BelMetal. Дажыліся...

Апублікавана 13 чэрвеня 2014, 12:07 у BelMetal

Месяц таму мы справілі дзень народзінаў. Тры гады праэкту BelMetal.org і шэсьць год руху BelMetal агулам.

У ноч з 14 на 15 траўня 2008 быў адкрыты BelMetalForum. Вусень загінуў, даўшы сьвету матылька з 16 на 17 траўня 2011 — сайт, які вы зараз чытаеце.

У гэтай сувязі, напэўна, будзе цікава пачуць ад штатных супрацоўнікаў пра ўдзел у праекце. Чаму яны тут і што яны робяць. Як прыйшлі, што спазналі і чаго дасягнулі на БелМетале.

«Я зараз ня бачу сэнсу жыцьця бяз гэтага»

Прывітаньне ўсім аматарам цяжкой музыкі і наведвальнікам нашага сайту! І вялікі дзякуй, што вы ёсьць, бо дзеля вас асабіста я і раблю тое, што вы бачыце на старонках BelMetal пад маім капірайтам.

А мая гісторыя зьяўленьня ў праекце такая…

Калісьці ў 2011-м я дапамагаў па гуку і рабіў для клуба Jolly Roger Cafe (потым ён стаў звацца Rocker Bar) і ў якасьці “гукача” працаваў на розных канцэртах і мерапрыемствах. Ужо тады, час ад часу, я бачыў хлопцаў з фотоапаратамі на канцэртах і потым знаходзіў здымкі з сабой недзе ў сеціве ды й ў “кантакціку”… З лагатыпам, які вы пэўна памятаце – той самы стары і самы першы лагатып BelMetal. Было цікава, бо тады я ня чуў аб такім сайце. Але на той час ўжо быў знаёмы зь Янам Мачульскім, гітарыстам і “войсерам” гурта The Disbeliever, а цяпер ўжо і маім сябрам. Толькі потым праз час мы сутыкнуліся на здымках адной рэкламы і я нешта пачуў, што ёсьць нейкі адмысловы праэкт, а дагэтуль былы форум, якіх было ня так шмат, і перыядычна адбываюцца сходкі недзе ля “Усходу” і “Барысаўскага тракту”… Тым часам ўсё больш у інтэрнэце зьяўляліся фоткі з лагатыпам сайту, а мая цікавасьць пашыралася, бо трэба адзначыць тое, што я быў датычны да праэкту Metalfront і перыядычна пісаў рэцэнзіі на дыскі і г.д. Цікавіўся і фатаграфіяй, але сваёй камеры ня меў.

І вось аднойчы ўвечары 19 студзеня 2012 прыйшоў адпачыць у Салтайм, папіць піва, паслухаць музло, адарвацца як апошні поц… І што вы думаеце? Сустрэў там Яна (таго самага, ну вы ведаеце, карацей) і Глеба Дзяругіна, – яго я ў асноўным і бачыў на канцэртах ў “Джоліку”… І тут вырашыў ажыцьцявіць сваю мару, падышоў і спытаў, чым я магу дамагчы і як трапіць ў каманду BelMetal, распавёў пра свае дасягненьні і здольнасьці. На што атрымаў адказ: “Лічы, што ты ўжо ў камандзе”. І панеслася… І ўжо 22 студзеня 2012 разам з Глебам Дзяругіным я паехаў на “Stay Metal Fest” (флаер якога у мяне заўсёды ў партсігары з сабой) у Гомель рабіць матэрыял з імпрэзы ў якасьці журналіста… Але мяне больш цікавіла другое – фатаграфаваць. Нагадаю, камеры сваёй у мяне не было тады. І вось аднойчы сталася так, што не было каму пайсьці фотаць, і тады я ў Глеба папрасіў ягоны фоцік і пайшоў упершыню здымаць канцэрт… Наладак і параметраў экспазіцыіі я ня ведаў. Хутка прайшоў невялічкі майстар-клас перад гэтым. Такім чынам, я карыстаўся гэтай камерай перыядычна напрацягу году, а потом і купіў яе ў Глеба. Па ходу вывучаўся фатаграфаваць на сваіх памылках, чытаў розныя кніжкі па гэтай дысцыпліне, нешта знаходзіў у сеціве. Трэба сказаць, што пакуль я лётаў па клубах і гарадах на розныя канцэрты, я захапляўся. І працягваю захапляцца тым, што раблю. Мне гэта да спадобы і калі не хапае чагосьці, калі мне дрэнна, калі ў жыцьці поўная дупа і хочацца пайсьці на дах і скінуцца адтуль ці яшчэ што-небудзь утварыць, то я бяру фоцік і іду здымаць… ці то канцэрт, ці то проста што-небудзь у горадзе і ня толькі. Калі ў маім жыцьці зьявіўся Белметал – зьявіўся сэнс і натхненьне. Зараз я адзін са старых фотакарэспандэнтаў праэкту і на гэтым не зьбіраюсь спыняцца.

Белметал натхніў мяне ўвогуле займацца фатаграфіяй, і я зараз ня бачу сэнсу жыцьця бяз гэтага. Вось такая невялічкая гісторыя, тое, што некаторыя ды й нават шматлікія ня ведалі дагэтуль. Можна яшчэ шмат чаго напісаць… І пра пачуцьці, натхненьне, калі глядзіш праз шкло аб’ектыву на сцэну, дзе стаяць музыкі, а другі раз і куміры… але…
Вялікі дзякуй ўсім тым, хто побач са мной! Усім, хто мне дапамагаў спачатку і хто крытыкаваў і робіць гэта да сёй пары! ДЗЯКУЙ! Гэта маё жыцьцё, у гэтым увесь я! Вельмі ўдзячны камандзе BelMetal. Старым удзельнікам і новым калегам. Асабісты дзякуй Яну Мачульскаму за дапамогу і рэдактуру маёй пісаніны (бо я дрэнна, на свой сорам, ведаю родную мову). Ну і асабісты дзякуй вам, чытачы і аматары цяжкой музыкі, бо вы таксама натхняеце на канцэртах, і некаторыя вашыя твары трапляюць у мае рэпартажы! Ну і таксама музыкі гуртоў! Калі б не было ўсяго гэтага, не было б нават і мяне, і вы ўсе таксама каманда, па сутнасьці калегі і браты, баявыя таварышчы. Прайшло больш за два гады, як я ў камандзе, і шмат чаго яшчэ наперадзе.
Дзякуй, што вы ўсе побач і разам са мной, а я побач з вамі! Плёну, пазітыву і разьвіцьця! Легкага жыцьця і цяжкога мЯталу. З павагай, Ваш Гацье.

Зьміцер Сачыўка. Той самы Гацье. «Фігара тут — Фігара там». Самая знакамітая асоба з BelMetal. Па кім вы будуеце меркаваньне аб праекце ;) І насамрэч той, хто не шкадуе сілаў і заўсёды поўны энэргіі для працы на карысьць роднае метал-сцэны

«Наведаў больш за дзясятак канцэртаў і прэс-канферэнцыяў — і зараз адчуваю сябе як сьвецкі леў»

Патрапіў на BelMetal у пачатку верасьня мінулага году. Зь цягам часу зьяўлялася ўсё большае жаданьне выказваць свае меркаваньні і заўвагі адносна канцэртаў і музыкі цалкам. Доўгі час вабіла накіраванасьць праэкту на беларускую сцэну і радыкальная пазіцыя наконт роднае мовы. Моўныя веды дазвалялі – і вось я ў crew. За месяцы, якія я знаходжуся ў калектыве, завёў знаёмствы з выдатнымі людзьмі, наведаў больш за дзясятак канцэртаў і прэс-канферэнцыяў — і зараз адчуваю сябе як сьвецкі леў. Будзьце вартымі, любіце сваё і падтрымлівайце андэрграўнд! Пацалуначкі ўсім.

Ігар Богуш, руплівы і маўклівы рэдактар, чынна змагаецца зь непісьменнасьцю і выпрацоўвае цукерачкі з чужых і сваіх артыкулаў. Гарант нашае тарашкевіцы.

«Не жывуць па алгарытму сон-праца-дрочка перад кампом-сон»

Маё азнаямленьне з BelMetal як рэсурсам пачалося парадку 4-5 гадоў таму. Арганізацыяй мерапрыемстваў, у цэлым, я не цікавіўся, таму ўразіла на той момант мяне менавіта магчымасьць фатаграфаваць канцэрты бескаштоўна (адразу дзьве добрыя справы: і паздымаеш, і музыку паслухаеш). На той момант мяне, яшчэ школьніка, такая перспектыва вельмі радавала. На сёньняшні момант погляды шмат у чым кардынальна зьмяніліся: кошты на квіткі ўжо не ўспрымаюцца як нешта непад’ёмнае. А самі канцэрты дбайна абіраюцца; фактычна, я хажу толькі на тое, ад чаго я заведама атрымаю кучу станоўчых (калі то ня думавы, канешне, канцэрт) эмоцый. Ты ня менш, ад канцэртнай фатаграфіі я не сышоў (а дзякуючы БМ і магчымасьці хадзіць на ўсё запар, якой першы час я актыўна карыстаўся, “пракачаліся” і мае навыкі фатаграфаваньня, у рамках жанру). BelMetal у сваю чаргу як сродак распаўсюджваньня інфармацыі дазваляе дэманстраваць мае працы менавіта тым людзям, каму яны цікавыя. А яшчэ нельга не ўзгадаць чат, які сотнямі дасылае апавяшчэньні аб новых паведамленьнях і ў якім тусуецца дзясятак вельмі цікавых асобаў. Часам яго можна проста медытатыўна чытаць, смакуючы кактэйль з чарговай порцыі пахабнасьцяў Гацье і прастранных разважаньняў Хольга. Часам можна ўклініцца ў гутарку самому. А часам нават заходзіць Ян і ў якія-то павекі піша што-небудзь па сутнасьці. У любым выпадку, мне прыемна ўдзельнічаць у нечым ідэйным (і што яшчэ дапамагае мне па шэрагу пытаньняў) у кампаніі людзей, якія маюць уласную актыўную сацыяльную пазіцыю, а не жывуць па алгарытму “сон-праца-дрочка перад кампом-сон”.

Антон Кавалеўскі. Ну проста вельмі сур'ёзны і звышадказны хлопец. Лепей адмовіцца ад канцэрту, чым адпрацуе яго на 99% замест 100%

«Народ падаваўся нейкімі мега-труЪ стварэньнямі, якія ведаюць 1001 паджанр фолку ці дэзу»

Хай усім, гэта піша самы нізкарэйтынгавы і нечытаемы аўтар BelMetal, распавяду вам сваю гісторыю далучэньня да ўсяго гэтага руху.

Прыкладна два гады таму ў мяне пачало дужа сьвярбець у адным месцы і хацелася пісаць пра сапраўдны рок. Крыху патыкаўшыся, я наблукаў на BelMetal, але неяк адразу не зацаніў, бо былі адныя фолкі ды экстрым металы. Я падумаў, што гэны непарадак патрэбна выправіць, таму і пачаў пісаць пра ўсялякія папсовыя ды зусім нястрашныя гурты. Мэта была толькі адна — значна пашырыць рамкі і аўдыторыю БМ, спадзяюся, што кагосьці я на самой справе прывёў на BelMetal праз свае тэкставыя опусы.

А зараз гумарэска, я ня бачыў нікога з каманды больш за год. Прышпільна, так? Астатні народ падаваўся нейкімі мега-труЪ стварэньнямі, якія ведаюць толькі 1001 паджанр фолку ці дэзу. Мне пашанціла, бо ўсё апынулася значна лепей і ня так страшна для мяне. Мы крыху падрасьлі ды зьмяніліся – і ўжо ходзім на імпрэзы кшталту Ken Hensley, і я лічу, што гэта дасягненьне. Цікавы і вельмі вясёлы быў шлях, але самае галоўнае – я палюбіў мову, якую раней на дух не пераносіў. Спачатку я бачыў BelMetal як плацдарм, старт працы рок-журналіста і планаваў зьліцца пасьля таго, як наб’ю руку, але я ўсё яшчэ тут…

Сяргей Бохан, сумленьне Белметала. Раздае п*ды за дрэнную каардынацыю працы. Прапагандуе sex, drugs & rock-n-roll. І вельмі крыўдзіцца на чытачоў за ляноту і абыякавасьць да культурнай асьветы

«Маю наркамаўку бязьлітасна правілі на тарашкевіцу»

…Я памятаю, што Ян зьявіўся пасьля працяглага маўчаньня ў першы дзень зімы. Прайшло ўсяго пару месяцаў з таго часу, як укантакце пачала існаваньне мая ўласная, маленькая, вузкамэтанакіраваная суполка, дзе я дзялілася з аудыторыяй уражаньнямі наконт пабачанай беларускай архітэктурнай спадчыны і заклікала ўсіх вандраваць па роднай зямлі, аглядаць рэшткі і адноўленыя помнікі былой велічы.

Спачатку прапанова наконт асабістай калонкі пра падарожжы на сайце мяне зьбянтэжыла: тэматыка і фармат матэрыялу, здаецца, значна адрозьніваліся ад таго, што рабілі BelMetal. Але ў выніку мяне запэўнілі, што аповеды пра вандроўкі па роднай зямлі добра падпадаюць пад культурную сферу БелМетала і яго чытачоў. Я пагадзілася, па-большасьці не з-за відавочнай перспектывы публікавацца на больш шырокую аўдыторыю і не з-за спасылак на маю суполку. Звычайна я не імкнуся ўваходзіць у аніякія каманды/групоўкі/суполкі, але чамусьці BelMetal быў першым, маладым тады яшчэ і дастаткова цікавым праэктам, каб мне захацелася стаць яго часткай, проста дзеля натхняльнай ідэі.

Спачатку маю наркамаўку бязьлітасна правілі на тарашкевіцу, сайт блытаў пазнакі на мапе і не дазваляў пампаваць фоткі вялікага памеру.
Але пазітыўны фідбэк і здаровая крытыка ад чытачоў і ўдзельнікаў праэкту падтрымлівалі энтузіязм і зьяўляюцца найпершым матыватарам і сёньня. Акрамя тэхнічнай падтрымкі мяне як афтоп-карэспандэнта, BelMetal даў мне магчымасьць паспрабаваць сябе таксама ў якасьці музычнага журналіста, што адкрыла новыя гарызонты і дало нагоду ўдасканальвацца і дадаваць новыя ноткі ў стыль напісаньня.

Дзякуй, каманда BelMetal. Звычайна, у далейшым нас чакае многа плённай і авантурнай працы, але спадзяюся, у нас усё атрымаецца і хутка да посьпеху дойдзем. Віншую!

Насьця Quende, прынцэса-вандроўніца. Канфліктуе наконт тарашкевіцы, але мы ведаем, на чыім баку праўда =)

«Данесьці ўсе дробязі: ад паху поту, што стаяў у клюбе, да ручаёў крыві гітарыста, які ў экстазе сьцёр свае далоні»

Прывітаньне, усім! Я – Натальля Будная, заклінальніца фотакамер, дызайнерка і проста клёвая дзяўчына. Пад сьцягам BelMetal я зусім-зусім нядаўна. Але вельмі спадзяюся, што гэтае супрацоўніцтва толькі набірае свой разгон. Як і усім прадстаўнікам БМ, мне ня ўсё роўна, што адбываецца на беларускай метал-сцэне, таксама блізкая тэма фольк-фэнтазі-металу. Гэтаму спрыяла маё шчасьлівае дзяцінства, якое прайшло сярод міфічных жыхароў. Дзеля тых, хто ў танку, вам мой лікбез: тролі, оркі, зялёныя феі, аватары і іншыя міфічныя істоты жывуць ня толькі па-за мяжой Менску, у Шабанах такіх таксама багата. Калі ня верыце, паглядзіце гэта. Таму тут я на сваім месцы. Паколькі праблема такіх мерапрыемстваў у адсутнасьці пэўнай увагі з боку тэлебачаньня, на фатографа ўскладаецца больш вялікая місія – ня проста асьвятліць падзею, даць шанец знайсьці сваю шчасьлівую маленечкую пыску сярод натоўпу, але і данесьці да тых, кто ня змог прыйсьці на мерапрыемства, увесь спектр колераў, чытай эмоцый, якія ён прапусьціў; усе дробязі: ад паху поту, што стаяў у клюбе, да ручаёў крыві гітарыста, які ў экстазе сьцёр свае далоні. Бо аднойчы гэтыя здымкі стануць артэфактамі, якія будзе ня сорамна паказаць дзецям і ведаць, што ў сваім нікчэмным кароткім жыцьці, у эпоху культу гнільля ў прыгожай кашулі, так хочацца зрабіць нешта сапраўднае. Жыцьцесьцьвярджальнае.

Натальля Будная, ідэальны ўзор навабранца, актыўнага і прагнага да цікавых ідэяў і іх рэалізацыі

«BelMetal — гуртоўка хворых людзей»

Сам я памятаю тую ноч як зараз. 17-гадовы доўбень, якому сьвярбіць, сядзіць на сэрвісу бясплатных форумаў і запаўняе форму. Усё было гатовае, акрамя назвы. І, ведаеце, яна склалася сама сабою, нібы заўсёды жыла побач, у падсьвядомасьці. Няхай то завецца BelMetal. І вось ужо 6 год як BelMetal. Нават ня верыцца. Усё сьвядомае жыцьцё, можна лічыць. З-за гэтай справы я прагульваў пары, псаваў адзнакі і стасункі з выкладчыкамі. А ў выніку на Белметале абараніў дыплом на 9 балаў, а зараз пішу магістарскую дысертацыю па гэтай жа тэме. BelMetal стаў лепшым партфоліо ў рэзюмэ маладога спецыяліста. Вельмі нядрэнна. Так, канешне ж, мы грабем залатыя горы, маем офіс і заробак. Хрэн там! BelMetal — гуртоўка хворых людзей, хворых на ідэю. Мы весела бавім час, сварымся, бухаем разам. Гэта цікавая штука, ня тое каб хобі, ня тое каб праца. Гэта стыль жыцьця, я лічу так.

Ян Мачульскі, ваш пакорны слуга