Aggressive Invasion in the Saltime

Апублікавана 27 кастрычніка 2013, 18:50 у Рэпартажы

Здарылася так, што 26 кастрычніка адбывалася шоў «Сlassic Rock All Stars», там можна было пачуць музыкаў з AC/DC, Rainbow, Black Sabbath, Alice Cooper, Dio, Led Zeppelin, Deep Purple ды шмат іншых, але тут не пра гэта.

Недалёка ад Менска, у каштэлі Рытэрбург адбывалася іншае цікавае мерапрыемства, чарговы «Mystic-Fest, прысьвечаны сьвяту Helloween Там можна было паглядзець на такіх зорак беларускай метал сцэны, як Aillion, Дрыгва, Зьніч і г.д.

Тым часам у Салтайме…

ENDLESS NAMELESS

Калі я зайшоў у малалюдны ўтульны клюб, з маіх вушэй вялікім фантанам імгненна пацякла кроў, а мозг перастаў правільна працаваць, таму што такога я яшчэ ня чуў.
На сцэне стаялі ўсяго два чалавекі. Вакаліст ды бас-гітарыст.

Тое, што я пачуў, афіцыйна можна назваць ню-металам, але гэта ня так. Хлопцы валілі нейкі зусім дзікі і на першы погляд антымузычны кібер-сракайразумейшто, і… гэта было сапраўды файна!

Басіст граў вельмі тэхнічныя ды качовыя партыі, час ад часу перамыкаючы прымочкі, пакуль вакаліст нешта зачытваў у мікрафон. У гэты час нешматлікія прысутныя слэмілі на танцпляцы. І гэта так, выступаючы гурт, які дарэчы мае назву ENDLESS NAMELESS, складаўся ў гэты дзень агулам з двух чалавек: басіста ды сэмплера. А ўсё таму, што бубнач, як гэта і належыць кожнаму паважаючаму сябе бубначу, забухаў. Новы гітарыст не пасьпеў давучыць партыі, ну і гэтак далей. Таму басіст вельмі шмат граў партыі гітары, а электронныя ўдарныя ўключаў на ноўтбуку вакаліст-сэмплер.

І ня гледзячы на ўсё гэта, выступ атрымаўся выдатным. І як выказаўся адзін са слухачоў: «Ніхто з прысутных банд ня змог бы зрабіць драйв без гітар ды ўдарных».

SYNAXARIA

Другі бэнд апынуўся для мяне сапраўдным адкрыцьцём. Пачаўшы выступ з песьні «Аўтарытарызм» (якая асабіста мне, дарэчы, спадабалася больш за ўсе) SYNAXARIA зь першых жа хвілін пагрузіла мяне ў атмасфэру паліцэйскай дзяржавы і не адпускала да канца выступу.

Цяжкія ды шчыльныя гітары, змрочныя клавішы ды рытмічныя ўдарныя. А па-над усім гэтым нізкі мужчынскі вакал зь відавочным нямецкім акцэнтам і знарок высокі жаночы бэк клавішніцы.

Ды й вонкава гурт выдатна падыходзіць пад абраную імі канцэпцыю:
-Трохі дзіваватага выгляду вакаліст з рэспіратарам на шыі ды другі гітарыст — абодва з зусiм вар'яцкім поглядам.
-Застрашвалага выгляду граміла-басіст.
-Статная клавішніца ў пілотцы.

Усё гэта глядзелася вельмі арганічна і галоўнае – ў тэму. Усё было гарманічна, якасна і прафесійна. Наколькі мне вядома, гурт прэзентаваў свой альбум, і я, патрапіўшы на гэты канцэрт цалкам выпадкова, упэўнены, што куплю яго.

AT THE OTHERSIDE

Ну а трэцім і апошнім гэтым вечарам быў гурт, зь якім я сустрэўся калісьці даўно, а менавіта на мерапрыемстве, якое мела назву Big Metal Gig ды праходзіла ў клюбе «Рэактар». Дарэчы, адразу пасьля таго канцэрта клюб зачынілі. І гэта, на жаль, ніяк не зьвязана.

AT THE OTHERSIDE граюць у вельмі цікавым стылі, які называецца aggressive dance metal. І ня гледзячы на тое, што я зусім не аматар «танцулек», яшчэ ў Рэактары At The Otherside зрабілі на мяне вельмі станоўчае ўражаньне. Менавіта таму я зь нецярпеньнем чакаў іх выступу гэтым вечарам, і калі яно пачалося, магчыма, некалькі разоў атрымаў аргазм.

Не падумайце толькі, мяне не ўзбуджаюць здаровыя лысыя мужыкі. Проста паглядзець на At The Otherside тое ж самае, што добра патрахацца, таму як парнаграфія ў гэтага гурта ёсьць ня толькі ў лірыцы, але і ў самой музыцы. Устаўкі стогнаў у песьні ніколькі іх не псуюць.

Шчыра кажучы, пісаць рэцэнзію з бадуна – занятак ня зь лёгкіх. Таму скажу адно – калі вы жадаеце, каб вам зьнесла дах, то абавязкова паслухайце At The Otherside. Ну а калі сур'ёзна, па-пацанску, то гэта MUST LISTEN адназначна.

Я пайшоў адсыпацца.

Заўсёды ваш – Артур Матвеенко. Artur
Фото — Norge