Metal for Borisov II
Апублікавана
у
Рэпартажы
59 Фота
Ужо другі год запар у траўні ладзіцца фэст Metal for Borisov. Станоўчыя водгукі пра мінулую вандроўку ў Барысаў мы ўжо казалі ня раз, таму разважаць наконт ехаць/ня ехаць асабліва не прыйшлося. Тым больш, што паездка была выдатнай магчымасьцю працягнуць сьвяткаваньне 4-годзьдзя BelMetal. Ехалі дзьвюма кампаніямі электрычкамі, і ў выніку нашая дэлегацыя складалася зь сямі чалавек. Ужо па прыезьдзе ў Менск на станцыі сустрэлі яшчэ трох хлапцоў. Акруглім лічбу да дзесяці.
Барысаў сустрэў нас дажджом (які ў хуткім часе перарос у сапраўдны град з камякамі памерам у палову сантыметра), а таксама таннай смачнейшай шавермай ля вакзалу. Тры прыпынкі ва ўжо знаёмым накірунку – і мы ля ГДК, дзе па традыцыі мусіў праходзіць канцэрт. Была ўжо амаль шостая гадзіна, абвешчаная пачаткам фэсту, таму людзей на вуліцы асабліва не назіралася. На жаль, унутры сітуацыя ня дужа адрозьнівалася. Нягледзячы на тое, што канцэрты ў Барысаве праходзяць зусім нячаста, а таксама на танны кошт, людзі банальна праігнаравалі мерапрыемства. Нават у параўнаньні зь мінулым разам, на вока гледачоў было ў два разы менш. І дарэмна. У наступныя тры гадзіны, якія доўжыўся канцэрт, уражаньні былі толькі самыя станоўчыя.
Адкрывалі Metal for Borisov менчукі Exist-M, якія пасьля пэўнага перапынку ў творчай дзейнасьці граюць ужо другі канцэрт, тым самым абвяшчаючы сваё вяртаньне ў шэрагі канцэртуючых гуртоў. Адразу можна адзначыць ледзь не крыштальна чысты гук, які быў такім на працягу ўсяго мерапрыемства на ўсіх гуртах. У гэтым накірунку відавочна была зробленая вялікая праца, і глядзець на выступоўцаў было адно задавальненьне. У сувязі з абмежаваньнем у часе кожнаму гурту было выдзелена на выступ каля дваццаці хвілінаў (толькі Nemdis гралі на 10-15 хвілінаў больш), і Exist-M за гэты час змаглі нармалёва разварушыць людзей у першых шэрагах. Так, зала ў ГДК сядзячая, але ў адлегласьці паміж сцэнай і першымі шэрагамі сядушак быў уладкаваны імправізаваны танцпляц. Выканалі класічныя “Боршч”, “Pigs' Revolution”, “Волю”, новы трэк і кавер на ляпісаўскую “Нафту”. Гэта з таго, што атрымалася ўспомніць. Старт быў заданы паказальны, адзінае, што на вялікай сцэне ДК музыкі выглядалі статычна. Гэты тычыцца ўсіх гуртоў, напэўна, адны Omut адчувалі сябе там утульна, бо ў калектыве ажно сем удзельнікаў.
Наступнымі на сцэну падняліся мясьнікі Bloodlast. Разгарачаныя людзі ледзь не валіліся зь першых шэрагаў з танцпляцу ў аркестравую яму, хістаючыся ўзад-уперад пад моцныя рыфы музыкаў. Зь першай хвіліны быў уладкаваны слэм, які як маглі спынялі ахоўнікі. Так, у гэты раз ахова была свая, а цётачкі ў зале зьявіліся толькі падчас выступу Omut, відавочна зацікаўленыя вакалам Эльвіры. Дзякуючы яму яны, напэўна, і не паехалі канчаткова, бо тое, што адбывалася бліжэй да канца канцэрту, ніяк не вязалася са звычайнай атмасферай ва ўстановах накшталт ДК. Цётачкі намагаліся навесьці парадак на танцпляцы, здымаць людзей зь перагародкі каля сцэны, і ледзь не сівелі, баючыся за маёмасьць даверанай ім культурнай установы. Асобныя персанажы ўвогуле дайшлі да стану, у якім падпарадкавацца каму-небудзь было ўжо немагчыма. Яны задаволеныя сядзелі ў крэслах, ігнаруючы злую лаянку адміністрацыі. Гэта я да чаго: пэўная частка патэнцыйнай аўдыторыі не прыйшла на канцэрт менавіта таму, што ён адбываўся ў ГДК, а ня ў клубе. Бо і не бухнуць, і не папіхацца на танцпляцы. Ну вось, і напіліся, і папіхаліся, хто хацеў. Палёт нармалёвы :) А калі будзеце ў наступны раз скардзіцца пра адсутнасьць канцэртаў – падумайце, у чым прычына. 
Bloodlast і Omut адлабалі на выдатна. Калі ў першым выпадку ўсё і так зразумела, то Omut, як і абяцалі, у гэты раз сканцэнтраваліся на самых баявых песьнях, каб асабліва стылёва не вылучацца сярод астатніх гуртоў. “Дрыгва”, “Вясна”, “З крывёю ваўка” і “Песьня бяз назвы” – тое, што трэба для моцнага ўгару.
Закрывалі канцэрт Nemdis, якія непасрэдна і зьяўляюцца арганізатарамі мерапрыемства. За апошні год гурт выдаў некалькі цікавых сінглаў, а таксама шчыльна працуе над новым альбомам, які, будзем спадзявацца, убачыць сьвет ужо ў гэтым годзе. У гурта было сваё адмысловае сьвятло (чырвона-зялёнае ў залу, і бэзавае на сцэне), на фоне якога большую частку выступу былі бачныя толькі чорныя сілуэты музыкаў. Выглядала эфектна. Яўген у пінжаку па-забіяцку лётаў па сцэне, а на палове шоў да яго далучыўся хлопчык, які адтапырыўся на сцэне адну песьню. Потым яшчэ адну. Потым яшчэ, і, мяркуючы па ўсім, сыходзіць адтуль ён зусім не хацеў :) Першыя два трэкі, а таксама апошні, былі новымі, і па іх можна было зразумець, у якім накірунку гурт рухаецца далей. Вось хто не прыйшоў, дадумвайце самі, што там за песьні. Таксама выканалі і тры апошнія сінглы: “Whisper, Scream and Silence”, “The Door to the Unknown”, “The Lament”, і некалькі правераных баявікоў з дэбютнага альбому. Дзякуй Nemdis за віншаваньні нашага сайта са сцэны, ну й непасрэдна за запрашэньне на фэст.
А дзявятай выступ скончыўся, і канцэрт у выніку, як і заўсёды бывае з добрымі падзеямі, прайшоў імгненна. Будзем спадзявацца, што другая частка фэсту ня будзе апошняй, і аматары цяжкой музыкі ўсё ж разварушацца і выладкаюць час, каб падняць дупу зь месца і прыйсьці на канцэрт у родным горадзе. А для жыхароў бліжэйшых гарадоў (і менчукоў таксама) гэта выдатная магчымасьць для вясёлай вандроўкі “дзень-у-дзень”, чаго ў руцінным жыцьці гэтак бракуе. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова
Барысаў сустрэў нас дажджом (які ў хуткім часе перарос у сапраўдны град з камякамі памерам у палову сантыметра), а таксама таннай смачнейшай шавермай ля вакзалу. Тры прыпынкі ва ўжо знаёмым накірунку – і мы ля ГДК, дзе па традыцыі мусіў праходзіць канцэрт. Была ўжо амаль шостая гадзіна, абвешчаная пачаткам фэсту, таму людзей на вуліцы асабліва не назіралася. На жаль, унутры сітуацыя ня дужа адрозьнівалася. Нягледзячы на тое, што канцэрты ў Барысаве праходзяць зусім нячаста, а таксама на танны кошт, людзі банальна праігнаравалі мерапрыемства. Нават у параўнаньні зь мінулым разам, на вока гледачоў было ў два разы менш. І дарэмна. У наступныя тры гадзіны, якія доўжыўся канцэрт, уражаньні былі толькі самыя станоўчыя.
Адкрывалі Metal for Borisov менчукі Exist-M, якія пасьля пэўнага перапынку ў творчай дзейнасьці граюць ужо другі канцэрт, тым самым абвяшчаючы сваё вяртаньне ў шэрагі канцэртуючых гуртоў. Адразу можна адзначыць ледзь не крыштальна чысты гук, які быў такім на працягу ўсяго мерапрыемства на ўсіх гуртах. У гэтым накірунку відавочна была зробленая вялікая праца, і глядзець на выступоўцаў было адно задавальненьне. У сувязі з абмежаваньнем у часе кожнаму гурту было выдзелена на выступ каля дваццаці хвілінаў (толькі Nemdis гралі на 10-15 хвілінаў больш), і Exist-M за гэты час змаглі нармалёва разварушыць людзей у першых шэрагах. Так, зала ў ГДК сядзячая, але ў адлегласьці паміж сцэнай і першымі шэрагамі сядушак быў уладкаваны імправізаваны танцпляц. Выканалі класічныя “Боршч”, “Pigs' Revolution”, “Волю”, новы трэк і кавер на ляпісаўскую “Нафту”. Гэта з таго, што атрымалася ўспомніць. Старт быў заданы паказальны, адзінае, што на вялікай сцэне ДК музыкі выглядалі статычна. Гэты тычыцца ўсіх гуртоў, напэўна, адны Omut адчувалі сябе там утульна, бо ў калектыве ажно сем удзельнікаў.
Наступнымі на сцэну падняліся мясьнікі Bloodlast. Разгарачаныя людзі ледзь не валіліся зь першых шэрагаў з танцпляцу ў аркестравую яму, хістаючыся ўзад-уперад пад моцныя рыфы музыкаў. Зь першай хвіліны быў уладкаваны слэм, які як маглі спынялі ахоўнікі. Так, у гэты раз ахова была свая, а цётачкі ў зале зьявіліся толькі падчас выступу Omut, відавочна зацікаўленыя вакалам Эльвіры. Дзякуючы яму яны, напэўна, і не паехалі канчаткова, бо тое, што адбывалася бліжэй да канца канцэрту, ніяк не вязалася са звычайнай атмасферай ва ўстановах накшталт ДК. Цётачкі намагаліся навесьці парадак на танцпляцы, здымаць людзей зь перагародкі каля сцэны, і ледзь не сівелі, баючыся за маёмасьць даверанай ім культурнай установы. Асобныя персанажы ўвогуле дайшлі да стану, у якім падпарадкавацца каму-небудзь было ўжо немагчыма. Яны задаволеныя сядзелі ў крэслах, ігнаруючы злую лаянку адміністрацыі. Гэта я да чаго: пэўная частка патэнцыйнай аўдыторыі не прыйшла на канцэрт менавіта таму, што ён адбываўся ў ГДК, а ня ў клубе. Бо і не бухнуць, і не папіхацца на танцпляцы. Ну вось, і напіліся, і папіхаліся, хто хацеў. Палёт нармалёвы :) А калі будзеце ў наступны раз скардзіцца пра адсутнасьць канцэртаў – падумайце, у чым прычына. 
Bloodlast і Omut адлабалі на выдатна. Калі ў першым выпадку ўсё і так зразумела, то Omut, як і абяцалі, у гэты раз сканцэнтраваліся на самых баявых песьнях, каб асабліва стылёва не вылучацца сярод астатніх гуртоў. “Дрыгва”, “Вясна”, “З крывёю ваўка” і “Песьня бяз назвы” – тое, што трэба для моцнага ўгару.
Закрывалі канцэрт Nemdis, якія непасрэдна і зьяўляюцца арганізатарамі мерапрыемства. За апошні год гурт выдаў некалькі цікавых сінглаў, а таксама шчыльна працуе над новым альбомам, які, будзем спадзявацца, убачыць сьвет ужо ў гэтым годзе. У гурта было сваё адмысловае сьвятло (чырвона-зялёнае ў залу, і бэзавае на сцэне), на фоне якога большую частку выступу былі бачныя толькі чорныя сілуэты музыкаў. Выглядала эфектна. Яўген у пінжаку па-забіяцку лётаў па сцэне, а на палове шоў да яго далучыўся хлопчык, які адтапырыўся на сцэне адну песьню. Потым яшчэ адну. Потым яшчэ, і, мяркуючы па ўсім, сыходзіць адтуль ён зусім не хацеў :) Першыя два трэкі, а таксама апошні, былі новымі, і па іх можна было зразумець, у якім накірунку гурт рухаецца далей. Вось хто не прыйшоў, дадумвайце самі, што там за песьні. Таксама выканалі і тры апошнія сінглы: “Whisper, Scream and Silence”, “The Door to the Unknown”, “The Lament”, і некалькі правераных баявікоў з дэбютнага альбому. Дзякуй Nemdis за віншаваньні нашага сайта са сцэны, ну й непасрэдна за запрашэньне на фэст.
А дзявятай выступ скончыўся, і канцэрт у выніку, як і заўсёды бывае з добрымі падзеямі, прайшоў імгненна. Будзем спадзявацца, што другая частка фэсту ня будзе апошняй, і аматары цяжкой музыкі ўсё ж разварушацца і выладкаюць час, каб падняць дупу зь месца і прыйсьці на канцэрт у родным горадзе. А для жыхароў бліжэйшых гарадоў (і менчукоў таксама) гэта выдатная магчымасьць для вясёлай вандроўкі “дзень-у-дзень”, чаго ў руцінным жыцьці гэтак бракуе. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова
0 каментароў