Within Temptation. Адзін тур. Другі канцэрт
Апублікавана
у
Рэпартажы
40 Фота
Within Temptation
Прайшло ледзь больш за год зь мінулата канцэрту Within Temptation у Менску, як быў абвешчаны другі выступ гурта. Усё тое ж шоў, лічы, тая ж праграма, той жа Hydra World Tour. Абапіраючыся на мінулагадовы посьпех, сумневаў быць не павінна было — Within Temptation зьбяруць Палац Спорту і ў другі раз. Але зараз (і веру, таму шмат цалкам лагічных падставаў) у будынку Палацу было зусім ня так людна. Але калі гурт выйшаў на сцэну, і холад, які панаваў у памяшканьні, сышоў на не, колькасьць наведвальнікаў адышла на самы апошні план. Перад намі мусілі выступіць Within Temptation, і астатняе хай турбуе калі-небудзь пасьля.
На гэты раз ніякіх раптоўных разагрэваў заяўлена не было, людзі падыходзілі да восьмай гадзіны, займалі свае месцы на сектарах і танцпляцы (дзе за некалькі месяцаў за канцэрту была ўладкаваная яшчэ і фанзона) і зь нецярпеньнем чакалі выхаду гурта. А палове на дзявятаю згасла сьвятло і пачало граць Інтра, якое эфектна суправаджалася відэа-інсталяцыяй на невялічкім экране ззаду сцэны. Далей выходзяць музыкі, і адзін за адным панесьліся баявікі: “Paradise (What About Us?)” (на экране свае партыі сьпявае Тар’я), “Faster” і “In the Middle of the Night”. Расхісталі, дадалі запалу – і далей больш павольныя “Fire and Ice”, “Iron” і “And We Run”, зноў маланкай – “Dangerous”.
Гітарысты паводзілі сябе на сцэне жывенька, але шоў дакладна тягнула Шаран. Кантактавала з публікай, прымала кветкі, скакала ды кідала казу. Было бачна, што стамлялася, але адпрацоўвала на 100 адсоткаў. Афармленьне сцэны на гэты раз абышлося без п’едэсталу ззаду, над якім непасрэдна і вісеў экран, дзе да кожнай песьні йшло сваё адмысловае відэа. Не было “языка” ля сцэны, не было сюжэтных відэа-перапынкаў. І сыграна было на некалькі песьняў менш. Атрымалася крыху зрэзаная версія папярэдняга канцэрту.
Затое нязьменнымі засталіся самыя актыўныя фанаты гурта. Сустрэлі музыкаў ля Палацу спорту, падарылі выраб, які рабіў адмысловы каваль – сцэну, дзе стаялі музыкі, а зь яе зьвісалі ружы. На танцпляцы кожнаму раздалі па аркушу паперы з інструкцыямі і па папяроваму чырвонаму сэрцайку, якія фанаты падымалі ўверх на першай песьне. Выглядала эфектна нават ззаду танцпляцу. Таксама круцецкі выглядаў флэш-моб з ружамі, калі на “Covered By Roses” першыя шэрагі паднялі ружы, а ў канцы песьні сабралі іх і аддалі Шаран. Банальна? А ведаеце, ружаў шмат не бывае!
Падчас “Mother Earth” угору падняліся сотні рознакаляровых папяровых матылькоў, якія плаўна, у такт песьне, лёталі ў руках гледачоў з боку ў бок. Пасьля быў невялічкі перапынак, на якім планавалася веншаваньне Йеруна, басіста гурта, з Народзінамі. Гледачы надзелі на галовы адмысловыя каўпачкі, а Шаран, якая выйшла на сцэну першай, прамовіла, што хоча далучыцца, і пазычыла каўпачок і сабе. Йеруна павіншавалі, зала праскандавала на нашай “падобнай на расейскую мове” “С Днём рождения!», а Шаран так і сьпявала наступную “Never-Ending Story” ў каўпачку. На гэтай мілаце і надышоў час апошняй “Ice Queen”. Калісьці зь яе і “Mother Earth” у мяне пачалося знаёмства з гуртом, а зараз гэтыя дзьве рэчы зьяўляюцца галоўнымі цвікамі праграмы і абавязковай часткай сэт-лісту. Далей паклон – і ўсё. Хочацца спадзявацца, што хутка ўбачымся зноў. Дзякуй арганізатарам і ўсім, хто наведаў гэты канцэрт, за цудоўны настрой у панядзелак!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Максім Пракаповіч
На гэты раз ніякіх раптоўных разагрэваў заяўлена не было, людзі падыходзілі да восьмай гадзіны, займалі свае месцы на сектарах і танцпляцы (дзе за некалькі месяцаў за канцэрту была ўладкаваная яшчэ і фанзона) і зь нецярпеньнем чакалі выхаду гурта. А палове на дзявятаю згасла сьвятло і пачало граць Інтра, якое эфектна суправаджалася відэа-інсталяцыяй на невялічкім экране ззаду сцэны. Далей выходзяць музыкі, і адзін за адным панесьліся баявікі: “Paradise (What About Us?)” (на экране свае партыі сьпявае Тар’я), “Faster” і “In the Middle of the Night”. Расхісталі, дадалі запалу – і далей больш павольныя “Fire and Ice”, “Iron” і “And We Run”, зноў маланкай – “Dangerous”.
Гітарысты паводзілі сябе на сцэне жывенька, але шоў дакладна тягнула Шаран. Кантактавала з публікай, прымала кветкі, скакала ды кідала казу. Было бачна, што стамлялася, але адпрацоўвала на 100 адсоткаў. Афармленьне сцэны на гэты раз абышлося без п’едэсталу ззаду, над якім непасрэдна і вісеў экран, дзе да кожнай песьні йшло сваё адмысловае відэа. Не было “языка” ля сцэны, не было сюжэтных відэа-перапынкаў. І сыграна было на некалькі песьняў менш. Атрымалася крыху зрэзаная версія папярэдняга канцэрту.
Затое нязьменнымі засталіся самыя актыўныя фанаты гурта. Сустрэлі музыкаў ля Палацу спорту, падарылі выраб, які рабіў адмысловы каваль – сцэну, дзе стаялі музыкі, а зь яе зьвісалі ружы. На танцпляцы кожнаму раздалі па аркушу паперы з інструкцыямі і па папяроваму чырвонаму сэрцайку, якія фанаты падымалі ўверх на першай песьне. Выглядала эфектна нават ззаду танцпляцу. Таксама круцецкі выглядаў флэш-моб з ружамі, калі на “Covered By Roses” першыя шэрагі паднялі ружы, а ў канцы песьні сабралі іх і аддалі Шаран. Банальна? А ведаеце, ружаў шмат не бывае! 
Падчас “Mother Earth” угору падняліся сотні рознакаляровых папяровых матылькоў, якія плаўна, у такт песьне, лёталі ў руках гледачоў з боку ў бок. Пасьля быў невялічкі перапынак, на якім планавалася веншаваньне Йеруна, басіста гурта, з Народзінамі. Гледачы надзелі на галовы адмысловыя каўпачкі, а Шаран, якая выйшла на сцэну першай, прамовіла, што хоча далучыцца, і пазычыла каўпачок і сабе. Йеруна павіншавалі, зала праскандавала на нашай “падобнай на расейскую мове” “С Днём рождения!», а Шаран так і сьпявала наступную “Never-Ending Story” ў каўпачку. На гэтай мілаце і надышоў час апошняй “Ice Queen”. Калісьці зь яе і “Mother Earth” у мяне пачалося знаёмства з гуртом, а зараз гэтыя дзьве рэчы зьяўляюцца галоўнымі цвікамі праграмы і абавязковай часткай сэт-лісту. Далей паклон – і ўсё. Хочацца спадзявацца, што хутка ўбачымся зноў. Дзякуй арганізатарам і ўсім, хто наведаў гэты канцэрт, за цудоўны настрой у панядзелак!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Максім Пракаповіч
0 каментароў