FURIA - Marzannie, królowej Polski (2012)

Апублікавана 1 ліпеня 2012, 01:26 у Рэцэнзіі

Pagan Records
7 tks./43 min.

Tracklist:
1. Wyjcie psy
2.
3. Wodzenie
4. Skądś do nikąd
5. Kosi ta śmierć
6. Pódż w doł
7. Są to koła

Акрамя іншага, пачатак 2012 году прынёс і радасную навіну з бліжэйшага замежжа: сьвет пабачыў новы альбом выдатнай польскай фармацыі FURIA, якая мае адметнасьць штораз радаваць аматараў дэпрэсыўнага ды атмасфэрнага black metal традыцыйна якасным матэрыялам, пры гэтым – з выразным уласным гучаньнем, ды характэрным прысмакам “польскай школы”. Што ж нас чакае на гэты раз?

Пысамі долу…
Пысамі долу…
Выйце, псы, пысамі долу!
Сее Пані тых,
Што кормяцца голадам,
У зямлі спачываюць,
Сьвітаньня ня знаюць,
Ды грэюцца холадам…
Выйце, псы,
Пысамі долу!
На яе не глядзіце,
Жыцця не губіце,
Бо толькі з вамі
Змагу размаўляць я.

Распачынае альбом кампазыцыя “Wyjcie psy” – на першых хвілінах павольная і разьмераная, змрочны ўступ да новага раздзелу гатычнага раману пад назвай FURIA, які на другой палове, разам з пачатакам сьпеву пераходзіць у характэрны для гурта ярасны і хуткасны фармат. “Łbami do ziemi… łbami do ziemi… wyjcie psy łbami do ziemi!..” Месяц ў гэтай песьні паўстае ў жаночым абліччы халоднай Пані, што сваім бляскам вызначае калярыт усяго альбому, і ў цемры яе німа нічога, нават словаў ды назваў – другая кампазыцыя ў якасьці найменньня мае адно шматкроп’е, а тэкст яе – паўтарэньне лічбаў, “ад сямі да шасьці, ад шасьці да пяці…”, і так аж да адгачасна пустога і ўсеабдымнага “нічога”. Напятай струнай гучыць наступная песьня, “Wodzenie”, якая цалкам вяртае нас да клясычных працаў гурта: рытмічныя гітарныя фрагмэнты з журботнай мэлёдыкай, што перарываюцца момантамі, калі на першы плян выходзіць голас, працягваючы ствараць вусьцішнае музычнае палатно ў маналітнай злучанасьці ўсіх гукаў.

“Skądś do nikąd” – вечны, бясконцы шлях, увасоблены музыкай FURIA, шлях да вялікага “нішто”, пад усё тое ж мэлядычнае аздабленьне ды нейкія далёкія сьпевы-завываньні, камланьне містычнага сьвятара, што вядзе гутарку з духамі. А людзі, што яшчэ ня чуюць гэтага сьпеву адно нібы сьпяць, чакаючы літасьці Жняяра, які ў вечным колазвароце зноў і зноў апускае на галовы статка сваю касу. “Kosi ta śmierć” – адна з найбольш разьмераных за кошт выразнага “маршавага” рытму, і ад таго, магчыма, запамінальных кампазыцыяў на альбоме, песьня аб заўсюдным рубяжы чалавечага лёсу. І за гэтай мяжой – вяртаньне ў глебу, “Pódż w doł”, аповед аб нязьменным фінале, астатнім прытулку кожнага. Рапачатая як баявік кампазыцыя, на сярэдзіне пераходзіць у павольны інструмэнтальны фрагмэнт, які завяршаецца эпізодам з усё тым жа, характэрным для гурта, вывадам на першы плян вакалу на тле нізка- або сярэднятэмпавай музыкі. І, нарэшце, лягічнае завяршэньне разьдзелу – “Są to koła” – эры ды эпохі ў сьвядомасьці нашых продкаў, дыханьне Багоў, ніцшэанскае “вечнае вяртаньне”, тое, чым ёсьць жыцьце чалавека і лёс усяго Сусьвету…

Варта адзначыць, што на тле астатніх працаў калектыву, альбом “Marzannie, królowej Polski” можа адразу падацца больш слабым за папярэднія. Аднак, гэтае першае меркаваньне будзе памылковым: проста, ў адрозьненьне ад ранейшых плытак, гэтая выглядае неяк надзвычай цэласна, у ёй цяжка вызначыць нейкую асобную песьню і слухаць ды ўспрыймаць яго я рэкамэндую цалкам, ад пачатку да канца. Ня ведаю, ці сапраўды ўносілі музыкі ў свой твор нейкую канцэпцыю, але мне падаецца, што разуменьне гэтага дыску як простага набору песень будзе памылковым, пры такой ацэнцы ён непазьбежна прайграе астатняму матэрыялу FURIA. Таму: цэласнасьць і яшчэ раз цэласнасьць!

Lutavit
8/10