Пекла абрала Carnifex
Апублікавана
у
Рэпартажы
84 Фота
“Што, як ня порцыя хістовага дэткору, можа палепшыць вясновы суботні вечар?” – падумалі хлопцы з Wake Up! Agency і 11 красавіка прывезьлі ў Менск амерыканскіх катаў Carnifex, якія ў гэты час раз’язджаюць у Russia Belarus Tour, прысьвечаны дзесяцігодзьдзю гурта. Здаецца, неблагая была ідэя, аднак, мяркуючы па наведвальніках, яе мала хто падтрымаў. І дарэмна.
Акурат а сёмай гадзіне Re: Рublic адчыніў дзьверы ды пачаў праглынаць у свае нетры невялікія купкі людзей, сярод якіх я, мякка кажучы, адчула сябе вельмі сталай дзяўчынай. Але сьвежая кроў у руху ня можа ня радаваць, нават калі гэта датычыцца адзіна модных накірункаў.
Падцяплялі амерыканцаў метал-хардкорныя менчукі Eos Chasma. Задача перад імі стаяла няпростая – разварушыць апатычных трыццаць чалавек на танцпляцы, што прыйшлі на іншы гурт. Аднак Eos Chasma рабілі ўсё, што маглі – палымяна заклікалі не стаяць на месцы ды самі падавалі прыклад. Насамрэч, музыка была на высокім узроўні – моц, экспрэсія, сакавітыя брэйкдаўны. Не хапае, мабыць, пэўнай адметнасьці, якая б вызначала гурт сярод шэрагу калег, аднак да якасьці ніякіх прэтэнзій няма. Акрамя ўласнай праграмы гурт выканаў кавер на песьню Scapegoat ад псіхадэлічна-лямпавых Kylesa. Для кагосьці выступ гурта стаў сапраўды забойным, бо раптоўна чалавек на танцпляцы згубіў прытомнасьць, не падразьлічыўшы свае сілы, але хутка ачуняў і, спадзяюся, разам з усімі змог атрымаць асалоду ад таго, што адбывалася далей.
А палове на дзявятую ў клубе сабралося чалавек сто пяцьдзясят, а на сцэну выйшлі доўгачаканыя Carnifex. Як я казала, гурту споўнілася дзесяць год, і гэта быў першы іхні візіт у Сінявокую. Нягледзячы на тое, што ў афіцыйнай суполцы напрамак гурта значыцца як modern death metal, творчасьць Carnifex магла б зацікавіць і прыхільнікаў “класікі”, якіх, здаецца, амаль не было на гіге. Да таго ж у мінулым годзе гурт пачаў запісвацца на славутым Nuclear Blast label і, магчыма, з гэтай нагоды гук атрымаў яшчэ больш “металічны”, а ня “коравы” ўхіл.
Як бы там ні было, Carnifex зь першых жа секундаў далі зразумець, што расхалоджвацца не атрымаецца. Утрапёны франтмэн Scott Lewis адразу пачаў заклікаць да сёркл пітаў і хэдбэнгінгу, на што аматары паварушыцца ахвотна адгукнуліся. Сапраўды, пад Deathwish, Slit Wrist Savior, Entombed Monarch хацелася разагнацца з усёй моцы і зьнесьці бліжэйшую сьцяну ці, на крайні выпадак, суседа. Музыкі вар’яваліся, з кожным трэкам узровень шаленства і апантанасьці ў крыві падымаўся ўсё вышэй, пульсацыя раскацістых брэйкдаўнаў дасягнула сьцен і нарэшце агонія агнядышных рыфаў выбухнула ў агульным крыку: “Hell chose me!”
Аднак у калектыўным шаленстве знайшліся даволі саманадзейныя спадары, якія ўскараскаліся на сцэну з мэтай зрабіць сэлфі са Скотам, і гэта ў той момант, калі люты франтмэн выварочваў сваю душу, выплёскваючы затоеную раз’юшанасьць з чарговай песьняй! І што вы думаеце? Хуткім ударам Скот выбіў тэлефон з рук нахабнікаў, ад чаго тыя адразу зьмізэрнелі і хутка зьліліся. Ясная справа: чад, драйв, шчыльная камунікацыя. Але трэба ж стрымліваць уласныя гармоны і не перашкаджаць людзям рабіць сваю справу, тым больш, што Карніфэксы паказалі сябе як сапраўдныя прафесіяналы.
Увогуле сэт-ліст амаль не адрозьніваўся ад папярэдняга піцерскага канцэрту, прэзентавалі некалькі трэкаў з апошняга альбому Die Without Hope, сярод якіх хочацца адзначыць даволі складаную і цікавую кампазіцыю Dark Days. Пацешылі і старымі працамі. Гук быў найвыдатнейшы. Асабісты смутачак: не пачула ўлюбёную Hope Dies With Decadent, ды наўрад ці гэта адбудзецца ў хуткім часе з такой актыўнасьцю мясцовых фэнаў. Што яшчэ нам дасталося ад Піцера, дык гэта затрымка мерчу па віне авіяліній. Але тым, хто марыў набыць фірмовую кепачку зь цішоткай, дасталася неблагая кампенсацыя – пасьля канцэрту музыкі выйшлі на аўтограф-сэсію, ахвотна падпісвалі рознакаліберныя шматкі паперак, пазіравалі для фота і размаўлялі. Мне давялося падысьці да харызматычнага франтмэна, і раптоўна я вырашыла падарыць яму свой скураны напульсьнік, які і зашпіліла дрыжачымі пальцамі на татуяваным запясьці Скота. Няхай будзе на памяць.
Працягваючы сантыменты, скажу, што не хапіла. Не хапіла людзей, бо па клубу ганяў скразьняк і было няёмка перад музыкамі. Не хапіла музыкі, бо Карніфэксы адыгралі хвілін на сорак. Не хапіла ўвагі менавіта з боку металхэдаў, таму што дэткор можа быць ня толькі модным, але і зьдзіўляць якасьцю, адметнасью і небанальнымі вырашэньнямі.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Акурат а сёмай гадзіне Re: Рublic адчыніў дзьверы ды пачаў праглынаць у свае нетры невялікія купкі людзей, сярод якіх я, мякка кажучы, адчула сябе вельмі сталай дзяўчынай. Але сьвежая кроў у руху ня можа ня радаваць, нават калі гэта датычыцца адзіна модных накірункаў.
Падцяплялі амерыканцаў метал-хардкорныя менчукі Eos Chasma. Задача перад імі стаяла няпростая – разварушыць апатычных трыццаць чалавек на танцпляцы, што прыйшлі на іншы гурт. Аднак Eos Chasma рабілі ўсё, што маглі – палымяна заклікалі не стаяць на месцы ды самі падавалі прыклад. Насамрэч, музыка была на высокім узроўні – моц, экспрэсія, сакавітыя брэйкдаўны. Не хапае, мабыць, пэўнай адметнасьці, якая б вызначала гурт сярод шэрагу калег, аднак да якасьці ніякіх прэтэнзій няма. Акрамя ўласнай праграмы гурт выканаў кавер на песьню Scapegoat ад псіхадэлічна-лямпавых Kylesa. Для кагосьці выступ гурта стаў сапраўды забойным, бо раптоўна чалавек на танцпляцы згубіў прытомнасьць, не падразьлічыўшы свае сілы, але хутка ачуняў і, спадзяюся, разам з усімі змог атрымаць асалоду ад таго, што адбывалася далей.
А палове на дзявятую ў клубе сабралося чалавек сто пяцьдзясят, а на сцэну выйшлі доўгачаканыя Carnifex. Як я казала, гурту споўнілася дзесяць год, і гэта быў першы іхні візіт у Сінявокую. Нягледзячы на тое, што ў афіцыйнай суполцы напрамак гурта значыцца як modern death metal, творчасьць Carnifex магла б зацікавіць і прыхільнікаў “класікі”, якіх, здаецца, амаль не было на гіге. Да таго ж у мінулым годзе гурт пачаў запісвацца на славутым Nuclear Blast label і, магчыма, з гэтай нагоды гук атрымаў яшчэ больш “металічны”, а ня “коравы” ўхіл.Як бы там ні было, Carnifex зь першых жа секундаў далі зразумець, што расхалоджвацца не атрымаецца. Утрапёны франтмэн Scott Lewis адразу пачаў заклікаць да сёркл пітаў і хэдбэнгінгу, на што аматары паварушыцца ахвотна адгукнуліся. Сапраўды, пад Deathwish, Slit Wrist Savior, Entombed Monarch хацелася разагнацца з усёй моцы і зьнесьці бліжэйшую сьцяну ці, на крайні выпадак, суседа. Музыкі вар’яваліся, з кожным трэкам узровень шаленства і апантанасьці ў крыві падымаўся ўсё вышэй, пульсацыя раскацістых брэйкдаўнаў дасягнула сьцен і нарэшце агонія агнядышных рыфаў выбухнула ў агульным крыку: “Hell chose me!”
Аднак у калектыўным шаленстве знайшліся даволі саманадзейныя спадары, якія ўскараскаліся на сцэну з мэтай зрабіць сэлфі са Скотам, і гэта ў той момант, калі люты франтмэн выварочваў сваю душу, выплёскваючы затоеную раз’юшанасьць з чарговай песьняй! І што вы думаеце? Хуткім ударам Скот выбіў тэлефон з рук нахабнікаў, ад чаго тыя адразу зьмізэрнелі і хутка зьліліся. Ясная справа: чад, драйв, шчыльная камунікацыя. Але трэба ж стрымліваць уласныя гармоны і не перашкаджаць людзям рабіць сваю справу, тым больш, што Карніфэксы паказалі сябе як сапраўдныя прафесіяналы.
Увогуле сэт-ліст амаль не адрозьніваўся ад папярэдняга піцерскага канцэрту, прэзентавалі некалькі трэкаў з апошняга альбому Die Without Hope, сярод якіх хочацца адзначыць даволі складаную і цікавую кампазіцыю Dark Days. Пацешылі і старымі працамі. Гук быў найвыдатнейшы. Асабісты смутачак: не пачула ўлюбёную Hope Dies With Decadent, ды наўрад ці гэта адбудзецца ў хуткім часе з такой актыўнасьцю мясцовых фэнаў. Што яшчэ нам дасталося ад Піцера, дык гэта затрымка мерчу па віне авіяліній. Але тым, хто марыў набыць фірмовую кепачку зь цішоткай, дасталася неблагая кампенсацыя – пасьля канцэрту музыкі выйшлі на аўтограф-сэсію, ахвотна падпісвалі рознакаліберныя шматкі паперак, пазіравалі для фота і размаўлялі. Мне давялося падысьці да харызматычнага франтмэна, і раптоўна я вырашыла падарыць яму свой скураны напульсьнік, які і зашпіліла дрыжачымі пальцамі на татуяваным запясьці Скота. Няхай будзе на памяць.
Працягваючы сантыменты, скажу, што не хапіла. Не хапіла людзей, бо па клубу ганяў скразьняк і было няёмка перад музыкамі. Не хапіла музыкі, бо Карніфэксы адыгралі хвілін на сорак. Не хапіла ўвагі менавіта з боку металхэдаў, таму што дэткор можа быць ня толькі модным, але і зьдзіўляць якасьцю, адметнасью і небанальнымі вырашэньнямі.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў