Brit Floyd. Яднаньне ў вечным
Апублікавана
у
Рэпартажы
28 Фота
27 кастрычніка ў Менску з аншлагам прайшло вялікае шоў Brit Floyd, афіцыйнага трыб'ют-гурта легендарных Pink Floyd, чыё імя вядома ўсім, хто хоць крышку цікавіцца рок-музыкай, ды й музыкай агулам.
Самі Pink Floyd апошні раз выступалі ў 2005-м. Тады на адзін вечар, забыўшыся аб сварках, Роджар Уотэрс, Дэвід Гілмар, Нік Мэйсан і Рычард Райт сабраліся разам на адной сцэне — то быў апошні канцэрт у класічным складзе, бо Райт пайшоў з жыцьця ў верасьні 2008. Гілмар і Мэйсан у лістападзе 2014 выпусьцілі апошні альбом «The Endless River», пабудаваны на архіўных запісах, пасьля чаго была пастаўленая канчатковая кропка ў гісторыі гурта.
Калектыў Brit Floyd нарадзіўся ў Англіі ў 2011 годзе. Прафесійныя музыкі паставілі мэтай максімальна дакладна перадаць класічныя творы Pink Floyd, а таксама арыгінальнае сцэнічнае аздабленьне. Гурт стаў вядомым па ўсім сьвеце і заваяваў шырокае прызнаньне сярод шматлікай і разнастайнай аўдыторыі прыхільнікаў. Ня дзіва, бо армія слухачоў насамрэч унушальная, а настальгічныя пачуцьці толькі мацнеюць. Тым болей, падрасло пакаленьне маладых фанаў, у якіх проста не было магчымасьці ўбачыць на свае вочы выступы арыгінальнага гурта. Таму зьяўленьне трыб'ют-гурта было прадвызначана і заставалася толькі справай часу.
У Менск Brit Floyd завіталі ў рамках туру з праграмай «Space & Time», у якую ўвайшлі рэчы зь пяці класічных альбомаў Pink Floyd: «Wish You Were Here», «Animals», «The Wall», «The Division Bell» і «The Dark Side of The Moon».
Мы з калегай прыйшлі загадзя, нас чакала ўжо цалкам падрыхтаваная сцэна са шматлікімі інструментамі на ёй і, канешне ж, — са знакамітым аграмадным круглым экранам над ёю. Зала бліжэй да заяўленага часу пачатка была яшчэ напаўпустая, але струменчыкі натоўпу, якія спрытна напаўнялі трыбуны і танцпляц, не пакідалі сумневу — аншлагу сёньня быць. Фанзона, дарэчы, уяўляла своеасаблівы «партэр» — сюды прыходзілі самыя імпазантныя мужчыны з самымі элегантнымі жанчынамі, каб седзячы насупраць сцэны атрымліваць найбольшую асалоду ад шоў. Танцпляц жа напоўнілі пераважна маладыя людзі. Не сказаць, каб прама яблыку не было куды ўпасьці — але колькасьць гледачоў была ўнушальная. Адпаведна атмасферы імпрэзы, танцпляц быў спакойным утульным месцам, зусім ня жаркім і небясьпечным — асноўная маса разьмеркавалася на сектарах. Калі пасьля некалькіх першых кампазіцый я павярнуў галаву назад, знайсьці дзірку блакітнага колеру (колер пустых сядзеньняў) было практычна немагчыма. Усе ведалі, куды прыйшлі і чаго чакаць, і не памыліліся.
Шоў пачалося з «Speak To Me», перайшоўшай у «Breathe». На экране дэманстравалася лінія пульсу на фоне прызмы. Музыкі былі сустрэтыя цёплымі апладысментамі і воклічамі, прайшліся па «On the Run», славутай «Time». Уяўлялі сабой яны склад зь дзевяці агулам чалавек: вакаліст-басіст («Роджар Уотэрс»), гітарыст-вакаліст («Дэвід Гілмар»), другі гітарыст, падазрона падобны вобразам да Сіда Барэта, клавішнік і барабаншчык, плюс чалавек-аркестр, які пасьпеў за час канцэрту пайграць на перкусіі, саксафонах, клавішах і басе. І тры цудоўныя бэк-вакалісткі, адна зь якіх сольна выканала вакаліз у наступнай кампазіцыі «The Great Gig in the Sky», сарваўшы авацыі.
Доўгая і канцэптуальная «Shine On You Crazy Diamond» стала пэўнай кульмінацыяй гэтай часткі выступу, на ёй ў поўную сілу разгарнулася сьвятло і лазеры, пагружаючы гледачоў у транс. Варта ўзгадаць візуальныя падказкі, якія паведамлялі нам, зь якога перыяду творчасьці будзе далей твор. Такім чынам наступнай ішла рэч раньніх часоў «See Emily Play», на якой экран, на кантрасьце са звычнай псіхадэлічнай візуалізацыяй, паказваў суцэльны ролік зь дзяўчынай Эмілі ў лесе — адлюстраваньне таго, што калісьці ўбачыў Сід Барэт пасьля прыняцьня галюцынагену і што натхніла на напісаньне кампазіцыі. Вось такія гісторыі. І мы незаўважна падышлі да культавай «Another Brick in the Wall». Музыкі абралі для жывога выкананьня, несумненна, папулярную частку 2, задзейнічаўшы залу ў якасьці дзіцячага хору на словах «We don't need no education...» Атрымалася выдатна! Яшчэ праз тры песьні да нас зьвярнуўся на прыемнай вуху брытанскай ангельскай лідар гурта Дэм'ен Дарлінгтан, абвясьціўшы заканчэньне першай часткі і антракт. Усё зусім як у тэатры, натуральна.
У антракце давялося лепей разглядзець аўдыторыю. Палац спорту ў гэты вечар быў запоўнены людзьмі дыяметральна розных узростаў і груп: ад салідных дзядзек у гарнітурах да хлопцаў з іракезамі, ад мацярок зь дзецьмі да гламурных маладзіц. музыка Pink Floyd аб'яднала ўсіх…
Тымчасова другая частка. Сюды ўвайшлі такія рэчы, як «One of These Days», «Louder Than Words» з апошняга альбому, чый відэашэраг рабіў кранальнае прысьвячэньне памерламу Рыку Райту, кананічная «Money», «Set the Controls for the Heart of the Sun» з чароўнай візуалізацыяй, «Have a Cigar», «Wish You Were Here». Скончылася асноўная частка на «The Final Cut». Далей пайшоў запланаваны біс: доўгачаканая «Comfortably Numb» — Йэн Кэтэл адклаў бас і пераўтварыўся ў актора, апрануўшы белы халат і стаўшы доктарам у гатэльным нумары — на сцэне зьявіўся тэлевізар і крэсла зь Пінкам у ім — вы зразумелі, гутарка аб рэканструкцыі ўрыўку фільму «Pink Floyd: The Wall». сола ў гэтай песьні, якое лічыцца найлепшым гітарным сола ўсіх часоў, было выканана бездакорна, феерычна, ад душы. Так, як належыць. Увогуле, асаблівай увагі заслугоўвае тое, наколькі чыста і прафесійна былі выкананыя ўсе партыі напрацягу канцэрту. На 100%, без аніводнай памылкі, адзін-у-адзін са студыйным арыгіналам. За гэтым, канешне, стаяць гады, каласальны музычны вопыт, праца, вартая нізкага паклону.
Апошнія тры песьні былі з «The Wall», тэматыкі Пінка-дыктатара — адпаведна іх вакаліст Йэн выканаў, пераапрануўшыся ў чорны плашч з пальчаткамі і акулярамі. Шкада, што фотаздымка дазвалялася толькі на першых трох кампазіцыях, і мы ня можам данесьці гэтыя моманты.
Шоў доўжылася дзьве з паловай гадзіны і 23 кампазіцыі. На разьвітаньне Дэм'ен ізноў прамовіў «dziękuję» (арыгінальны варыянт — калі большасьць артыстаў абагульняе нас з Расеяй, карыстаючыся тым жа самым «спасибо», гэтыя дзядзькі аднесьлі нас да Польшчы. Жартую. Пэўна, то была спроба выказаць зь пераменным посьпехам нашае «дзякуй», што, тым ня меней, прыемна) :)
Ну і не магу канчаткова не падвесьці вынікі, адказваючы на пытаньні, пастаўленыя ў гэтым артыкуле. Так, асалода ад «флойдаўскага» гуку невыказальная, прасьпяваць хорам маніфест з «Another brick in the wall» было цудоўна, спыніцца і задумацца можна было ў любы момант, час замядляўся і спыняўся, была магчымасьць застацца сам-насам з музыкай і растварыцца ў ёй. А цукаркі з капляй кісьлі, зразумела, не давалі. І шкада, што не было надзіманых фігураў, прынамсі сьвіньні, і сьцяны, якая разбураецца. Але гэта ніколькі не сапсавала ўражаньні.
Такім чынам, у нас адбылося вялікае шоў, прысьвечанае музыцы легендарных Pink Floyd, музыцы, якая аб'ядноўвае пакаленьні і азначае сабой цэлыя паўстагодзьдзя, пры тым застаючыся запатрабаванай і жаданай на працягу ўсяго гэтага часу. І самае прыкметнае ў гэтай музыцы — яна не сыходзіць на пыльныя паліцы ў разрад «класікі, да якой трэба дарасьці». Яна ўсё такая ж жывая і нават модная. Рэчы кшталту выявы дыфракцыі сьвятла ў прызьме, прыпеву «Another Brick», сола «Comfortably Numb» — гэта адвечныя татэмы рок-музыкі і музычнай творчасьці ў цэлым. Музыка Pink Floyd з году ў год выклікае ўсё тыя ж сапраўдныя пачуцьці, адбіваецца ў душах людзей. Таму і жыве. І дзякуючы сваёй шчырасьці і форме ды зьместу, не падобнымі ні на што іншае, будзе жыць заўсёды.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
Самі Pink Floyd апошні раз выступалі ў 2005-м. Тады на адзін вечар, забыўшыся аб сварках, Роджар Уотэрс, Дэвід Гілмар, Нік Мэйсан і Рычард Райт сабраліся разам на адной сцэне — то быў апошні канцэрт у класічным складзе, бо Райт пайшоў з жыцьця ў верасьні 2008. Гілмар і Мэйсан у лістападзе 2014 выпусьцілі апошні альбом «The Endless River», пабудаваны на архіўных запісах, пасьля чаго была пастаўленая канчатковая кропка ў гісторыі гурта.
Калектыў Brit Floyd нарадзіўся ў Англіі ў 2011 годзе. Прафесійныя музыкі паставілі мэтай максімальна дакладна перадаць класічныя творы Pink Floyd, а таксама арыгінальнае сцэнічнае аздабленьне. Гурт стаў вядомым па ўсім сьвеце і заваяваў шырокае прызнаньне сярод шматлікай і разнастайнай аўдыторыі прыхільнікаў. Ня дзіва, бо армія слухачоў насамрэч унушальная, а настальгічныя пачуцьці толькі мацнеюць. Тым болей, падрасло пакаленьне маладых фанаў, у якіх проста не было магчымасьці ўбачыць на свае вочы выступы арыгінальнага гурта. Таму зьяўленьне трыб'ют-гурта было прадвызначана і заставалася толькі справай часу.
У Менск Brit Floyd завіталі ў рамках туру з праграмай «Space & Time», у якую ўвайшлі рэчы зь пяці класічных альбомаў Pink Floyd: «Wish You Were Here», «Animals», «The Wall», «The Division Bell» і «The Dark Side of The Moon».
Мы з калегай прыйшлі загадзя, нас чакала ўжо цалкам падрыхтаваная сцэна са шматлікімі інструментамі на ёй і, канешне ж, — са знакамітым аграмадным круглым экранам над ёю. Зала бліжэй да заяўленага часу пачатка была яшчэ напаўпустая, але струменчыкі натоўпу, якія спрытна напаўнялі трыбуны і танцпляц, не пакідалі сумневу — аншлагу сёньня быць. Фанзона, дарэчы, уяўляла своеасаблівы «партэр» — сюды прыходзілі самыя імпазантныя мужчыны з самымі элегантнымі жанчынамі, каб седзячы насупраць сцэны атрымліваць найбольшую асалоду ад шоў. Танцпляц жа напоўнілі пераважна маладыя людзі. Не сказаць, каб прама яблыку не было куды ўпасьці — але колькасьць гледачоў была ўнушальная. Адпаведна атмасферы імпрэзы, танцпляц быў спакойным утульным месцам, зусім ня жаркім і небясьпечным — асноўная маса разьмеркавалася на сектарах. Калі пасьля некалькіх першых кампазіцый я павярнуў галаву назад, знайсьці дзірку блакітнага колеру (колер пустых сядзеньняў) было практычна немагчыма. Усе ведалі, куды прыйшлі і чаго чакаць, і не памыліліся.
Шоў пачалося з «Speak To Me», перайшоўшай у «Breathe». На экране дэманстравалася лінія пульсу на фоне прызмы. Музыкі былі сустрэтыя цёплымі апладысментамі і воклічамі, прайшліся па «On the Run», славутай «Time». Уяўлялі сабой яны склад зь дзевяці агулам чалавек: вакаліст-басіст («Роджар Уотэрс»), гітарыст-вакаліст («Дэвід Гілмар»), другі гітарыст, падазрона падобны вобразам да Сіда Барэта, клавішнік і барабаншчык, плюс чалавек-аркестр, які пасьпеў за час канцэрту пайграць на перкусіі, саксафонах, клавішах і басе. І тры цудоўныя бэк-вакалісткі, адна зь якіх сольна выканала вакаліз у наступнай кампазіцыі «The Great Gig in the Sky», сарваўшы авацыі.
Доўгая і канцэптуальная «Shine On You Crazy Diamond» стала пэўнай кульмінацыяй гэтай часткі выступу, на ёй ў поўную сілу разгарнулася сьвятло і лазеры, пагружаючы гледачоў у транс. Варта ўзгадаць візуальныя падказкі, якія паведамлялі нам, зь якога перыяду творчасьці будзе далей твор. Такім чынам наступнай ішла рэч раньніх часоў «See Emily Play», на якой экран, на кантрасьце са звычнай псіхадэлічнай візуалізацыяй, паказваў суцэльны ролік зь дзяўчынай Эмілі ў лесе — адлюстраваньне таго, што калісьці ўбачыў Сід Барэт пасьля прыняцьня галюцынагену і што натхніла на напісаньне кампазіцыі. Вось такія гісторыі. І мы незаўважна падышлі да культавай «Another Brick in the Wall». Музыкі абралі для жывога выкананьня, несумненна, папулярную частку 2, задзейнічаўшы залу ў якасьці дзіцячага хору на словах «We don't need no education...» Атрымалася выдатна! Яшчэ праз тры песьні да нас зьвярнуўся на прыемнай вуху брытанскай ангельскай лідар гурта Дэм'ен Дарлінгтан, абвясьціўшы заканчэньне першай часткі і антракт. Усё зусім як у тэатры, натуральна.
У антракце давялося лепей разглядзець аўдыторыю. Палац спорту ў гэты вечар быў запоўнены людзьмі дыяметральна розных узростаў і груп: ад салідных дзядзек у гарнітурах да хлопцаў з іракезамі, ад мацярок зь дзецьмі да гламурных маладзіц. музыка Pink Floyd аб'яднала ўсіх…
Тымчасова другая частка. Сюды ўвайшлі такія рэчы, як «One of These Days», «Louder Than Words» з апошняга альбому, чый відэашэраг рабіў кранальнае прысьвячэньне памерламу Рыку Райту, кананічная «Money», «Set the Controls for the Heart of the Sun» з чароўнай візуалізацыяй, «Have a Cigar», «Wish You Were Here». Скончылася асноўная частка на «The Final Cut». Далей пайшоў запланаваны біс: доўгачаканая «Comfortably Numb» — Йэн Кэтэл адклаў бас і пераўтварыўся ў актора, апрануўшы белы халат і стаўшы доктарам у гатэльным нумары — на сцэне зьявіўся тэлевізар і крэсла зь Пінкам у ім — вы зразумелі, гутарка аб рэканструкцыі ўрыўку фільму «Pink Floyd: The Wall». сола ў гэтай песьні, якое лічыцца найлепшым гітарным сола ўсіх часоў, было выканана бездакорна, феерычна, ад душы. Так, як належыць. Увогуле, асаблівай увагі заслугоўвае тое, наколькі чыста і прафесійна былі выкананыя ўсе партыі напрацягу канцэрту. На 100%, без аніводнай памылкі, адзін-у-адзін са студыйным арыгіналам. За гэтым, канешне, стаяць гады, каласальны музычны вопыт, праца, вартая нізкага паклону.
Апошнія тры песьні былі з «The Wall», тэматыкі Пінка-дыктатара — адпаведна іх вакаліст Йэн выканаў, пераапрануўшыся ў чорны плашч з пальчаткамі і акулярамі. Шкада, што фотаздымка дазвалялася толькі на першых трох кампазіцыях, і мы ня можам данесьці гэтыя моманты.
Шоў доўжылася дзьве з паловай гадзіны і 23 кампазіцыі. На разьвітаньне Дэм'ен ізноў прамовіў «dziękuję» (арыгінальны варыянт — калі большасьць артыстаў абагульняе нас з Расеяй, карыстаючыся тым жа самым «спасибо», гэтыя дзядзькі аднесьлі нас да Польшчы. Жартую. Пэўна, то была спроба выказаць зь пераменным посьпехам нашае «дзякуй», што, тым ня меней, прыемна) :)
Ну і не магу канчаткова не падвесьці вынікі, адказваючы на пытаньні, пастаўленыя ў гэтым артыкуле. Так, асалода ад «флойдаўскага» гуку невыказальная, прасьпяваць хорам маніфест з «Another brick in the wall» было цудоўна, спыніцца і задумацца можна было ў любы момант, час замядляўся і спыняўся, была магчымасьць застацца сам-насам з музыкай і растварыцца ў ёй. А цукаркі з капляй кісьлі, зразумела, не давалі. І шкада, што не было надзіманых фігураў, прынамсі сьвіньні, і сьцяны, якая разбураецца. Але гэта ніколькі не сапсавала ўражаньні.
Такім чынам, у нас адбылося вялікае шоў, прысьвечанае музыцы легендарных Pink Floyd, музыцы, якая аб'ядноўвае пакаленьні і азначае сабой цэлыя паўстагодзьдзя, пры тым застаючыся запатрабаванай і жаданай на працягу ўсяго гэтага часу. І самае прыкметнае ў гэтай музыцы — яна не сыходзіць на пыльныя паліцы ў разрад «класікі, да якой трэба дарасьці». Яна ўсё такая ж жывая і нават модная. Рэчы кшталту выявы дыфракцыі сьвятла ў прызьме, прыпеву «Another Brick», сола «Comfortably Numb» — гэта адвечныя татэмы рок-музыкі і музычнай творчасьці ў цэлым. Музыка Pink Floyd з году ў год выклікае ўсё тыя ж сапраўдныя пачуцьці, адбіваецца ў душах людзей. Таму і жыве. І дзякуючы сваёй шчырасьці і форме ды зьместу, не падобнымі ні на што іншае, будзе жыць заўсёды.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
3 каментара