Музычная індустрыя хворая
Апублікавана
у
Навіны
«Я магу назваць па меншай меры трыццаць падстаў, па якіх я не хачу больш займацца музыкай».Былы гітарыст Judas Priest K.K. Downing распавёў часопісу Midland Rocks аб сваім нечаканым сыходзе з гурта ў красавіку 2011-га года, перад пачаткам шырокамаштабнага турнэ «Epitaph».
Downing, які пачаў нядаўна кар'еру музычнага прамоўтэра пад лэйблам «The Future Of Heavy Metal», кажа, што насуперак існаму меркаваньню, ён ня быў «зволены» з музычнага бізнэсу.
«Я б ніколі не пайшоў на пенсію, здарылася толькі тое, што я проста сышоў. Пайсьці на пенсію азначае быць ня ў стане працаваць далей. Я ў стане працаваць, але проста не хачу больш рабіць гэта, проста гэта больш не прыносіць задавальнення. Шмат чаго зьмянілася, і я магу налічыць па меншай меры трыццаць падстаў, па якіх я не хачу больш гэтым займацца на дадзены момант.
Шчыра кажучы, тэма сябе вычарпала. Калі ты частка каманды, то ты атрымліваешь прызнаньне і ўзнагароду за тое, што ты робішь, але для мяне Priest стаў чымсьці накшталт выйсьці на сцэну і паўтарыць усё тое, што падабалася публіцы дзесяць, дваццаць, трыццаць гадоў таму. Фаны былі б проста шчасьлівы бачыць нас, якія граюць на сучасных гітарах, і зьдзейсніць з намі вандроўку па завулках памяці, бо гэта тое, што, я лічу, больш за ўсё падабаецца людзям. І я разумею іх, таму што і сам быў бы шчасьлівы выйсьці ды ўбачыць Эрыка Клэптана і Cream, мала таго, я быў бы пасьля гэтага самым шчасьлівым чалавекам у сьвеце!»
Далей ён працягвае: «Адной з найпрыгажэйшых рэчаў у музычным бізнэсе была магчымасьць працягваць прыдумляць і ствараць новыя песьні і рабіць добрыя запісы. Вы адчуваеце неабходнасьць быць творчым. Гэта тое, што зь цягам часу пачынала прыносіць прыбытак, але ўсё было аднята інтэрнэтам. Які сэнс працягваць займацца гэтым далей? Я мяркую, што калі б музычная індустрыя была па-ранейшаму здаровая, і людзям прыходзілася марнаваць свае працай заробленыя грошы на куплю альбома, усё было б інакш. Раней купляючы альбом, мы звычна думалі: “Ну калі ён не такі ўжо добры, я праслухаю яго яшчэ мільён разоў і ўрэшце уторкну ў яго.” Цяпер няма нават другога шанцу.
У мінулым была магчымасьць стварыць такія альбомы, як „Dark Side Of The Moon“ Pink Floyd, альбо „British Steel“ Judas Priest, ці „Back In Black“ AC/DC, яны былі бясьсмертнымі, і людзі мелі магчымасьць зноў і зноў вяртацца да іх. Але я думаю, што такая магчымасьць страчана назаўсёды, і для таго, каб вярнуць яе, спатрэбіцца цуд. Калісьці мы маглі пісаць добрыя песьні, граць прыгожыя сола і выконваць магутныя вакальныя партыі, але цяпер вельмі складана дамагчыся рэакцыі накшталт „Ух, ты чуў новы альбом Priest?“
Індустрыя вельмі зьмянілася… Я бачу мноства кампаній, якія перавыдаюць і пераафармляюць стары матэрыял. Такое пачало адбывацца і з намі, і мне стала непрыемна назіраць, як мы становімся часткай гэтага. Яно ў нейкім сэнсе ёсьць падманам прыхільнікаў, якія лічаць сябе абавязанымі мець кожнае тваё выданьне, нягледзячы на кошт — толькі б скончыць сваю калекцыю. Гэта тое, што зьяўляецца для мяне непрымальным у музыцы.»
0 каментароў