Manowar: калі багі сыходзяць на зямлю
Апублікавана
у
Рэпартажы
Пасьля доўгіх трыццаці год чаканьня багі металічнага Алімпу прызямліліся ў Менску, сабраўшы мясцовую армію прыхільнікаў братэрства, моцы і гуку louder than hell. Канцэрт Manowar стаў знакавай падзеяй, далучыцца да якой захацелі і тыя, хто ня слухаюць метал-ваяроў, бо слава феерычных шоў «манавараў» пераўзыходзіла ўвесь скепсіс.
Менскі канцэрт гурта 16 лютага стаў фінальным акордам туру “Gods and Kings”. Падрыхтоўка да яго ішла яшчэ з восені, калі “агенцтва зь яйкамі” Атом Интертейнмент дамовілася аб прывозу і арганізавала першую прэс-канферэнцыю зь лідэрам гурта Джоўі ДзіМайа. Робячы канцэрт, гурт зь мясцовымі прамоўтэрамі пайшлі на даволі нечаканыя крокі: усе квіткі прадаваліся па адным кошце, а ўладальнік “шчасьлівага” павінен быў атрымаць новенькі Харлей Дэвідсан.
Таму зусім ня дзіва, што ўвечары канцэрту перад Палацам спорту сабраўся натоўп, многія пыталіся пра лішні квіток, а самыя адчайныя пісалі ў сацсецівах, маўляў, прыму ў дар два квіткі на Манавар, стаю ля Палаца. Калі ўсе больш-менш разабраліся, і той, хто мог, трапіў унутр, стала ясна, што беларускіх метал-уорыераў багата, хаця Палац мог бы разьмясьціць і большую колькасьць народу. Што ж, сьпішам на крызіс, усё ж такі адзін мільён сёньня на дарозе не валяецца. Аднак было шмат гасьцей і з бліжэйшага замежжа – напрыканцы мерапрыемства над танцпляцам луналі ўкраінскія і расейскія сьцягі.
ДзіМайа неаднойчы падкрэсьліваў сувязь металу з класічнай музыкай, таму рашэньне выставіць у якасьці падцяпленьня сімфанічны аркестр падаецца не такім ужо і нечаканым. Як толькі а дзявятай “Метаморфоза” зьявілася на сцэне, натоўп павітаў іх гучным ровам. Нягледзячы на тое, што аркестр пераігрываў хіты Manowar, іх выступ атрымаўся надта лірычным і акадэмічным. Нават няёмка стала, калі бліжэйшыя суседзі па натоўпу пачалі выказваць сваю незадаволенасьць і нецярпліва клікаць хэдаў. І, напэўна, было б больш смачна, калі б аркестр выканаў нешта сумесна з “манаварамі”. Што ж, будзем чакаць магчымага сімфанічнага туру. А зал падзякаваў “Метаморфозе” гучнымі апладысментамі і пачаў чакаць наступнай часткі Марлізонскага балету – розыгрышу байка.
Джоўі хоць патрос лататрон як мае быць, спачатку выцягнуў пустую паперку. Другі заход аказаўся больш плённым – уладальнік шчасльлівага квітка хутка адгукнуўся і падняўся на сцэну. Новасьпечаным байкерам аказаўся масквіч Зьміцер, які нават ня ведаў пра латэрэю і стыхійна набыў квіток за чатыры дні да канцэрту. Праўду кажуць, што фартуна – дама сьляпая. Застаецца толькі ўяўляць, якія эмоцыі апанавалі пераможцам, але астатнія таксама не засталіся ні з чым – наперадзе было доўгачаканае шоў.
Усё сьведчыла пра тое, што хутка мы ўбачым калі не багоў, дык легендарных асоб дакладна. Сцэна была аформлена ў стылі старажытнагрэчаскага храма, увенчанага франтонам з выяўленьнем сцэны бойкі, а ўдарная ўсталёўка нагадвала баявую калясьніцу. Гук быў выведзены выдатна, хоць новага рэкорду Гінэса не атрымалася – памяшканьне ня тое. Кожную песьню суправаджаў адмысловы відэашэраг, было адчуваньне, што трапіў як мінімум на сеанс кіно 5D. Тым больш шкада, што прафесійная фотаздымка была забароненая.
Але безумоўна, што сапраўднае шоў робіць ня столькі тэхніка, колькі харызматычныя людзі. І вось зьявіліся яны – нестарэючыя легенды некалькіх пакаленьняў металхэдаў – Джоўі ДзіМайа, Эрык Адамс, Карл Логан і Доні Хамзік. Дзеяньне пачалося зь песьні, сугучнай назьве гурта, і далей усё пайшло па сьпісе:
Загадзя пазначаныя спецэфекты і шоў, зладжанае як па нотах, — прафесіяналізм ва ўсім.
Музыкі ўразілі бяскрайняй энергіяй, якую не змаглі ўтаймаваць ні бясконцы шэраг выступаў, ні салідны ўзрост: Адамс па-ранейшаму браў знакамітыя пранізьлівыя ноты, часам ліха паплёўваючы на сцэну, ДзіМайа з Логанам саліравалі, спрабуючы свой інструмент і вушы гледачоў на трываласьць. Удзельнікі гурта знаходзіліся ў бесьперапынным руху, заражаючы бадзёрасьцю фэнаў, якія ўвесь час уськідвалі рукі ўверх, падпявалі даўно вядомыя куплеты і ўсім сваім выглядам дэманстравалі абсалютную салідарнасьць зь меркаваньнем, што на Беларусі жывуць самыя шалёныя хэвіметал-фэны. Да таго ж, слэміць і сёрклпіціць было загадзя забаронена пад пагрозай спыненьня канцэрту. Ну, і як жа бяз класікі, у пэўны момант знайшлася дзяўчынка, сядзеўшая на плячах, якая зьняла зь сябе цішотку і пачала махаць ёю ў паветры.
Самым лірычным момантам канцэрту стала выкананьне “Fallen Brothers”, падчас якой на экране дэманстраваліся ўсе, хто меў дачыненьне да музычнай плыні Manowar, ад прабацькі металу Рыхарда Вагнера да Лемі Кілмістэра. Чарговы раз падумалася, што Manowar – гэта ня проста музыка, а цэлая эпоха, сусьвет, поўны подзьвігаў, сталі, напаўголых валькірый, мускулістых ваяроў і металу, само сабою.
Час прамчаўся незаўважна, на экране зьявіліся наступныя радкі:
Выступ Manowar сабраў пад дахам Палаца спорту розных людзей, і некаторыя падзяліліся сваімі ўражаньнямі ад перажытага зь BelMetal.
Падагульняючы, гэта быў сапраўды легендарны канцэрт, успаміны пра які мы з гонарам пранясем праз гады. Застаецца чакаць наступнага прышэсьця багоў, балазе, для гэтага не спатрэбіцца дзьве тысячы гадоў.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Magic Circle Entertainment, фота № 6 — Яўген Крук
Менскі канцэрт гурта 16 лютага стаў фінальным акордам туру “Gods and Kings”. Падрыхтоўка да яго ішла яшчэ з восені, калі “агенцтва зь яйкамі” Атом Интертейнмент дамовілася аб прывозу і арганізавала першую прэс-канферэнцыю зь лідэрам гурта Джоўі ДзіМайа. Робячы канцэрт, гурт зь мясцовымі прамоўтэрамі пайшлі на даволі нечаканыя крокі: усе квіткі прадаваліся па адным кошце, а ўладальнік “шчасьлівага” павінен быў атрымаць новенькі Харлей Дэвідсан.
Таму зусім ня дзіва, што ўвечары канцэрту перад Палацам спорту сабраўся натоўп, многія пыталіся пра лішні квіток, а самыя адчайныя пісалі ў сацсецівах, маўляў, прыму ў дар два квіткі на Манавар, стаю ля Палаца. Калі ўсе больш-менш разабраліся, і той, хто мог, трапіў унутр, стала ясна, што беларускіх метал-уорыераў багата, хаця Палац мог бы разьмясьціць і большую колькасьць народу. Што ж, сьпішам на крызіс, усё ж такі адзін мільён сёньня на дарозе не валяецца. Аднак было шмат гасьцей і з бліжэйшага замежжа – напрыканцы мерапрыемства над танцпляцам луналі ўкраінскія і расейскія сьцягі.
ДзіМайа неаднойчы падкрэсьліваў сувязь металу з класічнай музыкай, таму рашэньне выставіць у якасьці падцяпленьня сімфанічны аркестр падаецца не такім ужо і нечаканым. Як толькі а дзявятай “Метаморфоза” зьявілася на сцэне, натоўп павітаў іх гучным ровам. Нягледзячы на тое, што аркестр пераігрываў хіты Manowar, іх выступ атрымаўся надта лірычным і акадэмічным. Нават няёмка стала, калі бліжэйшыя суседзі па натоўпу пачалі выказваць сваю незадаволенасьць і нецярпліва клікаць хэдаў. І, напэўна, было б больш смачна, калі б аркестр выканаў нешта сумесна з “манаварамі”. Што ж, будзем чакаць магчымага сімфанічнага туру. А зал падзякаваў “Метаморфозе” гучнымі апладысментамі і пачаў чакаць наступнай часткі Марлізонскага балету – розыгрышу байка.
Джоўі хоць патрос лататрон як мае быць, спачатку выцягнуў пустую паперку. Другі заход аказаўся больш плённым – уладальнік шчасльлівага квітка хутка адгукнуўся і падняўся на сцэну. Новасьпечаным байкерам аказаўся масквіч Зьміцер, які нават ня ведаў пра латэрэю і стыхійна набыў квіток за чатыры дні да канцэрту. Праўду кажуць, што фартуна – дама сьляпая. Застаецца толькі ўяўляць, якія эмоцыі апанавалі пераможцам, але астатнія таксама не засталіся ні з чым – наперадзе было доўгачаканае шоў.
Усё сьведчыла пра тое, што хутка мы ўбачым калі не багоў, дык легендарных асоб дакладна. Сцэна была аформлена ў стылі старажытнагрэчаскага храма, увенчанага франтонам з выяўленьнем сцэны бойкі, а ўдарная ўсталёўка нагадвала баявую калясьніцу. Гук быў выведзены выдатна, хоць новага рэкорду Гінэса не атрымалася – памяшканьне ня тое. Кожную песьню суправаджаў адмысловы відэашэраг, было адчуваньне, што трапіў як мінімум на сеанс кіно 5D. Тым больш шкада, што прафесійная фотаздымка была забароненая.
Але безумоўна, што сапраўднае шоў робіць ня столькі тэхніка, колькі харызматычныя людзі. І вось зьявіліся яны – нестарэючыя легенды некалькіх пакаленьняў металхэдаў – Джоўі ДзіМайа, Эрык Адамс, Карл Логан і Доні Хамзік. Дзеяньне пачалося зь песьні, сугучнай назьве гурта, і далей усё пайшло па сьпісе:
Загадзя пазначаныя спецэфекты і шоў, зладжанае як па нотах, — прафесіяналізм ва ўсім.
Музыкі ўразілі бяскрайняй энергіяй, якую не змаглі ўтаймаваць ні бясконцы шэраг выступаў, ні салідны ўзрост: Адамс па-ранейшаму браў знакамітыя пранізьлівыя ноты, часам ліха паплёўваючы на сцэну, ДзіМайа з Логанам саліравалі, спрабуючы свой інструмент і вушы гледачоў на трываласьць. Удзельнікі гурта знаходзіліся ў бесьперапынным руху, заражаючы бадзёрасьцю фэнаў, якія ўвесь час уськідвалі рукі ўверх, падпявалі даўно вядомыя куплеты і ўсім сваім выглядам дэманстравалі абсалютную салідарнасьць зь меркаваньнем, што на Беларусі жывуць самыя шалёныя хэвіметал-фэны. Да таго ж, слэміць і сёрклпіціць было загадзя забаронена пад пагрозай спыненьня канцэрту. Ну, і як жа бяз класікі, у пэўны момант знайшлася дзяўчынка, сядзеўшая на плячах, якая зьняла зь сябе цішотку і пачала махаць ёю ў паветры.
Самым лірычным момантам канцэрту стала выкананьне “Fallen Brothers”, падчас якой на экране дэманстраваліся ўсе, хто меў дачыненьне да музычнай плыні Manowar, ад прабацькі металу Рыхарда Вагнера да Лемі Кілмістэра. Чарговы раз падумалася, што Manowar – гэта ня проста музыка, а цэлая эпоха, сусьвет, поўны подзьвігаў, сталі, напаўголых валькірый, мускулістых ваяроў і металу, само сабою.
Час прамчаўся незаўважна, на экране зьявіліся наступныя радкі:
Выступ Manowar сабраў пад дахам Палаца спорту розных людзей, і некаторыя падзяліліся сваімі ўражаньнямі ад перажытага зь BelMetal.
Аляксей Шкурапацкі, гурт Fram
Мы прыехалі сюды з бубначом майго гурта і атрымалі масу задавальненьня. Эрык Адамс сьпяваў як бог, рычаў як леў, вішчаў як раз'юшаны дзік. ДзіМайа адпякаў як трэба, а Карл Логан граў толькі па вельмі добрых нотах. У нас такое ўражаньне, нібыта суворыя адзінарогі Одзіна насралі нам у вушы чароўнай металічнай вясёлкай. Вельмі, вельмі добры канцэрт!
Канстанцін Дудараў, гурт Aillion
З гадамі ўсё радзей адчуваеш буру эмоцый ад наведваньня канцэртаў тых ці іншых «зорак» рок-музыкі. З большага за конт таго, што сам разумееш, як і што робіцца, таму нешта можа не падабацца. Учора я сапраўды быў уражаны кумірамі свайго юнацтва — MANOWAR! Выступаў такога ўзроўня ў нас я яшчэ ня бачыў: сьвятло, гук, сьпецэфекты, абсалютна ўсё — на вышыні! Што датычыцца падачы музыкаў, зразумела, яна адпрацаваная з гадамі, аднак адчуваньня, што яны абыякава адпрацоўваюць чарговы канцэрт, у мяне не склалася. Усё было з драйвам і экспрэсіяй, сапраўдны хэві метал! Вакал Эрыка Адамса, аднаго з маіх улюбёных вакалістаў, па-ранейшаму моцны і прыгожы, з часам набыў і новых фішак. Адзінае, што не спадабалася, гэта незразумелы розыгрыш матацыкла і доўгае чаканьне гурта. Але калі згасла сьвятло, усе негатыўныя эмоцыі зьніклі — грымнуў Manowar!
Антон Міхайлоўскі, гурт Kliodna
Я ў захапленьні! Як звычайна, поўная эмацыйная пустата пасьля двухдзённага квэсту, вось, зараз падмацоўваюся, праглядаючы відэа з канцэрту і трымаючы ў руках падпісаныя вінілы. Уразіла атмасфера Manowar, якая ўключала ў сябе магчымасьць бачыць «каралёў» жыўцом, чуць любімыя песьні, гучны гук (нарэшце я вярнуўся дадому са звонам у вушах), адзінства людзей, знаходзячыхся ў адной залі. Учора ўсе былі апантаныя толькі адным — хэві металам Manowar розных гадоў вытрымкі. Ня буду ўтойваць, асабіста мне не хапіла 2-3 баевікоў, але сэтліст аднолькавы на працягу туру, з гэтым нічога ня зробіш. Хачу, каб учорашні вечар ніколі не сканчаўся!
Аляксандр Кулінковіч, гурт Neuro Dubel
Гурт для мяне легендарны, як і для многіх. Вельмі баяўся расчаравацца, хоць быў квіток, да апошняга баяўся ісьці менавіта з-за жаху расчараваньня. Але ўсё было на ўзроўні — пазітыўна, бадзёра, жвава. Баяўся ўбачыць старпёраў, а ўбачыў салдат ракенролу. Адзінае, што магу пажадаць, дык гэта згарэць Палацу Спорту ў сінім полымі разам з адміністрацыяй і аховай. Гэтая ўстанова зроблена не для людзей і не для музыкі. Калі чую, што нехта мой улюбёны і жаданы грае ў Палацы, рука цягнецца да пісталета. Гэта ня зал, а скотны вагон, па меншай меры, так яны сябе пазіцыяніруюць.
Сяргей Шкурдзюк, заўсёднік канцэртаў
Насуперак «крызісу ў галовах» у беларусаў, людзі не паскупіліся на квіток, адносна цяперашніх рэалій сярэднестатыстычнага беларуса даволі-такі дарагі. А ўсё таму, што не насыціўся яшчэ наш народ прыездамі замежных зорак металу. А тым больш калі на парадку дня — каралі гэтага самага жанру, і бонусам у выглядзе салодкай заманухі — жалезны конь Харлей Дэвідсан.
Дарэчы пра Manowar. Гэта як стары каньяк, які доўгі час захоўваўся ў цёмным шынку. І чым больш ён там таміўся, тым больш у яго зьяўлялася зорак і тым жаданей ён станавіўся. І нарэшце гэты самы каньяк усім нам удалося прыгубіць, ладна захмялеўшы са старту.
Напорысты і сакавіты гук прымушаў дрыжаць сьцены Палаца спорту, і здавалася, што словы Джоўі аб зьнесеным даху будынка — гэта запланаваная частка шоў. Вакал вышэй за ўсякія хвалы, пакіну без каментароў. Бас-сола — здымаю капялюш. Выдатныя тэматычныя дэкарацыі і відэашэраг прымушалі пагрузіцца нас у сьвет Manowar, дзе йдзе бясконцая вайна каралёў, ёсьць месца братэрству і подзьвігам і дзе сьмерць на полі бітвы — усяго толькі дарога ў Вальхалу.
Атмасфера на гэтым канцэрце ніколькі не дала мне сумнявацца ў тым, што наведаць хоць бы раз у сваім жыцьці канцэрт Manowar варта. І гэта не абмяркоўваецца.
Падагульняючы, гэта быў сапраўды легендарны канцэрт, успаміны пра які мы з гонарам пранясем праз гады. Застаецца чакаць наступнага прышэсьця багоў, балазе, для гэтага не спатрэбіцца дзьве тысячы гадоў.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Magic Circle Entertainment, фота № 6 — Яўген Крук
3 каментара