Eluveitie: пад маркай швейцарскай якасьці
Апублікавана
у
Рэпартажы
40 Фота
Зь мінулага прыезду швейцарскіх фолк-металістаў Eluveitie, які адзначыўся ўсеагульным экстазам і захапленьнем, прайшоў год. Шмат вады ўцякло за гэты час, але пэўныя рэчы засталіся нязьменнымі: дакладныя швейцарскія гадзіньнікі, смачны швейцарскі шакалад, шапка Крыгеля і годная швейцарская музыка. Аднак ці дастаткова было апошняй умовы, каб ісьці на Eluveitie яшчэ раз, ці не спатолена была прага ў пазамінулым лютым? Нездарма ж кажуць, да харошага прызвычайваешся хутка… Сапраўды, у параўнаньні зь мінулым канцэртам, дзе літаральна яблыку было не ўпасьці, людзей прыйшло адчувальна менш, але пры гэтым Re:Public заставаўся прыстойна запакаваным. Да таго ж многія, у каго не атрымалася прыйсьці на першы менскі выступ Eluveitie, нарэшце зьдзейсьнілі свае мары.
Гэтым разам швейцарцы прывезьлі з сабой падцяпленьне з сонечнай Італіі – гурт Heretic’s Dream. Італійцам з уласнай усталёўкай і клавішамі прыйшлося пацясьніцца на сцэне, пакінуўшы абсталяваньне Eluveitie нерухомым. Затое самі Heretic’s Dream былі вельмі жвавымі, адорваючы прысутных абаяльнымі ўсьмешкамі, у чым дасягнуў асаблівага посьпеху бубнач і вакалістка, само сабой. Што датычыцца музычнага матэрыялу, то ён не паказаўся асабліва арыгінальным. Хоць пэўныя меладычныя часткі і былі неблагімі, разам зь мілагучным, але ня самым выразным вакалам кампазіцыі часам наводзілі сон. Другой Lacuna Coil не атрымалася. А камусьці ўкаціла і так.
Усе розначытаньні скончыліся, калі на сцэну эпічна выйшлі галоўныя героі вечару. На першай жа песьні, “King”, танцпляц схвоснуўся ў адну шалёную швалю, якая апантана білася, нібыта спрабуючы вырвацца па-за межы памяшканьня клуба. А Крыгель толькі падліваў масла ў агонь, маўляў, даеш факін сэркл-піт у масы, ды, як спраўны хардкоршчык, біў кулаком у грудзі. І немагчыма было не зацаніць крутыя калготкі Ганны – ажурныя са скуранымі ўстаўкамі на каленях (падкажыце, дзе набыць). Хаця шмоткі ў сцэнічнай дзейнасьці Eluveitie займаюць ніяк ня першае месца, гурт бярэ іншым – шчырасьцю ў камунікацыі і майстэрствам у выкананьні, бо, каб спраўляцца з вялікай колькасьцю дудзелак, струнных, ня кажучы пра “стандартны” набор інструментаў метал-гурта, трымаючы пры гэтым няспынны кантакт з залам, трэба быць прафесіяналамі. Нават калі перашкоды з гукам не заўсёды дазваляюць ацаніць аб’ём высілкаў і працы, што адбываецца на сцэне.
Гэтым разам сэт Eluveitie доўжыўся дзьве гадзіны, у тым ліку дзякуючы адмысловай акустычнай частцы. Як высьветлілася, акустыка загучала нездарма. Крыгель узгадаў, як у 2009 годзе гурт выдаў цалкам акустычны альбом «Evocation I: The Arcane Dominion», і цяпер надышла пара аб’явіць, што працягу дакладна быць. Больш за тое, разам з улюбёнымі хітамі мы пачулі і кампазіцыю з надыходзячага акустычнага альбому. Так што, калі ў мінулы раз было “мала”, у гэтым годзе мы атрымалі Eluveitie зь лішкам, некаторым нават пашчасьціла трапіць на meet’n’greet з гуртом. І чакаем новай працы.
Не абышлося і без падарункаў для самога гурта. У мінулым турнэ расейскія фаны падарылі Eluveitie балалайку, на гэты раз адна зь беларускіх фанатак вырашыла падтрымаць добрую традыцыю і прынесла Крыгелю сьвістульку, на якой, як кажуць сьведкі, ён нешта насьвістваў пасьля канцэрту. А мы, у сваю чаргу, зноў сыходзілі, напяваючы: “I close my eyes, Inis Mona…”
Чарговая сустрэча са швейцарскімі чараўнікамі атрымалася па-сяброўску цёплай і ўзаемна прыемнай. Нягледзячы на “традыцыйныя” перашкоды з гукам, Eluveitie зноў узварухнулі Менск і, хочацца думаць, зрабілі гэта не ў апошні раз.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
Гэтым разам швейцарцы прывезьлі з сабой падцяпленьне з сонечнай Італіі – гурт Heretic’s Dream. Італійцам з уласнай усталёўкай і клавішамі прыйшлося пацясьніцца на сцэне, пакінуўшы абсталяваньне Eluveitie нерухомым. Затое самі Heretic’s Dream былі вельмі жвавымі, адорваючы прысутных абаяльнымі ўсьмешкамі, у чым дасягнуў асаблівага посьпеху бубнач і вакалістка, само сабой. Што датычыцца музычнага матэрыялу, то ён не паказаўся асабліва арыгінальным. Хоць пэўныя меладычныя часткі і былі неблагімі, разам зь мілагучным, але ня самым выразным вакалам кампазіцыі часам наводзілі сон. Другой Lacuna Coil не атрымалася. А камусьці ўкаціла і так.
Усе розначытаньні скончыліся, калі на сцэну эпічна выйшлі галоўныя героі вечару. На першай жа песьні, “King”, танцпляц схвоснуўся ў адну шалёную швалю, якая апантана білася, нібыта спрабуючы вырвацца па-за межы памяшканьня клуба. А Крыгель толькі падліваў масла ў агонь, маўляў, даеш факін сэркл-піт у масы, ды, як спраўны хардкоршчык, біў кулаком у грудзі. І немагчыма было не зацаніць крутыя калготкі Ганны – ажурныя са скуранымі ўстаўкамі на каленях (падкажыце, дзе набыць). Хаця шмоткі ў сцэнічнай дзейнасьці Eluveitie займаюць ніяк ня першае месца, гурт бярэ іншым – шчырасьцю ў камунікацыі і майстэрствам у выкананьні, бо, каб спраўляцца з вялікай колькасьцю дудзелак, струнных, ня кажучы пра “стандартны” набор інструментаў метал-гурта, трымаючы пры гэтым няспынны кантакт з залам, трэба быць прафесіяналамі. Нават калі перашкоды з гукам не заўсёды дазваляюць ацаніць аб’ём высілкаў і працы, што адбываецца на сцэне.
Гэтым разам сэт Eluveitie доўжыўся дзьве гадзіны, у тым ліку дзякуючы адмысловай акустычнай частцы. Як высьветлілася, акустыка загучала нездарма. Крыгель узгадаў, як у 2009 годзе гурт выдаў цалкам акустычны альбом «Evocation I: The Arcane Dominion», і цяпер надышла пара аб’явіць, што працягу дакладна быць. Больш за тое, разам з улюбёнымі хітамі мы пачулі і кампазіцыю з надыходзячага акустычнага альбому. Так што, калі ў мінулы раз было “мала”, у гэтым годзе мы атрымалі Eluveitie зь лішкам, некаторым нават пашчасьціла трапіць на meet’n’greet з гуртом. І чакаем новай працы.
Не абышлося і без падарункаў для самога гурта. У мінулым турнэ расейскія фаны падарылі Eluveitie балалайку, на гэты раз адна зь беларускіх фанатак вырашыла падтрымаць добрую традыцыю і прынесла Крыгелю сьвістульку, на якой, як кажуць сьведкі, ён нешта насьвістваў пасьля канцэрту. А мы, у сваю чаргу, зноў сыходзілі, напяваючы: “I close my eyes, Inis Mona…”
Чарговая сустрэча са швейцарскімі чараўнікамі атрымалася па-сяброўску цёплай і ўзаемна прыемнай. Нягледзячы на “традыцыйныя” перашкоды з гукам, Eluveitie зноў узварухнулі Менск і, хочацца думаць, зрабілі гэта не ў апошні раз.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў