Падарожжы электронам ці беларускі аграмадэрн

Апублікавана 26 жніўня 2012, 17:13 у Падарожжы

Гэты артыкул няхай будзе нечым кшталту школьных аповедаў «Як мы правялі лета». Каму што, а нам з камрадамі падарожжы, прыгоды ды як мага далей ад руціны. Вось асабіста для мяне гэта апошняе студэнцкае лета, таму і падарожжы такія, студэнцкія. Гэта вам не пуцёўкі ды санаторыі. Гэта выглядае неяк так. «Хто сёньня вольны? Гэты ды гэты. Сустракаемся на вакзале. Куды едзем? А там паглядзім». Набываецца квіток на цягнік ды гурт мечаў рушыць шукаць прыгоды на свае дупы.

Фотаагляд пачынаецца з горада Заслаўе, куды мы трапілі, выпадкова праехаўшы Менскае мора, дакуль былі ўзятыя квіткі. Урывак размовы: «Менскае мора было? Так. А зараз што? Станцыя Беларусь. А горад гэта які? Заслаўе». Школьныя экскурсіі нагадалі пра асноўную славутасьць у гэтым слаўным старажытным горадзе — царкву на замкавай гары, куды мы і накіраваліся, скарыстаўшыся мабільным гогальмэпам. Далей менавіта ўсе падарожжы на гэтым навігатары і трымаліся. Ад царквы да Менскага мора ў Заслаўі вядзе вуліца Леніна зь вельмі ўжо прывабным помнікам гэтага несумненна вялікага для Беларусі дзеяча. Там і была закладзеная нашая традыцыя фатаграфавацца з усімі ленінымі, паўтараючы іхную постаць. Палі, лясы, нават балоты былі на нашым шляху. Увесь пасажырскі транспарт пасьпяхова мінуў. Па шашы на спадарожках дабіраліся ў Менск, дзе прыгода скончылася ўтульнай вечарынай. Дарэчы, тым днём вунь тое фота з наскальным жывапісам «Мы тэрмасы» канчаткова парушыла маё адэкватнае успрыняцьце рэчаіснасьці.

Горад Барысаў заслугоўвае асабістае ўвагі. Бо менавіта зь яго пачаліся падобныя прыгоды яшчэ сёлетняй зімою, калі пасьля белметальскага канцэрта пад назвай Харалуг мы давалі чаду з гомельскім гуртом Тракцір, ды з раніцы праводзячы іх на цягнік, раптам знайшлі сябе ў электрычцы на Барысаў. Вось гэты першы барысаўскі кадр выдатна адлюстроўвае першае знаёмства з горадам. Раніца, мароз, бадун… Ды гэтая аграмадэрніновая істота! Шчэ адзін загон ды мэта падарожжаў нараўне зь ленінымі. Астатнія фота сьведчаць, што праз паўгады, ужо летам, мы ізноў наведалі гэты горад. У Барысаве прывабны індастрыял, прыгожыя абаронныя пабудовы, выдатны пешаходны мост, ды канешне ж галоўная вуліца зь Леніным у сваёй новай паставе, зь якім мы не маглі ня сфоткацца.

Аграмадэрну, дарэчы, хапае і ў Менску. Чаго вартая хаця б тая двухпамерная жывёліна, якую я сустрэў ва інфраструктуры аднаго з новых кварталаў падчас сваёй працы ў тых краях.

Нечаканы вырай аграмадэрну нас чакаў у шэрым і непрыкметным саўковым гарадзішку Рудзенск. Там цэлы парк-сквер такога, на што ўжо давала намёк агромністая чорна-белая божая кароўка на галоўнай вуліцы імя кагобвыдумалі Леніна. Дарэчы, помніка самому Ільлічу так і не знайшлі, затое натрапілі на даволі прыгожы закінуты будынак па думу і, канешне ж, на наскальны жывапіс, які заўсёды дастаўляе.

Наступны дэстынэйшн завецца Баяры. І знаходзіцца там цікавая старая царква. Але ж вось дрэнь: у маладзечанскім накірунку два месцы пад назвай Баяры. І ў адным зь іх мая дача. Калі то высьветлілася, было вырашана скарыстацца супадзеньнем ды спыніцца ў першых, перачакаць дождж, а потым вырушыць на канчатковыя другія Баяры. Але фота пацьвярджаюць, як усё атрымалася. Крама, гарэлка, фотасэты па дарозе, зь нейкай кінутай машынай ды бацькоўскім баянам. Весела, што ж там. Ды прыгожа.

А да Менскага мора ўсё ж дабраліся. Файнае месца. Хольг вырашыў, што менавіта там лепей за ўсё рабіць спанчбоба з каптура на ценю. Ды наскальны жывапіс, які ёсьць паўсюль.

To be continued у новых артыкулах у будучыні. Бо шчэ ня ўсе цуды аграмадэрну пабачаныя, ды ня ўсе паставы Леніна вывучаныя…