Eluveitie: «Reminisce of those palmy days»

Апублікавана 19 лютага 2015, 23:36 у Рэпартажы

Пачну адразу са звароту да тых, хто ня трапіў на канцэрт. Выбачайце, што, магчыма, кранаю за жывое, але шкадаваць сапраўды ёсьць аб чым. Падзея была з шэрагу доўгачаканых, пад грыфам “мастхэв”. Ну а як яшчэ бывае, калі ў тваю родную краіну ўпершыню прыязджаюць адныя зь лідараў сучаснай сусьветнай метал-сцэны? Галоўнае пытаньне ў такіх выпадках паўстае: як прайшло? Давайце на йго і адкажам.

Адметнае адрозьненьне гэтага канцэрту ад іншых пачалося яшчэ з моманту збору людзей. Калі ў раёне сёмай гадзіны аніякай значнай тусы пад клубам не было, і да паловы на восьмую аніякай чаргі так і не сабралася, іншым разам гэта бы значыла сумнеў у прысутнасьці натоўпу ўвогуле.

Але ня гэтым разам.

Галоўная якасьць мерапрыемства і ў прыватнасьці арганізатараў, што мае быць апетай уздоўж усяго аповеду – дакладнасьць. Магчыма, навучаныя горкім вопытам прывозу Nile, Kreator & Morbid Angel, спадары Talent Tours цяпер намагаюцца не дапусьціць нават і дробнага дыскамфорту для гледачоў. А менавіта: загадзя быў абвешчаны расклад, па якому запуск у залу пачынаўся за паўгадзіны да жывога гуку, але фішка ў тым, што дзьверы самога клубу адчыняліся ў 18:30, і ўсіх папрасілі па магчымасьці прыбыць менавіта ў гэты час, падмацаваўшы вельмі аптымістычным аргументам “паколькі нас будзе, сьціпла кажучы, нямала”.



Што болей казаць. Мы зайшлі і пераканаліся. Поўны клуб! Ведаеце, ёсьць розныя ступені поўнасьці “Рэпабліка”: ад “няўтульна і гуляе вецер” да “Калядны Фэст” =) Тут было штосьці, што можна назваць “кампактна запоўненая зала без перапаўненьня”, ну і славутае “на танцпляцы не было куды яблыку ўпасьці” – таксама пра канцэрт Eluveitie.

Рабіць накіды тэксту я пачаў прам на танцпляцы, адразу ж, як музыкі пунктуальна і хуценька зьявіліся на сцэне роўна а восьмай. Калі атрымаўся пэўны чарнавік, мы вас спыталі, аб чым найболей цікава вам будзе пачытаць.



Дык вось. Пра колькасьць гледачоў мы ўжо пагутарылі, таму давайце да жывой падачы. Тут мы супаставім чаканьні з дадзенасьцю. Што такое Eluveitie для сярэднестатыстычнага беларуса? Па чым складаецца візуальнае ўспрыняцьце? З модных кліпаў Nuclear Blast, з супер-прафесійных фатасэтаў, напэўна так. Думка ў тым, што такі гламур нібыта ўзводзіць гурт на ўзровень глянцавых плакатаў, аддаляе ад атаясамленьня з рэальнымі людзьмі… А ў выніку мы бачым на сцэне чын-чынам такую каманду, дзе кожны займае сваё месца, даволі адкрытую да аўдыторыі, бачым франтмэна Крыгеля без залішняе ноткі “зорнасьці”, бачым Анну Мёрфі, якая ўвогуле выглядае як дзяўчынка, гэтак па-хатняму. Кожнаму сваё, канешне ж, але мяне вельмі падкупляе такая нязмушанасьць і шчырасьць з боку музыкаў, калі ты не хаваеш недахоп узроўню за пафасам, а робіш усё “па сродках”, будучы ўпэўненым ва ўласнай прафесійнасьці. Мяркую, гэта адзін з фактараў, чаму шоў так хутка перарасло ў еднае з натоўпам дзейства. Так, іх тут любяць. Вельмі любяць.

Сапраўдны сумнеў і скепсіс быў да таго, як жа разгарнецца такі своеасаблівы фолк-метал. Наколькі здольнасьці менскага клубу будуць адпавядаць патэнцыялу швейцарцаў з іхнай плеядай інструментаў і далёка ня самым лёгкім гукам…



…Што сказаць, быў уражаны. Не, ну сапраўды. Без залішняе лісьлівасьці. Гэта можна было слухаць не на ўзроўні “мелодыя ледзьве чуецца, а па памяці дадумаю, дапоўню гукавую інфармацыю – і нішцяк”, а даволі-такі чыста ўспрымаць кампазіцыі ня тое каб ужо ў студыйнай якасьці, але ў вельмі добрым канцэртным варыянце, які зусім ня ёсьць спрашчэньнем партый ці нейкай, прабачце мяне, халтурай. Сакрэт спраўнага жывога выкананьня музыкаў Eluveitie, мяркую, палягае ў бадай ідэальнай адладжанасьці пачаку рытм-секцыі, дзе набор ударка-бас-гітары хвошча і не размазваецца, унутры чаго спакойна праяўляюць сябе ўсе гэтыя цікавыя флейты-дуды і візітовая колавая ліра, па-над чым застаецца дастаткова прасторы разгортвацца вакалам. Тут таксама найлепшыя чаканьні спраўдзіліся: Крыгель ужывую анічым ня горшы за запісы, а Ганна як раз адрозьніваецца болей артыстычным і мілагучным сьпевам у параўнаньні са студыйнай “вылізанасьцю”.



За некалькі тыдняў да канцэрту мы гутарылі з тымі, хто дзяліў сцэну з Eluveitie ў польскім туры, і адтуль даведаліся, маўляў, швейцарцы на сцэне вельмі прафесійныя як музыкі, але ня надта рухомыя. Скажу так. Такому шматлюднаму калектыву можа быць дастаткова проста не стаяць слупамі, ствараць пэўны рух між сабою, не перабольшваць штучна ўласнае адчуваньне ад ігры – і музыка створыць драйв сама. Менскі танпляц – у пацьверджаньне.

Сэтліст, як бы хто ні казаў, я лічу вельмі ўдалым. Бо ніколі на 100% ня зробіш шоў з адных толькі правераных часам хітоў. Да таго ж і новы альбом трэба прэзентоўваць. А ў ім, дарэчы, багата менавіта канцэртна прыдатных рэчаў, як то раскаўбасны «Inception», да прыкладу. З новага ж альбому і даволі хітовая “The Call of the Mountains”, на прадастаўлены выбар мовы сьпеву каторай беларусы выбралі народную мову супраць “English”. Справядліва адзначым, што ад пачатку і да бісу ўсё шло амаль нон-стопам. “Мы граем на пяці кантынентах, і цяпер упершыню завіталі ў Беларусь, што нас сапраўды цешыць”, – так прывітаў публіку Крыгель пасьля другой кампазіцыі. А ўжо перад трэкам нумар чатыры, “Thousandfold” на танцпляцы, бы па камандзе, падрыхтаваўся сэркл-піт. Пазьней быў і дэз-вол. А ўвогуле слэм быў, пасьмяецеся з эпітэту, ветлівы. Такі, што йдзе ад радасных пачуцьцяў, а не ад жаданьня паслэміцца як факт. Быў у натоўпе і наш знакаміты барыла, былі і дайверы. Весела было, карацей кажучы, па-сьвяточнаму.

Парадак песень мы ведалі на падставе ранейшых сэтаў туру, таму было зразумела, што кароценькі адыход музыкаў са сцэны працягнецца бісавымі “Helvetios” ды “Inis Mona”. Верыце, дагэтуль пры ўспаміне ў галаве пачынае круціцца гэты матыў. Асабліва прыемна, што флейтавае сола было выкананае спраўна і амаль бяз лажаў. Значна лепей, чым нават на буйных знакамітых опэн-эйрах, што мы глядзім і слухаем.



Падагульняючы адным сказам, ад канцэрту засталіся цалкам добрыя ўражаньні. Пачуцьцё паўнавартаснасьці ад разуменьня, што падобнае ў нас мае быць. Задаволеные твары прысутных. Ну, хіба што пажаданьні “крышачку б даўжэй”. Імпрэза скончылася пунктуальна, як і пачалася, а палове на дзясятую ўсе ўжо рушылі да гардэробу, нехта атрымаў аўтографы ад флейтыста, нехта тусіў пад клубам, сустрэўшы мінівэн, куды музыкаў хуценька пасадзілі і павезьлі ў гатэль. Некаму пашанцавала зрабіць пару здымкаў. І разышоўся ўвесь гэты вялікі натоўп так жа культурна, як і сабіраўся, несучы зарад пазітыўнай энэргіі.

P.S. Крыгель шапку больш ніколі не здымае. І мы паважаем выбар: схаваць лысіну, але захаваць дрэды, чым пастрыгчыся нагала. Пляшыну цяпер, на жаль, прыдбаў гітарыст.

P.P.S. Лаяльнасьць Talent Tours да гледачоў была настолькі вялікай, што атрыманыя на ўваходзе стужкі потым кожнаму на руку наклейвалі два спецыяльна абвучаныя чалавекі :) Дзякуй! Удзячныя за магчымасьць атрымаць асалоду і высока адзначыць узровень імпрэзы.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Максім Пракаповіч