Morphine Suffering
Апублікавана
у
Рэпартажы
103 Фота
У гэты ўікэнд у музычных метал-колах адбылася амаль што гістарычная падзея: гучны, папулярны і модны ўкраінскі гурт Morphine Suffering упершыню выступіў па-за межамі роднай краіны, і не дзе-небудзь, а ў Менску! Разам зь імі сцэну ў гэты вечар дзялілі тры беларускія каманды: Bloodlast, Exist M і Among Gods.
Першымі на сцэну выйшлі Among Gods – годныя маладыя наваполацкія меладэзеры, якія ўзімку парадавалі метал-супольнасьць, выпусьціўшы якасны кліп са сваёй навабранай вакалісткай – ейны каларытны вобраз адразу захапіў увагу і прымусіў чакаць першага спатканьня з гуртом з падвоенай прагай.
І вось, зрабіўшы саўндчэк, у хуткім часе гурт быў вызваны пачынаць дзеяньне, адкрыўшы канцэрт загадзя адносна намінальнага часу пачатку. Прагучалі прыемныя вуху кампазіцыі, пабудаваныя на асновах “старой школы”, упэўнены нядрэнна пастаўлены гроўл. У музычным плане выступ атрымаўся вельмі добрым, а вось у візуальным плане ёсьць прэтэнзіі: калі абодва доўгавалосыя гітарысты стваралі базавы антураж, робячы неабходны мінімум рухаў, то паводзіны чаканай эпатажнай вакалісткі (па жывым выніку – зусім не дэманічнай і сімпатычнай дзяўчыны) абмяжоўваліся некалькімі завучанымі фігурамі, ня самымі публіка-арыентаванымі, як то падмятаньне валасамі падлогі седзячы на прыступцы ўглыбі сцэны.
Агульнае адчуваньне статычнасьці замацоўваў басіст, кантрастны па зьнешнім выглядзе ад металёвых калег, што прастаяў увесь выступ у паўабарота тварам да бубнача. Так, ад Among Gods мы будзем чакаць росту ў плане сцэнічнай падачы, а таксама сачыць за працэсам запісу і выхаду ў сьвет іх альбому. Прадчуваем выхад на гарызонт новай зоркі і прадбачым цэтлік “беларускія Arch Enemy”, жадаем посьпехаў.
На наступных Bloodlast стала весялей. На гурт, што, выконваючы складаныя партыі, добра рухаецца і ўяўляе цэласны арганізм, глядзець значна больш прыемна. Вакаліст увасабляў суровы мінімалізм: “Мы Bloodlast і мы пачынаем” – і гучна грымнулі, а гітарыст са “стралой” зь першай секунды пачаў накручваць млын. Вакаліст увогуле паводзіўся як быццам выступаюць яны перад перапоўненай залай: актыўна жэстыкуляваў, скакаў туды-сюды. Ля сцэны таксама ўзьнік рух: сабралася пабольш народу, асобныя гледачы пачалі адрывацца.
На жаль, цягам выступу так і ня быў прыведзены ў норму гук, наадварот – бліжэй да канца пачаліся лажы кшталту выпадзеньня гітары, а гук зьбіваўся ў кашу, дзе дрэнна было разабраць, якія партыі ад каго гучаць і як яны між сабой спалучаюцца. А пачыналі, сапраўды, за здароўе. Старыя, адкатаныя гадамі, трэкі вынікова зайшлі куды лепей за новыя. Пры тым выступ хлопцаў пакінуў станоўчыя ўражаньні і пацьвердзіў іхнае належнае месца як аднаго з найболей актыўных сучасных дэз-метал гуртоў беларускай сцэны.
На Exist M нарэшце пачаўся талковы рух на танцпляцы. Сам гурт з раней пабачаных разоў вырас у маіх вачах шматкратна. Вакалістка, як заўсёды, малайчына: увесь час рухалася па сцэне, эмацыянальна выконвала свае партыі, заклікала разам з сабой рухацца публіку. Вось такім павінен быць сапраўдны франтмэн (франтвумэн)!
Кожны з музыкаў таксама рабіў нешта, што аб’ядноўвала ўсіх: басіст зь гітарыстам утваралі ладную зьвязку (хоць першы і быў найменш рухомы за астатніх), барабаншчык рабіў свой тэхнічны ўнёсак. Увогуле, з такім кадрам, як Насьця Паламар, любыя музыкі будуць выглядаць як добрая каманда. Напрыканцы Exist M выканалі кавер на песьню “Psychosocial” гурта Slipknot, і ў цэлым апынуліся выдатным разагрэвам для хэдлайнераў.
І вось, дачакаліся і саміх Morphine Suffering. Аператыўна падрыхтаваўшы свае тэхнічныя аспекты: уласная ударная ўсталёўка і насычаны відэашэраг, яны выйшлі і пачалі з выбухной песьні “Небо Пробачить”, чым адразу зацьвердзілі свой высокі узровень і распачалі знаёмства з раней нябачаным беларускай публікай фірмовым стылем. Нешматлікі ўздоўж усяе імпрэзы натоўп цяпер актывізаваўся на поўную катушку. Людзі адразу падцягнуліся бліжэй да сцэны, пачалі танцаваць і мошыць. Па закліках музыкаў нават двойчы рабілася “сьцяна сьмерці”. Увогуле, музыка Morphine Suffering надзвычай удалым чынам спалучала ў сабе схільнасьць і да жорсткага рубілава, і да вясёлых скокаў. Уражвала сцэнічная праца музыкаў – ані секунды на месцы, нават драмеру не сядзелася: у момантах электроннага падкладу ён у поўны рост вынікаў з-за ўсталёўкі, стоячы прама на стуле і эфектна маніпулюючы ўвагай залы.
Адна за адной ішлі бадзёрыя трэкі з тлустымі рыфамі, забойнай ударкай і сьпевам, які разгортваўся і як шчыльны агрэсіўны экстрым-вакал, і як характэрна па-ўкраінску пявучы чысты голас. Мяса і тлушч, скокі і танцулькі, захапляльныя прыпевы і крутыя мелодыя. Гэта Morphine Suffering, і гэта было для нас.
Кожны з чатырох каларытных мужыкоў быў па-свойму прывабны для дзяўчат, асабліва заўзятыя ў першых шэрагах не гублялі магчымасьці палапаць улюбёнцаў за ногі. Нават пры такой недаравальна малой колькасьці гледачоў гэты канцэрт выглядаў як шоў замежнага фірмовага гурта. Было прыемна бачыць цёплы і шчыры прыём, веданьне публікай песень па назвах і нават па тэкстах на ўкраінскай мове. У перадканцэртным інтэрв'ю музыкі выказвалі хваляваньне і ўзрушэньне ад менскага канцэрту як першага для іх, калі, будучы шырока папулярнымі сярод аўдыторыі роднай краіны, выступ меў адбывацца для новай публікі “іншай, няхай і брацкай, культуры”. На гэту тэму яны і шмат выказваліся між песьнямі, і, мне здаецца, надта перабольшвалі – усё ж беларусы і ўкраінцы не настолькі далёкія народы, каб казаць аб нейкім “моўным бар’еры” і ў прыватнасьці абвучаць нас слову “назавжди”, цантральным у самай запатрабаванай песьні канцэрту “Останнiй Крок”, якую заўважальна цёпла сустракалі і гарачэй за ўсё прасілі на біс. Дарэчы, кліп на гэту песьню дэманструе патэнцыял візуальнага боку “Марфінаў”.
І ад гэтага робіцца горка, бо аснашчэньне клубу “Бруге” гэта нейкая дзічына: усяго два пражэктары пад столем зь перманентным брыдкім чырвоным сьвятлом, сьветлыя плямы па сьцянах, і толькі ў самым канцы імпрэзы раптоўна знойдзеныя прыборы кантравога сьвятла, якія пры жаданьні можна было выкарыстаць як раскаўбасны страбаскоп…
Але пры ўсіх хібах і пры ўсім верагодным расчараваньні нешматлікасьцю сталічнае публікі Morphine Suffering адпрацавалі на больш чым 100%, народу ў танцпляцы таксама хапіла ўгару: рабіліся і сёркл-піты, і скокі са сцэны віталіся і падтрымліваліся, і натанцавацца, і натрэсьціся галавой усе змаглі ўдосталь.
Думаю, маем поўнае права сказаць, што канцэрт прайшоў удала і па меншай меры ўсе фігуранты імпрэзы атрымалі што хацелі. Акрамя арганізатараў, на жаль. Паклон ім, бо ідучы на моцны ўлёт, яны ўсё ж правялі выбітнае мерапрыемства з трыма дастойнымі гуртамі ад беларускай цяжкой сцэны і з бачным хэдлайнерам ад бліжэйшага замежжа, такое хацелася б лічыць своеасаблівым падмуркам для далейшага разьвіцьця клубных фэстаў міжнацыянальнага фармату, але лёс гэтага залежыць толькі ад публікі.
Дзякуй усім за цудоўны вечар суботы 21 траўня!
Тэкст: Ян Мачульскі, Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў
Першымі на сцэну выйшлі Among Gods – годныя маладыя наваполацкія меладэзеры, якія ўзімку парадавалі метал-супольнасьць, выпусьціўшы якасны кліп са сваёй навабранай вакалісткай – ейны каларытны вобраз адразу захапіў увагу і прымусіў чакаць першага спатканьня з гуртом з падвоенай прагай.
І вось, зрабіўшы саўндчэк, у хуткім часе гурт быў вызваны пачынаць дзеяньне, адкрыўшы канцэрт загадзя адносна намінальнага часу пачатку. Прагучалі прыемныя вуху кампазіцыі, пабудаваныя на асновах “старой школы”, упэўнены нядрэнна пастаўлены гроўл. У музычным плане выступ атрымаўся вельмі добрым, а вось у візуальным плане ёсьць прэтэнзіі: калі абодва доўгавалосыя гітарысты стваралі базавы антураж, робячы неабходны мінімум рухаў, то паводзіны чаканай эпатажнай вакалісткі (па жывым выніку – зусім не дэманічнай і сімпатычнай дзяўчыны) абмяжоўваліся некалькімі завучанымі фігурамі, ня самымі публіка-арыентаванымі, як то падмятаньне валасамі падлогі седзячы на прыступцы ўглыбі сцэны.
Агульнае адчуваньне статычнасьці замацоўваў басіст, кантрастны па зьнешнім выглядзе ад металёвых калег, што прастаяў увесь выступ у паўабарота тварам да бубнача. Так, ад Among Gods мы будзем чакаць росту ў плане сцэнічнай падачы, а таксама сачыць за працэсам запісу і выхаду ў сьвет іх альбому. Прадчуваем выхад на гарызонт новай зоркі і прадбачым цэтлік “беларускія Arch Enemy”, жадаем посьпехаў.
На наступных Bloodlast стала весялей. На гурт, што, выконваючы складаныя партыі, добра рухаецца і ўяўляе цэласны арганізм, глядзець значна больш прыемна. Вакаліст увасабляў суровы мінімалізм: “Мы Bloodlast і мы пачынаем” – і гучна грымнулі, а гітарыст са “стралой” зь першай секунды пачаў накручваць млын. Вакаліст увогуле паводзіўся як быццам выступаюць яны перад перапоўненай залай: актыўна жэстыкуляваў, скакаў туды-сюды. Ля сцэны таксама ўзьнік рух: сабралася пабольш народу, асобныя гледачы пачалі адрывацца.
На жаль, цягам выступу так і ня быў прыведзены ў норму гук, наадварот – бліжэй да канца пачаліся лажы кшталту выпадзеньня гітары, а гук зьбіваўся ў кашу, дзе дрэнна было разабраць, якія партыі ад каго гучаць і як яны між сабой спалучаюцца. А пачыналі, сапраўды, за здароўе. Старыя, адкатаныя гадамі, трэкі вынікова зайшлі куды лепей за новыя. Пры тым выступ хлопцаў пакінуў станоўчыя ўражаньні і пацьвердзіў іхнае належнае месца як аднаго з найболей актыўных сучасных дэз-метал гуртоў беларускай сцэны.
На Exist M нарэшце пачаўся талковы рух на танцпляцы. Сам гурт з раней пабачаных разоў вырас у маіх вачах шматкратна. Вакалістка, як заўсёды, малайчына: увесь час рухалася па сцэне, эмацыянальна выконвала свае партыі, заклікала разам з сабой рухацца публіку. Вось такім павінен быць сапраўдны франтмэн (франтвумэн)!
Кожны з музыкаў таксама рабіў нешта, што аб’ядноўвала ўсіх: басіст зь гітарыстам утваралі ладную зьвязку (хоць першы і быў найменш рухомы за астатніх), барабаншчык рабіў свой тэхнічны ўнёсак. Увогуле, з такім кадрам, як Насьця Паламар, любыя музыкі будуць выглядаць як добрая каманда. Напрыканцы Exist M выканалі кавер на песьню “Psychosocial” гурта Slipknot, і ў цэлым апынуліся выдатным разагрэвам для хэдлайнераў.
І вось, дачакаліся і саміх Morphine Suffering. Аператыўна падрыхтаваўшы свае тэхнічныя аспекты: уласная ударная ўсталёўка і насычаны відэашэраг, яны выйшлі і пачалі з выбухной песьні “Небо Пробачить”, чым адразу зацьвердзілі свой высокі узровень і распачалі знаёмства з раней нябачаным беларускай публікай фірмовым стылем. Нешматлікі ўздоўж усяе імпрэзы натоўп цяпер актывізаваўся на поўную катушку. Людзі адразу падцягнуліся бліжэй да сцэны, пачалі танцаваць і мошыць. Па закліках музыкаў нават двойчы рабілася “сьцяна сьмерці”. Увогуле, музыка Morphine Suffering надзвычай удалым чынам спалучала ў сабе схільнасьць і да жорсткага рубілава, і да вясёлых скокаў. Уражвала сцэнічная праца музыкаў – ані секунды на месцы, нават драмеру не сядзелася: у момантах электроннага падкладу ён у поўны рост вынікаў з-за ўсталёўкі, стоячы прама на стуле і эфектна маніпулюючы ўвагай залы.
Адна за адной ішлі бадзёрыя трэкі з тлустымі рыфамі, забойнай ударкай і сьпевам, які разгортваўся і як шчыльны агрэсіўны экстрым-вакал, і як характэрна па-ўкраінску пявучы чысты голас. Мяса і тлушч, скокі і танцулькі, захапляльныя прыпевы і крутыя мелодыя. Гэта Morphine Suffering, і гэта было для нас.
Кожны з чатырох каларытных мужыкоў быў па-свойму прывабны для дзяўчат, асабліва заўзятыя ў першых шэрагах не гублялі магчымасьці палапаць улюбёнцаў за ногі. Нават пры такой недаравальна малой колькасьці гледачоў гэты канцэрт выглядаў як шоў замежнага фірмовага гурта. Было прыемна бачыць цёплы і шчыры прыём, веданьне публікай песень па назвах і нават па тэкстах на ўкраінскай мове. У перадканцэртным інтэрв'ю музыкі выказвалі хваляваньне і ўзрушэньне ад менскага канцэрту як першага для іх, калі, будучы шырока папулярнымі сярод аўдыторыі роднай краіны, выступ меў адбывацца для новай публікі “іншай, няхай і брацкай, культуры”. На гэту тэму яны і шмат выказваліся між песьнямі, і, мне здаецца, надта перабольшвалі – усё ж беларусы і ўкраінцы не настолькі далёкія народы, каб казаць аб нейкім “моўным бар’еры” і ў прыватнасьці абвучаць нас слову “назавжди”, цантральным у самай запатрабаванай песьні канцэрту “Останнiй Крок”, якую заўважальна цёпла сустракалі і гарачэй за ўсё прасілі на біс. Дарэчы, кліп на гэту песьню дэманструе патэнцыял візуальнага боку “Марфінаў”.
І ад гэтага робіцца горка, бо аснашчэньне клубу “Бруге” гэта нейкая дзічына: усяго два пражэктары пад столем зь перманентным брыдкім чырвоным сьвятлом, сьветлыя плямы па сьцянах, і толькі ў самым канцы імпрэзы раптоўна знойдзеныя прыборы кантравога сьвятла, якія пры жаданьні можна было выкарыстаць як раскаўбасны страбаскоп…
Але пры ўсіх хібах і пры ўсім верагодным расчараваньні нешматлікасьцю сталічнае публікі Morphine Suffering адпрацавалі на больш чым 100%, народу ў танцпляцы таксама хапіла ўгару: рабіліся і сёркл-піты, і скокі са сцэны віталіся і падтрымліваліся, і натанцавацца, і натрэсьціся галавой усе змаглі ўдосталь.
Думаю, маем поўнае права сказаць, што канцэрт прайшоў удала і па меншай меры ўсе фігуранты імпрэзы атрымалі што хацелі. Акрамя арганізатараў, на жаль. Паклон ім, бо ідучы на моцны ўлёт, яны ўсё ж правялі выбітнае мерапрыемства з трыма дастойнымі гуртамі ад беларускай цяжкой сцэны і з бачным хэдлайнерам ад бліжэйшага замежжа, такое хацелася б лічыць своеасаблівым падмуркам для далейшага разьвіцьця клубных фэстаў міжнацыянальнага фармату, але лёс гэтага залежыць толькі ад публікі.
Дзякуй усім за цудоўны вечар суботы 21 траўня!
Тэкст: Ян Мачульскі, Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў