Mayday разам з WBTBWB
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
Пакуль большасьць 1 траўня ела кулічы з пафарбаванымі яйкамі, Re:Public частавалі “буцерамі” – We Butter The Bread With Butter такі давезьлі да нас свой апошні на дадзены момант альбом “Wieder Geil!”. Ці смачна было?
Каб адказаць на гэтае пытаньне, давялося пачакаць, бо канцэрт быў запланаваны яшчэ на 28 красавіка, але з-за неахайнасьці мэнеджара гурта WBTBWB даехаць да нас у тэрмін не змаглі. Прычым, дадзеная інфармацыя зьявілася ў сеціве літаральна за некалькі гадзін да запланаванага гігу, што выклікала зразумелае абурэньне. Яшчэ больш дзіўна, што на наступным дні гэтак жа нечакана сарваўся і выступ Dead by April. Атмасфера абвастралася не на жарт.
Імкнучыся выправіць становішча, агенцыя Wake up! Agency анансавала, што 1 траўня перад канцэртам We Butter The Bread With Butter правядуць аўтограф-сесію, куды, дарэчы, як і непасрэдна на канцэрт, можна будзе патрапіць і па квітках на Dead by April.
Яшчэ адной неспадзяванкай стала амаль поўная адсутнасьць фірмовага мерчу: запаветныя ціштокі з коцікам расхапалі яшчэ расейскія фаны. Так што заставалася атрымліваць асалоду ад шоў.
Асалоду – таму што першымі гралі салодкія менчукі Ash & Skies, гэтым разам ня ў поўным складзе, зь “віртуальным гітарыстам”. Ash & Skies – маладая каманда ў жанры пост-хардкору, што раптоўна “стрэліла” на беларускім і расейскім рынку і нястрымна ідзе да посьпеху. Гэтым разам гурт на ўзроўні “падцяпляў” беларускую публіку, то прапануючы пашумець, то ўзгадваючы, як камусьці было семнаццаць (“When I Was 17”). Хочацца пажадаць больш напору і дзёрзкасьці на сцэне і павелічэньня колькасьці людзей пад ёй. Прасьпяваўшы “my time is running out” і пазбавіўшыся стратэгічнага запасу медыятараў ды палачак, Ash & Skies саступілі месца нямецкім гасьцям.
Раптоўна загучала іранічная аб’ява, што зараз мы пабачым выступ гурта We Butter The Bread With Butter, які пачнецца са шчыра дрэннага інтра. Тут аб’ява, канечне, схлусіла, зь інтра ўсё было ў парадку, як з Баршчом ды Ко, што бадзёра ўскочылі на сцэну. І пачалося мяса. Сапраўды, мацёрым металістам тут ёсьць чаму павучыцца ў хлопчыкаў-дзяўчынак у шорціках. Зь першых жа нотаў “Ich mach was mit Medien” на танцпляцы не засталося ніводнага ціхага кутка – мошылі, слэмілі, трасьлі галовамі, скакалі ўсе. Гэта потым пачнуцца папрокі і высьвятленьні – хто каму і куды заехаў. А пакуль што панаваў стоадсоткавы драйв. На сцэне не сканчаўся канвеер стэйдждайвераў, якіх далікатна падштурхоўваў сьпецыяльна абучаны чалавек. А вось фатографам было не прабрацца ні на сцэну, ні пад яе. Прапаную наступным разам арганізаваць фотапіт.
Надоечы перад канцэртам мне трапіла на вочы інтэрв’ю WBTBWB нейкаму замежнаму выданьню, у якім хлопцы ўпэўнівалі, што, нават калі камусьці ня вельмі падабаецца іхняя музыка, таму проста неабходна пабачыць гурт жыўцом. Дарэчы, акурат такія ж словы ў свой час мы калісьці чулі ад гурта Manowar. Звычайны піяр і самарэклама – падумалася мне напачатку. Але менскі канцэрт стаў пацьверджаньнем таму, што хлопцы словаў на вецер ня кідалі. “Буцеры” сапраўды выдатна працавалі з залай: заклікалі сьпяваць, маўчаць, прысядаць на корты і проста вар’яцець. Часам, канечне, нагадвала гэтакі брутальны дзіцячы ранішнік, але тое было апраўдана, бо забясьпечыла стоадсоткавае пападаньне ў мэтавую аўдыторыю гурта.)
Сэт-ліст быў адборны – цалкам лепшыя баевікі, старыя і новыя, нават захацелася крыху лірыкі. Захацела – атрымала. У сярэдзіне канцэрту на сцэне раптоўна зьявіўся хлапчук, які, хвалюючыся, папрасіў даставіць туды ж ягоную каханую жанчыну. Калі фройляйн апынулася побач, хлопец пастаў на калена, дастаў зь кішэні калечка і сказаў запаветныя для многіх дзяўчын словы. Заля шалёна ўзрадавалася і працягнула адрыў.
Сапраўднае замілаваньне выклікала раптоўнае выкананьне ўрыўкаў з твораў Metallica, Pantera, Black Sabbath – вось яна, пераемнасьць пакаленьняў ін экшн. Хто ведае, калі-небудзь і творчасьць We Butter The Bread With Butter можа стаць свайго роду класікай. А пакуль – толькі маладосьць і… дэткор!
P.S. A “Mayday Mayday” так і не сыгралі. Шкада, было б у тэму.
P.P.S. Усім, хто ванітаваў, спаў пад клубам, атрымаў па прамежнасьці, – здароў’я. Яно вам яшчэ спатрэбіцца. Хаця б на наступных канцэртах.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
Каб адказаць на гэтае пытаньне, давялося пачакаць, бо канцэрт быў запланаваны яшчэ на 28 красавіка, але з-за неахайнасьці мэнеджара гурта WBTBWB даехаць да нас у тэрмін не змаглі. Прычым, дадзеная інфармацыя зьявілася ў сеціве літаральна за некалькі гадзін да запланаванага гігу, што выклікала зразумелае абурэньне. Яшчэ больш дзіўна, што на наступным дні гэтак жа нечакана сарваўся і выступ Dead by April. Атмасфера абвастралася не на жарт.
Імкнучыся выправіць становішча, агенцыя Wake up! Agency анансавала, што 1 траўня перад канцэртам We Butter The Bread With Butter правядуць аўтограф-сесію, куды, дарэчы, як і непасрэдна на канцэрт, можна будзе патрапіць і па квітках на Dead by April.
Яшчэ адной неспадзяванкай стала амаль поўная адсутнасьць фірмовага мерчу: запаветныя ціштокі з коцікам расхапалі яшчэ расейскія фаны. Так што заставалася атрымліваць асалоду ад шоў.
Асалоду – таму што першымі гралі салодкія менчукі Ash & Skies, гэтым разам ня ў поўным складзе, зь “віртуальным гітарыстам”. Ash & Skies – маладая каманда ў жанры пост-хардкору, што раптоўна “стрэліла” на беларускім і расейскім рынку і нястрымна ідзе да посьпеху. Гэтым разам гурт на ўзроўні “падцяпляў” беларускую публіку, то прапануючы пашумець, то ўзгадваючы, як камусьці было семнаццаць (“When I Was 17”). Хочацца пажадаць больш напору і дзёрзкасьці на сцэне і павелічэньня колькасьці людзей пад ёй. Прасьпяваўшы “my time is running out” і пазбавіўшыся стратэгічнага запасу медыятараў ды палачак, Ash & Skies саступілі месца нямецкім гасьцям.
Раптоўна загучала іранічная аб’ява, што зараз мы пабачым выступ гурта We Butter The Bread With Butter, які пачнецца са шчыра дрэннага інтра. Тут аб’ява, канечне, схлусіла, зь інтра ўсё было ў парадку, як з Баршчом ды Ко, што бадзёра ўскочылі на сцэну. І пачалося мяса. Сапраўды, мацёрым металістам тут ёсьць чаму павучыцца ў хлопчыкаў-дзяўчынак у шорціках. Зь першых жа нотаў “Ich mach was mit Medien” на танцпляцы не засталося ніводнага ціхага кутка – мошылі, слэмілі, трасьлі галовамі, скакалі ўсе. Гэта потым пачнуцца папрокі і высьвятленьні – хто каму і куды заехаў. А пакуль што панаваў стоадсоткавы драйв. На сцэне не сканчаўся канвеер стэйдждайвераў, якіх далікатна падштурхоўваў сьпецыяльна абучаны чалавек. А вось фатографам было не прабрацца ні на сцэну, ні пад яе. Прапаную наступным разам арганізаваць фотапіт.
Надоечы перад канцэртам мне трапіла на вочы інтэрв’ю WBTBWB нейкаму замежнаму выданьню, у якім хлопцы ўпэўнівалі, што, нават калі камусьці ня вельмі падабаецца іхняя музыка, таму проста неабходна пабачыць гурт жыўцом. Дарэчы, акурат такія ж словы ў свой час мы калісьці чулі ад гурта Manowar. Звычайны піяр і самарэклама – падумалася мне напачатку. Але менскі канцэрт стаў пацьверджаньнем таму, што хлопцы словаў на вецер ня кідалі. “Буцеры” сапраўды выдатна працавалі з залай: заклікалі сьпяваць, маўчаць, прысядаць на корты і проста вар’яцець. Часам, канечне, нагадвала гэтакі брутальны дзіцячы ранішнік, але тое было апраўдана, бо забясьпечыла стоадсоткавае пападаньне ў мэтавую аўдыторыю гурта.)
Сэт-ліст быў адборны – цалкам лепшыя баевікі, старыя і новыя, нават захацелася крыху лірыкі. Захацела – атрымала. У сярэдзіне канцэрту на сцэне раптоўна зьявіўся хлапчук, які, хвалюючыся, папрасіў даставіць туды ж ягоную каханую жанчыну. Калі фройляйн апынулася побач, хлопец пастаў на калена, дастаў зь кішэні калечка і сказаў запаветныя для многіх дзяўчын словы. Заля шалёна ўзрадавалася і працягнула адрыў.
Сапраўднае замілаваньне выклікала раптоўнае выкананьне ўрыўкаў з твораў Metallica, Pantera, Black Sabbath – вось яна, пераемнасьць пакаленьняў ін экшн. Хто ведае, калі-небудзь і творчасьць We Butter The Bread With Butter можа стаць свайго роду класікай. А пакуль – толькі маладосьць і… дэткор!
P.S. A “Mayday Mayday” так і не сыгралі. Шкада, было б у тэму.
P.P.S. Усім, хто ванітаваў, спаў пад клубам, атрымаў па прамежнасьці, – здароў’я. Яно вам яшчэ спатрэбіцца. Хаця б на наступных канцэртах.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
1 каментар