sтARTup – першы фэст гарадскога мастацтва

Апублікавана 24 верасьня 2014, 09:16 у Агляды неметалічных падзей

З 15 па 18 верасьня ў Палацы мастацтва прайшоў першы фэст гарадскога мастацтва. Вельмі спадзяюся, што калі вы, даражэнькія, ня трапілі на “Кераміку Крэва”, або трапілі і чакалі падобнага мерапрыемства ў Менску, змаглі ўжо нарэшце з пэўнай асалодай увабраць у сябе кожны кавалачак мастацкага сьвету на працягу ўсіх чатырох дзён.
Хочацца адзначыць вельмі карпатлівую працу арганізатараў, бо мерапрыемства было арганізавана сумленным чынам на самым высокім узроўні. Кожны зь дзён меў сваю тэматыку, таму не сьпяшаючыся можна было пасьпець паглядзець усе імпрэзы, наведаць майстар-класы, пагутарыць са ўсімі майстрамі, якія прынялі ўдзел у марафоне.

Гасьцей сустракалі на ўваходзе жывыя скульптуры, на трэцім паверсе, у галерэі, можна было паслухаць музыку такіх гуртоў, як “Нельга забыць”, “Рэ Мажор”, “Сон-трава”, “Князь Мышкін”, Leibonik, Iлюжан, “Птушыны шлях” і інш. Паглядзець на рыцарскія забаўкі ад Менскай уніі “Меч и Ворон”, патанчыць разам зь дзяўчатамі танцавальнага калектыву Temple Tribe, адчуць сябе сапраўдным шаманам пад выступ студыі этнічнай пластыкі Ketri. Маленькія гледачы маглі амаль увесь час глядзець спектакль “Батлейка”, а калі стамляліся – павыразаць-памаляваць маленькіх папяровых анёлкаў.
Акрамя гэтага, на трэцім паверсе былі разьмешчаныя цэлыя тры экспазіцыі, аўтарам якіх зьяўляецца беларускі дызайнер Сяргей Шіло (аўтарскі правапіс захаваны). Як распавёў для чытачоў BelMetal мастак, усе тры экспазіцыі, а дакладна “Высоцкий”, “Сквозь время” ды “Гвозди” ён прысьвяціў любові, адносінам паміж мужчынай і жанчынай і вечнасьці. На гэта яго натхнілі творы Высоцкага, якому прысьвечана цэлая серыя інсталяцый.
Але ж самым галоўным на гэтым фесьце была менавіта выстава лялекусіх каляроў ды памераў,дэкаратыўных, мяккіх, шарнірных, інтэр’ерных. Упрыгожваньняў: завушніц, пярсьцёнкаў, караляў, набораў; скураных, драўляных, керамічных і інш.

Але мяне больш за ўсё ўразілі дзьве майстрыхі: яны робяць упрыгожваньні, аплятаючы натуральныя камяні карункам латуні, мельхіёру ды срэбра! І хаця адна з адной яны не зьвязаныя, абедзьве кажуць, што былі ўлюбёныя ў метал ужо зь дзяцінства, у той час, калі іх сяброўкі куплялі новыя сукенкі, гэтыя таленавітыя жанчыны, а тады дзяўчынкі, на ўсе грошы куплялі прыпой для паяльніка. Цяпер жа іх камплекты носяць нават вельмі забясьпечаныя дамы.
Так сталася, што ў сёньняшнім сьвеце грошы граюць не апошнюю ролю, таму калі выставы не акупляюцца, бедны Палац мастацтваў, храм культурнага асьветніцтва ня вытрымаў, зламіўся пад гнётам няшчаднай эканомікі. Цяпер пад яго дахам часьцей можна трапіць на кірмаш іранскіх анучак, чым на выставу, а ў галавах людзей складваецца непрыемная асацыяцыя. Можа, пагэтаму ў дзень адкрыцьця фестывалю, людзей было зусім няшмат, што прымусіла мяне задумацца ўсур’ёз над гэтым пытаньнем. Але як мне распавёў адзін з арганізатараў мерапрыемства Міхаіл Бараноўскі, аніякія асацыяцыі з ворахам іранскіх ануч не змаглі перашкодзіць ім зладзіць добрае сямейнае мерапрыемства, паказаўшы, што гарадское мастацтва таксама вельмі цікавае і да таго ж разнапланавае – на любы густ. Напрыканцы Міхаіл падкрэсьліў, што нашаму гораду не хапае фестываляў менавіта такога напрамку, і што яны накіраваныя на працягваньне разьвіцьця сваёй ідэі. Што ж,Міша, усёй камандай BelMetal жадаем, каб ваша задумка ажыцьцявілася, калі гэтаму гораду патрэбны героі, няхай яны будуць такімі ідэйнымі і прагнымі да ежы духоўнай.

Тэкст, фота: Наташа Будная