Dymna Lotva - беларускі дым над вадой
Апублікавана 18 верасьня 2016, 11:26 у Інтэрв'ю

Увесну на ніве змрочнай беларускай музыкі зьявіўся цікавы праект пад назвай Dymna Lotva, які на дадзены момант падзяліўся са слухачамі двума сінгламі, сімфанічнай кампазіцыяй і хутка прадставіць свой дэбютны альбом. BelMetal паразмаўляў з удзельнікамі Dymna Lotva, голасам праекту Nokt і адказным за тэхнічную частку справы Jaŭhien’ам. Прапануем і вам завесьці карыснае знаёмства.

Першае пытаньне да Nokt, з вашага дазволу. Тваю яскравую асобу я асабіста заўважыла ў складзе праекту Трызна. Як сталася, што ты сышла з гурта?

Nokt: Так склаліся абставіны, у выніку чаго ўсе задаволеныя. Дарэчы, вялікі дзякуй Трызьне за шматлікія класныя знаёмствы, у тым ліку з Жэнем.

Тады спадарожнае пытаньне: як нарадзіўся праект Dymna Lotva? Што стала зыходным пунктам?

Jaŭhien: Склалася некалькі трэкаў, потым я вырашыў запісаць гэты матэрыял, падаў аб’яву на guitar.by, а там знайшлася Каця. Уласна, паколькі мы былі дагэтуль знаёмыя, асаблівых цяжкасьцяў не ўзьнікла.

Nokt: Можна сказаць, у нас ёсьць асаблівая гісторыя, зьвязаная з трэкам “Самотны Чалавечы Голас”. Гэта адбылося ў той дзень, калі Сьвятлане Алексіевіч далі Нобелеўскую прэмію. Я, як і ўсе, радавалася, пачала ўзгадваць творы пісьменьніцы, на думку прыйшла “Чарнобыльская малітва”. І тут я ўзгадваю, што акурат дзесяць год таму, калі вучылася ў школе, у мяне была цудоўная настаўніца беларускай мовы і літаратуры. І аднойчы я пачула, як яна размаўляе па-расейску. Гэта было ўвесну, яна прыйшла ў клас, пасадзіла ўсіх і пачала чытаць. Усе слухалі, гісторыя вельмі кранала. Я запісала назву кнігі, потым, натуральна, запіс згубіла і забылася на гэта. І вось, дзесяць год пасьля гляджу, ці не яно гэта. Адкрываю, пачынаю чытаць – яно. Насамрэч, музыку я пісаць ня ўмею. Але тут мяне накрыла, і я вырашыла, чаго б тое ні каштавала, зрабіць трэк па матывах “Чарнобыльскай малітвы”. Тым жа вечарам убачыла ў інтэрнэце знаёмы нік… Карацей, праз паўгадзіны пасьля таго, як мы з Жэнем сабраліся, у нас быў трэк “Самотны Чалавечы Голас”. Напэўна, гэта быў рэкорд па хуткасьці рэалізацыі ідэі. І толькі ў той дзень, як мы выклалі трэк, я зразумела, чаму настаўніца чытала тады гэты твор – было дваццаць год пасьля Чарнобылю.

Падзялілася вынікам працы з настаўніцай?

Nokt: Пакуль не, але як-небудзь трэба знайсьці яе, яна дагэтуль працуе ў школе, і распавесьці гэтую гісторыю.

А як бы выглядаў твой топ лепшых твораў беларускай літаратуры?

Nokt: Напэўна, нумар адзін на ўсё жыцьцё – “Ладзьдзя роспачы” Караткевіча. Паколькі я дзяўчынка, мне можна, на другім месцы будзе Караткевіч зь “Сівой легендай”. На трэцяе месца шмат годных кандыдатаў…напэўна, “Меч князя Вячкі” Леаніда Дайнекі.

Адкуль зьявілася назва Dymna Lotva? Што вы мелі на ўвазе?

Nokt: Думалі мы шмат. Калі адкінуць усе філалагічныя нюансы, мы шукалі назву, якая б стварала атмасферу і давала разуменьне, якую музыку пачуе чалавек. Dymna Lotva – нешта кшталту “запах вёскі, спаленай сярод балота. “Лотва” – гэта верхавое балота. Дарэчы, аказваецца, што ў беларускай мове больш дваццаці словаў для абазначэньня балота. “Дымна” можна лічыць не зусім правільнай беларускай, або правільнай польскай мовай, бо па-польску гэта азначае “дым”. Карацей, атрымліваецца гэткі беларускі smoke on the water.

Апрача “Самотнага Чалавечага Голасу” мы атрымалі сімфанічную “VIII”, “Requiem”. Якія яшчэ гісторыя вас натхнялі, і што мы зможам пачуць на новым альбоме?

Nokt: У альбоме спасылак на канкрэтныя падзеі ўсё ж такі няма, аднак, калі размаўляць пра канцэпцыю лірыкі, гэта ўсё ж такі гора, заснаванае на рэальных сітуацыях. Навошта нешта прыдумваць, калі вакол нас столькі смутку і гора?

Напрыклад, гурт Massenhinrichtung выдаў альбом, прысьвечаны ваенным падзеям. У вас нешта падобнае прасочваецца?

Jaŭhien: Пакуль не.

Nokt: У нас будзе альбом пра балота.

Калі мы зможам азнаёміцца з самім альбомам?

Nokt: Па музыцы ён гатовы. Зараз ідзе праца над буклетам. Вельмі ня хочацца пакуль называць канкрэтны тэрмін, таму што дагэтуль мы агучылі скрайні тэрмін напрыканцы жніўня, але не пасьпелі. І я адчуваю, калі назаву, прыкладам, пачатак кастрычніка, гэта будзе азначаць, што да пачатку кастрычніка мы зноў не пасьпеем. Насамрэч, хочацца, каб альбом хутчэй выйшаў, асабіста мне ён ужо надакучыў. Канечне, яго яшчэ прыйдзецца граць…

…але слухаць яго вы ўжо ня будзеце.

Jaŭhien: Можа быць, празь якіх паўгады. Я надоечы “Рэквіем” пераслухаў. Нічога, нармальна.

Краем вуха я чула, што ў фотасесіі для буклету прымала ўдзел бабуля Nokt. Як гэта атрымалася? Дарэчы, гурт Re1ikt таксама ўзяў фота бабулі для вокладкі свайго альбому…

Nokt: Зараз пачнецца: узялі ідэю, бабулю… Аднак сваю бабулю кудысьці “прыстроіць” я хацела ўжо вельмі даўно. Яшчэ два гады таму яна абяцала мне фотасэсію. Па сутнасьці, яна была мне вінная жаданьне, зьдзейсьніць якое атрымалася толькі зараз. Пабачым, што з таго выйдзе. Увогуле, зараз гэта трэнд, трэба неяк старэйшае пакаленьне далучаць да жыцьця.

Дасі бабуле паслухаць альбом?

Nokt: [уздыхае] Прыйдзецца. Толькі здаецца, пасьля гэтага яна ніколі больш не згадзіцца на падобныя авантуры.

Jaŭhien: Я сваёй дакладна дам паслухаць. Дыск ёй падару, будзе дома ляжаць.

Nokt: Табе не здаецца, што мы скочваемся ў гэткі дэпрэсіў-бабуля-метал?

Jaŭhien: А хто, калі ня мы?

Апошнім часам шмат беларускіх блэк метал-гуртоў выкарыстоўваюць нацыянальная матывы ў сваёй творчасьці – беларускамоўную лірыку, інструменты, атрыбутыку. Складваецца такое ўражаньне, што самы лёгкі шлях да посьпеху – насачыняць чаго-небудзь цёмнага, дадаць “вінтэр”, прыправіць гэта “беларушчынай”, і гатова – вы цудоўны. Як вы лічыце, наколькі гэта праўдзіва, і ў чым унікальнасьць праекту Dymna Lotva ў дадзеных абставінах?

Jaŭhien: Напэўна, варта пачаць з таго, што Dymna Lotva, у прынцыпе, ня блэк. Асабіста я падобнай тэндэнцыі не заўважаў, напэўна, таму, што я ў прынцыпе слухаю мала блэку. Агулам кацірую ўсяго патрошку – атмасферную музыку, пост-метал, дум, джаз, блюз. І ўсё гэта ў нас намяшана.

Nokt: Мне падаецца, што музыка, які распавядае пра сваю ўнікальнасьць, паказвае сябе абмежаваным і нясьціплым. Тэмы злога сатанінскага блэку на ангельскай мове з нянавісьцю, лютасьцю, агрэсіяй вычарпаныя яшчэ ў дзевяностыя. Натуральна, людзі імкнуцца знайсьці нешта яшчэ не распрацаванае. А ў кожным краі ёсьць свой каларыт і ўнікальная атмасфера, таму далёка хадзіць не прыходзіцца. Хоць некаторыя зьвяртаюцца да іншых культур, напрыклад, здаецца, нехта ў Расеі сьпявае на нарвежскай. Агулам добра, калі можна пазнаць ня толькі канкрэтныя гурты, але і сцэны асобных краін.

Нядаўна ў сеціве прамільгнула інфармацыя, што вы шукаеце сола-гітарыста. Ці скончыліся вашыя пошукі? Калі не, то якога чалавека вы хацелі б бачыць у сваім калектыве?

Nokt: Пошукі ня скончыліся. Чалавек, якога мы шукаем, павінен, з аднаго боку, умець граць, і ў яго павінна быць жаданьне граць менавіта такую музыку.

Jaŭhien: Я адказваю за тэхнічны бок. Гітарысту пажадана мець вопыт выступаў, педалборд ці працэсар.

Па заканчэньні пошукаў неўзабаве пабачым Dymna Lotva на сцэне?

Nokt: Безумоўна, выступаць мы будзем. Аднак, зноў жа, ня хочацца загадваць, бо адзіная прыкмета, якая ў мяне працуе – аб’явіць што-небудзь, каб тое ня спраўдзілася.

Тады некалькі словаў “на дарогу” для чытачоў BelMetal, калі ласка.