Рэцэнзія "Топь - Летели Вороны"
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Пачытаўшы іншыя рэцэнзіі на апошні альбом “Топь: Летелі Вороны”, мне падалося, што перада мною нейкі шэдэўр, masterpiecedeath мінулага року. Пасьля праслухоўваньня стала зразумела, што альбом сапраўды добры, але ж і мінусы ў яго таксама ёсьць.Вось ведаеце, скрыжаваньне жанраў заўсёды спараджае нешта, што пры першым паглядзе здаецца незразумелым, нібыта з другой планеты. Так і скрыжаваньне блэку ды фольку для мяне заўсёды было чымсьці такім, што успрымаць ня вельмі лёгка, бо элементы аднаго ды другога знаходзяцца ў барацьбе паміж сабою: меладызм аднаго і сухасьць другога (сухі меладызм? Брррр, я не гавару пра мелодік блэк), пазітыў і татальны негатыў (ну бывае фольк сумным, але ж і сум суму таксама розніца, не?) Вось у выпадку з “Воранамі”, гэтая барацьба розных элементаў вельмі добра адчуваецца, а дзесьці быў знойдзены файны кампраміс, і прыемна, што па большае частцы такое скрыжаваньне пайшло альбому на карысьць. Але ж аб гэтым крыху ніжэй.
У альбоме дзесяць трэкаў, якія непадобны адзін на другі, і кожны выдзяляецца сярод астатніх, таму самакапіраваньня тут няма і гэта цешыць, бо ня трэба па дзесяць разоў слухаць адно і тое ж, каб адрозьніць адну песьню ад другой. З-за іх непадaбенства, спынюся на кожнай кампазіцыі ў асобку.
Сустракае нас альбом эмбіентным трэкам “Я – Лес”. Адна з самых атмасферных рэчаў, што ад эмбіента заўсёды і патрабуецца: гэта непралазны вільготны гушчар, гэта схаваныя балоты, якія можна не заўважыць пакуль ня ўлезеш нечакана, і гэта камары :) Дапаўняе карціну ігра на варгане… даволі прымітыўная, я б сказаў, ігра на варгане, і агідны шэпт вакаліста, які крыху перабірае з агіднасьцю.
Другі трэк, «Волчий Пастырь», цалкам блэкавы, прапітаны цемрай, напружанымі матывамі і нецяпрлівым скрымам вакаліста, які нібыта толькі і чакае сігналу важака зграі каб кінуцца на ахвяру і разадраць ёй горла. Але ж гэта ў ідэале. На самой справе мінорныя рыфы не складаюць сапраўды таго лютага ваўчынага духу, рыфмаваныя тэксты і строгія строфы зьнішчаюць ту дзікасьць, голад і прагу да крыві, а харавыя сьпевы тут наогул лішнія. Задумка добрая, але недаробленая, зь лішнімі элементамі.
«Север – Владыка Жестокий». Так, дзядзі і цёці! Так і яшчэ раз так! Вось ён, першакласны гібрыд фольку з блэкам! Тут бяскрайнія ландшафты, тут сьнег, тут хуткасьць, тут… Воля. Ад фольку узят менавіта фолькавы, ці можа крыху паганскі, меладызм, які ўзялі на сябе клавішы з народнымі інструментамі (усё па мінімуму, але ж як гэтага дастаткова…), а ад блэку толькі гучаньне гітар ды бластбіт. Як і ў папярэднім трэку тут прысутнічаюць харавыя сьпевы акрамя стандартнага скрыму, без якіх было б крыху лепш, але ж гэта менавіта маё уражаньне, упэўнены што шмат для каго яны будуць больш чым прыемны, бо яны тут, вельмі добрыя, сапраўдна славянскія… Рускія.
“Цвета Крови Рассвет” трэк прахадны, фолька амаль няма, а блэкавая частка не задалася, не чапляе трэк — і ўсё тут.
Далей адзін за адным ідуць тры інструменталы. “Летели Вороны”, “Маразула”, “Водокрес”. Маразула – гэта самае лепшае, што ёсьць на альбоме. Маразула – гэта такі танец. Пачынаецца трэк павольна, ціха, прагледжваецца незамыславатая але з душой напісаная мелодыя, якая паўтараецца раз за разам, але кожны новы віток хутчэй, тяжэй, больш насычаны, больш пазітыўны, які ніколі не слухайце, седзячы на стуле, бо ногі запатрабуюць танчыць, і я ня раю адмовіць ім у гэтым)) “Водокрес” павінен даць адпачыць пасьля Маразулы. Што датычыцца тытульнага трэку, то ён інструментальны толькі напалову, далей будзе даволі баявіта… аднак дзе гурт тут воранаў знайшоў? З такімі скрыпкамі? Гэта журавы, якія журботна машуць крыламі ў бок поўдня, бо, падаецца, “Топь” замарозілі усё да д’ябла са сваім Жорскім Уладаром Поўначы.
Пасьля інструменталаў будуць два бадзёрыя трэкі, адзін зь якіх скрымавы, другі харавы ў плане вакалаў, і у канцы альбому чакае эмбіентны рэлакс з назвай “Тропою звезд”.
Вынік? Цяжка сказаць адным словам. Не магу сказаць, што гэта masterpiecedeath. З аднаго боку гэта не masterpiece, але ж ніяк нельга сказаць, што гэта, прабачце калі ласка, piecedeath! У альбом укладалі душу, любоў і талент, інструменты гучаць прафесійна і добра ужываюцца паміж сабою, якасьць запісу — без нараканьняў, а мінусы можна ўспрымаць наадварот, як плюсы, таму стаўлю прыкладна 7.8/10, але ж упэўнены, што большасьць паставіць больш. Таму слухайце, каб параўнаць вашу адзнаку з маёй, ну і атрымаць асалоду, калі вам падабаецца фольк і вы добра успрымаеце “палегчаны” блэк.
1) Я – Лес (2:20)
2) Волчий Пастырь (6:31)
3) Север – Владыка Жестокий (12:35)
4) Цвета Крови Рассвет (4:25
5) Летели Вороны (9:16)
6) Маразула (3:47)
7) Водокрес (1:14)
8) Топь (5:13)
9) Равноденствие (7:12)
10) Тропою Звезд (2:25)
1 каментар