Moonspell. Два дзесяцігодзьдзі на хвалі
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
Прайшоў выдатны канцэрт. Гэтым разам Moonspell падарылі беларусам ладную праграму зь песень уздоўж усяе 20-гадовае дыскаграфіі, з упорам на вельмі годны мінулагодні альбом «Extinct». Фірмовае выкананьне і шчырая падача, нястрымная энэргетыка і харызма франтмэна, дасканалыя музычныя партыі, антураж, атмасфера. І сяброўская раздача аўтографаў з фатаграфаваньнем для ўсіх жадаючых.
Асабіста для мяне гэта быў першы раз, калі «паўтары гадзіны праляцелі як адно імгненьне» стала самай дакладнай, без прыкрас, фармулёўкай уражаньняў. Так, я высока ацаніў новы матэрыял, чакаў канцэрту з прадчуваньнем улюбёных рэчаў «Domina» і «The Future Is Dark», быў узрушаны наяўнасьцю ў планавым сэтлісьце любімай са школьных часоў «Everything Invaded», але паўтары гадзіны кайфаваньня ў цэнтры танцпляцу не былі загадзя прадвырашанымі, яны такімі былі зроблены.
Уражаньне ад канцэрту звычайна складаецца з шэрагу фактараў: праграма, падача, выкананьне гук, сьвятло, публіка… Схіліць шалі ў адмоўны бок лёгка можа кожны зь іх. І калі гэты, трэці ўжо, візіт Moonspell у Менск атрымлівае высокую адзнаку, то, па маім меркаваньні, усе пункты былі выкананыя на выдатна. І калі добры гук і афарбоўка на родных пляцоўках пасьля пабачанага ў еўропах працуе хутчэй як фактар прыемнага сюрпрызу, калі прыйшло перакананьне, што і зусім без аншлагаў шоў можа быць вельмі душэўным, то ключавой пераменнай сталася менавіта тое, як гурт ставіцца да сваёй чарговай аўдыторыі, наколькі выкладаецца, як паводзіцца з фанамі. Калі некаторыя адпрацоўваць прахадны выступ, іншыя, старэйшыя і больш паважаныя, шчыра аддаюцца да апошняй кроплі энэргіі, не пакідаючы нікога безуважным, безальтэрнатыўна ўлюбляючы ў сябе гледачоў, раней знаёмых з творчасьцю толькі ўскосна.
Moonspell гэта больш за 20 гадоў на грэбні хвалі, сусьветнае прызнаньне, шыкоўная дыскаграфія, якая з гадамі не становіцца горш, а толькі раскрывае наноў дыямент творчага генія гэтых выбітных партугальцаў. Гэта адлюстраваньне імкненьня да цёмнага і непазнанага, гэта катарсіс і філасофія, гэта закаханыя вочы дзяўчын у залі ў назіраньні за паўднёвымі прыгажунамі. Гэта гурт, які, несумненна, заслугоўвае тую ўвагу, якую паўсюдна атрымлівае.
Праграма базавалася на прэзентацыі «Extinct». Заднік упрыгожваў аграмадны банэр — адзін з варыянтаў вокладкі альбому, ударку — буйны жывёльны чэрап, а месца клавішніка было стылізаванае арганнымі трубамі. Стыльныя алдскульна-металёва-гатычныя вобразы музыкаў на выдатна дапаўнялі агульную карціну. Асабіста франтмэн Фернанда Рыбэйру пераўвасабляўся некалькі разоў, пад характар і настрой пэўных песень і сэнсавых частак канцэрту. А часткі былі сапраўды разнапланавыя: ад вышэйзгаданай прэзентацыі (жывы гук пачалі з «La Baphomette», працягнуўшы ў першыя дзьве альбомныя кампазіцыі «Breathe (Until We Are No More)» і «Extinct»), да рэчаў з самага першага альбому, які, відавочна, за 20 год лічыцца актуальным самімі музыкамі, а гэта паказчык. Сваё належнае месца заняла і абавязковая класіка кшталту «Alma Mater» і астатніх. Рознабаковасьці праграме надало спалучэньне такіх рэчаў як акультна-містычная «Mephisto» і фолкавая «Ataegina». Было шмат прамоваў і працы з залай ад Фернанда, напрыканцы прагучала «Belarus! Without you there's no tomorrow...» як падагульненьне асноўнага лейтматыву, зададзенага тэматыкай «Extinct».
Не давялося пачуць аніводнага дрэннага водгуку, усе падаваліся цалкам шчасьлівымі. Музыкі празь непрацяглы час зрабілі падарунак, выйшаўшы на раздачу аўтографаў і фатаграфаваньне, абсалютна па-свойску і дружалюбна ведучы сябе з прыхільнікамі, задаволіўшы ўсіх жадаючых.
Народу прыйшло па-сапраўднаму нямала, і народу рознага: і стар, і мал. Народу тычыцца і, бадай, адзіная адмоўная рыса паводле канцэрту: малапрыемны з выгляду кантынгент, што лез на сцэну і спрабаваў пабратацца з вакалістам, але штораз адпраўляўся ўніз мэнэджмэнтам гурта з сапраўдным клопатам і руплівасьцю, зь ветлівым пахлопваньнем па плячу ад Фернанда. Ну і ок. У астатнім усё вышэй за высокія пахвалы. Брава, Moonspell, дзякуй тым, хто гэта ажыцьцявіў, і хвала ўсім нам! Мы атрымалі выдатныя ўражаньні і бясцэнныя ўспаміны.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн
Асабіста для мяне гэта быў першы раз, калі «паўтары гадзіны праляцелі як адно імгненьне» стала самай дакладнай, без прыкрас, фармулёўкай уражаньняў. Так, я высока ацаніў новы матэрыял, чакаў канцэрту з прадчуваньнем улюбёных рэчаў «Domina» і «The Future Is Dark», быў узрушаны наяўнасьцю ў планавым сэтлісьце любімай са школьных часоў «Everything Invaded», але паўтары гадзіны кайфаваньня ў цэнтры танцпляцу не былі загадзя прадвырашанымі, яны такімі былі зроблены.
Уражаньне ад канцэрту звычайна складаецца з шэрагу фактараў: праграма, падача, выкананьне гук, сьвятло, публіка… Схіліць шалі ў адмоўны бок лёгка можа кожны зь іх. І калі гэты, трэці ўжо, візіт Moonspell у Менск атрымлівае высокую адзнаку, то, па маім меркаваньні, усе пункты былі выкананыя на выдатна. І калі добры гук і афарбоўка на родных пляцоўках пасьля пабачанага ў еўропах працуе хутчэй як фактар прыемнага сюрпрызу, калі прыйшло перакананьне, што і зусім без аншлагаў шоў можа быць вельмі душэўным, то ключавой пераменнай сталася менавіта тое, як гурт ставіцца да сваёй чарговай аўдыторыі, наколькі выкладаецца, як паводзіцца з фанамі. Калі некаторыя адпрацоўваць прахадны выступ, іншыя, старэйшыя і больш паважаныя, шчыра аддаюцца да апошняй кроплі энэргіі, не пакідаючы нікога безуважным, безальтэрнатыўна ўлюбляючы ў сябе гледачоў, раней знаёмых з творчасьцю толькі ўскосна.
Moonspell гэта больш за 20 гадоў на грэбні хвалі, сусьветнае прызнаньне, шыкоўная дыскаграфія, якая з гадамі не становіцца горш, а толькі раскрывае наноў дыямент творчага генія гэтых выбітных партугальцаў. Гэта адлюстраваньне імкненьня да цёмнага і непазнанага, гэта катарсіс і філасофія, гэта закаханыя вочы дзяўчын у залі ў назіраньні за паўднёвымі прыгажунамі. Гэта гурт, які, несумненна, заслугоўвае тую ўвагу, якую паўсюдна атрымлівае.
Праграма базавалася на прэзентацыі «Extinct». Заднік упрыгожваў аграмадны банэр — адзін з варыянтаў вокладкі альбому, ударку — буйны жывёльны чэрап, а месца клавішніка было стылізаванае арганнымі трубамі. Стыльныя алдскульна-металёва-гатычныя вобразы музыкаў на выдатна дапаўнялі агульную карціну. Асабіста франтмэн Фернанда Рыбэйру пераўвасабляўся некалькі разоў, пад характар і настрой пэўных песень і сэнсавых частак канцэрту. А часткі былі сапраўды разнапланавыя: ад вышэйзгаданай прэзентацыі (жывы гук пачалі з «La Baphomette», працягнуўшы ў першыя дзьве альбомныя кампазіцыі «Breathe (Until We Are No More)» і «Extinct»), да рэчаў з самага першага альбому, які, відавочна, за 20 год лічыцца актуальным самімі музыкамі, а гэта паказчык. Сваё належнае месца заняла і абавязковая класіка кшталту «Alma Mater» і астатніх. Рознабаковасьці праграме надало спалучэньне такіх рэчаў як акультна-містычная «Mephisto» і фолкавая «Ataegina». Было шмат прамоваў і працы з залай ад Фернанда, напрыканцы прагучала «Belarus! Without you there's no tomorrow...» як падагульненьне асноўнага лейтматыву, зададзенага тэматыкай «Extinct».
Не давялося пачуць аніводнага дрэннага водгуку, усе падаваліся цалкам шчасьлівымі. Музыкі празь непрацяглы час зрабілі падарунак, выйшаўшы на раздачу аўтографаў і фатаграфаваньне, абсалютна па-свойску і дружалюбна ведучы сябе з прыхільнікамі, задаволіўшы ўсіх жадаючых.
Народу прыйшло па-сапраўднаму нямала, і народу рознага: і стар, і мал. Народу тычыцца і, бадай, адзіная адмоўная рыса паводле канцэрту: малапрыемны з выгляду кантынгент, што лез на сцэну і спрабаваў пабратацца з вакалістам, але штораз адпраўляўся ўніз мэнэджмэнтам гурта з сапраўдным клопатам і руплівасьцю, зь ветлівым пахлопваньнем па плячу ад Фернанда. Ну і ок. У астатнім усё вышэй за высокія пахвалы. Брава, Moonspell, дзякуй тым, хто гэта ажыцьцявіў, і хвала ўсім нам! Мы атрымалі выдатныя ўражаньні і бясцэнныя ўспаміны.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн
0 каментароў