Within Temptation
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
5 сакавіка Менск наведалі галандскія меладычныя сімфа рокеры Within Temptation. У межах Hydra World Tour, у падтрымку аднаймённага альбому, яны прапанавалі якасную музычную праграму, а таксама канцэптуальны відэарад.
Вясновы канцэртны сезон пачаўся сувора і безкампрамісна. Два буйныя канцэрты ў Рэпабліку ўжо задалі запалу, але апафіёзам тыдня канечне быў выступ Within Temptation зь Нідэрландаў, які адбыўся ў Палацы Спорту дзякуючы агенству ”Атом Интертеймент”.
Выбар месца на Палац упаў не дарэмна, бо ўзровень клубнай каманды Within Temptation, на чале з чароўнай Шаран дэн Адэль, перарасьлі ўжо шмат год таму. Патрапіўшы амаль за гадзіну і трыццаць хвілін да пачатку выступа сапорта (а імі ў гэты вечар былі хлопцы з Магілёва Nizkiz) я меў магчымасьць ацаніць як разнастайнасьць прыйшоўшых людзей, так і неразнастайнасьць стойкі зь мерчам. Так, яна была, на выбар былі некалькі відаў цішотак ды магніцікаў, неяк скупенька. А вось публіка выклікала значна большую зацікаўленасьць – ад класічных металюгаў і дзяўчынак у чорненькіх сукеначках да людзей далёка за 50 год. Самае цікавае, што на трыбунах, дзе я сядзеў, дарослыя людзі складалі больш за палову гледачоў. Апошні раз такое бачыў на канцэрце Apocalyptica ў Палацы Рэспублікі.
Бліжэй да восьмай у зале прыглушылі сьвятло і на сцэне зьявіліся Nizkiz. Граюць хлопцы нешта на мяжы рока ды індзі, трымаліся яны даволі ўпэўнена. У кішэні ў іх ужо адзін альбом, кліп і некалькі ўзнагародаў. Няхай прысутнасьць менавіта іх у якасьці разагрэву даволі супярэчная, але сам факт наліковасьці кагосьці на сцэне падштурхнуў тых, хто марудзіў, пасьпяшацца ў залу. Як кажуць, кожнаму сваё, для сябе я адзнатыў толькі беларускамоўную песьню “Гуантанама”. І, кіруючыся авацыямі ў адказ на пытаньне “Ну што, ужо хопіць?”, я такі не адзін.
Паўза перад выхадам цягнулася каля дваццаці хвілінаў і ўжо а палове дзевятай сьвятло згасла цалкам, а на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пад першыя рыфы «Let Us Burn» выйшла і Шаран, якую сустракалі моцнымі авацыямі ды аркушыкамі з надрукаваным “Welcome to Belarus” на іх. Дарэчы, флэшмобаў была вялікая колькасьць, беларускія фэны зьдзейсьнілі вялікую працу і яны малайцы. Асабліва эфектна выглядаў вялічэзны анёл пасярэдзіне трыбунаў, які складаўся з спецыяльна падрыхтаваных каляровых аркушоў, якія ляжалі на кожным месцы. Былі і ружы, і падарункі, і сінхронныя рухі разам з Шаран. Другой песьняй йшла Paradise (What About Us?), дуэт з Тар’яй. Яна сьпявала зь вялікага экрана за сцэнай. Дарэчы, такім чынам былі выкананыя ўсе песьні з запрошанымі ўдзельнікамі і выглядала гэта вельмі эфектна.
Першая частка шоў была прэм’ернай, за выключэньнем “Faster”, “Shot in the Dark” i “In the Middle of the Night”. Шаран бадзёра лётала па сцэне, скакала ды кружылася, прымала падарункі і кветкі, і ўвогуле выглядала па-свойску простай. Спецыяльны чалавек накіроўваў пражэктар на яе падчас усяго выступу, астатнія музыкі былі нібыта ў цені, што, аднак, не перашкаджала ім хуценька лётаць па сцэне і выдатна выконваць свае партыі. Within Temptation усё ж менавіта гурт, а ня сольны праект. Гук таксама быў хоць і не ідэальным, але блізкім да таго, пачуць кожнага музыку паасобку не выклікала ніякай цяжкасьці.
Другая частка шоў складалася ўжо з правераных хітоў: “Stand My Ground”, “Our Solemn Hour”, “Ice Queen”, якую Шаран абвясьціла апошняй. І пасьля яе каля чвэрці залы хуценькімі крокамі выйшлі ў гардэроб. Людзі, вы чаго? Як шоў можа скончыцца бяз “Mother Earth”? А акрамя яе было яшчэ чатыры песьні! Вось беларуская мэнтальнасьць гэта ўвогуле хворая тэма: чакаць гурт столькі год, заплаціць грошы і ў выніку даглядаць шоў у верхняй вопратцы каля выхаду. Бо там жа чарга! Я, напрыклад, стаяў у ёй чатыры хвіліны.
Але ня будзем аб сумным. Падчас апошніх песень людзі лавілі літаральна кожны гук, трыбуны ўсталі і ўсёй грамадой таксама падтрымлівалі гурт. Сапраўднае юніці. Сыгралі яшчэ “Fire and Ice”, “What Have You Done”, кавэр на мадэрновую песьню Ланы Дэль Рэй “Summertime Sadness”. Прыемным і нечаканым сюрпрызам было тое, што “Whole World Is Watching” сьпявала ня Шаран, а… беларускія фанаты! Так-так, на вялікай сцэне, перад аграменнай колькасьцю людзей, побач з сусьветнымі зоркамі. На беларускай мове! Дзяўчаты хваляваліся, але ўсё атрымалася выдатна, малайцы! Сярод фанатак была заўважана і вакалістка фолькераў Omut Эльвіра Стэльмашук.
Усё мае канец, і пасьля абдымкаў з музыкамі і сыходу фэнаў са сцэны прагучалі першыя ноткі “Mother Earth”. Апошнія шалёныя скочыкі, плясканьні ў тысячы ладкаў, паклон музыкаў, чарговае “Дзякуй” ад Шаран і ўсё, зоркі сыйшлі са сцэны. Але на душы было лёгка і радасна, і тое ж самае чыталася на тысячах твараў людзей, якія з шалёнымі вачыма выходзілі з залы. Дзякуй, Within Temptation, дзякуй ”Атом Интертеймент”, дзякуй усім. На нашай зямлі адбылося чарговае чараўніцтва, якого так бракуе ў штодзённым жыцьці…
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
Вясновы канцэртны сезон пачаўся сувора і безкампрамісна. Два буйныя канцэрты ў Рэпабліку ўжо задалі запалу, але апафіёзам тыдня канечне быў выступ Within Temptation зь Нідэрландаў, які адбыўся ў Палацы Спорту дзякуючы агенству ”Атом Интертеймент”.
Выбар месца на Палац упаў не дарэмна, бо ўзровень клубнай каманды Within Temptation, на чале з чароўнай Шаран дэн Адэль, перарасьлі ўжо шмат год таму. Патрапіўшы амаль за гадзіну і трыццаць хвілін да пачатку выступа сапорта (а імі ў гэты вечар былі хлопцы з Магілёва Nizkiz) я меў магчымасьць ацаніць як разнастайнасьць прыйшоўшых людзей, так і неразнастайнасьць стойкі зь мерчам. Так, яна была, на выбар былі некалькі відаў цішотак ды магніцікаў, неяк скупенька. А вось публіка выклікала значна большую зацікаўленасьць – ад класічных металюгаў і дзяўчынак у чорненькіх сукеначках да людзей далёка за 50 год. Самае цікавае, што на трыбунах, дзе я сядзеў, дарослыя людзі складалі больш за палову гледачоў. Апошні раз такое бачыў на канцэрце Apocalyptica ў Палацы Рэспублікі.
Бліжэй да восьмай у зале прыглушылі сьвятло і на сцэне зьявіліся Nizkiz. Граюць хлопцы нешта на мяжы рока ды індзі, трымаліся яны даволі ўпэўнена. У кішэні ў іх ужо адзін альбом, кліп і некалькі ўзнагародаў. Няхай прысутнасьць менавіта іх у якасьці разагрэву даволі супярэчная, але сам факт наліковасьці кагосьці на сцэне падштурхнуў тых, хто марудзіў, пасьпяшацца ў залу. Як кажуць, кожнаму сваё, для сябе я адзнатыў толькі беларускамоўную песьню “Гуантанама”. І, кіруючыся авацыямі ў адказ на пытаньне “Ну што, ужо хопіць?”, я такі не адзін.
Паўза перад выхадам цягнулася каля дваццаці хвілінаў і ўжо а палове дзевятай сьвятло згасла цалкам, а на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пад першыя рыфы «Let Us Burn» выйшла і Шаран, якую сустракалі моцнымі авацыямі ды аркушыкамі з надрукаваным “Welcome to Belarus” на іх. Дарэчы, флэшмобаў была вялікая колькасьць, беларускія фэны зьдзейсьнілі вялікую працу і яны малайцы. Асабліва эфектна выглядаў вялічэзны анёл пасярэдзіне трыбунаў, які складаўся з спецыяльна падрыхтаваных каляровых аркушоў, якія ляжалі на кожным месцы. Былі і ружы, і падарункі, і сінхронныя рухі разам з Шаран. Другой песьняй йшла Paradise (What About Us?), дуэт з Тар’яй. Яна сьпявала зь вялікага экрана за сцэнай. Дарэчы, такім чынам былі выкананыя ўсе песьні з запрошанымі ўдзельнікамі і выглядала гэта вельмі эфектна.
Першая частка шоў была прэм’ернай, за выключэньнем “Faster”, “Shot in the Dark” i “In the Middle of the Night”. Шаран бадзёра лётала па сцэне, скакала ды кружылася, прымала падарункі і кветкі, і ўвогуле выглядала па-свойску простай. Спецыяльны чалавек накіроўваў пражэктар на яе падчас усяго выступу, астатнія музыкі былі нібыта ў цені, што, аднак, не перашкаджала ім хуценька лётаць па сцэне і выдатна выконваць свае партыі. Within Temptation усё ж менавіта гурт, а ня сольны праект. Гук таксама быў хоць і не ідэальным, але блізкім да таго, пачуць кожнага музыку паасобку не выклікала ніякай цяжкасьці.
Другая частка шоў складалася ўжо з правераных хітоў: “Stand My Ground”, “Our Solemn Hour”, “Ice Queen”, якую Шаран абвясьціла апошняй. І пасьля яе каля чвэрці залы хуценькімі крокамі выйшлі ў гардэроб. Людзі, вы чаго? Як шоў можа скончыцца бяз “Mother Earth”? А акрамя яе было яшчэ чатыры песьні! Вось беларуская мэнтальнасьць гэта ўвогуле хворая тэма: чакаць гурт столькі год, заплаціць грошы і ў выніку даглядаць шоў у верхняй вопратцы каля выхаду. Бо там жа чарга! Я, напрыклад, стаяў у ёй чатыры хвіліны.
Але ня будзем аб сумным. Падчас апошніх песень людзі лавілі літаральна кожны гук, трыбуны ўсталі і ўсёй грамадой таксама падтрымлівалі гурт. Сапраўднае юніці. Сыгралі яшчэ “Fire and Ice”, “What Have You Done”, кавэр на мадэрновую песьню Ланы Дэль Рэй “Summertime Sadness”. Прыемным і нечаканым сюрпрызам было тое, што “Whole World Is Watching” сьпявала ня Шаран, а… беларускія фанаты! Так-так, на вялікай сцэне, перад аграменнай колькасьцю людзей, побач з сусьветнымі зоркамі. На беларускай мове! Дзяўчаты хваляваліся, але ўсё атрымалася выдатна, малайцы! Сярод фанатак была заўважана і вакалістка фолькераў Omut Эльвіра Стэльмашук.
Усё мае канец, і пасьля абдымкаў з музыкамі і сыходу фэнаў са сцэны прагучалі першыя ноткі “Mother Earth”. Апошнія шалёныя скочыкі, плясканьні ў тысячы ладкаў, паклон музыкаў, чарговае “Дзякуй” ад Шаран і ўсё, зоркі сыйшлі са сцэны. Але на душы было лёгка і радасна, і тое ж самае чыталася на тысячах твараў людзей, якія з шалёнымі вачыма выходзілі з залы. Дзякуй, Within Temptation, дзякуй ”Атом Интертеймент”, дзякуй усім. На нашай зямлі адбылося чарговае чараўніцтва, якого так бракуе ў штодзённым жыцьці…
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
0 каментароў