Вінтаж, Бульбаш ды Old Audio Fest

Апублікавана 13 кастрычніка 2014, 18:15 у Рэпартажы

Вось і прайшоў трэці Old Audio Fest у TNT Rock Club, а для BelMetal ён стаў першым. Трэба адразу адзначыць, што мерапрыемства дастаткова спецыфічнае, таму “левых” наведвальнікаў, як мы, там амаль не было. Народ быў у тэме, ды ўвогуле гэта паходзіла на зьлёт аматараў фантастыкі, вялікая колькасьць олдскульных магнітол, калекцыянеры з сапраўдным полымям у вачах, рок ды дыска хіты 80-х гадоў з розных бакоў, бясплатны “Бульбаш” у любой колькасьці — менавіта такім быў гэты фэст для мяне.

Першае, што ўразіла мяне, а потым арганізатараў разам з наведвальнікамі — гэта вялікая колькасьць апаратаў рознага ўзросту, памеру ды колеру. Можна было пабачыць сапраўдных монстраў і зусім маленькія экземпляры магнітол, але ж калі ўладальнікі тэхнікі яе ўключалі, то часам пачыналі дрыжэць штаніны ды валасы (неверагоднае і адно з самых улюбёных пачуцьцяў). Былі конкурсы, было журы і было зусім мала простых гледачоў, а адсотак моладзі быў увогуле зусім нізкі. Ну як так? Вольны ўваход, шанец паслухаць рэтра-рэчы, паглядзець на іх, ды хоць ужо зрабіць фота для Instagram на фоне сапраўднай сьцяны зь японскіх магнітол, але ж цёплая канапа — гэта нашае ўсё.

Удзельнікі мерыліся памерамі сваіх апаратаў (конкурс на самы вялікі ды малы), высьвятлялі лепшую якасьць гуку з FM, касеты, MP3, ды шукалі самую гучную магнітолу. Паглядзець/паслухаць было што, а таксама было шмат дзядзек за 40 ды 50, зь якімі было прыемна пагутарыць за ўсю гэтую тэму, ды ўвогуле за жыцьцё. Атрымалася вылавіць галоўнага арганізатара ўсяго гэтага мерапрыемства Алега Карцава і троху зь ім паразмаўляць. У СНД Беларусь першая і адзіная краіна, дзе ладзіцца такая рэч, таму ёсьць чым ганарыцца. Увогуле, мы маем свой асабісты Old Audio Club, дзе тусяць фаны гэтых вінтажных рэчаў, ну амаль як мы ўсе на BelMetal. І яшчэ адна цікавая паралель: пачыналі мужыкі ўвесь рух з форуму, а дарасьлі вось да такіх рэчаў.

Алег Карцаў:

Сам я жыву на Мальдзівах, і ў першую чаргу гэтае мерапрыемства для меня — выдатны шанец ды магчымасьць мець зносіны з маёй Радзімай. Першапачаткова змаглі сабраць тусоўку на форуме, толькі для таго, каб рушыць наперад і рабіць такія ўнікальныя мерапрыемства. Увогуле гэта хвароба, на гэтай тэхніцы ў 80-х мы слухалі рок/метал, але працягваем рабіць тое ж самае і зараз. Пачыналі мы з савецкіх магнітафонаў, але напрыканцы тых 80-х дабраліся да “японцаў”. Менавіта зь іх дапамогай мы перапісвалі вінілы на касету, ды дублявалі апошнія. Зараз няма аніякіх праблем падзяліцца музыкай, але тады можна было атрымліваць новыя музычныя творы толькі такім чынам. Была тусоўка, людзі камунікавалі, абменьваліся музлом, перапісвалі адно ў аднаго розныя альбомы. Зараз некаторыя з нас займаюцца цікавай штукай, мы перапісваем MP3 на звычайную касету і атрымліваецца вельмі незвычайны і крыху алдовы гук.

Прышпільны і прадказальны факт, але прадстаўніц жаночага полу было зусім няшмат, яно і зразумела, мужыкі гуляюцца ў свае цацкі і ім вельмі добра бязь іх. Old Audio Fest у TNT Rock Club адназначна прайшоў вельмі добра і ў цёплай атмасферы, аўтар нават захацеў набыць такога “жалезнага японскага сябра” сабе, і нешта яму падказвае, што гэтаму дастаткова хутка быць, тым болей ёсьць да каго зьвярнуцца за дапамогай.

Скончыць хочацца словамі вядоўцы фэсту Андрэя Халодзінскага, які сказаў, што корань усіх праблем — гэта “звычайная беларуская лянота, якая ўжо проста на генетычным узроўні, ладзіцца крутое мерапрыемства, якое не асабліва патрэбна звычайным сьмяротным, але ж ёсьць свая тусоўка неабыякавых людзей, якая з кожным годам пашыраецца, і гэта вельмі добра”. Вось таму, шаноўнае спадарства, добра разважайце перад тым, як пачаць ныць, што ў Менску няма аніякіх тусовак ды ўсе яны памёрлі. Можа варта адарваць пярдак ад крэсла ды паспрабаваць зацаніць штосьці новае і цікавае, асабліва калі гэта адна зь фішак тваёй роднай краіны?

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Дзі