Sepultura. It's our territory!
Апублікавана
у
Рэпартажы
42 Фота
Усім вядомыя забароны дазволеных канцэртаў. Але як наконт дазволу забароненых? Упершыню парадаксальны выпадак для нашае краіны спрацаваў і легендарныя бразільцы ў трэці раз задалі пеклу Беларусі.
Чуткі пра канцэрт зьявіліся яшчэ за некалькі месяцаў да гадзіны ікс, і людзі цярпліва чакалі падрабязнай інфармацыі. Тыя, хто ўжо быў на канцэртах у Палацы спорту ці ў Рэпабліку пытаньня аб наведваньні канцэрту перед сабой ня ставілі, бо фірмовае шоў Sepultura вартае дакладна не аднаго прагляду. Тым больш нечаканай на фоне двух беларускіх выступаў была навіна пра забарону канцэрту. Каментароў не было, але дзіўным чынам за два тыдні да абвешчанай даты абнавілася суполка ўкантакце, зьявіліся кошты і кропкі продажу, і стала зразумела: гурт усё ж даедзе.
Арганізатары ня сталі мірыцца з камічным становішчам і дамагліся перагляду сітуацыі ў вышэйшых органах. У выніку мытня дала дабро, канцэрт павінен быў адбыцца, але з абмежаваньнем 18+. Пашпарты на ўваходзе сапраўды правяралі. Прыйшоўшы да клубу за палову гадзіны да абвешчанага старту я яшчэ пасьпеў убачыць невялікую чаргу, ад чаго надзея на нармалёвую колькасьць людзей яшчэ цяплілася. Але, хутка наведвальнікі ўвайшлі ў клуб і чаргі больш не ўзьнікала. А восьмай, калі канцэрт у тэорыі павінен быў пачынацца, у клубе было катастрафічна пуста. А палове на дзявятую, калі гурт сапраўды выйшаў, наўскідку было каля 300 чалавек. Затрымка са стартам продажу квіткоў, ды й яшчэ адзін незапланаваны канцэрт на фоне астатніх не сыгралі на руку нікому, але тыя, хто прыйшоў, дакладна не засталіся расчараванымі.
У адрозьненьні ад мінулага, гэты канцэрт быў без разагрэву. Знаёмае інтра зь песьні The Vatican — і музыкі па чарзе выходзяць на сцэну. Дэрык троху зьмяніў зьнешнасьць, пазбавіўшыся дрэдаў. І калі і раней ён выглядаў манументальна ў параўнаньні з астатнімі музыкамі, то пасьля зьмены прычоскі нібыта стаў яшчэ больш. Паола і Андрэас разышліся па бакох сцэны, каб кантраст ня быў такім відавочным. Пасталеўшым выглядаў Элой, які цяпер адчуваў сябе на сцэне нібы рыба ў вадзе. Падзабіўся татухамі, падкачаўся і перад намі быў ужо зусім не хлапчук. Зразумела, толькі не для ўдзельнікаў самога гурта. На бочках бубноў тварам да залы быў прылеплены скотч з надпісам “The Kid”, і наўрад ці Элой пра гэта ведаў :) Ну што ж ты будзеш рабіць, калі твае калегі ў два разы старэйшыя за цябе.
Сэтліст ня дужа адрозьніваўся ад папярэдняга парагвайскага, памяняўся толькі парадак песень. Зноў не было маёй улюбёнай Mind War, якую я спадзяваўся пачуць хаця б у чацьвёрты раз. Затое хапала сапраўды старых баевікоў, пра якія людзі ўжо пасьпелі забыцца. Але прыняты алдскул быў ня горш за Arise, Inner Self і Refuse Resist. Большая частка фанаў спусьцілася на танцпляц і ўладкавала такую адтапырку, якая была магчымай пры такой колькасьці людзей. Слэм не спыняўся, людзі ладзілі сьцены сьмерці, кружыліся ў сёкл-пітах і спрабавалі дайвіць па галовах астатніх. Некаторыя скакалі са сцэны, ніхто не перешкаджаў, хоць сабе Sepultura і на некалькі галоваў вышэйшая за гурты, якія звычайна ставяць агароджу. Быў заўважаны хлопец з бразільскім сьцягам (які суправаджаў музыкаў да апошняга, размахваючы сьцягам у вокны туравага бусіка падчас ад’езду гурта). Музыкі выкладаліся ня менш. Да гэтага туру Паола адгадаваў сабе шавялюру і дзелавіта дзелавіта ёю махаў, маючы цяпер, чым заняцца на сцэне, акрамя свайго басу.
Завяршалі шоў класічныя Ratamahatta і Roots Bloody Roots, якія былі выкананыя пасьля імправізаванага бісу. Музыкі сышлі са сцэны, самыя заўзятыя фаны засталіся іх чакаць. Чакалі каля гадзіны, і ўжо каля клубу атрымалася злавіць бразільцаў. Тыя без праблемаў фатаграфаваліся, падпісвалі кружэлкі і нібы выглядалі задаволенымі. Напэўна, сапраўды так, бо чарговы раз нашыя фаны бяруць музыкаў ня колькасьцю статычных слупоў у зале, але якаснай падтрымкай падчас шоў. Нам жа не прывыкаць. Дзякуй Куб-а Саўнд за канцэрт і за тое, што вы здолелі зрабіць немагчымае. Метал жыве, і справядлівасьць хай і час ад часу, але перамагае.
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
Чуткі пра канцэрт зьявіліся яшчэ за некалькі месяцаў да гадзіны ікс, і людзі цярпліва чакалі падрабязнай інфармацыі. Тыя, хто ўжо быў на канцэртах у Палацы спорту ці ў Рэпабліку пытаньня аб наведваньні канцэрту перед сабой ня ставілі, бо фірмовае шоў Sepultura вартае дакладна не аднаго прагляду. Тым больш нечаканай на фоне двух беларускіх выступаў была навіна пра забарону канцэрту. Каментароў не было, але дзіўным чынам за два тыдні да абвешчанай даты абнавілася суполка ўкантакце, зьявіліся кошты і кропкі продажу, і стала зразумела: гурт усё ж даедзе.Арганізатары ня сталі мірыцца з камічным становішчам і дамагліся перагляду сітуацыі ў вышэйшых органах. У выніку мытня дала дабро, канцэрт павінен быў адбыцца, але з абмежаваньнем 18+. Пашпарты на ўваходзе сапраўды правяралі. Прыйшоўшы да клубу за палову гадзіны да абвешчанага старту я яшчэ пасьпеў убачыць невялікую чаргу, ад чаго надзея на нармалёвую колькасьць людзей яшчэ цяплілася. Але, хутка наведвальнікі ўвайшлі ў клуб і чаргі больш не ўзьнікала. А восьмай, калі канцэрт у тэорыі павінен быў пачынацца, у клубе было катастрафічна пуста. А палове на дзявятую, калі гурт сапраўды выйшаў, наўскідку было каля 300 чалавек. Затрымка са стартам продажу квіткоў, ды й яшчэ адзін незапланаваны канцэрт на фоне астатніх не сыгралі на руку нікому, але тыя, хто прыйшоў, дакладна не засталіся расчараванымі.
У адрозьненьні ад мінулага, гэты канцэрт быў без разагрэву. Знаёмае інтра зь песьні The Vatican — і музыкі па чарзе выходзяць на сцэну. Дэрык троху зьмяніў зьнешнасьць, пазбавіўшыся дрэдаў. І калі і раней ён выглядаў манументальна ў параўнаньні з астатнімі музыкамі, то пасьля зьмены прычоскі нібыта стаў яшчэ больш. Паола і Андрэас разышліся па бакох сцэны, каб кантраст ня быў такім відавочным. Пасталеўшым выглядаў Элой, які цяпер адчуваў сябе на сцэне нібы рыба ў вадзе. Падзабіўся татухамі, падкачаўся і перад намі быў ужо зусім не хлапчук. Зразумела, толькі не для ўдзельнікаў самога гурта. На бочках бубноў тварам да залы быў прылеплены скотч з надпісам “The Kid”, і наўрад ці Элой пра гэта ведаў :) Ну што ж ты будзеш рабіць, калі твае калегі ў два разы старэйшыя за цябе.
Сэтліст ня дужа адрозьніваўся ад папярэдняга парагвайскага, памяняўся толькі парадак песень. Зноў не было маёй улюбёнай Mind War, якую я спадзяваўся пачуць хаця б у чацьвёрты раз. Затое хапала сапраўды старых баевікоў, пра якія людзі ўжо пасьпелі забыцца. Але прыняты алдскул быў ня горш за Arise, Inner Self і Refuse Resist. Большая частка фанаў спусьцілася на танцпляц і ўладкавала такую адтапырку, якая была магчымай пры такой колькасьці людзей. Слэм не спыняўся, людзі ладзілі сьцены сьмерці, кружыліся ў сёкл-пітах і спрабавалі дайвіць па галовах астатніх. Некаторыя скакалі са сцэны, ніхто не перешкаджаў, хоць сабе Sepultura і на некалькі галоваў вышэйшая за гурты, якія звычайна ставяць агароджу. Быў заўважаны хлопец з бразільскім сьцягам (які суправаджаў музыкаў да апошняга, размахваючы сьцягам у вокны туравага бусіка падчас ад’езду гурта). Музыкі выкладаліся ня менш. Да гэтага туру Паола адгадаваў сабе шавялюру і дзелавіта дзелавіта ёю махаў, маючы цяпер, чым заняцца на сцэне, акрамя свайго басу.Завяршалі шоў класічныя Ratamahatta і Roots Bloody Roots, якія былі выкананыя пасьля імправізаванага бісу. Музыкі сышлі са сцэны, самыя заўзятыя фаны засталіся іх чакаць. Чакалі каля гадзіны, і ўжо каля клубу атрымалася злавіць бразільцаў. Тыя без праблемаў фатаграфаваліся, падпісвалі кружэлкі і нібы выглядалі задаволенымі. Напэўна, сапраўды так, бо чарговы раз нашыя фаны бяруць музыкаў ня колькасьцю статычных слупоў у зале, але якаснай падтрымкай падчас шоў. Нам жа не прывыкаць. Дзякуй Куб-а Саўнд за канцэрт і за тое, што вы здолелі зрабіць немагчымае. Метал жыве, і справядлівасьць хай і час ад часу, але перамагае.
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў