Кім робяць беларускія музыкі. Універсітэт

Апублікавана 16 лютага 2015, 10:17 у Інтэрв'ю

Што такое цяжкая музыка? Сэкс, наркотыкі, рок-н-рол? На самой справе, не заўсёды. Бывае і так: залікоўкі, іспыты, адзнакі. Шаноўнае спадарства, працягваем размаўляць пра цікавую працу музыкаў Беларусі.

Імя: Фёдар Трухачоў
Гурт: Афазия [hard’n’heavy]
Спецыяльнасьць: Загадчык кафедры «Электратэхнікі і электронікі Беларуска-Расейскага універсітэта»

Дзе пачалі працаваць раней: у гурце ці ва універсітэце?

Для мяне рок-н-рол – гэта свабода, творчасьць, вайна, але ня праца. Часьцяком музыка не дае сродкаў для існаваньня. Дакладней, на музыку мы трацім болей грошай, чым зарабляем на ёй. З іншага боку, пакуль гэта так, гэта чыстая духоўнасьць. Але я зразумеў тваё пытаньне. Гурт Афазия мы з братам Міхаілам арганізавалі ў далёкім 1995 годзе. Калі нам было па 18 год. А загадчыкам кафедры стаў у 2014-м. Мае доўгія валасы выдалі мяне, хаця я і так не хаваў свайго хобі. У савецкі час, магчыма, і былі б якія-небудзь праблемы, а цяпер галоўнае, каб спраўляўся з абавязкамі і меў навуковую ступень.

Ці не перашкаджае Ваша музычная дзейнасьць прафесіі загкафедры?

Самы вялікі канфлікт цікавасьцяў узьнікае паміж сям’ёй ды музыкай. Ведаеш, зьнешне выступ на сцэне здаецца простым і нязмушаным, але толькі музыкі ведаюць, колькі за гэтым хаваецца работы – рэпетыцый, запісаў, зьвядзеньняў, здымак… І кожны раз, калі вяртаешся з працы, сьнедаеш і пачынаеш вайну з самім сабой. Замест ТБ і канапы бярэш гітару і йдзеш на рэпкропку. І часьцяком акрамя сябе рокер вымушаны яшчэ змагацца з жонкаю, бытам. Ня ўсе перамагаюць. Некаторыя змагаюцца, але ў выніку «прагінаюцца пад зьменлівы сьвет». Наша новая песьня (чарнавая назва – «Воин рока»), якую мы цяпер пішам, менавіта пра гэта. Што датычыцца працы ва універсітэце, на самой справе, праца таксама творчая. Калі ёсьць жаданьне, то можна распрацоўваць новыя прылады, прыборы, вырашаць нявырашаныя матэматычныя задачы. Ды й са студэнтамі весела, яны спрабуюць цябе падкалоць, ты – іх. Але ў іх ёсьць яшчэ тое, чаго няма ў нас – маладосьць, энергія. У іх ёсьць цэлы нязьведаны сьвет, асьветлены зоркай з рэдкім імем «Сонца» :) (фраза з нашай песьні «У калідоры славы»). Хоць у загадчыка кафедры шмат і папяровай руціннай працы, часам хочацца звольніцца. Але гэта ня страшна, калі ёсьць мара.

Ці ведаюць калегі пра гурт? Калі так, то як ставяцца да гэтага?

Нармальна. У большасьці сваёй станоўча, асабліва дзяўчаты. Музыкі неяк падсьвядома падабаюцца жанчынам. Вось яна, непазнаная жаночая душа, галавой разумеюць, што ня лепшы варыянт для сямейнага жыцьця, але несьвядома цягнуцца. Часам граю што-небудзь на конкурсах ці карпаратывах.

Ці ведаюць пра гурт студэнты?

Я не выхваляюся перад студэнтамі – прыродная сьціпласьць. Хаця Ніцшэ казаў «Сьціпласьць – найвышэйшая мера ганарыстасьці». Але некаторыя пазнаюць. Тады адразу просяць распавесьці пра творчасьць, ім абы не працаваць. І маё ледзяное сэрца плавіцца, я здаюся, і цэлую пару распавядаю гісторыі з жыцьця. Памятаю, падслухаў размову двух студэнтаў «Гэта ж гітарыст Афазии, што ён тут робіць?». Было прыемна. Як ні дзіўна, калі ты на вяршыні свайго творчага шляху (у нас гэта было на здымках кліпаў «Я живой», «Путешественник», пасьля выданьня альбому «Я живой»), музыка часта сутыкаецца з зайздрасьцю, брудам. Адразу пачынаюць ворагі плёткі плесьці: «Ды я ведаю іх – лохі, граць ня ўмеюць, музыка прымітыўная, у дзецюкоў манія велічы». Гэта хвалюе, здаецца: «Так ты ж мяне нават ня ведаеш, каб такое казаць!». І толькі потым разумееш, што гэта неад'емны атрыбут славы. Калі твой бой сьціхае, то і пляткар сыходзіць да іншых, да тых, хто на кані. А добрыя водгукі застаюцца, дабро мацней. Мой сябар, таксама музыка, часта кажа: «Няма прарока ў сваёй айчыне».

Як ставяцца да Вас студэнты, калі пазнаюць, што Вы яшчэ і рок-музыка?

Я ня заўважаў, каб стаўленьне неяк кардынальна мянялася. Некаторыя ходзяць на канцэрты ў клубы, чым мяне бянтэжаць зьлёгку, я стаю, як балван зь гітарай на сцэне. Добра, што яшчэ не франтмэн :)

Ня поўніце сваю аўдыторыю за кошт студэнтаў?

Усё па-іншаму. Таму, хто набыў дыск – іспыт аўтаматам. Жартую. Калі сур'ёзна, то часам пытаюцца дыскі або запісы ў mp3, кліпы. Пра аўдыторыю: нядаўна быў у Белгарадзе, пазнаёміўся зь дзяўчынай у кафэ, гляджу ў плэйлісьце «В коридоре славы», разгаварыліся, аказваецца, у мужа ўсе нашы альбомы. Шлях песьні неіспаведны, часьцяком у нашым сьвеце шмат залежыць ад выпадку.

Неяк уплывае праца на творчасьць?

На наша жыцьцё шмат чаго ўплывае, гэта называецца – эфект матыля. Мая праца дазваляе заставацца побач зь людзьмі, іх радасьцямі і бедамі, можа быць, гэта дапамагае заставацца зразумелым для людзей. Пасьля выданьня нашай песьні «Прощай» многія прыхільнікі пыталіся: «Як вы прымудраецеся ператварыць у вершы такі даступны тэкст?»

У заключэньне хацелася б пажадаць усім заставацца самімі сабой. Змагацца за сябе і з самім сабой. Слухайце тую музыку, якая падабаецца, не зважаючы на меркаваньні крытыкаў і прыяцеляў. «Ня верце хіт-парадам, верце вушам» – як пяецца ў нашай песьне.