Праблемы беларускай метал-сцэны. Камерцыя

Апублікавана 11 сьнежня 2014, 17:13 у Інтэрв'ю

Мы ўзвалілі на сябе ярмо разумнікоў-дасьледчыкаў, вырашылі капацца ў вантробах беларускай металічнай сцэны і вылучаць яе праблемныя месцы. Спадзяемся на пэўны плён. Гэтым разам асьветлім вось якую гісторыю. Беларускі гурт Crowblack. Хлопцы доўга хісталіся між андэграўндам і камерцыяй, прайшлі праз навешваньне тэгаў ад gothic metal да alternative rock. А надоечы гурт афіцыйна абвясьціў аб сыходзе ў “бестэрміновы творчы адпачынак” у сувязі з адсутнасьцю “падтрымкі і актыўнасьці з боку фанатаў”.

Ці можна разглядаць Crowblack як хрэстаматыйны прыклад беларускага цяжкога музычнага праекту, які ня змог? Вашай увазе нашая гутарка-дыскусія з вакалістам і лідарам Яўгенам Губскім.

Першае пытаньне. Ці прылучае Кроўблэк сябе да метал-сцэны Беларусі?

Так, адносіць. Я б нават сказаў, у тым ліку і да метал-сцэны. Увогуле, факусаваньне музычнай стылістыкі ў строга пазначаных рамках – гэта адзін зь бічоў цяжкой сцэны ў нашай краіне. Мы ніколі не ставіліся сур’ёзна да пытаньня прыналежнасьці нашага гурта да металу зь яго шматлікімі напрамкамі ці цяжкому року зь ягонымі. Гэта ня так важна. Значна важнейшая ўнікальнасьць гучаньня па-за нейкімі строга адведзенымі рамкамі.

На маю думку, фанатычнае прытрымліваньне канонаў толькі аднаго пэўнага жанру – прыкмета беднасьці фантазіі кампазітара і жаданьня капіяваць нешта, што ўжо існуе.

А калі разглядаць тую ці іншую плынь ня з пункту гледжаньня музычнай ідэнтычнасьці, а як нейкае метафізічнае паняцьце адпаведнасьці духу, скажам? Пагадзіся, камерцыйны рок гэта адно. Гэта нейкія бясконцыя конкурсы і пагоня за колькасьцю падпісантаў, галасоў у розных часам сумніўных намінацыях, гэта ўдзел у фестывалях, дзе наўзамен унесенай сумы абяцаюць залатыя горы ў выпадку перамогі, а па сутнасьці аргі толькі бухаюць у гаўно на вашыя грошы замест таго, каб, напрыклад, паставіць прыстойны апарат… Гэта той момант, калі падобныя па стылю каманды табе хутчэй ворагі і канкурэнты, чым камрады і браты па сцэне…

Ці не падзяляў ты камерцыйны рок і андэграўндны метал па такіх крытэрах?
Што такое метал асабіста для цябе? Акром непасрэдна музычнага складніку.

Метал для мяне – гэта ня ражанасьць у сатана-стайл ці ўменьне выкарыстоўваць жаночую касметыку на славу духу андэграўнду, а хутчэй – кампазіцыйная творчасьць, што йдзе ад душы, укладзеная ў гожую музычную форму. Менавіта ж гожасьці не хапае грубаму андэграўнду, каб стаць масавым, на мой погляд.

Камерцыя – гэта дадатковы бонус да творчасьці, вылучаць камерцыйны рок у асобную катэгорыю я б ня стаў. Усё-такі культавыя Danzig, The Cult, Sentenced, To/Die/For і іншыя былі, ёсьць і будуць камерцыйнымі прадуктамі, але іхны дух, аб якім ты кажаш, цяжка пераацаніць.

А вось у нашай краіне ўсё наадварот, на мой погляд. Самым камерцыйным як раз і ёсьць экстрым. Менавіта таму гурты дадзенага напрамку растуць бы грыбы пасьля дажджу. Я ня думаю, што людзі, якія складаюць гэтую музыку, самі пруцца ад яе, хутчэй – так зручней сабраць слэм-канцэрт, зэканоміць час на пашырэньні дыяпазону вакалу і развучваньні законаў гармоніі. Я ня бачу розьніцы між гэтымі гуртамі, не шукаюць яе і фанаты такой музыкі, якую я чуў на сёлетнім Метал Краўдзе. У гэтай сувязі заўсёды ўзгадваю выпадак на адным з Heavy Nice Day, калі вакаліст-гроўлер захварэў, і замест яго з тым жа посьпехам адсьпяваў гітарыст))

Вялікая праблема ў нас – гэта тое, што метал як напрамак асацыюецца ў асноўным з экстрым-металам, які ў сілу сваёй агрэсіўнасьці і непрымірымасьці да складзеных правілаў будзённага жыцьця прыцягвае моладзь, што выказвае свой пратэст усяму ўвогуле. Маё меркаваньне, што гэта музыка разбурэньня, яна не стварае, а толькі ламае ўсё ўнутры.

Павінная быць альтэрнатыва. Меламанаў шмат, і густы ў іх розныя. А вось тут ніша ў нас абсалютна свабодная. Нават мне цяжка назваць хаця б дзесяць гуртоў, якія былі б рэальна на ўзроўні.

Што тычыцца фэстаў і грошай на іх арганізацыю. Зьвярні ўвагу, што экстрым метал фэсты ў нас грошай не зьбіраюць. Да ім ніхто і ня дасьць іх. Па-першае, таму што няма што даваць) Па-другое, няма сэнсу раскручваць тое, што й так папулярна ў масах.

Таму і праводзяцца фэсты для лайт-рокераў, эксперыментальшчыкаў і Crowblack, які нікуды ня ўпісваецца ўвогуле. Калі попыт на выступы зыходзіць ад саміх гуртоў, тады зьяўляюцца і грошы, і фэсты “мясцовага разьліву”. Сам факт гэтага, канешне, сумны. Але калі паглядзець на сучасную музычную сферу агулам, можа сьмела сказаць, што носа-носа і гангнам стайл з Кэці Пэры – гэта лютая камерцыя, а Адэль з пакойнай Эмі – хутчэй андэграўнд з камернымі канцэртамі ў Салтайме.

Што ж. Пазіцыя і аргументы зразумелыя, дзякуй. Цяпер застаецца толькі папрасіць цябе даць тлумачэньні выкладзенаму ў гэтым посьце вырашэньню Crowblack ці то сысьці са сцэны, ці то сысьці ўвогуле…

Каментую вырашэньне: пакольку нашая творчасьць прадугледжвае пастаяннае пашырэньне аўдыторыі слухачоў, бо мы не складаем музыку выключна для сябе, то напаўпустыя залы былі ўспрынятыя проста як неактуальнасьць нашага напрамку канкрэтна ў нашай краіне. Абсалютна процілегла ідуць справы з ацэнкай нашай творчасьці заходнімі слухачамі: больш за 1800 праслухоўваньняў аднаго толькі Way to the Light зь вялікай колькасьцю захопленых водгукаў. Кавер на Лану дэл Рэй на ютубе працягваюць актыўна глядзець і праз паўгады пасьля яго разьмяшчэньня.

Вынік просты. Тут нашая музыка не патрэбная і навязваць мы яе нікому ня будзем. Падрыхтоўка да канцэртаў займае шмат часу і сілаў, і ў нашым выпадку яны не даюць належнай аддачы. Зараз мы сфакусуемся на запісе новага матэрыялу і актыўным яго прасоўваньні ў заходнім кірунку.

Ян Мачульскі