Моладзь абірае nobody.one
Апублікавана
у
Рэпартажы
39 Фота
А сёмай чарга яшчэ цягнулася рогам за вугал. Было зразумела, што ў любові да самарскага гітарыста-шоўмэна менская публіка не зьмяняе.
Тым ня менш, яблыку ў зале было куды ўпасьць, нават цэлай яблыні (але ўжо празь якія паўгадзіны танцпляц быў цалкам запоўнены, а другі паверх — у стане «залатой сярэдзіны», без стаўпастварэньня). Выступ распачаўся пасьля досыць цікавага інтра з кампазіцыі, што зь першых гукаў — і цягам усяе сваёй даўжыні давала зразумець: хіба ёсьць сумневы, што гэта метал? :)
«Бліцкрыг» не атрымаўся: праблемы з ноутбукам прымусілі запоўніць паўзу на месцы другога трэку імправізаваным драм-н-бас сола. Пасьля чаго й сам Сяргей агучыў нашыя думкі: «У Менску пастаянна нешта адбываецца… Вы… Такія асаблівыя:)» Нагадаем, мінулым разам парваўся пластык бас-бочкі, тады публіка цярпела паўзу ў хвілін 50, і выцерпела без усялякіх крыўдаў і лайна. Так і цяпер: на настроі натоўпу касяк наўрад ці адбіўся. Зарадзілі — і пагналі далей, па хітах. Ужо на кампазіцыі пятай быў, выражаючыся матэматыка-фізічнай тэрміналогіяй, лакальны экстрэмум — першы эмацыйны выбух. За гэтым амаль нонстопам (потым быў невялічкі антракт, а агулам выступ склаў дзьве гадзіны плюс годны біс) ішлі іншыя ўлюбёныя кампазіцыі, хуткія і павольныя, бадзёрыя і меланхалічныя, а галоўнае — адыграныя на ўсе сто і выдатна пададзеныя. Не магу не адзначыць тэхніку выкананьня. Сам будучы трошк гітарыстам, добра разумею, што высекчы ўсе гэтыя тэхнічныя салякі без аніводнае памылкі, але і не адзін-у-адзін са студыйным запісам, дадаючы адпаведны моманту каларыт, — гэта сапраўдны прафесіяналізм.
Тут самы час зьвярнуцца да традыцыйнага — адзначыць гук і сьвятло. І мне як слухачу і гледачу спадабалася, Ягору Сьцяпанычу таксама, дзяўчынам таксама. Чакаем, што скажуць нашыя майстры аб'ектываў.
Канцэрты nobody.one у некалькіх словах: стабільная фірмовая якасьць і адданае выкананьне. Хлопцы катаюцца па двоечы мінімум на год у туры са шчыльным графікам выступаў, але кожны раз калі йдзеш на канцэрт (заўсёды даволі танны, між іншым), чаканьні якаснага шоў і атрыманьня добрага настрою і ўражаньняў заўсёды спраўджваюцца. А калі ёсьць такі гарант якасьці прадукту — тады і будзе попыт, усё проста. На Беларусі пакуль няма такіх Табачнікавых, таму і ноем, што публіка абірае імпартнае. Дык давайце разам вучыцца і працаваць над сабой, каб «куплялі беларускае». А пакуль… Пакуль вунь той падлетак зь юнацкай барадой адпаведна модзе, што першы раз у Рэпабліку, бо пытаўся дарогі да клубу, ён абірае ня нашу сцэну, а ўлюбёнага куміра з Расеі, што натхніў яго ўзяць гітару ў рукі. І ён правы.
Тым ня менш, яблыку ў зале было куды ўпасьць, нават цэлай яблыні (але ўжо празь якія паўгадзіны танцпляц быў цалкам запоўнены, а другі паверх — у стане «залатой сярэдзіны», без стаўпастварэньня). Выступ распачаўся пасьля досыць цікавага інтра з кампазіцыі, што зь першых гукаў — і цягам усяе сваёй даўжыні давала зразумець: хіба ёсьць сумневы, што гэта метал? :)
«Бліцкрыг» не атрымаўся: праблемы з ноутбукам прымусілі запоўніць паўзу на месцы другога трэку імправізаваным драм-н-бас сола. Пасьля чаго й сам Сяргей агучыў нашыя думкі: «У Менску пастаянна нешта адбываецца… Вы… Такія асаблівыя:)» Нагадаем, мінулым разам парваўся пластык бас-бочкі, тады публіка цярпела паўзу ў хвілін 50, і выцерпела без усялякіх крыўдаў і лайна. Так і цяпер: на настроі натоўпу касяк наўрад ці адбіўся. Зарадзілі — і пагналі далей, па хітах. Ужо на кампазіцыі пятай быў, выражаючыся матэматыка-фізічнай тэрміналогіяй, лакальны экстрэмум — першы эмацыйны выбух. За гэтым амаль нонстопам (потым быў невялічкі антракт, а агулам выступ склаў дзьве гадзіны плюс годны біс) ішлі іншыя ўлюбёныя кампазіцыі, хуткія і павольныя, бадзёрыя і меланхалічныя, а галоўнае — адыграныя на ўсе сто і выдатна пададзеныя. Не магу не адзначыць тэхніку выкананьня. Сам будучы трошк гітарыстам, добра разумею, што высекчы ўсе гэтыя тэхнічныя салякі без аніводнае памылкі, але і не адзін-у-адзін са студыйным запісам, дадаючы адпаведны моманту каларыт, — гэта сапраўдны прафесіяналізм.
Тут самы час зьвярнуцца да традыцыйнага — адзначыць гук і сьвятло. І мне як слухачу і гледачу спадабалася, Ягору Сьцяпанычу таксама, дзяўчынам таксама. Чакаем, што скажуць нашыя майстры аб'ектываў.
Канцэрты nobody.one у некалькіх словах: стабільная фірмовая якасьць і адданае выкананьне. Хлопцы катаюцца па двоечы мінімум на год у туры са шчыльным графікам выступаў, але кожны раз калі йдзеш на канцэрт (заўсёды даволі танны, між іншым), чаканьні якаснага шоў і атрыманьня добрага настрою і ўражаньняў заўсёды спраўджваюцца. А калі ёсьць такі гарант якасьці прадукту — тады і будзе попыт, усё проста. На Беларусі пакуль няма такіх Табачнікавых, таму і ноем, што публіка абірае імпартнае. Дык давайце разам вучыцца і працаваць над сабой, каб «куплялі беларускае». А пакуль… Пакуль вунь той падлетак зь юнацкай барадой адпаведна модзе, што першы раз у Рэпабліку, бо пытаўся дарогі да клубу, ён абірае ня нашу сцэну, а ўлюбёнага куміра з Расеі, што натхніў яго ўзяць гітару ў рукі. І ён правы.
0 каментароў