The Greatest Reunion
Апублікавана
у
Рэпартажы
24 Фота
Пакуль піпл шалеў на Sodom, з другога боку краіны адбываліся зусім іншыя справы. Мы тут вырашылі наведаць Гомель. Выбітнае шоў у калыске беларускага цяжмету — The Greatest Reunion. Вечарам 31 кастрычніка па-над Сожам таксама было сьпякотна. Лепшыя гомельскія гурты, лазьня ў зале, sold out яшчэ раніцай перад канцэртам, сумныя фанаты, якія хочуць набыць квіток з рук за любы кошт. І калі хто сумняваўся, ці магчыма вярнуць атмасферу сярэдзіны мінулага дзесяцігодзьдзя, на канцэрце ўсе сумневы былі разьвеяныя.
ГЦК у гэты вечар сустракаў гасьцей выдатным гукам, стартам хвіліна ў хвіліну і фенаменальнай адсутнасьцю чэргаў. Калі ўлічваць той факт, што зала была забітая бітком, а ўваход быў толькі праз маленькую лесьвіцу – гэта вельмі дзіўна. Людзі ўкамплектавалі танцпляц яшчэ да пачатку і зь нецярпеньнем чакалі выступоўцаў.
Першымі на сцэне зьявіліся Контур, рамантыкі з пранікнёнымі тэкстамі. У свой час гурт ірваў танцпляцы па ўсёй краіне, маючы ў арсенале два вельмі моцныя альбомы. У апошні раз мелі пэўныя траблы ў складзе, але на сёньняшні дзень яны гатовыя ізноў паказаць сябе на ўсю моц. І людзі чакалі Контур, зала сьпявала разам зь імі прыпевы і кавалкі куплетаў і задаволена падтрымлівала ўлюбёны гурт. Беларускі Dead by April з адным вакалістам? А няхай бы і так!
Кароценькая паўза і на сцэне зьяўляюцца другія дыназаўры гомельскай сцэны – гурт Zv!k. Дзесяць гадоў таму гурт турыў па фэстах і канцэртах па ўсіх суседніх краінах, ня кажучы пра папулярнасьць на Радзіме. Менавіта такі кор быў модным тады, калі на танцплячы не круцілі незразумелыя вяртухі, а жорстка слэмілі. Вось як і зараз, настальгуючы па тых часінах на танцпляцы з дзеламітамі тварамі штурхаліся маладзёны, аграменныя мужыкі з бародамі, дзяўчаткі і нават адзін баскетбаліст. Zv!k – падабаецца.
Далейшае дзейства ў маёй галаве ператварылася ўжо ў карагод выдатнай якасный музыкі. Ацетилен – алдовыя гомельскія панкі, ужо без іракезаў, але з тым жа запалам выдалі нам порцыю алдовага нізкаякаснага (зразумела, у добрым сэнсе) панку; для аматараў хэві нечаканым сюрпрызам была прысутнасьць гурта Символ власти, які хай нядоўга, але якасна раскачаў танцпляц; пад нятленныя рэчы Thelema ўсе разам апантана трэсльлі галовамі. M.L.A. накіравалі нас у Рыа-дэ-Жанэйра, сваім качавым выступам рыхтуючы да двух цьвікоў праграмы – TT’34 і Rasta.
Перад выступам тэтэшак я выйшаў на вуліцу, каб удыхнуць трошкі паветра і навесьці парадак у галаве. Ля ГЦК дзяжурыла некалькі нарадаў міліцыянтаў, побач зь якімі спакойна палілі наведвальнікі і ніхто нікому не перашкаджаў. Каля трэці людзей тусіла ўнізе ў холе, і я так да канца і ня змог уявіць, што было б, калі ўсіх гэтых людзей запусьціць у залу. Абяцаная лазьня? Наступны гурт з задачай справіўся і з тымі людзьмі, якія былі.
TT’34 у гэты вечар гралі з вакалістам, зь якім запісалі самы выбітны альбом – «Грубый помол». Аляксандра Пацёмкіна чакалі, яго прозьвішча крычалі ўсёй залай і ён канечне не падвёў. Зь першай жа «Пиздец» зала ашалела. Не, сапраўды, на такой плошчы квадратных метраў я слэм яшчэ ня бачыў. Па ўсім танцпляцы лёталі людзі, ён мітусіўся адзіным камяком, людзі скочылі са сцэны, а музыкі дадавалі полымя ў вагонь усё больш хітовымі рэчамі. «Сука», «Бум», «Черная метка» — менавіта тое, чаго хацелі слухачы. Гук быў выдатны, як і на працягу ўсяго канцэрту, за што асобны дзякуй арганізатарам. Пацёмкін заклікаў угараць так, каб пот цёк нават са столі. Я не зьвярнуў увагі, ці атрымалася яно, але ў зале была сапраўдная лазьня. Тэмпература звонку адрозьнівалася градусаў на 30, таму частка людзей літаральна баялася зайсьці ў залу, назіраючы за выступам ля дзьвярэй.
Rasta не спатрэбіўся доўгі час на наладку і пад Lemma музыкі адзін за адным выйшлі на сцэну. Origin of Me, феерверк і панесьліся так настальгічна знаёмыя хіты. Не забыліся таксама пра Meridium, выканаўшы Fallen і Lifelong Eclipse. One of Them і Blast – абавязкова. Музыкі фарсілі ў фірмовым мерчы, якога, дарэчы, вельмі бракавала. Я б набыў з задавальненьнем. Падчас усяго выступу з твару не сыходзіла задаволеная настальгічная ўсьмешка, а з галавы ўспаміны тых безтурботных часінаў, калі выступы Rasta не былі рэдкай зьявай. І здаецца былі даўжэй, таму што скончылася ўсё неяк занадта хутка. Можна, мне проста гэта падалося, таму што на гадзінніку была ўжо адзінаццатая гадзіна. Каверам Enjoy the Silence была пастаўленая кропка, а людзі, якія ў слэме купаліся ў дажджу з блясьцяшак, усё не маглі ў гэта паверыць.
Сапраўды, не хацелася б, каб гэты вечар сканчаўся так хутка. Ня ведаю, ці ёсьць сэнс спадзявацца на паўтор, але чаму б і не? Дзякуй оргам за сьвята і вандроўку ў дзяцінства і назад. І ўсім-усім, хто зрабіў гэтае сьвята!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
ГЦК у гэты вечар сустракаў гасьцей выдатным гукам, стартам хвіліна ў хвіліну і фенаменальнай адсутнасьцю чэргаў. Калі ўлічваць той факт, што зала была забітая бітком, а ўваход быў толькі праз маленькую лесьвіцу – гэта вельмі дзіўна. Людзі ўкамплектавалі танцпляц яшчэ да пачатку і зь нецярпеньнем чакалі выступоўцаў.
Першымі на сцэне зьявіліся Контур, рамантыкі з пранікнёнымі тэкстамі. У свой час гурт ірваў танцпляцы па ўсёй краіне, маючы ў арсенале два вельмі моцныя альбомы. У апошні раз мелі пэўныя траблы ў складзе, але на сёньняшні дзень яны гатовыя ізноў паказаць сябе на ўсю моц. І людзі чакалі Контур, зала сьпявала разам зь імі прыпевы і кавалкі куплетаў і задаволена падтрымлівала ўлюбёны гурт. Беларускі Dead by April з адным вакалістам? А няхай бы і так!
Кароценькая паўза і на сцэне зьяўляюцца другія дыназаўры гомельскай сцэны – гурт Zv!k. Дзесяць гадоў таму гурт турыў па фэстах і канцэртах па ўсіх суседніх краінах, ня кажучы пра папулярнасьць на Радзіме. Менавіта такі кор быў модным тады, калі на танцплячы не круцілі незразумелыя вяртухі, а жорстка слэмілі. Вось як і зараз, настальгуючы па тых часінах на танцпляцы з дзеламітамі тварамі штурхаліся маладзёны, аграменныя мужыкі з бародамі, дзяўчаткі і нават адзін баскетбаліст. Zv!k – падабаецца.
Далейшае дзейства ў маёй галаве ператварылася ўжо ў карагод выдатнай якасный музыкі. Ацетилен – алдовыя гомельскія панкі, ужо без іракезаў, але з тым жа запалам выдалі нам порцыю алдовага нізкаякаснага (зразумела, у добрым сэнсе) панку; для аматараў хэві нечаканым сюрпрызам была прысутнасьць гурта Символ власти, які хай нядоўга, але якасна раскачаў танцпляц; пад нятленныя рэчы Thelema ўсе разам апантана трэсльлі галовамі. M.L.A. накіравалі нас у Рыа-дэ-Жанэйра, сваім качавым выступам рыхтуючы да двух цьвікоў праграмы – TT’34 і Rasta.Перад выступам тэтэшак я выйшаў на вуліцу, каб удыхнуць трошкі паветра і навесьці парадак у галаве. Ля ГЦК дзяжурыла некалькі нарадаў міліцыянтаў, побач зь якімі спакойна палілі наведвальнікі і ніхто нікому не перашкаджаў. Каля трэці людзей тусіла ўнізе ў холе, і я так да канца і ня змог уявіць, што было б, калі ўсіх гэтых людзей запусьціць у залу. Абяцаная лазьня? Наступны гурт з задачай справіўся і з тымі людзьмі, якія былі.
TT’34 у гэты вечар гралі з вакалістам, зь якім запісалі самы выбітны альбом – «Грубый помол». Аляксандра Пацёмкіна чакалі, яго прозьвішча крычалі ўсёй залай і ён канечне не падвёў. Зь першай жа «Пиздец» зала ашалела. Не, сапраўды, на такой плошчы квадратных метраў я слэм яшчэ ня бачыў. Па ўсім танцпляцы лёталі людзі, ён мітусіўся адзіным камяком, людзі скочылі са сцэны, а музыкі дадавалі полымя ў вагонь усё больш хітовымі рэчамі. «Сука», «Бум», «Черная метка» — менавіта тое, чаго хацелі слухачы. Гук быў выдатны, як і на працягу ўсяго канцэрту, за што асобны дзякуй арганізатарам. Пацёмкін заклікаў угараць так, каб пот цёк нават са столі. Я не зьвярнуў увагі, ці атрымалася яно, але ў зале была сапраўдная лазьня. Тэмпература звонку адрозьнівалася градусаў на 30, таму частка людзей літаральна баялася зайсьці ў залу, назіраючы за выступам ля дзьвярэй.
Rasta не спатрэбіўся доўгі час на наладку і пад Lemma музыкі адзін за адным выйшлі на сцэну. Origin of Me, феерверк і панесьліся так настальгічна знаёмыя хіты. Не забыліся таксама пра Meridium, выканаўшы Fallen і Lifelong Eclipse. One of Them і Blast – абавязкова. Музыкі фарсілі ў фірмовым мерчы, якога, дарэчы, вельмі бракавала. Я б набыў з задавальненьнем. Падчас усяго выступу з твару не сыходзіла задаволеная настальгічная ўсьмешка, а з галавы ўспаміны тых безтурботных часінаў, калі выступы Rasta не былі рэдкай зьявай. І здаецца былі даўжэй, таму што скончылася ўсё неяк занадта хутка. Можна, мне проста гэта падалося, таму што на гадзінніку была ўжо адзінаццатая гадзіна. Каверам Enjoy the Silence была пастаўленая кропка, а людзі, якія ў слэме купаліся ў дажджу з блясьцяшак, усё не маглі ў гэта паверыць.Сапраўды, не хацелася б, каб гэты вечар сканчаўся так хутка. Ня ведаю, ці ёсьць сэнс спадзявацца на паўтор, але чаму б і не? Дзякуй оргам за сьвята і вандроўку ў дзяцінства і назад. І ўсім-усім, хто зрабіў гэтае сьвята!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
1 каментар