Інтэрв'ю з Samael 26 верасьня, Re:Public, ці "Дазвольце мне граць, і я буду шчасьлівы"

Апублікавана 30 верасьня 2012, 00:02 у Інтэрв'ю

Дзейнічаючыя асобы:
С — Sverr
В – Vorph

Інтэрв’ю крыху зацягнулі бо музыкі былі занятыя ежай і пасьля надоўгага чаканьня ў залю прывялі задаволенага Ворфа :) тут я і пачаў размову

С – Спадзяюся ежа была смачнай і вы гатовы адказаць на некалькі пытаньняў.
В — Я гатовы і я ўвесь ваш.

С — Перш за ўсе цікава было б ведаць твае першыя уражаньні аб ўсім: надвор’е, клюб, гук падчас саундчэку і нашыя беларускія дарогі.
В – А ведаеш, мы ж насамрэч ехалі цягніком. Начным цягніком, таму я спаў і дарогі не памятаю. А што, усе настолькі дрэнна? Калі ты аб гэтым…
С – Не, з чыгункай усе добра, але вось асфальтныя дарогі… Тут месцамі лепш адзін раз адчуць, чым пачуць.
В – (сьмяецца) Добра, увечары будзем ехаць у аэрапорт, можа і атрымаю такі вопыт. А клюб файны. Людзей, канешне, пакуль няшмат, але месца вельмі прыемнае.
С – Наконт людзей не хвалюйся, на такіх канцэртах тут заўсёды фанатаў бітком.
В – Хо-хо! Прыемна чуць, спадзяюся, так і будзе.

С – Як доўга вы планавалі паездку да нас? Памятаецца, у прошлым годзе, калі Samael гралі ў Кіеве, ты гаварыў што табе хацелася б заехаць у Беларусь, але колькі часу ў цябе была гэтая мара?
В – Што датычыцца тураў, то мы працуем з Аляксеем, мы траплялі ў Расею тры разы, і адзін раз мы планавалі зрабіць шоу ў Менску, але па нейкай прычыне гэта не атрымалася, здаецца загваздка была зь візамі. Гэта было тры гады таму, у 2009-ым дзесьці, а можа больш, ня памятаю дакладна, шчыра кажучы. Але ж вось мы тут, і таму я шчасьлівы, нават візы атрымалі лёгка. Вось дзіўна, паміж намі не такая уж вялікая дыстанцыя, калі разважыць, амаль такая ж, як з Украінай, і нават бліжэй за Расею, але ж вось як яно атрымлівалася.

С – Ёсьць ужо матэрыял на новы альбом?
В – (задумаўся) Нннне. Нават адзінага трэку не запісалі. У Ксі, канешне, песень хопіць на цэлы альбом, можа нават і не на адзін, але мы не вырашылі, ў якім напрамку рухацца далей. Гэта ж ня проста так: узяў прыдумаў адзін кусок, потым другі, паглядзеў, як яны спалучаюцца… Мы яшчэ ня ўпэўнены, як тварыць далей, таму не. А падчас тураў мы нічога ня пішам. У нас невялічкі тур, 4 канцэрты, на наступным тыдні мы ўжо будзем дома, і у нас будзе дастаткова часу, каб нешта запісаць. Мы не жадаем рабіць адны і тыя ж альбомы, нам не патрэбныя трыб’юты да мінулага, у гэты раз мы сапраўды зьбіраемся зрабіць крок, але ж трэба вырашыць, у якім напрамку гэты крок будзе. У нас ё некалькі варыянтаў, але ж нельга чапляцца за ўсе адразу, рабіць альбом разнастыйным, каб людзі яго не зразумелі, мы прайшлі праз такое ў мінулым, таму… Нам трэба крыху сканцантравацца.

С – А вы заўсёды апантаныя музыкай, ці часам вам патрэбны адпачынак ад усіх гэтых запісаў, рэпетыцый, канцэртаў, альбомаў і інш, патрэбна забыць што вы — Samael?
В – А ў нас ё час на нас саміх. Для нас гэта не які-небудзь там штодзённы ціск. Калі я вярнуся дадому, то я, канешне, ад усяго адпачну. Мы ўжо даўно гэтым займаемся, таму ведаем, як абстрагавацца.
С – Але ж вы існуеце ўжо больш за 20 год і знаходзіце волю і сілы тварыць, тварыць і тварыць.
В – Усё так. Справа ў матывацыі. Асабіста мая матывацыя ў тым, што мне падабаецца выступаць перад людзьмі. Шмат больш, чым тварыць нешта. І я быў бы толькі “за” каб нехта складаў усё за мяне. І па большай частцы так яно і атрымліваецца, таму што ўсю музыку піша Ксі, і вось так мы працуем вось ужо год пятнаццаць. Я толькі пішу тэксты, выражаю сябе, і то парою гэта вар'юе.

С – Ці цяжка злучаць твае тэксты і яго музыку разам?
В – Я б так не казаў. Не заўсёды я згодны з музыкай, я магу праслухаць мелодыю і сказаць, што “вось гэта будзе назвай песьні”, ці “можа ў цябе ёсьць назва вунь для той узвышаючай песьні”, парой узьнікаюць сапраўды дзіўныя камбінацыі, але такая сістэма працуе, мне здаецца. А часам я не магу стварыць наогул нічога. Я слухаю песьню раз за разам, і – нуль, такое таксама бывае. Слухаючы мелодыю, я ўспрымаю, што яна мне кажа, які рычаг цягне, на якую кнопку ціскае, і потым на мяне снісходзіць. Але ж не заўсёды так атрымліваецца, як ужо казаў.

С – Зрабіўшы канчатковы варыянт трэка, ты заўсёды адчуваеш, што ён закончаны і што лепш зрабіць ужо немагчыма? Ці празь нейкі час пачынаеш лічыць, што дзесьці можна было б нешта дадаць, ці зьмяніць, сыграць неяк па-іншаму, гук зрабіць больш нізкі, ці высокі…
В – Так заўсёды здараецца. І калі зь цягам часу ты аглядаешся на песьню і думаеш: “Усё ж такі магло быць лепей”, то гэта знак таго, што прыйшоў час рабіць новы альбом, бо калі між табой і тым, што ўжо ёсьць, нейкая дыстанцыя, значыць, што ты робіш крокі ўверх. Але ж некаторымі творамі, альбомамі, напрыклад Lux Mundi, я задаволены цалкам. Можа і зрабіў бы якія касметычныя зьмены, але гэта не датычыцца музыкі ці структуры песень.
С – Такім чынам, ты хочаш сказаць, што зьмяняючы стыль і спосаб ігры, немагчыма глядзець на песьню старымі вачыма?
В – Менавіта так. Гэта знак таго, што ты рушыш наперад.

С – Чаму тур назвалі Eastern Crusade? Гэта неяк зьвязана з захопам товых тэрыторый, вобразна кажучы. Пра распаўсюджваньне хрысьціянства я прамаўчу. Якую мэту пераследваеце гэтай назвай?
В – Ніякай мэты. На самой справе, у нас ужо быў тур па Еўропе, які мы назвалі Eastern Crusade чамусьці. Гэта быў прыкладна 2008 ці каля таго. Мы паехалі ў землі, у якіх яшчэ не былі аніразу і прынесьлі сваю музыку туды. Крыху пашыраем сьферу ўплыву. Можа сувязь у гэтым. На гэты тур назву вырашылі не мяняць. (Сьмяецца) Наступны раз прыдумаем нешта новае.

С – Як вам спадабаўся канцэрт у Кіеве два дні таму?
В – Вельмі спадабаўся. Адыгралі мы… Добра. (Зноў сьмяецца) Амаль не лажалі, публіка таксама добрая, усё было добра.
С — А як ты вызначаеш, што канцэрт добры? Бачыш гэта па людзях?
В – Таму што ён быў сапраўды доўгі, і людзі не сумавалі. Мы не сумавалі таксама. Але ж так, амаль заўсёды гэта вызначаецца па натоўпу. Ну і калі ты граеш дрэнна, то ты і сам адчуваеш, што граеш дрэнна, нават глядзець нікуды ня трэба. Калі граеш добра, натоўп гэта заўсёды заўважыць, і будзе належным чынам рэагаваць. У любым выпадку, нават калі лажуеш, то нічога не застаецца, як змагацца да канца.

С – Неяк продажы аднаго вашага альбома забаранілі. І канцэрты таксама адмянялі. Як ты ставішся да гэтага і ці ёсьць хаця б нейкі сэнс у гэтым?
В – Не так часта гэта і здаралася… А наконт продажаў, то гэта адбылося ўсяго аднойчы. Было гэта пасьля Ceremony of Opposites у Нямеччыне, а шуміха пайшла з-за таго, што з намі ў туры былі Cannibal Corpse. І была нейкая жанчына, вельмі рэлігіёзная, ды, наколькі я ведаю, яна выкладала мову, і нехта падышоў да яе, каб яна пераклала тэкст песьні Канібалаў. Ну і яна палічыла, што павінна змагацца супраць такога. І вось яна трапіла на канцэрт, убачыла мерч, убачыла нас і мы (мае на ўвазе Самаель) “уразілі” яе нават ў большай ступені, бо Канібалы “несьлі” ўсялякую кроў ды антымараль, а мы несьлі ў масы блюзьнерства. Але забараненьне цягнулася дзесьці з паўгады, і гэтым ускарысталіся розныя металчасопісы. На сёньняшні дзень, асабліва ў Еўропе, у цябе ё гарантыя, што ты можаш сябе выразіць. І забараненьні ня будуць назаўсёды, і да падобных мераў заўсёды трэба быць гатовым, заўсёды нехта будзе супраць.

С – І апошняе пытаньне: у якой краіне больш за ўсё хочаш адыграць канцэрт?
В – А няма такой краіны. У гэтым годзе мы ўпершыню гралі ў Бразіліі, і гэта было захапляльна, бо людзі чакаюць нас усюды. Гралі у Нямеччыне шмат-шмат разоў, і там заўсёды файна граць, у многіх краінах яшчэ не былі, асабліва ў Азіі: мы ніколі ня гралі ў Японіі, ня гралі ў Кітаі, Індыі, ды нават у Аўстраліі ніколі не былі, у 2013 зьбіраемся паезьдзіць па Южнай Амерыцы. Я люблю граць. Як я ўжо гаварыў – гэта мая асноўная матывацыя, першая і галоўная прычына, па якой я стварыў Samael. І я буду рады задаволіць людзей у любой краіне, у якую нас паклічуць.
С – Вялікі-вялікі вам дзякуй за адказы, жадаю вам атрымаць самыя прыемныя ўражаньні ад вашага першага канцэрту ў Менску.
В — Заўсёды калі ласка, вам таксама жадаю атрымаць асалоду!