалкам заслужаны, ну і пры тым сарваць авацыі залы! Увогуле ўсім удзельнікам нешта перапала ад вакалістаў гурта, ну я маю на ўвазе прызы) Хто б што не казаў наконт Аксаны, але жадаю адзначыць, што старыя песьні ў яе выкананьні гучалі ня горш… Астатняе – гэта ўжо звычкі, гэта як “Ария” зь Кіпелавым ці Беркутам (ці ўжо з Жытняковым). Першы прыезд Невідзь у Менск, няхай і пасьпяхова і выдатна, ня гледзячы на хваляваньне і няпамятлівасьць Лесьяра (усё той жа пюпітр) народ неяк згрупаваўся ля сцэны, зрабіўшы плотную масу. Экспромтаму канцы асноўнага сэту было выканана невялічкае сола бас-бубны. Ну й выхад на біс, канешне ж, уразіў! Лесьяр і Ко прапанавалі ўзгадаць старую рэч – “Волки Одина” (Butterfly Temple) і Alma Mater партугальцаў Moonspell. Выдатны першы візіт НЕВИДЪ. Выдатны вечар, рэдка калі ўражвае “разагрэў” на канцэрце, але ў гэты дзень… Асаблівы дзякуй за гэта арганізатарам (Саня, Паша, Андрэй), асаблівы дзякуй гукачам! Ну і дзякуй у першую чаргу ўдзельнікам НЕВИДЪ, ну і “разаграваючым” гуртам і іх музыкам. BelMetal! Be Metal!
Рэцэнзія: GotieRipper
Пераклад: Christian
Цудоўны вечар быў забяспечаны: эпік пэйган і дэт блэк… ржэўскія госьці, а яшчэ хэдлайнеры вечара… ммм)
Як гэта звычайна бывае, канцэрты не пачынаюцца ў час, і гэты не выключэньне.
Падмацаваўшыся півам, гутаркай з новымі людзьмі, я пацягнуўся ў клуб – да пачатку імпрэзы заставалася гадзіна як-ніяк. Пазначаны на 17.00 пачатак адсунулі на паўгадзіны… Але засмуціла тое, што людзей прыйшло няшмат, ля 150 чалавек… От ужо калі б канцэрт адбываўся ў Рэпабліку, як яшчэ анансавалася восеньню, тады б… Але ж складана аб гэтым судзіць – як атрымалася, так і атрымалася. Саўндчэк, які я застаў, паказаў некаторыя магчымасьці выступаючых гуртоў, і мне ўжо стала цікава. Дык вось.
Wartha выйшла на сцэну калі народ пасьля аўтограф-сэсіі і першага візуальнага знаёмства і гутаркі зь героямі вечара – Невідзь – быў ужо перад сцэнай, пачалі бойка, жвава… Эпічныя язычніцкія матывы, такое роднае для нас беларускае слова ў сьпевах… Мелодыі, якія запамінаюцца… Прыгожая музыка. Але чагосьці ў іх выступе не хапала, адчувалася нейкая скаванасьць ды зьбянтэжанасьць… скамкана крыху ўсё выглядала. Ды з другога боку, каманда хвалявалася, бо гэткі хэдлайн і атмасфера вечара, чаканьня. Скажу аб’ектыўна: абыякавых не было (як высьветлілася пазьней па водгуках на івэньце канцэрта ўкантакце). Не хапала энергіі, хаця я бачыў выступы Варты і раней, і ёсьць з чым параўноўваць. І каманда для мяне ўжо прадстаўляла штосьці, але не усе мае спадзяваньні зьдзейсьніліся… Не было таго запалу, які я бачыў, скажам, нядаўна ў Баранавічах, дзе гурт выступаў і пры меншай колькасьці людзей у зале. Моцны голас вакаліста Хольга і высокі лірычны яго калегі Алісы гарманіравалі, але не заўсёды. Такое ўражаньне, што гурт зьбіваўся і намагаўся дагнаць адно аднаго… Але ў агуле пакінулі пасьля сябе добрыя ўражаньні, нягледзячы на тое, што Аліса, як я ведаў раней, выйшла на сцэну з хворым горлам на сваю рызыку. А наконт парадаў, якія давалі некаторым удзельнікам усё на той жа старонцы ўкантакце… Калі вы чагосьці ня ведаеце і ня бачылі – ня трэба паліваць гразьзю. Але выступ быў годным. Гэта можна назваць сіндромам першага гурта, калі гурт прызвычайваецца да неразагрэтай публікі, а ўжо тым больш той часткі, якая іх бачыла ўпершыню. Але па ходу выступу гурт падтрымлівалі дружным “хэй”, і гэта ўжо нешта значыла.
Выскачылі на сцэну і громападобна, скарастрэльна далі кулямётны залп з усіх прылад яшчэ адны мінчане Silent Of Thunderforest са сваім дэт блэкам, бронебойныя рэчы, амаль кожная песьня – хіт, упэўненая падача матэрыялу. Мне ў такіх гуртах падабаецца сачыць за працай бубнача. Натоўп у зале ажывіўся яшчэ больш, ня гледзячы на колькасьць…
Гук у зале выдатны з самага пачатку канцэрта. Жадаю адзначыць, што ў складзе быў заўважаны Аляксандр Воўчык (бас), вядомы па сваёй працы ў хэві праекце Hok-Key. Хаця я іх люблю па-свойму. У дадатак да ўсяго быў сыграны кавер на палякаў Behemoth. У зале было мала месца, як кажуць у такіх выпадках. Сур’ёзная заяўка на посьпех, якога я ім жадаю. Бязь лішняга пафасу, асаблівых паўз, якасна адстраляліся і звалілі ў кулуары “мачыць” канцэрт)
На сцэне аб’явіліся драгічынскія самабытныя металюгі. Зьнешні выгляд некалькі засмуціў, але гэта не галоўнае, — наяўнасьць баяна ці акардэона – я іх пастаянна блытаю)
Гэта быў ужо трэці візіт Омут у Менск. Але я только краем вухачуў пра іх, і таму кінуў ідэю выпіць на бары піўка (ды й у мэтах эканоміі – ці то жарт 20 тон за паўлітра) і зь цікавасьцю сачыў і падпяваў, падтрымліваў гурт, што называецца, увесь шлях. Гэта было нешта! Угарны зьнешні выгляд, музыка, неадназначная, такая блізкая зноў жа беларуская мова. Гурт не хацелі адпускаць, і нездарма. Вось Варту можна было б ставіць пасьля іх – посьпех быў бы забясьпечаны, яны б гарманічна ўпісаліся наступным нумарам, ды й натоўп ужо быў бы хіба што дабрэйшы…
Добрая праца на сцэне, выразны, моцны (і прыгожы) сапраўды народны вакал з глыбокім мужчынскім гроулам, сола праходы на баяне (ці акардэоне), у агуле гэта “5”, як кажуць. Нават расейскія госьці выйшлі іх зацаніць з грымёркі.
А вось уласна і адны зь іх. З-пад Цьверы родам, ржэўскіх зямель гурт Silphidae. З двухсэнсоўнай назвай, як і яны самі. Прыгажосьць ды брутальнасьць (нават у музычным плане) у адным, анёл і дэман на адной сцэне, і ўсё гэта абгорнута ў цікавую музычную структуру. Брутальная цётка, якая нават вельмі мілая па-за сцэнай у гутарцы, і далікатная, але галасістая супрацьлегласьць – дзяўчына ў кедах і балетным пачцы… Так скажам, б’юці энд зэ біст! Упэўнены гроўл і скрым, тэхнічна якім валодае Люба (яна ж Гелла) ну ніяк не супастаўляўся зь ёй, жанчына не складала такога ўражаньня… цудоўная праца з залай – на мой погляд выглядала празьмерна тэатральна, але сачыць за гэтым было весела. Асабліва цікавымі былі моманты калі Люба той час кагосьці з тых, хто стаяў побач са сцэнай, хапала за чэрап і лісьліва нешта гроўліла ці скрыміла. Аблізвала гітарную стойку ў межах нейкага перфомансу і вобразнасьці, народ лямантаваў і дружалюбныя крыкі таму пацьверджаньне. Потым усё ж гэта ўсё спарадзіла не на адну старонку халівары ў івэньце канцэрта ўкантакце. Але! Гэта было мегакрута, усё гэта пранізваў другапланавы, а часам і асноўны чысты голас напару зь віяланчэльлю. Разумная ды прадуманая музыка. Гэта нават праглядвалася і ў каверах, якія гурт выканаў на ўласны лад і па-расейску. У сярэдзіне сэта прыемна зьдзівіла трактоўка рамштайнаўскай “Mutter”, ну а напрыканцы госьці дабілі мой мозг сваім бачаньнем песьні ірландцаў The Cranberries, песьні дзяцінства многіх – Zombie! Ня гледзячы на ўсю гэтую вульгарнасьць і камічнасьць асабіста мне спадабалася. Гледзячы на натоўп, які скакаў і ўгараў пад іх песьні, публіка прыняла выдатна, але як высьветлілася, былі супраціўнікі гэтага дзейства, але, тым не менш, зала не пусьцела… А вось пазьней адпісваліся некаторыя блогеры і дамарослыя крытыкі, якія жорстка асуджалі лінейную накіраванасьць гурта і іх падачу сябе як такіх. Пытаньне, дзеля якой “галачкі” вы стаялі пад сцэнай? Не зразумела.
Ну і галоўная “страва”, тыя, дзеля каго натуральна і прыйшлі многія ў зале – НЕВИДЪ!
Легендарны Лесьяр быў напэўна крыху ня ў форме, таму што выстаўлены на сцэне пюпітр прымусіў задумацца, усласна ён крыху псаваў уражаньні. Выскачыўшы з бубнам і тамбурынам ды выплясывая віталі менскую публіку спачатку Лесьяр і новы голас гурта – Аксана Мельнік, ну а потым выскачылі і астатнія: Бельф (Ashen Light, Stigmatic Chorus, Изморозь) і ня менш вядомы Arsafes. Гурт зь першым візітам да нас завітаў прэзентаваць нядаўна выпушчаны паўнафарматнік “Агарта”, зь якога прагучала “жыўцом” 6 песень разам зь вершамі, ну і пара-тройка “смачных” бонусаў у выглядзе старых рэчаў і кавер напрыканцы. Нязвычна было чуць старыя рэчы ў выкананьні Аксаны, якая ўжо “ўстаканілася” ў стане гурта, але гэта ўсё праблемы ўспрыняцьця. Супраць меркаваньняў, якія я пасьпеў прачытаць пакуль рыхтаваў матэрыял па гэтаму канцэрту, жадаю сказаць, што калі вам гурт не падабаецца, дык шлі б на вуліцу ці яшчэ куды і смактануўшы сьвежага “вінстану” (калі вы паліце, канешне ж), ці ня йдзіце на канцэрт увогуле. Ну ў крайнім выпадку можна гэта ўсё прыватна выказаць – музыкі ж там ня нейкія мегазоркі ў какошніках і да іх можна падысьці і пагутарыць. Падышоў, харкнуў у твар, выказаў “фі”, назваў лайном – і ўсё, пайшоў са спакойнай душой (калі аддача не замучае). А пасьля бойкі, як кажуць… Было ўсё выдатна, няхай і нязвычна, я ж таксама люблю “Ярым оком”, але ўсё ж першы візіт ды з новым вакалам – вельмі няблага. Дарэчы, доўгачаканая “Победа” парвала залу ўшчэнт! Аддача музыкаў была яркай і нязмушанай, Бельф дык і ўвогуле ўходзіў у сябе месцамі. Працуючы з залай, Аксана асабліва выдзялялася ў адрозьненьні ад “прыкаванага” да пюпітра Лесьяра, але як бы там ні было, яго голас прыносіў столькі задавальненьня, што пюпітр адышоў на задні план. Ды ў сярэдзіне сэта я выпадкова гэты пюпітр зламаў… А на справе было як… Люблю я паскакаць са сцэны і патаскацца на руках у натоўпу, а трэба зазначыць, што зусім не на кожным канцэрце і зусім не на кожным гурце я раблю стэйдждайвінг – гэта свайго роду адзнака гурта ад мяне, якая раўняецца паўтары тысячам аргазмаў (няхай даруе мне Гелла). Ну вось падчас спробы ўзабрацца на сцэну для чарговага скоку быў выпіхнуты на сцэну, апракінуўшы пюпітр, які, як высьветлілася, я яшчэ і стрыножыў, ну як-ніяк надалі яму ўстойлівасьць і ўсё быццам бы вырашылася… Між жменяй песень гучалі з парталаў вершы, на жаль, не жыўцом) Дарэчы, пра вершы. Як і было сказана раней і паўторана Аксанай са сцэны, аб’явілі конкурс вершаў Лесьяра на падарункі на памяць ад яго асабіста. Жадаючых знайшлося толькі трое. Варта асабліва адзначыць самага першага і яркага чытальніка, які яшчэ і пераклаў верш на беларускую мову, чым прымусіў пачырванець аўтара – Лесьяра., ды й заработаць прыз, цалкам заслужаны, ну і пры тым сарваць авацыі залы! Увогуле ўсім удзельнікам нешта перапала ад вакалістаў гурта, ну я маю на ўвазе прызы) Хто б што не казаў наконт Аксаны, але жадаю адзначыць, што старыя песьні ў яе выкананьні гучалі ня горш… Астатняе – гэта ўжо звычкі, гэта як “Ария” зь Кіпелавым ці Беркутам (ці ўжо з Жытняковым). Першы прыезд Невідзь у Менск, няхай і пасьпяхова і выдатна, ня гледзячы на хваляваньне і няпамятлівасьць Лесьяра (усё той жа пюпітр) народ неяк згрупаваўся ля сцэны, зрабіўшы плотную масу. Экспромтаму канцы асноўнага сэту было выканана невялічкае сола бас-бубны. Ну й выхад на біс, канешне ж, уразіў! Лесьяр і Ко прапанавалі ўзгадаць старую рэч – “Волки Одина” (Butterfly Temple) і Alma Mater партугальцаў Moonspell. Выдатны першы візіт НЕВИДЪ. Выдатны вечар, рэдка калі ўражвае “разагрэў” на канцэрце, але ў гэты дзень… Асаблівы дзякуй за гэта арганізатарам (Саня, Паша, Андрэй), асаблівы дзякуй гукачам! Ну і дзякуй у першую чаргу ўдзельнікам НЕВИДЪ, ну і “разаграваючым” гуртам і іх музыкам. BelMetal! Be Metal!
Рэцэнзія: GotieRipper
Пераклад: Christian
3 каментара