Сольны канцэрт «Irdorath»: вясельле ў стылі фэнтэзі
Апублікавана
у
Рэпартажы
115 Фота
На працягу апошніх некалькіх месяцаў рэкламныя афішы доўгачаканага сольнага канцэрту «Irdorath» з прывабнымі выявамі заснавальнікаў гурта Надзейкі і Ўладзіміра глядзелі на мяне адно што ня з кожнага слупа і пераканальна запрашалі, маўляў, прыходзь, імпрэза будзе сапраўды няверагодная. Асабліва нікога запэўніваць у тым, што так яно насамрэч і будзе, здаецца, і ня трэ было. Сёньня «Irdorath», безумоўна, лічыцца найлепшым беларускім фэнтэзі-фолк гуртом, які яднае ў сабе шэраг таленавітых музыкаў, мульціінструменталістаў, сапраўдных эксперыментатараў, што здолелі сфарміраваць свой незвычайны рэпертуар і непаўторны стыль падачы матэрыялу. А таму кожнаму, хто хоць аднойчы наведаў іх выступ, ці прынамсі з большага ведае, што ўяўляе сабой сучасны «Irdorath», ня трэба перакананьняў: відавочна, што такі канцэрт аніяк нельга прапусьціць, таму што ўсе дзіўныя дзівосы, што абяцалі нам арганізатары – са знакамітымі артыстамі, танцулямі, тэатралізаванымі перфомансамі і нарэшце дзвюма гадзінамі якаснай, фантастычнай музыкі – ня тое каб апраўдаюць, а нават і пераўзыйдуць усе чаканьні. Дый трэба памятаць, што акрамя мэты прэзентацыі вынікаў працяглай плённай працы гурта, у канцэрта маецца сьветлая, прыемная нагода – вясельле Надзеі і Ўладзіміра, што павінна адбыцца прама на сцэне напрыканцы імпрэзы. Калі камусьці такіх цікавасьцяў усё ж недастаткова, каб адарваць дупу ад канапы і даехаць да «Рэ: Пабліка» (а далей натоўп звычайна неяк сам нясе) — у «Irdorath» заўжды маецца дужа пераканальны аргумент у выглядзе запрошаных паўапранутых прыгажунь-дзяўчат, што валяць трайбл пад завадные фэнтэзійныя мелодыі…
Так атрымалася, што я прыехала значна раней, чым планавала, таму мяне натоўп ня нёс, зайшла сама, спынілася на пустым танцпляцы – і там у чаканьні правяла ўсю наступную гадзіну. Паўцемра, пранікнёныя фэнтэзійныя мелодыі і вядомыя сімвалы «Irdorath» у выглядзе цмока, што глядзелі з двух кутоў і палымянага экрана, нагняталі атмасферу; зала паступова запоўнілася, але ведаючы, як надоўга можа затрымацца «Irdorath», апранаючы свае неверагодныя дзіўныя строі, усе цярпліва чакалі.
Распачалося зьнянацку. На сцэну выйшлі чатыры прывабныя дзяўчыны, некаторыя ўжо добра знаёмыя публіцы па апошніх канцэртах «Irdorath» — Лізавета Хардзікава (Гародня), Лізавета Сьцепанчук (Менск), Сьвятлана Булаш(Харкаў) і Дар’я Слабадавая (Віцебск) – і пакуль іх павольны пластычны танец са штучнымі агеньчыкамі адцягнуў на сябе ўвагу аўдыторыі, на заднім плане хуценька зьявіліся музыкі, выбліск сьвятла – і грандыёзным жыцьцясьцьвярджальным Інтра ўжо вітае нас сам гурт «Irdorath». Народ разагрэўся зь першай песьні і далей праз завадныя кампазіцыі накшталт “Ronda” і “Dimna Juda” музыкі не давалі танпляцу засумаваць. Крыху адпачынку і лірыкі падчас беларускамоўнай «Крылы» — і мы зноўку на рухавай хвалі, на «ура» зайшла акустычная версія «Verabey». Пераапрацаваная старафранцузская кампазіцыя “Saderalladon” суправаджалася сакавітым танцам украінскай зорачкі Сьвятланы Булаш, а пасьля гледачоў чакаў чарговы сюрпрыз: пад гром апладысментаў на сцэне зьявіўся Аляксей Шыраеў (“Крыс”) – вядомы шоўмэн, які зь першых словаў настроіў аўдыторыю на пазітыўны лад. Разам з гуртом Крыс выканаў бадзёрую пірацкую песьню “Карсар”, і хаця, шчыра кажучы, я ня шмат чаго разабрала з тэксту, але музыкі так весела і заўзята скакалі, што натоўп нават і не зьвярнуў увагі, а проста паддаўся безжурботнаму пірацкаму настрою. Завяршыла першую частку канцэрту кампазіцыя “Манелліг”, і пакуль музыкі адыйшлі крышку адпачыць, сьвята месца за мікрафонам ізноўку заняў Аляксей Шыраеў. Не абыйшлося, як звычайна, безь цікавых гульняў і конкурсаў, падарункаў са сьвежага мерча «Irdorath» і жартаў пра Саладуху. Напрыканцы Крыс паабяцаў, што далей нас чакае “угар і катарсіс” і саступіў месца дуэту нашых беларускіх чэмпіёнак па трайбл фьюжн, каторыя сваім чароўным арыгінальным танцам у межах адной спадніцы адкрылі другое адзьдзяленьне.
«Irdorath» зьявіліся ўжо не ў класічных чырвона-чорных, а новых сьвяточных строях. Пасьля ўзвышанай «Быў. Ёсьць. Буду» на вершы Караткевіча гурт зайграў мелодыю “Tedeska”, вядомую з тых самых даўніх часоў, калі «Irdorath» яшчэ быў парай чалавек і граў на невялікіх беларускіх рыцарскіх фэстах, дзе я ўпершыню і пазнаёмілася зь іх творчасьцю. Далей яшчэ некалькі танцавальных кампазіцый: пад песьню «Scudrinka» запальвала залу абсалютная чэмпіёнка Беларусі па трайбл дэнсінгу, экспрэсіўная Дар'я Слабадавая; пад кампазіцыю «Там Никто» уражлівы, складаны танец выканала Лізавета Хардзікава.
“Ad Astra” накіравала на задуменны лад і прымусіла ўзгадаць тых, каго ўжо няма на гэтай зямлі, і хто назірае за намі зь лепшага сьвета. Наступная, і адна з самых вядомых песень «Irdorath», — “Ketri” – стала сапраўднай рознакаляровай феерыяй. Да гурта далучыліся Яся Пракапчук — удзельніца тэатра гістарычнага танца «A'lentrada» зь Кіева, што засьпявала разам з Надзеяй, а Марыя Юрына зь менскай студыі этнічнай пластыкі «Кетры» выканала яскравы, энергічны танец. Апошняй кампазіцыяй з выступу «Irdorath» стала натхняльная мелодыя “Souvent Souspire”, пад якую вакалісты заклікалі запрасіць сваю палову на павольны танец і насалодзіцца разам зь імі бескаштоўным момантам простага, усепаглынаючага шчасьця.
Нарэшце падыйшоў час да доўгачаканай заручальнай цырымоніі. Надзея і Ўладзімір зьявіліся на сцэне ў фэнтэзійна-вясельных строях, сьцішана-захопленыя, у прадчуваньні нечага дзівоснага, непаўторнага, што надоўга задасьць напрамак іх жыцьцю, назаўжды іх аб’яднае. Вядучы Аляксей Шыраеў кажа ўрачыстую прамову, прыбраныя дзяўчаты падымаюцца на сцэну і прапануюць жаніху і нявесьце абмяняцца сімваламі вернасьці: падвескамі ў выглядзе цмокаў-сімвалаў «Irdorath», іх сумеснага плённага стварэньня, абручкамі, сімваламі чысьціні і каханьня, і пасьля падаюць музыкам дуды, што злучылі праз магічную сілу музыкі дваіх гэтых цудоўных людзей.
Скажу шчыра – я чакала ад самой вясельнай цырымоніі Надзеі і Ўладзіміра многага. Але нават і ўявіць сабе не магла, што ўсё будзе адбывацца ў такой ступені казачна, незвычайна ўзьнёсла. Без сумненьняў, вясельле стала кульмінацыяй канцэрта, уся зала на імгненьне замерла, каб пасьля, пад павольную завіруху з бліскушак і велічную, пранізьлівую музыку, выбухнуць апладысьментамі і бадзёрым “Горка!” І я веру, кожны радаваўся шчасьцю гэтай дзівоснай пары, насалоджваўся момантам яднаньня дзьвюх такіх падобных, быццам створаных адзін для аднаго, але разам з тым самавітых, выбітных асобаў, якіх калісьці аб’яднала сцэна і якія са сцэны жа шчыра падзяліліся сьвятлом гэтай істотнай падзеі іх жыцьця з фанатамі творчасьці «Irdorath»…
Па заканчэньні канцэрта гурт «Irdorath» зьнік усяго на пару хвілін, каб пасьля вярнуцца ў хол “Рэ: Пабліка” пафатаграфавацца, параздаваць аўтографы і прыняць віншаваньні ад удзячных прыхільнікаў. А я на гэтай узвышанай ноце дахаты пацягнулася. Пасьля павіншую. А то старэю, сантыментальная станаўлюся. Яшчэ й заплакаць магу.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская
Так атрымалася, што я прыехала значна раней, чым планавала, таму мяне натоўп ня нёс, зайшла сама, спынілася на пустым танцпляцы – і там у чаканьні правяла ўсю наступную гадзіну. Паўцемра, пранікнёныя фэнтэзійныя мелодыі і вядомыя сімвалы «Irdorath» у выглядзе цмока, што глядзелі з двух кутоў і палымянага экрана, нагняталі атмасферу; зала паступова запоўнілася, але ведаючы, як надоўга можа затрымацца «Irdorath», апранаючы свае неверагодныя дзіўныя строі, усе цярпліва чакалі.
Распачалося зьнянацку. На сцэну выйшлі чатыры прывабныя дзяўчыны, некаторыя ўжо добра знаёмыя публіцы па апошніх канцэртах «Irdorath» — Лізавета Хардзікава (Гародня), Лізавета Сьцепанчук (Менск), Сьвятлана Булаш(Харкаў) і Дар’я Слабадавая (Віцебск) – і пакуль іх павольны пластычны танец са штучнымі агеньчыкамі адцягнуў на сябе ўвагу аўдыторыі, на заднім плане хуценька зьявіліся музыкі, выбліск сьвятла – і грандыёзным жыцьцясьцьвярджальным Інтра ўжо вітае нас сам гурт «Irdorath». Народ разагрэўся зь першай песьні і далей праз завадныя кампазіцыі накшталт “Ronda” і “Dimna Juda” музыкі не давалі танпляцу засумаваць. Крыху адпачынку і лірыкі падчас беларускамоўнай «Крылы» — і мы зноўку на рухавай хвалі, на «ура» зайшла акустычная версія «Verabey». Пераапрацаваная старафранцузская кампазіцыя “Saderalladon” суправаджалася сакавітым танцам украінскай зорачкі Сьвятланы Булаш, а пасьля гледачоў чакаў чарговы сюрпрыз: пад гром апладысментаў на сцэне зьявіўся Аляксей Шыраеў (“Крыс”) – вядомы шоўмэн, які зь першых словаў настроіў аўдыторыю на пазітыўны лад. Разам з гуртом Крыс выканаў бадзёрую пірацкую песьню “Карсар”, і хаця, шчыра кажучы, я ня шмат чаго разабрала з тэксту, але музыкі так весела і заўзята скакалі, што натоўп нават і не зьвярнуў увагі, а проста паддаўся безжурботнаму пірацкаму настрою. Завяршыла першую частку канцэрту кампазіцыя “Манелліг”, і пакуль музыкі адыйшлі крышку адпачыць, сьвята месца за мікрафонам ізноўку заняў Аляксей Шыраеў. Не абыйшлося, як звычайна, безь цікавых гульняў і конкурсаў, падарункаў са сьвежага мерча «Irdorath» і жартаў пра Саладуху. Напрыканцы Крыс паабяцаў, што далей нас чакае “угар і катарсіс” і саступіў месца дуэту нашых беларускіх чэмпіёнак па трайбл фьюжн, каторыя сваім чароўным арыгінальным танцам у межах адной спадніцы адкрылі другое адзьдзяленьне.
«Irdorath» зьявіліся ўжо не ў класічных чырвона-чорных, а новых сьвяточных строях. Пасьля ўзвышанай «Быў. Ёсьць. Буду» на вершы Караткевіча гурт зайграў мелодыю “Tedeska”, вядомую з тых самых даўніх часоў, калі «Irdorath» яшчэ быў парай чалавек і граў на невялікіх беларускіх рыцарскіх фэстах, дзе я ўпершыню і пазнаёмілася зь іх творчасьцю. Далей яшчэ некалькі танцавальных кампазіцый: пад песьню «Scudrinka» запальвала залу абсалютная чэмпіёнка Беларусі па трайбл дэнсінгу, экспрэсіўная Дар'я Слабадавая; пад кампазіцыю «Там Никто» уражлівы, складаны танец выканала Лізавета Хардзікава.
“Ad Astra” накіравала на задуменны лад і прымусіла ўзгадаць тых, каго ўжо няма на гэтай зямлі, і хто назірае за намі зь лепшага сьвета. Наступная, і адна з самых вядомых песень «Irdorath», — “Ketri” – стала сапраўднай рознакаляровай феерыяй. Да гурта далучыліся Яся Пракапчук — удзельніца тэатра гістарычнага танца «A'lentrada» зь Кіева, што засьпявала разам з Надзеяй, а Марыя Юрына зь менскай студыі этнічнай пластыкі «Кетры» выканала яскравы, энергічны танец. Апошняй кампазіцыяй з выступу «Irdorath» стала натхняльная мелодыя “Souvent Souspire”, пад якую вакалісты заклікалі запрасіць сваю палову на павольны танец і насалодзіцца разам зь імі бескаштоўным момантам простага, усепаглынаючага шчасьця.
Нарэшце падыйшоў час да доўгачаканай заручальнай цырымоніі. Надзея і Ўладзімір зьявіліся на сцэне ў фэнтэзійна-вясельных строях, сьцішана-захопленыя, у прадчуваньні нечага дзівоснага, непаўторнага, што надоўга задасьць напрамак іх жыцьцю, назаўжды іх аб’яднае. Вядучы Аляксей Шыраеў кажа ўрачыстую прамову, прыбраныя дзяўчаты падымаюцца на сцэну і прапануюць жаніху і нявесьце абмяняцца сімваламі вернасьці: падвескамі ў выглядзе цмокаў-сімвалаў «Irdorath», іх сумеснага плённага стварэньня, абручкамі, сімваламі чысьціні і каханьня, і пасьля падаюць музыкам дуды, што злучылі праз магічную сілу музыкі дваіх гэтых цудоўных людзей.
Скажу шчыра – я чакала ад самой вясельнай цырымоніі Надзеі і Ўладзіміра многага. Але нават і ўявіць сабе не магла, што ўсё будзе адбывацца ў такой ступені казачна, незвычайна ўзьнёсла. Без сумненьняў, вясельле стала кульмінацыяй канцэрта, уся зала на імгненьне замерла, каб пасьля, пад павольную завіруху з бліскушак і велічную, пранізьлівую музыку, выбухнуць апладысьментамі і бадзёрым “Горка!” І я веру, кожны радаваўся шчасьцю гэтай дзівоснай пары, насалоджваўся момантам яднаньня дзьвюх такіх падобных, быццам створаных адзін для аднаго, але разам з тым самавітых, выбітных асобаў, якіх калісьці аб’яднала сцэна і якія са сцэны жа шчыра падзяліліся сьвятлом гэтай істотнай падзеі іх жыцьця з фанатамі творчасьці «Irdorath»…
Па заканчэньні канцэрта гурт «Irdorath» зьнік усяго на пару хвілін, каб пасьля вярнуцца ў хол “Рэ: Пабліка” пафатаграфавацца, параздаваць аўтографы і прыняць віншаваньні ад удзячных прыхільнікаў. А я на гэтай узвышанай ноце дахаты пацягнулася. Пасьля павіншую. А то старэю, сантыментальная станаўлюся. Яшчэ й заплакаць магу.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская
2 каментара