Architects
Апублікавана
у
Рэпартажы
75 Фота
1 ліпеня выбухной хваляй пранёсься канцэрт брайтанскіх гасьцей Architects. На чале з шалёным Сэмам Картэрам хлопцы задалі сапраўднага чосу беларускай публіцы. Падтрымалі іх мясцовыя пост-хардкоршчыкі The Burner.
З сапортам для хэдлайнераў з самага пачатку нешта не заладзілася: спачатку дадаліся амерыканцы letlive., а потым гэтак жа загадкава адтуль зьліліся. У The Burner жа, якія іх падмянілі, літаральна за некалькі дзён да шоў выйшаў з баявых шэрагаў франтмэн. Але тут выручыў вакаліст гурта Challenger Deep.
Менчукі выйшлі на сцэну а 19.40 без усялякіх затрымак. Гасьцявы вакаліст не разгубіўся і са старту распачаў бадзёрынька лётаць па сцэне з боку ў бок ды раскачваць залу. Наколькі гэта магчыма – ён зрабіў. Ня так даўно яны выдалі свой дэбютнік пад назвай Memorandum, на маё меркаваньне гэта проста космас. І як бы не прабачаўся вакаліст за тое, што ён “хуёва сьпявае”, нягледзячы на пэўныя траблы з гукам – усё атрымалася выдатна. Гэта ўзровень і якасьць, дзетка. Пацешыў момант, калі выпушчаны з рук мікрафон прыляцеў камусьці ў галаву. Здаецца, усе жывыя і задаволеныя.
На наладку саміх Architects спатрэбілася ледзь больш за палову гадзіны, а каб публіка не сумавала, уключылі нешта, пабоднае да пятнічнага Рэтра ў Рэпабліку. Людзям нармалёва зайшло і некаторыя дзяўчаткі бадзёрынька рухаліся ў такт музыцы. Такім чынам час праляцеў хутка і недзе а дзявятай пагасілі сьвятло і брытанскія госьці выйшлі на сцэну.
І адразу ўсялякія сумневы наконт такого, што, маўляў, “гурт не канцэртны, не качавы, пад яго толькі спаць” былі адкінутыя ў бок. Зь першых жа нот зала ператварылася ў адзіны камяк, соўгаючыся з боку ў бок і ўзлятая ўверх. На тварах музыкаў чыталася зьдзіўленьне (з доляй абурэньня пасьля) ад таго, што адбывалася, а гітарыст з боку бара ўвогуле ня ведаў, куды яму стаць, каб не перашкаджаць бясконцай хвалі стэйдждайвераў.
Прэзентавалі музыкі новы альбом, які выйшаў тры месяцы таму, разбаўляя гэтую ўсю справу праверанымі хітамі. Да абсалютнай эйфарыі зала дайшла пад These Colours Don’t Run. Вакал Сэма пасьля гэтага выступа можна будзе хваліць бясконца. Далёка ня кожны сьпявак выцягне цэлы канцэрт амаль што без касякоў, зьязджая са скрыму на чысты вакал і наадварот. Гэта дакладна варта авацыяў. Як і гук у цэлым – у цэнтры залы ўсё выдатна чыталася амаль як на запісах.
Пад канец шоў набрало такіх запалаў, што ўжо было неяк няёмка. Людзі бяз сораму лёталі па сцэне, браталіся з Сэмам, скочылі са стойкі бубнача і рабілі сэлфі. Калі ў выпадку з Caliban гэта ўсё было весела і ў тэму, то тут яно выглядала няўклюдна ды недарэчна. Не здзіўлюся, што гэтыя людзі потым яшчэ і скардзіліся на такіх жа ў суполцы “ўкантакціка”. Былі і тыя, хто аддаваў перавагу больш звычайным забавам: мошэры бадзёра круцілі вяртухі ззаду танцпляца, асабліва вылучаўся заўсёднік гігаў – хлопец у шортах і чырвонай саколцы. Ён як заяц-энэрджайзер выдаваў крутавэлы падчас усяго шоў, патрапіўшы нават у цэнтр сьцяны сьмерці. Вось гэта норм.
Доўжылася шоў такім чынам больш за гадзіну і сыгралі каля пятнаццаці трэкаў. У параўнаньні з папярэднімі Emmure – гэта значна больш, і гэта файна. Пад канец Сэм ужо ніводнага слова ня мог зьвязать бяз “Факін факін авэсом” і пасьля кожнай песьні прамаўляў розныя шчырасьці. За яго брытанскім акцэнтам было зразумела ня ўсё, але да людзей даходзіла і так, што ён мае на ўвазе. Дзякуй і вам, Architects. На гэтым Wake Up! ставяць кропку на канцэртным сезоне – пабачымся ў канцы жніўня на Agnostic Front!
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш
З сапортам для хэдлайнераў з самага пачатку нешта не заладзілася: спачатку дадаліся амерыканцы letlive., а потым гэтак жа загадкава адтуль зьліліся. У The Burner жа, якія іх падмянілі, літаральна за некалькі дзён да шоў выйшаў з баявых шэрагаў франтмэн. Але тут выручыў вакаліст гурта Challenger Deep.
Менчукі выйшлі на сцэну а 19.40 без усялякіх затрымак. Гасьцявы вакаліст не разгубіўся і са старту распачаў бадзёрынька лётаць па сцэне з боку ў бок ды раскачваць залу. Наколькі гэта магчыма – ён зрабіў. Ня так даўно яны выдалі свой дэбютнік пад назвай Memorandum, на маё меркаваньне гэта проста космас. І як бы не прабачаўся вакаліст за тое, што ён “хуёва сьпявае”, нягледзячы на пэўныя траблы з гукам – усё атрымалася выдатна. Гэта ўзровень і якасьць, дзетка. Пацешыў момант, калі выпушчаны з рук мікрафон прыляцеў камусьці ў галаву. Здаецца, усе жывыя і задаволеныя. На наладку саміх Architects спатрэбілася ледзь больш за палову гадзіны, а каб публіка не сумавала, уключылі нешта, пабоднае да пятнічнага Рэтра ў Рэпабліку. Людзям нармалёва зайшло і некаторыя дзяўчаткі бадзёрынька рухаліся ў такт музыцы. Такім чынам час праляцеў хутка і недзе а дзявятай пагасілі сьвятло і брытанскія госьці выйшлі на сцэну.
І адразу ўсялякія сумневы наконт такого, што, маўляў, “гурт не канцэртны, не качавы, пад яго толькі спаць” былі адкінутыя ў бок. Зь першых жа нот зала ператварылася ў адзіны камяк, соўгаючыся з боку ў бок і ўзлятая ўверх. На тварах музыкаў чыталася зьдзіўленьне (з доляй абурэньня пасьля) ад таго, што адбывалася, а гітарыст з боку бара ўвогуле ня ведаў, куды яму стаць, каб не перашкаджаць бясконцай хвалі стэйдждайвераў.
Прэзентавалі музыкі новы альбом, які выйшаў тры месяцы таму, разбаўляя гэтую ўсю справу праверанымі хітамі. Да абсалютнай эйфарыі зала дайшла пад These Colours Don’t Run. Вакал Сэма пасьля гэтага выступа можна будзе хваліць бясконца. Далёка ня кожны сьпявак выцягне цэлы канцэрт амаль што без касякоў, зьязджая са скрыму на чысты вакал і наадварот. Гэта дакладна варта авацыяў. Як і гук у цэлым – у цэнтры залы ўсё выдатна чыталася амаль як на запісах.
Пад канец шоў набрало такіх запалаў, што ўжо было неяк няёмка. Людзі бяз сораму лёталі па сцэне, браталіся з Сэмам, скочылі са стойкі бубнача і рабілі сэлфі. Калі ў выпадку з Caliban гэта ўсё было весела і ў тэму, то тут яно выглядала няўклюдна ды недарэчна. Не здзіўлюся, што гэтыя людзі потым яшчэ і скардзіліся на такіх жа ў суполцы “ўкантакціка”. Былі і тыя, хто аддаваў перавагу больш звычайным забавам: мошэры бадзёра круцілі вяртухі ззаду танцпляца, асабліва вылучаўся заўсёднік гігаў – хлопец у шортах і чырвонай саколцы. Ён як заяц-энэрджайзер выдаваў крутавэлы падчас усяго шоў, патрапіўшы нават у цэнтр сьцяны сьмерці. Вось гэта норм.Доўжылася шоў такім чынам больш за гадзіну і сыгралі каля пятнаццаці трэкаў. У параўнаньні з папярэднімі Emmure – гэта значна больш, і гэта файна. Пад канец Сэм ужо ніводнага слова ня мог зьвязать бяз “Факін факін авэсом” і пасьля кожнай песьні прамаўляў розныя шчырасьці. За яго брытанскім акцэнтам было зразумела ня ўсё, але да людзей даходзіла і так, што ён мае на ўвазе. Дзякуй і вам, Architects. На гэтым Wake Up! ставяць кропку на канцэртным сезоне – пабачымся ў канцы жніўня на Agnostic Front!
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў