Anger Metal Fest vol.1

Апублікавана 10 сакавіка 2014, 18:40 у Рэпартажы

Фэст, на якім варта было пабываць

Anger Metal Fest Vol.1 — імя імпрэзы, якая вярнула нас у часы нізкіх коштаў, першабытнага драйву і ўгару, калі робіцца з душою і для людзей. Шэсьць не абы-якіх гуртоў, сярод якіх два Anger і два Raven. Фармат, хулі! Адменнае сьвятло і файны гук. І ўсё гэта за 60 тысячаў і 40 для дзяўчын.

SMOULDERING ANGER

На момант пачатку ў зале ўжо сабралося парадку ста чалавек. Дарэчы, паліць было дазволена толькі ў асобным памяшканьні. Ужо лепей. Усё выглядала натуральна і нязмушана. Тут на сцэне і зьявіўся малады гомельскі гурт Smouldering Anger з вакалістам, які шчодра папракаў аўдыторыю ў «зьмярцьвеласьці» і атрымліваў ноль водгуку. Насамрэч, шмат крытыкі. Адразу адчувалася няроўнасьць драмера пры дастаткова добрай чытальнасьці бочкі. Стыль музыкі гэтага караткавалосага гурта я так і не зразумеў: замах на гэткія меладумавыя мелодыі, дэзавую рытм-секцыю, месцамі кшталту атмасферных клавішных пасажаў, ці то электронных мелодый, якія нагадалі нашых Rasta, а недзе — увогуле полька. І ўсё гэта з тыпічна коравымі паводзінамі франтмэна. Паспрабавалі выканаць Amon Amarth – The Pursuit Of Vikings. Атрымалася не ахці. Асабліва ўступны рыф, які павінен рычаць і рваць, а тут быў нейкі сухенькі. У астатнім вельмі не хапала запаўненьня, гучала сумна. Як-неяк справіўся толькі вакаліст. Карацей, бубначу займацца зь метраномам, а гітарыстам трэніраваць падачу гуку. Прагрэсуйце ды афармляйцесь!

SLEEPLESS ANGER

Sleepless Anger пачалі зь ціхай хуценькай падрыхтоўкі. Сімфанічнае інтра — і франтмэн голасна завёў натоўп. Каманда выглядае няхай і параўнальна ня надта дарослай, але тут ужо і касьцюмы, і паводзіны ёсьць. Мае апладысменты вакалісту — сакавіты гроўл, пранізьлівы скрым, харш а-ля Rammstein. І харызма! Сапраўдная драматургія, якую я бачыў з нашых хіба што ў спадара Фармакона з Victim Path. Як кажуць: веру! І Станіслаўскі таксама верыць. А што да кампазіцый, дык прыемнае сярэднятэмпавае музло, але, здаецца, не хапае разьвіцьця. Гучыць бы вакол адной ноты. Толькі разнастайны вакал уносіць драйв. Тым ня менш, уражаньні станоўчыя. І шчыры водгук аўдыторыі. Бачыце, выхад з заганнага кола «дрэннай сапсавай аўдыторыі» вельмі просты, калі ты сам маладзец і шчыры перад сваімі слухачамі. У такіх справах рэдка падманеш.

RAVEN THRONE

Raven Throne, як заўсёды, былі ўпэўненыя і самадастатковыя. Гралі бяз чэку, але гучалі шчыльна і хвостка. Вельмі парадаваў відэарад на задніку: тут вам і прыродныя пейзажы, і космас, і постапакаліпсец, і проста «заліпацельныя» абстракцыі. Выступ патлатых фарматных дзядзек у шыпах і грыме на фоне ўсяе гэтае прыгажосьці выглядаў цэласна і вельмі атмасферна. Дарэчы, нарэшце зьявіўся жывы драмер. І заявіў аб сабе сапраўды гучна. Эпілептычнае мільгаценьне сьвятла, пералівы розных колераў, дым — публіка была даведзеная да каляхаваньня і выбухала ў слэмах. Што казаць болей — глядзіце на фота. Ну і чаго ўтойваць — Raven Throne я лічу лепшым блэк-метал гуртом Беларусі. Давайце, чакаю вашыя памідоры, Немрач! ;)

LOST REGRETS

Ну вось я ўжо прадчуваю, як зараз пасьля блэкавай сьцяны пачую меладэзавыя рыфы, мелодыі і салякі… Lost Regrets на сцэне. І сапраўды, залабалі з драйвам. На задніку — карты, грошы ды Jack Daniel's. На майках — Black Label Society, Dethklok, Iron Maiden. Прэзентавалі новы альбом. І вось той няёмкі момант, калі здаецца, выступ ужо прайшоў, а неяк ніяк… Ну не чапляе. Нешта рубяць і рубяць.
ЧТОТОНЕТАК! І гэта не маё адзінае меркаваньне. Па водгуках многіх: «Рэгрэты» на запісах і ўжывую — дзьве вялікія розьніцы. Каб быць аб'ектыўным, парэкамендую да азнаямленьня сінгл «Own Way», які мы асьвятлялі на сваіх старонках і называлі амаль метал-операй, а асабіста я праслухаў яго разоў 50, і на тым не спынюся. Таксама для азнаямленьня са студыйнымі працамі гурта варта ўзгадаць іхныя эксперыменты з дудой. Сапраўды цікава.
Апошнім нумарам выканалі культавы «Ace of Spades» — ну па тыпу апраўдалі сваю бэкграўнд-карцінку. Але наконт выкананьня — гл. усё той жа пункт «Lost Regrets ужывую».

INFESTUM

Модны Infestum з высокім пясочным гучаньнем быў бадай самым рэйтынгавым удзельнікам канцэрту. Тое значыць, што многія йшлі менавіта ўбачыць «камбэк» гэтых знакавых для беларускай сцэны дзядзек. Няхай упоратыя фанаты разьбіраюцца, хто там зь кім аб'яднаўся ды што прадстаўляе калектыў цяпер. А мы проста ацэнім па факту. І факты кажуць, што гэтыя насычаныя кампазіцыі, чыстае зло і інфернальнасьць вельмі даспадобы публіцы. Яшчэ б! Такі зарад энэргіі блукаў па танцпляцы. Усё спраўна і ўпэўнена, да апошняй ноты. Дарэчы, наконт апошняй ноты: праграма скончылася годна рэалізаваным «фэйдам» — затуханьнем. Нетыповая фішка для канцэртаў. Карацей, Інфестум норм.

RAVENTALE

Пафаснае інтра сьпінамі да залы — і моцны ўступ. Дзейства пачалося. Усе музыкі — яркія персанажы і добра працуюць на публіку. Хвосткія рыфы, сакавітая ўдарка, выразны гроўл, атмасферныя клавішы. Да што там… Атмасфернае ўсё! Пры прыналежнасьці пэўнаму стылю рознабаковасьці гэтай музыцы не бракуе. Часам казачныя званочкі зьмяняліся жорсткім рубілавам, а блэк перацякаў у дум — і ў дэз завітваў.
Фэст тым часам перарос з лакальнага гігу зборнага складу ў зусім такі канцэрт замежных хэдаў. Гэта калі прафесійны гук і сьвятло, шчырая аддача публікі і калі дзяўчыны сядзяць на плячох мужыкоў і здымаюць на камеры.
Увогуле, за вечар было два гурты, якія, на маю думку, ня проста гралі якасны матэрыял, а прымушалі верыць сваёй музыцы, верыць у гісторыю, якую яны распавядаюць. Sleepless Anger і Raventale.
Сапраўды, tale. Казка. Містычная, напружаная, з насычаным сюжэтам. Дзе кожны знойдзе свой хэпі-энд.

Дзякуй!
За сапраўднае сьвята.

Тэкст: Christian
Фота: glebans