Dead Autumn Breath. Заняпад «метал-сталіцы»
Апублікавана
у
Рэпартажы
Dead Autumn Breath прайшоў у Гомлі 26 верасьня з стылістычна вытрыманым складам гуртоў па трэшу і стоўнэру. Тры мясцовыя каманды (Kilem, Dog, Meat Head) і дзьве прыезджыя (R6M5 з Барысава і берасьцейцы Disane). Вечар суботы, месца: “Танка-бар Ангар”.
Чаго я чакаў ад гэтага фэсту? Чакаў пацешыць душу атмасферай першароднага “дзьвіжу” з галоднай да металу публікай, чаго ўжо зусім ня знойдзеш у Менску. Прагнуў і новых адкрыцьцяў у плане гуртоў. Калі другое зьдзейсьнілася, то зь першым усё атрымалася ня так радасна.
Уражаньні на падыходзе да месца дзеяньня: салідны комплекс, разьмешчаны асобным будынкам на ціхай вуліцы амаль у цэнтры, і зародкі натоўпу стыльна апранутых маладых людзей (нездарма кажуць, што трэш цяпер у трэньдзе – вяртаецца мода на джуты з нашыўкамі і ўсе гэткія алдскульныя справы). Клуб у сутарэнным памяшканьні, па інтэр’еры – як доктар прапісаў. Утульны, бескампрамісна брутальны, бар уяўляе сабою нішто іншае як танк. Невялікі, чалавек на 100, калі адначасова на танцпляцы. Адпаведных габарытаў і сцэна, відавочна двайнога прызначэньня, бо па бакох яе, і так нешырокай, абсталяваныя месцы, мяркую, для гоў-гоў-дзяўчын. Барнае піва спачатку цешыць адэкватным цэньнікам, а потым засмучае фактам скісласьці і моцнай разбаўленасьці. Няўжо зусім сораму няма – паіць людзей такім паскудствам? З іншага боку, можна беззабаронна ставіцца кактэйль-шотамі, якія сумленна вырабляе спрытны бармэн. Што яшчэ па гэтай тэме – вялікая грымёрка, памерамі нават болей за танпляц, у ёй на сталах для музыкаў стаяць чаны плову і шмат бутэлек вады, а яшчэ там ёсьць сапраўдны настольны футбол – напэўна, каб здымаць стрэс перад выступам.
Датычна самага цікавага – музычнага складніку. У сувязі з “асаблівымі абставінамі” ролю мясцовай адкрывашкі выконвалі Meat Head. На іхным трэш-метале класічнай школы былі правераныя характарыстыкі апарату і здольнасьці публікі: гуку, вядома, разгуляцца было няма дзе – да гэтага трэ было быць гатовым апрыёры. Тым ня меней, пачак здолелі вытрымаць болей-меней адэкватным. А публіка хуценька падцягвалася, адзін пузаты дзядзька са старту ўвайшоў ва ўгар і пачаў дзіка рубіцца, такія акалічнасьці давалі спадзеў на неблагую тусу. Як высьветлілася пазьней, патэнцыял аўдыторыі быў неўзабаве вычарпаны. Аўдыторыя склала каля 50 чалавек. Не зважаючы на колькасьць, якасьцю не ўзяла таксама. Наступныя Kilem, наваяўлены гурт вопытных гомельскіх музыкаў, таксама гукам і матэрыялам не расчараваў, але тут пачаўся масавы сыход людзей на вуліцу. Наверсе лаўкі і столікі – даволі ўтульная чылаут-зона на сьвежым паветры, чаму б не патусіць. Канцэрт ідзе? Не, ня чулі.
Адсюль і бярэцца выраз “падтрымліваць гурты”, які я так не люблю. Бо калі дастаткова таленавіты гурт не параджае попыт на свой музычны прадукт, тое самае і застаецца – здавольвацца хоць якой “падтрымкай”. Падтрымліваюць – людзей у цяжкія часы, а музычныя ансамблі трэба слухаць і каціраваць. Гурт-загадка Dog, лагатып якіх ёсьць інвертаваным словам “God” (Бог), не прысутны ў вашых інтэрнэтах і ня маючы запісаў, такім чынам і дастаўся вуху самых зацікаўленых тым вечарам. Сладжавае трыа, на пярэднім плане дзікі кантраст зь вельмі фарматнага гітарыста-вакаліста і басіста настолькі нефарматнага выгляду, што гэта ўспрымалася ўжо як своеасаблівая фішка. Матэрыял – спраўны ды цягучы, а гітара настолькі тлустая, што сьмерць басовага апарату пасярэдзіне сэту апынулася амаль незаўважанай. Несумненна буду рады наведаць новыя выступы хлопцаў і зычу посьпехаў!
R6M5, гурт братоў Танаянаў з Барысава, паўтарох гадоў ад роду, з багажом у міні-альбом і кавер-альбом, прадэманстравалі файны ўзровень, але кволую публіку разварушыць – задача была нялёгкая, нават хіты знакамітых монстраў металу праходзілі амаль што ва ўмовах “адкрытай рэпетыцыі”. Вось так металарэзная сталь адпрацавала ўхаластую.
Disane зь Берасьця выступалі апошнімі і паводзіліся проста аніяк. Вакаліст заняў места гоў-гоў-дзяўчыны і, абапіраючыся на парэнчы, зь кіслай мінай выдаваў гукі ў мікрафон. Судзіць ня буду, магчыма, гэта пасавала агульнай атмасферы, але з іншага боку можна было займець профіт, крыху папрацаваўшы на камеру і атрымаўшы нядрэннае канцэртнае відэа. Бо цягам усяго канцэрту у танцпляцы вёў здымку адмысловы чалавек. Справядлівасьці дзеля адзначым спробы гэтага самага вакаліста разьвязаць слэм сваім прыкладам, а таксама ўзгадаем добры вакал гітарыста, што сустракаецца нячаста – дарма забілі на прывядзеньне другога мікрафону ў працоўны стан на адной зь песень. Ужо потым на курылцы хлопцы распавялі пра намер зьмены назвы і канцэпцыі — і ўжо на наступны дзень перайменаваліся ў Hippie Doom Squad і абвясьцілі stoner/hard blues сваім новым стылем.
А адначасна я ацэньваў пляцоўку на прыдатнасьць да іншых стыляў, каб, магчыма, пракаціць праз Гомель увесну той жа фолк-метал тур. Але вынік такі, што ў адрозьненьні ад трэшу пачкі болей насычаных інструментальнымі галасамі стыляў тут проста разваляцца, гурты кшталту Omut'a банальна ня ўмесьцяцца, а калі якія людзі і прыйдуць, то разьябуць той бар за такое піва. Гомель, дзе ж твая слава метал-сталіцы Беларусі?
P.S. Прыемна было нарэшце ўжывую пазнаёміцца з арганізатарам дзеі, Антонам, вядомым па праекту Samopromotion. Спадзяюся, улёт быў ня надта трагічны і вынікі зроблены слушныя. Таксама маю спадзеў, што гэта ўсё ж не пачатак канца для гомельскага андэграунду, а проста перыяд, які ад геаграфічнай сталіцы перадаецца іншым гарадам, і далей усё ж нешта будзе.
P.P.S. Было б крыўдна, калі б вы лічылі, што меркаваньне аб гомельскім андэграундзе складзена па адным гэтым фэсьце. Вялікі брат заўсёды сочыць. І прыкладам таму ранейшае.
Ян Мачульскі
Чаго я чакаў ад гэтага фэсту? Чакаў пацешыць душу атмасферай першароднага “дзьвіжу” з галоднай да металу публікай, чаго ўжо зусім ня знойдзеш у Менску. Прагнуў і новых адкрыцьцяў у плане гуртоў. Калі другое зьдзейсьнілася, то зь першым усё атрымалася ня так радасна.
Уражаньні на падыходзе да месца дзеяньня: салідны комплекс, разьмешчаны асобным будынкам на ціхай вуліцы амаль у цэнтры, і зародкі натоўпу стыльна апранутых маладых людзей (нездарма кажуць, што трэш цяпер у трэньдзе – вяртаецца мода на джуты з нашыўкамі і ўсе гэткія алдскульныя справы). Клуб у сутарэнным памяшканьні, па інтэр’еры – як доктар прапісаў. Утульны, бескампрамісна брутальны, бар уяўляе сабою нішто іншае як танк. Невялікі, чалавек на 100, калі адначасова на танцпляцы. Адпаведных габарытаў і сцэна, відавочна двайнога прызначэньня, бо па бакох яе, і так нешырокай, абсталяваныя месцы, мяркую, для гоў-гоў-дзяўчын. Барнае піва спачатку цешыць адэкватным цэньнікам, а потым засмучае фактам скісласьці і моцнай разбаўленасьці. Няўжо зусім сораму няма – паіць людзей такім паскудствам? З іншага боку, можна беззабаронна ставіцца кактэйль-шотамі, якія сумленна вырабляе спрытны бармэн. Што яшчэ па гэтай тэме – вялікая грымёрка, памерамі нават болей за танпляц, у ёй на сталах для музыкаў стаяць чаны плову і шмат бутэлек вады, а яшчэ там ёсьць сапраўдны настольны футбол – напэўна, каб здымаць стрэс перад выступам.
Датычна самага цікавага – музычнага складніку. У сувязі з “асаблівымі абставінамі” ролю мясцовай адкрывашкі выконвалі Meat Head. На іхным трэш-метале класічнай школы былі правераныя характарыстыкі апарату і здольнасьці публікі: гуку, вядома, разгуляцца было няма дзе – да гэтага трэ было быць гатовым апрыёры. Тым ня меней, пачак здолелі вытрымаць болей-меней адэкватным. А публіка хуценька падцягвалася, адзін пузаты дзядзька са старту ўвайшоў ва ўгар і пачаў дзіка рубіцца, такія акалічнасьці давалі спадзеў на неблагую тусу. Як высьветлілася пазьней, патэнцыял аўдыторыі быў неўзабаве вычарпаны. Аўдыторыя склала каля 50 чалавек. Не зважаючы на колькасьць, якасьцю не ўзяла таксама. Наступныя Kilem, наваяўлены гурт вопытных гомельскіх музыкаў, таксама гукам і матэрыялам не расчараваў, але тут пачаўся масавы сыход людзей на вуліцу. Наверсе лаўкі і столікі – даволі ўтульная чылаут-зона на сьвежым паветры, чаму б не патусіць. Канцэрт ідзе? Не, ня чулі.
Адсюль і бярэцца выраз “падтрымліваць гурты”, які я так не люблю. Бо калі дастаткова таленавіты гурт не параджае попыт на свой музычны прадукт, тое самае і застаецца – здавольвацца хоць якой “падтрымкай”. Падтрымліваюць – людзей у цяжкія часы, а музычныя ансамблі трэба слухаць і каціраваць. Гурт-загадка Dog, лагатып якіх ёсьць інвертаваным словам “God” (Бог), не прысутны ў вашых інтэрнэтах і ня маючы запісаў, такім чынам і дастаўся вуху самых зацікаўленых тым вечарам. Сладжавае трыа, на пярэднім плане дзікі кантраст зь вельмі фарматнага гітарыста-вакаліста і басіста настолькі нефарматнага выгляду, што гэта ўспрымалася ўжо як своеасаблівая фішка. Матэрыял – спраўны ды цягучы, а гітара настолькі тлустая, што сьмерць басовага апарату пасярэдзіне сэту апынулася амаль незаўважанай. Несумненна буду рады наведаць новыя выступы хлопцаў і зычу посьпехаў!
R6M5, гурт братоў Танаянаў з Барысава, паўтарох гадоў ад роду, з багажом у міні-альбом і кавер-альбом, прадэманстравалі файны ўзровень, але кволую публіку разварушыць – задача была нялёгкая, нават хіты знакамітых монстраў металу праходзілі амаль што ва ўмовах “адкрытай рэпетыцыі”. Вось так металарэзная сталь адпрацавала ўхаластую.
Disane зь Берасьця выступалі апошнімі і паводзіліся проста аніяк. Вакаліст заняў места гоў-гоў-дзяўчыны і, абапіраючыся на парэнчы, зь кіслай мінай выдаваў гукі ў мікрафон. Судзіць ня буду, магчыма, гэта пасавала агульнай атмасферы, але з іншага боку можна было займець профіт, крыху папрацаваўшы на камеру і атрымаўшы нядрэннае канцэртнае відэа. Бо цягам усяго канцэрту у танцпляцы вёў здымку адмысловы чалавек. Справядлівасьці дзеля адзначым спробы гэтага самага вакаліста разьвязаць слэм сваім прыкладам, а таксама ўзгадаем добры вакал гітарыста, што сустракаецца нячаста – дарма забілі на прывядзеньне другога мікрафону ў працоўны стан на адной зь песень. Ужо потым на курылцы хлопцы распавялі пра намер зьмены назвы і канцэпцыі — і ўжо на наступны дзень перайменаваліся ў Hippie Doom Squad і абвясьцілі stoner/hard blues сваім новым стылем.
А адначасна я ацэньваў пляцоўку на прыдатнасьць да іншых стыляў, каб, магчыма, пракаціць праз Гомель увесну той жа фолк-метал тур. Але вынік такі, што ў адрозьненьні ад трэшу пачкі болей насычаных інструментальнымі галасамі стыляў тут проста разваляцца, гурты кшталту Omut'a банальна ня ўмесьцяцца, а калі якія людзі і прыйдуць, то разьябуць той бар за такое піва. Гомель, дзе ж твая слава метал-сталіцы Беларусі?
P.S. Прыемна было нарэшце ўжывую пазнаёміцца з арганізатарам дзеі, Антонам, вядомым па праекту Samopromotion. Спадзяюся, улёт быў ня надта трагічны і вынікі зроблены слушныя. Таксама маю спадзеў, што гэта ўсё ж не пачатак канца для гомельскага андэграунду, а проста перыяд, які ад геаграфічнай сталіцы перадаецца іншым гарадам, і далей усё ж нешта будзе.
P.P.S. Было б крыўдна, калі б вы лічылі, што меркаваньне аб гомельскім андэграундзе складзена па адным гэтым фэсьце. Вялікі брат заўсёды сочыць. І прыкладам таму ранейшае.
Ян Мачульскі
0 каментароў