Сустрэча з Boot Led Zeppelin

Апублікавана 19 траўня 2014, 21:03 у Рэпартажы

Ня першы ўжо раз сталічны «TNT Rock Club» запрасіў у Менск выбітны брытанскі трыб’ют-гурт «Boot Led Zeppelin». Сёньня пра іх кажуць ня толькі як пра якасную копію няўміручых«Led Zeppelin», але больш як пра самастойны праект, маленькі шэдэўр з больш позьняй датай выпуска. У жніўні 2013 года гурт ужо наведваў Менск: «Boot Led Zeppelin» далі два канцэрты, сталі хэдлайнерам музычнай TNT-прэміі, а таксама ў складзе журы абралі найлепшага з удзельнікаў для атрыманьня прэміі і зоркі на алеі славы «TNT Rock Club». Карацей, беларуская публіка хлапцоў успрыняла на “ўра”, таму не прайшло й года, а мы ізноўку сустракаем з трыб’ют-канцэртам брытанскіх зорак.

Прыемным бонусам на гэты раз стала арганізацыя прэс-канферэнцыі для СМІ і нефармальнай сустрэчы з музыкамі днём раней. Апошняя прайшла ў зусім адкрытым, непасрэдным фармаце: за адным сталом на летняй тэрасе “TNT Rock Club”, з размовамі пра музыку і адцягненае, басанож і зь песьнямі пад гітару й мандаліну. А пасля цікаўныя «Boot Led Zeppelin», прыбраўшыся ў тэматычныя канцэртныя строі, рушылі ў «Чырвоны Двор» крыху пафатаграфавацца. На прэсухе напярэдадні канцэрта ўсё, звычайна, было арганізавана ў больш сур’ёзным, акрэсленым фармаце, аб ёй далей і пойдзе гаворка.

Мне, вядома, казалі, што ўдзельнікі «Boot Led Zeppelin» ня толькі выконваюць музыку легендарных «Led Zeppelin», але й спрабуюць цалкам капіраваць іх вобразы, аднак, калі музыкі зайшлі ў канферэнц-залу і селі ў радок насупраць мяне – я адразу разгубіла свой скептычны настрой. Імкненьне да зьнешняга падабенства сапраўды ўражвае, і наконт цяжкасці ўзнаўленьня выгляду і адметных рысаў абраных удзельнікаў гурта «Led Zeppelin» да Raff, Luke, Matt і James адразу зьвярнуліся з шэрагам пытаньняў. Заснавальнік гурта Raff зазначыў, што на пошук адзеньня і аксэсуараў яны сапраўды трацяць шмат часу: наведваюць крамы хэнд-мэйд, сэканд-хэнды, а калі не атрымліваецца знайсьці адэкватны строй, яны проста бяруць фотаздымкі музыкаў «Led Zeppelin» і зьвяртаюцца да дызайнераў з замовай зрабіць штосьці вельмі падобнае.

На пытаньне наконт моманта, у які зьявілася жаданьне граць менавіта «Led Zeppelin», Raff распавёў, што адкрыў для сябе творчасьць «Led Zeppelin» у 18 гадоў. Раней ён граў у іншым гурце, і, акрамя аўтарскіх кампазіцый, яны проста рабілі якасныя каверы на «Led Zeppelin». Але пасьля Raff зразумеў, што музыка апошніх карыстаецца неверагодным попытам, і для яго своеасаблівым выклікам стаў пошук музыкаў узроўня дастаткова высокага, каб паўтарыць як мага дакладней музычны стыль «Led Zeppelin», іх арыгінальную падачу.

Істотнай рэччу было супадзеньне погляду удзельнікаў гурта на творчасьць «Led Zeppelin», падабенства ў гучаньні і адчуваньні самой музыкі. Напрыклад, Raff зазначыў, што падчас праслухваньня ўдарнікаў ён убачыў шмат крутых, сапраўды таленавітых музыкаў, але яны не гучалі як John Bonham, а пасьля з’явіўся Matt – і стала зразумела, што ён проста віртуоз у капіраваньні манеры ігры Бонэма. Задаволены Matt засаромеўся і адзначыў, што для яго гэта драбезга і навучыцца паўтараць Бонэма было ня так ужо і цяжка: на гэта яму спатрэбілася ўсяго 25 (!) год. А наш іскрамётны фатограф жартоўна зазначыў: “Добра, што вы не кавер-гурт “Def Leppard” :)

Прагучала і стандартнае пытаньне аб тым, як «Boot Led Zeppelin» ацэньваюць сучасны стан рок-музыкі, перспектывы яе развіцьця. James адзначыў, што рок-музыка стала больш раздробленая, маючы на ўвазе, што сёньня існуе шмат розных напрамкаў, стыляў, і, суадносна, больш правілаў, стылістычных рамак, якіх вымушаны прытрымлівацца музыкі і якімі штучна абмяжоўваюць сябе слухачы. Аднак, разам з тым James падкрэсьліў, што ў нашыя дні ўжо ня існуе такога відавочнага разрыву паміж пакаленьнямі, як, напрыклад, у 60-70-я гады: дарослыя слухаюць тую ж музыку, што і дзеці, раней такое падавалася немагчымым. На тэзіс, што рок-музыка, маўляў, памірае, Raff усьміхнуўся й адказаў, што так пачалі казаць яшчэ гадоў 30 назад з пачаткам масавага выкарыстаньня сінтэзатараў. Ён дадаў, што ў Брытаніі жывая музыка ізноўку пачынае карыстацца незвычайнай папулярнасцю, і людзі раскупаюць квіткі на рок-фестывалі яшчэ да моманту, калі становіцца вядомым, хто наогул будзе граць. Жывая музыка няўміручая, і ў ёй заўжды будуць адчуваць патрэбу.

На працягу гадзіны прэсухі ў мяне асабіста ня ўзьнікала асаблівых пытаньняў да гурта, і для мяне, здаецца, ня засталося белых плям у сьветапоглядзе і творчасьці «Boot Led Zeppelin». Ня ўтрымаўся вось ад шэрагу пытаньняў наш фатограф.

Зьміцер:

Ці хапае вам на жыцьцё таго, што вы зарабляеце менавіта музыкай, альбо вы працуеце дзесьці яшчэ?

James:

Зараз у сярэднім мы адыгрываем 3-4 шоу ў месяц. Таму вядома, у нашым жыцьці ёсьць іншыя заняткі, акрамя працы над праектам «Boot Led Zeppelin». У мяне, напрыклад, ёсьць свая невялікая студыя гуказапісу.

Luke:

Я спецыяліст у сферы камп’ютэрнай тэхнікі, а таксама займаюся сацыяльнай працай накшталт дагляданьня за састарэлымі людзьмі.

Matt:

А я працую гукарыжысёрам ў вельмі вядомай брытанскай школе мастацтваў. Калісьці там навучаліся Amy Winehouse, Adel і шмат іншых, знакамітых сёньня музыкаў і кампазітараў. Пэўны час я й сам прафесійна займаўся музыкай.

Raff:

У каледжы я вывучаў электроніку, і зараз я падзарабляю у сферы камп’ютэрнай тэхнікі. (Вырашае пахваліцца). А яшчэ я з 12 год граю на гітары, і нават сам спаяў гітару як у Джымі Пэйджа!

Музыкі пачынаюць рагатаць і пытаюцца калегу: “Гэта тая, якая аднойчы на сцэне гарэла, так?” І тут жа адзначаюць: “Але ж ён такі вывучаў электроніку, таму сам яе пасьля і адрамантаваў”.

Зьміцер:

Ці не хацелі б вы зрабіць свае студыйныя запісы, мабыць у фармаце art-work?

James:

У нас ёсьць запісы з нашых канцэртаў, фестываляў. Але што датычыцца студыйнай працы, тут значна цяжэй, таму што каб гучаць вельмі падобна да «Led Zeppelin», нам неабходна ня толькі капіраваць іх ігру, але й дакладна ведаць умовы, пры якіх яны запісвалі альбомы. А гэта пакуль занадта складана, мы спрабавалі аднойчы і зразумелі, што над рэалізацыяй гэтай ідэі прыдзецца яшчэ шмат папрацаваць.

Ну й напрыканцы таксама прагучала пытаньне наконт таго, ці шмат наогул у Брытаніі трыб’ют-гуртоў «Led Zeppelin» і ці дужа яны папулярныя. Не бяз гонару Raff адказаў, што іх нямала, але па версіі BBC «Boot Led Zeppelin» былі афіцыйна абраныя найлепшым трыб’ют-гуртом «Led Zeppelin», а самі музыкі жартоўна лічаць, што знакамітая цытата з Rolling Stones: “Калі вы хочаце пачуць «Led Zeppelin» – схадзіце на іх трыб’ют”, — адносіцца менавіта да іх творчасьці.

Па заканчэньні афіцыйнай часткі прэс-канферэнцыі мне пашчасьціла яшчэ крыху пагутарыць на “немузычныя” тэмы з басістам «Boot Led Zeppelin» James’ам.

Насьця:

Вы ўжо некалькі дзён у Менску. Гуляеце, канцэрт беларускіх гуртоў паглядзелі, на квадрацыклах во нават пакаталіся. А што наконт чэмпіяната па хакеі, ня было жаданьня наведаць, пабалець?

James:

У мяне асабіста не, я ня аматар. Але мае продкі родам з Канады, таму ўся сям’я зараз, напэўна, пільна сочыць. А мы ў Менску проста адпачывалі, елі-пілі…)

Насьця:

А піва беларускае, што так актыўна рэалізуюць замест імпартнага, спрабавалі? Як вам?

James:

Ведаеш, я наогул не п’ю, дый у дадатак вегетарыянец, а таму, што датычыцца беларускай кухні – адчуць мясцовы каларыт я, на жаль, ня здолеў, бо мой выбар ежы вельмі абмежаваны. Хлапцы піва спрабавалі, кажуць, норм)

Насьця:

Сёньня з вамі разам будзе граць гурт “Інамаркі”. Што можаце сказаць пра іх творчасьць, ці годна?

James:

Я пакуль нічога сказаць не магу: з «Boot Led Zeppelin» я граю менш за год, і мяне ня было зь імі ў Менску ў жніўні, але наконт “Інамарак” я сапраўды чуў ад нашых музыкаў толькі пазітыў. Таму для мяне самога іх выступленьне будзе, спадзяюся, прыемнай цікавасьцю. Дарэчы, што датычыцца беларускіх рок-гуртоў, — учора мы сапраўды наведвалі неякі канцэрт, і мне вельмі спадабалася, што хлапцы робяць асабістыя аранжыроўкі, якія крыху адрозьніваюцца ад арыгіналу, але гучаць даволі арганічна.Канешне, мы ў сваёй творчасьці імкнёмся капіраваць «Led Zeppelin» як мага больш дакладна ва ўсіх асьпектах, але не абавязкова ж усё рабіць ідэальна. Гэта выбар выключна музыкаў, і многія пасьпяхова робяць каверы на іншыя групы і бяз поўнага падабенства.

Насьця:

Дык вы значыцца ўпершыню на Беларусі! Спадабаўся Вам Менск?

James:

Хутчэй так, чым не: для сталіцы гэта няверагодна чысты, спакойны горад. Асабліва нязвычайным, нязразумелым для нас падалося суіснаваньне тут будынкаў і атмасферы быццам розных часоў: люстэрныя бізнэс-цэнтры, а зусім побач – паўразбураныя вясковыя хаткі, галота, а далей глядзіш – саўковыя панэлькі. І шмат па-сучаснаму адноўленых, гістарычных пабудоў. Наогул, пра Беларусь я б мог сказаць, што гэта краіна, якая імкнецца захоўваць свае адметныя традыцыі, берагчы даўніну, а ў сучасным развіцьці стараецца шмат рабіць дзеля таго, каб на сусьветнай арэне яе ўспрымалі ня як частку Расеі, а як самастойную, вартую наведваньня краіну. Спадзяюся, чэмпіянат па хакею паспрыяе…

Ну а пасьля James адзначыў, што ён наогул цікавіцца гісторыяй і культурай, і яму цікава было б павандраваць па Беларусі, каб пабачыць ня толькі сталіцу, але й маленькія гарадкі, прыродныя дзівосы, помнікі даўніны – і наша размова перацякла ўжо ў іншае, зусім адцягненае, больш блізкае і цікавае мне рэчышча накшталт “а ў нас тут на Беларусі і басё, і то да сё, і гэтя яшчэ ня ўсё…”

А ўвасобленыя слухачы тым часам пакрыху зьбіраліся ў клубе, чакаючы канцэрта выбітных брытанцаў. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя…

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper