Аляксандр Kiss

Апублікавана 27 чэрвеня 2014, 01:09 у Інтэрв'ю

У мiнулую нядзелю ў «TNT Rock Club» пасьпяхова прайшоў справаздачны канцэрт вучняў унiкальнай у маштабах краiны рок-школы (студыi) «Discovery». Па гарачых сьлядах я вырашыла завiтаць на некалькі слоў да заснавальнiка i кiраўнiка «Discovery» Аляксандра Kiss, каб паразмаўляць аб цудоўнай iдэі заснаваньня рок-школы, магчымасьці будаўнiцтва музычнай кар’еры ў сучасных рэалiях, далейшых планы разьвiцьця «Discovery» ну й яшчэ аб некаторых ня дужа сур’ёзных рэчах, якiх дакладна – чытай далей у iнтэрв’ю.

Насьця Quende:

Пытаньне, якое цiкавiць, напэўна, кожнага: адкуль наогул зьявiлася iдэя стварыць рок-школу?

Аляксандр Kiss:

Iдэя адкрыць рок-школу зьявілася ў маёй галаве гадоў 5 назад. У той час прыватных музычных школаў і гурткоў у Менску хапала, але нічога падобнага менавіта ў гэтым напрамку я ня бачыў. Увасабляць задумку ў жыцьцё я распачаў па вяртаньні з Дубаю, куды я па шчасьлівым выпадку паляцеў на паўгады пайграць па кантракце з адным кавер-бэндам. Аднак, у выніку я вырашыў вярнуцца на Радзіму, бо, нягледзячы на тое, што мы знаходзілiся ў дзівоснай краіне з цудоўнымі людзьмі, я быў заўжды дужа прывязаны да працы, і гэтая атмасфера абавязковасьці мяне напружвала, таму што я больш люблю вольны графік і самастойнае планаваньне, мне не цiкава сядзець у «залатой клетцы”. Але я вырашыў для сябе, што, калі ўжо я вяртаюся ў Беларусь, я павінен штосьці такое глабальнае зрабіць, каб усё ж такі пакінуць пасьля сябе нейкі сьлед i каб не шкадаваць, што я не застаўся ў Эміратах. Першапачаткова па вяртаньні я шмат выкладаў на даму, пасьля ўсё паступова вылілася ў арганiзацыю маленькай студыi, і вось зараз – рок-школу «Discovery». І сёньня я з упэўненасьцю магу сказаць, што я не аб чым не шкадую, бо тут цяпер – маё дзіцё, тварэньне.

Насьця Quende:

Як цяжка было арганізаваць i рэалiзаваць такi праект?

Аляксандр Kiss:

Магчыма, хтосьці лічыць, што нічога складанага ў адкрыцьці рок-школы няма, але я магу шчыра прызнацца – мне было цяжка. Па-першае, па сутнасьцi я не бізнесмэн, я не вывучаў ні маркетынг, ні мэнэджмэнт, ні як планаваць i кiраваць. Я проста імкнуўся рабіць усё паступова, не рэвалюцыйным, а эвалюцыйным чынам. Канечне ж, былі людзі, якія дапамагалі, і спонсары знаходзіліся – куды бязь іх. Але тут таксама ўсё праз цікавыя супадзеньнi. Напрыклад, прыйшоў да мяне аднойчы займацца малады хлопец. Я падзяліўся зь ім ідэяй стварэньня рок-школы і паступова распавядаў, якія ў мяне ёсьць планы наконт гэтага праекту. На адзін з наступных заняткаў ён прывёў свайго заможнага бацьку, які коратка запытаўся: “Я чуў, ты б хацеў сваю рок-школу адкрыць… Колькі трэба?” Я асьцярожна акрэсьліў яму дыяпазон сумы, якая спатрэбіцца дзеля рэалізацыі маёй шалёнай iдэi, і ён адказаў: “Добра, не праблема”. Вось з гэтага, напэўна, і распачалася гісторыя «Discovery». Першы офіс мы адкрылі ў памяшканьні, якое месьцілася ў сутарэньні, на вуліцы К. Маркса. Для студыі яно пасавала добра, але для музычнай школы, напэўна, ня вельмі падыходзіла. Там мы туліліся прыкладна паўтары гады, а пасьля гэтак жа своечасова нам пашанцавала з памяшканьнем у Траецкім: чалавек прадаваў сваю студыю, і тут якраз знайшлася асоба, якая аказала фінансавую дапамогу.
Што датычыцца пошуку выкладчыкаў для школы – тут наогул не было праблем, таму што ў мяне шмат знаёмых музыкаў, якія з задавальненьнем вырашылі мне дапамагы. Хоць некаторыя зь іх у той час ужо выкладалі ў дзяржаўных музычных навучальных установах, паступова, пэўны час разрываючыся паміж дзьвюма працамі, яны з рэшты рэшт далучаліся да маёй каманды, і «Discovery» станавілася іх асноўнай працай.

Насьця Quende:

На навучаньне ў «Discovery» могуць патрапіць усе жадаючыя, альбо iснуе нейкi мiнiмальны адбор?

Аляксандр Kiss:

Ведаеш, мы бярэм усіх. Чым мы адрозьніваемся ад мноства прыватных музычных школ: у нас няма нейкага спецыяльнага праслухоўваньня, пасьля якога можна прайсьці ці не прайсьці. Нешта накшталт гэтага, канечне, спачатку праводзіцца зь педагогам, але перш за ўсё мы імкнёмся працаваць гібка i з асабiстым падыходам да кожнага вучня. Бо, насамрэч, шмат моладзi прыходзіць навучацца не прафесійна, а проста для сябе, каб узяць гітару, зайграць пару акордаў ды ў кампаніi засьпяваць – i гэтага ім дастаткова, дык і навошта тады людзей загружаць нейкімі складанымі тэярэтычнымі рэчамі і патрабаваць высокага ўзроўню? А калі хтосьці прыходзіць прафесійна навучацца, каб у далейшым паступіць у музычную навучальную ўстанову, альбо чалавек ужо скончыў яе і прыходзіць займацца, напрыклад, па іншым напрамку, таму што больш няма адкуль браць гэтыя веды, то патрабаваньні ў нашых педагогаў, суадносна, значна больш высокія. Ва ўзросьце наогул абмежаваньняў няма: прыходзяць займацца людзі ад чатырох (так, быў у нас такі маленькi бубнач :) ) да пяцідзесяці гадоў – мы прымаем і навучаем усіх і на любым узроўні.

Насьця Quende:

Як ты бачыш разьвiцьцё рок-школы сёньня і ў будучыні? Ты плануеш працаваць за ідэю распаўсюджваньня музычнай адукацыi, пашырацца, рухаць мастацтва у масы i несьцi «Discovery» у кожную хату, ці гэта набывае рысы больш атрыманьня фінансавага профіту?

Аляксандр Kiss:

Ну канечне, у першую чаргу мной рухае ідэя. Як музыкант я гэтым хварэю, менавіта таму мне ў галаву прыйшла патрэба гэтую ідэю ўвасобіць. Ды й рок-школа – ня самы лепшы бізнес, якім можна зарабiць грошы, хаця, натуральна, зарабляць таксама трэба. Найбольш iстотную ролю для мяне грае, па сутнасцi, музыка: навучаць людзей і прапагандаваць менавіта рокавы стыль, разьвіваць музычную культуру ў нашай краіне і, калі атрымаецца, па-за яе межамі. Як я гэта бачу? Трэба проста па меры магчымасьцяў эвалюцыйна расьці й пашырацца.
Мы вось зьбіраемся ў школе адкрыць новыя адзьдзяленьні. Напрыклад, гуртавыя заняткі для маленькіх дзетак, якія будзе праводзіць Вольга Сацюк, якая 10 гадоў назад была першай, хто прадстаўляў Беларусь на дзіцячым “Эўрабачаньні”, а сёньня яна ўжо вопытны педагог. Тут, канечне, ўжо неістотна будзе, рок ці ня рок, і я мяркую, што на гэты напрамак знойдзецца шмат жадаючых. Мяне нават наведала такая шалёная ідэя – адкрыць напрамак “рок-go-go танцы», бо я ведаю, што шмат гуртоў хацелi б бачыць дзяўчат на сцэне, але пакуль я сутыкнуўся з праблемай пошуку педагога. Таксама мы адкрываем урокі віяланчэлі, зь верасьня запускаем курсы арт-мэнэджменту, музычнага піяру і паспрабуем аднавіць у новым фармаце на базе пляцоўкі TNT заняткі па гісторыі рока.
Канечне, таксама я мару аб асобным вялізным будынку, і верагодна пазьней «Discovery» ператворыцца ў штосьці накшталт каледжу – пакуль я для сябе ня вырашыў. Мяне часьцяком угаворваюць выходзіць паступова на такі ўзровень, каб можна было выдаваць сертыфікаты, дыпломы, пасьведчаньні аб навучаньні. Але ізноўку такі – ня ўсім людзям гэта патрэбна. Магчыма, пасьля гэта набудзе фармат, дзе, як у кожнай музычнай навучальнай установе, у асноўным будуць займацца прафесійна, але будзе існаваць асобнае аддзяленьне, куды людзі проста прыходзяць пайграць дзеля задавальненьня.

Насьця Quende:

А што наконт пашырэньня стылiстычных рамкаў «Discovery», ці не плануеш ты крыху адысьці ад выключна рок-музыкі і неяк дэмакратызавацца?

Аляксандр Kiss:

Такое ў любым выпадку мае месца: да нас ходзяць вакалісты, якія сьпяваюць і шансон, і поп, і джаз – да чаго душа ляжыць. І калі, напрыклад, вы прыйдзеце і захочаце навучыцца сьпяваць Britney ці Rihanna – без праблемаў, мы гэтаму таксама навучым, займацца можна ў любым напрамку. Канечне, зусім іншая справа – некаторыя тэхнічныя моманты ў вакале, музычным суправаджэньнi, манеры выкананьня. Тым ня менш, чалавек не павінен абмяжоўвацца стылем, ён павінен быць перш за ўсё музыкам, а пасьля ўжо абіраць, у якім напрамку яму больш цікава рухацца. Разам з тым, натуральна – мы прапагандуем рок, i на адліковы канцэрт я шансон ня выпушчу, гэта дакладна! Перад апошнім справаздачным канцэртам я асабіста праслухоўваў удзельнікаў і абіраў тых, якія найбольш падыходзяць па ўзроўні і стылістыцы – у TNT вы бачылi, я лічу, насамрэч найлепшых. І ў далейшым мы будзем удасканальвацца ў гэтым плане, каб на справаздачах гучаў не вінегрэт, а канкрэтна рок па напрамках.

Насьця Quende:

А што натхніла цябе самога ў свой час на заняткі музыкай? Сям’я, сябры, магчыма, якія-небудзь выканаўцы?

Аляксандр Kiss:

Што наконт музыкі, то мне нават сорамна прызнацца, але першая выканаўца, якой я захапляўся, была сьпявачка Брытні Сьпірс, мне было гадоў дзевяць! (сьмяецца) І толькі ў 8-9 класе сябры мяне падсадзілі на гурт “Арыя”, мяркую, як і шмат каго ў такім узросьце. Першапачаткова, дарэчы, мне ня дужа спадабалася, але пасьля я пачаў шмат “Арыю” слухаць і паступова моцна палюбіў. Ну а пазьней у маё жыцьцё прыйшлі “Metallica», “Scorpions», “Iron Maiden» і гэтак далей…
Дзесьці ў 9 класе (я ўжо хадзіў тады ў гурток па акустычнай гітары, а таксама самастойна вучыўся граць на бубнах) мы вырашылі стварыць свой ансамбль. І мяркую, у далейшым найбольш за ўсё на маё жаданьне займацца музыкай паўплывалі ўсё ж сябры. Вось многія мае вучні, напрыклад, прыходзяць займацца таму, што продкі iх на рок-музыку падсадзілі, а ў маёй сям’і такога не было, ніхто цяжкую музыку ня слухаў. Таму менавіта рок-музыкай я зацiкавiўся толькi гадоў у трынаццаць. Але што падаецца мне значна больш істотным – я любіў музыку ў цэлым. Я з задавальненьнем слухаў шмат і класіку, і якасную поп-музыку, і джаз, і рок.

Насьця Quende:

Цi не перашкаджае сёньня кiраваньне рок-школай разьвiцьцю тваёй асабiстай музычнай кар’еры?

Аляксандр Kiss:

Шчыра кажучы, па большасьцi з-за «Discovery» я сваю сольную творчасьць i спынiў. Разарвацца на ўсё вельмi цяжка. Дзякуй Богу, зараз я ўжо дайшоў да такога ўзроўню, што здолеў якасна наладзіць усю сістэму, і цяпер яна функцыянуе безь мяне. Зараз у «Discovery» працуюць вельмі адказныя людзі, чым нельга было пахваліцца раней. Напрыклад, яшчэ паўгады таму мне прыходзілася самому сядзець за адміністратарскім столікам, прымаць званкі, тэлефанаваць, ствараць расклад заняткаў. Але я ведаю, што калі тады я б гэтага не зрабіў, то зараз, магчыма, усё так адладжана б не працавала. Хутка я прызначу чалавека, які будзе адказваць за арганізацыю працы i навучэньне ў рок-школе, а ў мяне, магчыма, нарэшце зьявіцца той самы час для заняткаў асабістай творчасьцю.
Зараз мы з гуртом “Attraction” рыхтуем зусім іншую праграму, не падобную да той, што вы чулi раней. Але калі раней мы больш глядзелі ў бок прагрэсіву, то зараз плануем граць больш масавы, “стадыённы”, камерцыйны нават метал з рознымі дадаткамі электра-фішак, спрошчаныя мелодыі, качовыя рыфы. Калі ты хочаш, каб твая творчасьць даступна ўспрымалася й магла сабраць штосьці большае, чым тысячу чалавек у клубе – трэба разумець, што гэта неабходны крок. А тую складаную музыку, што мне падабаецца, я заўжды магу ўвасобіць у асабістым эксперыментальным праекце. Вядома, я працягваю пісаць свае кампазіцыі і спадзяюся, што калісьці надыдзе такі момант, што я назьбіраю дастатковую колькасьць кампазіцый i выдам iх у альбоме на кружэлцы.

Насьця Quende:

Ці плануе «Discovery» у далейшым праводзiць майстар-класы, семінары, канцэрты і сустрэчы зь вядомымі зоркамi метал i рок-сцэны?

Аляксандр Kiss:

Вось зараз мы з маім бубначом Уладзем Зыблюком плануем прывезьці бубнача Mike Terrana, які раней граў у “Rage», “Axel Rudi Pell», “Masterplan» i супрацоўнічаў са шматлiкiмі іншымі гуртамі, а зараз выступае з Tarja Turunen і займаецца асабістым гуртом “Terrana». Мы вялі перамовы на восень, шмат перапісвалiся, але ня ведаю дакладна, як там будзе. Спадзяюся, усё атрымаецца. А напрыканцы лета мы плануем зрабіць яшчэ адзін майстар-клас з нашым беларускім гітарыстам Уладзімірам Масюком. Карацей, нас чакае шмат чаго цікавага!

Насьця Quende:

Разважаючы над пытаньнем, што ў сучасных рэаліях зьяўляецца найбольш неабходным для пасьпяховай музычнай кар’еры, звычайна асабіста я не магу вызначыцца паміж трыма істотнымі якасьцямі: талент выканаўцы, плённая праца ці арыгінальнасьць падачы. Як ты лічыш, якая з гэтых рысаў больш верагодна забясьпечыць посьпех музыкам на вялікай сцэне?

Аляксандр Kiss:

Я думаю, тут можна нават не дзяліць на адсоткі – павінна быць усё. Можна мець талент, але не разьвівацца, не старацца – і ў выніку проста пахаваць яго. А часьцяком, на жаль, бывае наадварот: чалавек заўзята працуе, а чагосьці ўсё ж такі не хапае… Насамрэч, ну шмат жа ў нашыя днi таленавітых музыкаў, але народ неахвотна ходзіць на іх канцэрты. Простаму народу патрэбна відовішча, а трапіць у ноты – гэта ўжо другі момант. Наконт гэтага ёсьць дастаткова яскравых прыкладаў, калі менш падрыхтаваныя ў тэхнічным i музычным плане выканаўцы прыцягваюць значна больш увагі і карыстаюцца папулярнасьцю і любоўю публікi, дзякуючы артыстызму i харызме.

Я дапiваю каву, падмiгваю i пытаю: “Калі так істотна, каб выканаўца быў файным артыстам і ўмеў сябе прэзентаваць, дык значыцца, усё ж больш значную ролю сёньня адыгрывае творчая, арыгінальная падача?” Аляксандр няўпэўнена, але пагаджаецца: “Ну значыцца, здаецца, так, вось і атрымалася лагічная выснова”…



Што я магу сказаць… Аляксандр Kiss, на мой погляд, адзiн з тых людзей, якi насамрэч аб’яднаў у сабе ўсе пералiчаныя якасьцi, што вылучаюць яго i як таленавiтага музыку, i як выдатнага артыста, i як чалавека, адданага плённай, карыснай працы. Сёньня Аляксандр на сваiм прыкладзе паказвае, як можна пасьпяхова самарэалiзавацца ў творчым плане i адначасова накiроўваць свае амбiцыi на нялёгкую справу навучаньня вялiкай колькасцi зацiкаўленых людзей i павялiчэньня ўсеагульнага ўзроўню музычнай адукаванасьцi, што ў вынiку можна разглядаць як велiзарны плюс для разьвiцьця i пашырэньня ўсёй беларускай рок-музычнай сцэны.