Anathema
Апублікавана
у
Рэпартажы
108 Фота
Часам бывае, ты палка марыш некуды трапіць, і вось, нарэшце, перад табой адчыняюцца запаветныя дзьверы. Менавіта такія адчуваньні апанавалі прыхільнікаў недасяжнай творчасьці Anathema перад першым канцэртам брытанцаў у Менску 2 кастрычніка. Зрэшты, па словах музыкаў, гэтыя адчуваньні былі ўзаемнымі.
Пачаўся вечар зь няхілай чаргі пад Re: Рublic’ам. Нягледзячы на тое, што дзьверы клубу павінны былі адчыніць а палове на сёмую, гэтага ня здарылася. Пайшлі чуткі, што “Анафема” вырашыла зарадзіць саунд-чэк яшчэ гадзіны на дзьве, ды й “вакаліст яшчэ не прыехаў”. Сьпяшацца не было куды. Гэта стала відавочна пасьля таго, як стрэлка гадзіньніка пераваліла за восем. Танцпляц быў шчыльна запакаваны, людзі пераміналіся з нагі на нагу пад рытмы дыска. І вось зьявіліся яны…
Зь першых жа секундаў выступу Anathema і да канца ў маёй галаве круцілася думка: “Як па маслу”. Сапраўды, усё было бездакорна: выдатны гук, эмацыйны пасыл, тэхнічнасьць. Браты Кавана жартавалі з публікай, рэкламавалі швэпс – паводзілі сябе даволі проста і шчыра, што нібыта ішло ўразрэз з пранікнёнымі музычнымі хітраспляценьнямі.
Лайн-ап канцэрту складаў матэрыял з апошніх альбомаў. Брытанцы залпам выдалі дзьве часткі “Untouchable”, трылогію “The Lost Song”, і мы згубіліся беспаваротна ў нявыведаных шляхах сусьвету, дзе адзінай пуцяводнай ніцьцю быў голас лірычнай Лі Дуглас. Часы думу ў творчасьці гурта засталіся далёка, і цяпер можна было знайсьці алюзіі на Pink Floyd, Radiohead, пазьнейшых The Gathering, ды шмат чаго яшчэ, бо мелодыі Anathema ўвабралі ў сябе адгалоскі розных галактык.
Менавіта творчай шматбаковасьцю можна патлумачыць і тое, што сустракаць касьмічных падарожнікаў прыйшла вельмі разнапланавая публіка: ад металістаў і ўчарашніх гатычных фей да бездакорна цывільных япі. Здаецца, кожны атрымліваў тое, за чым прыйшоў. Часам танцпляц статычна заміраў, што, дарэчы, ня вельмі падабалася братам Кавана, якія, як ставала моцы, запускалі свае“Distant Satellites”, суправаджаючы цырымонію ўдарамі ў вялікі бубен, гітарнымі рыфамі і клавішнымі партыямі. Напрыканцы Вінс настойліва заклікаў усіх падняцца са сваіх месцаў для апошняга рыўка. Успышка залі пад “Natural Disaster”, выбуховая хваля, пракаціўшаяся пад гукі “Deep” – і ўсё скончылася “Fragile Dreams”. Мо, і сапраўды гэта быў толькі сон?
Часам бывае, ты палка марыш некуды трапіць, і вось, нарэшце, перад табой адчыняюцца запаветныя дзьверы. А яшчэ бывае так, што гэтыя дзьверы так і застаюцца адчыненымі, каб ты змог увайсьці празь іх, калі захочаш. Будзем спадзявацца, што сустрэча Anathema зь Беларусьсю – менавіта такі выпадак, і касьмічныя спадарожнікі яшчэ не аднойчы прызямляцца на Сінявокую.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Антон Кавалеўскі
Пачаўся вечар зь няхілай чаргі пад Re: Рublic’ам. Нягледзячы на тое, што дзьверы клубу павінны былі адчыніць а палове на сёмую, гэтага ня здарылася. Пайшлі чуткі, што “Анафема” вырашыла зарадзіць саунд-чэк яшчэ гадзіны на дзьве, ды й “вакаліст яшчэ не прыехаў”. Сьпяшацца не было куды. Гэта стала відавочна пасьля таго, як стрэлка гадзіньніка пераваліла за восем. Танцпляц быў шчыльна запакаваны, людзі пераміналіся з нагі на нагу пад рытмы дыска. І вось зьявіліся яны…
Зь першых жа секундаў выступу Anathema і да канца ў маёй галаве круцілася думка: “Як па маслу”. Сапраўды, усё было бездакорна: выдатны гук, эмацыйны пасыл, тэхнічнасьць. Браты Кавана жартавалі з публікай, рэкламавалі швэпс – паводзілі сябе даволі проста і шчыра, што нібыта ішло ўразрэз з пранікнёнымі музычнымі хітраспляценьнямі.
Лайн-ап канцэрту складаў матэрыял з апошніх альбомаў. Брытанцы залпам выдалі дзьве часткі “Untouchable”, трылогію “The Lost Song”, і мы згубіліся беспаваротна ў нявыведаных шляхах сусьвету, дзе адзінай пуцяводнай ніцьцю быў голас лірычнай Лі Дуглас. Часы думу ў творчасьці гурта засталіся далёка, і цяпер можна было знайсьці алюзіі на Pink Floyd, Radiohead, пазьнейшых The Gathering, ды шмат чаго яшчэ, бо мелодыі Anathema ўвабралі ў сябе адгалоскі розных галактык.
Менавіта творчай шматбаковасьцю можна патлумачыць і тое, што сустракаць касьмічных падарожнікаў прыйшла вельмі разнапланавая публіка: ад металістаў і ўчарашніх гатычных фей да бездакорна цывільных япі. Здаецца, кожны атрымліваў тое, за чым прыйшоў. Часам танцпляц статычна заміраў, што, дарэчы, ня вельмі падабалася братам Кавана, якія, як ставала моцы, запускалі свае“Distant Satellites”, суправаджаючы цырымонію ўдарамі ў вялікі бубен, гітарнымі рыфамі і клавішнымі партыямі. Напрыканцы Вінс настойліва заклікаў усіх падняцца са сваіх месцаў для апошняга рыўка. Успышка залі пад “Natural Disaster”, выбуховая хваля, пракаціўшаяся пад гукі “Deep” – і ўсё скончылася “Fragile Dreams”. Мо, і сапраўды гэта быў толькі сон?
Часам бывае, ты палка марыш некуды трапіць, і вось, нарэшце, перад табой адчыняюцца запаветныя дзьверы. А яшчэ бывае так, што гэтыя дзьверы так і застаюцца адчыненымі, каб ты змог увайсьці празь іх, калі захочаш. Будзем спадзявацца, што сустрэча Anathema зь Беларусьсю – менавіта такі выпадак, і касьмічныя спадарожнікі яшчэ не аднойчы прызямляцца на Сінявокую.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Антон Кавалеўскі
0 каментароў