Спынілі час разам з Amatory
Апублікавана
у
Рэпартажы
62 Фота
Хмурым восеньскім вечарам 20 лістапада сьцены Re:Public'a зноў сатрасалi расейскія заўсёднікі Сінявокай — Amatory, якія надоечы разгайдалі ГКЦ у Гомелі. Мора «качу», драйву і цёплай атмасферы.
Для гасьцей дзьверы клубу адкрыліся практычна своечасова, у пачатку восьмай гадзіны за парог ступіў першы з даўжэзнай чаргі прыхільнік, а празь дзесяць хвілін — у залу. Народ паступова падцягваўся, сьпярша, канешне, займаючы месцы каля сцэны і ў бары. Піва лілося ракою сярод дастаткова маладой публікі. Жадаючыя спыняліся і каля гардэробу, дзе можна было набыць мерч: майкі і плакаты.
У чаканьні пачатку выступу, якое, дарэчы, затрымалася прыкладна на 20 хвілін, найбольш жвавая купка людзей пачала скандзіраваць назву гурта. Так і не знайшоўшы падтрымкі, хлопцы крыху прыціхлі, каб потым аднавіць спробы. Рухаючыся ў напрамку бару крыкуны зладзілі майстар-клас па вакальнаму майстэрству, абраўшы ў якасьці трэку для расьпяваньня «Первый».
Дым-машыны працавалі спраўна, аднекуль здалёк было чуваць зьдзеклівае «бж-бж-бж», а музыкі ўсё не паяўляліся. Пасьля чарговага клічу (бо ўжо скандавала большая частка аўдыторыі) па чарзе зьявіліся доўгачаканыя госьці. Першыя ноты выбухнулі моцным струменям, паабяцаўшы даволі шчыльны і файны гук. Сьветлавое шоў гарманічна ўзмацняла эпічныя моманты выступу. Вочы пасьля паўгадзіннай цемры доўга прывыкалі да асьляпляючых промняў.
Сцэну ўпрыгожвала велізарнейшая расьцяжка з малюнкам вокладкі сьвежага рэлізу пад лаканічнай назвай «6», які Amatory прэзентавалі ўперамешку з старымі кампазіцыямі. Нягледзячы на розныя думкі і погляды наконт новага альбому, публіка, якая прыйшла на мерапрыемства, дастаткова ветла сустракала песьні з «6». Увогуле, калі зьвярнуць увагу на кампазіцыю «Другие» (якую на жаль ня гралі ў гэты вечар), калектыў двухсэнсоўна намякнуў «Мы останемся другими, нас не поменять [...] Мы останемся чужими. Не пытайся нас понять». Справядліва. Тыя, хто прыйшоў, яўна зразумелі і зьмяніць нічога не пыталіся. Наадварот, актыўна падпявалі і падтрымлівалі вельмі эпатажнага вакаліста Славу. Кожны адрываўся як мог, ня гойдаў галавою толькі мёртвы ці зусім лянівы! Перыядычна ў зале арганізоўвалі мош і слэм.
Першыя два трэкі зала стабільна сьпявала разам з Вячаславам Сакаловым. Дзесьці на чацьвёртай песьні Слава ўхваліў актыўнасьць публікі простым і зразумелым для ўсіх рускім «Зае**сь!» ды дапамог арганізаваць кола для наступнага татальнага бязьмежжа. Ох і цяжка было па завяршэньні сабраць свае косьці тым, хто застаўся на танцпляце (які, дарэчы, быў запоўнены на 2/3). Актывізаваліся стэйдждайверы. Спачатку ніхто не перашкаджаў ім узьбірацца на сцэну, у далейшым ахова ўсё ж сьпешна дапамагала асабліва прыткім пакінуць сцэну штуршкамі і высьпяткамі. Адной зь дзяўчын вакаліст ветліва дапамог падняцца на сцэну і, сьпеўшы зь ёй частку песьні, выпусьціў яе ў плаваньне па руках залы. У час выкананьня «Дыши со мной» Слава не здрадзіў традыцыі засьняць на свой смартфон менскую публіку.
Кожны з музыкаў выкладаўся на ўсе 120%, стараючыся ўзаемадзейнічаць з публікай і з відэааператарамі, якіх у той вечар было запрошана шмат. Натоўп прысутных таксама меў магчымасьць з трапятаньнем паназіраць за сола на бубнах Данілы Сьвятлова, таксама вядомага як Stewart.
Завяршылі ўжо ўпадабанай фанатамі кампазіцыяй «Остановить время». І час застыў на месцы, у чаканьні наступнага візіту гурта на менскую сцэну. Музыкі разьвіталіся, ветліва раськідаўшы медыятары і бутэлькі з вадой. Нягледзячы на працяглыя заклікі натоўпу выйсьці на біс, так і ня выйшлі. Яшчэ б, наперадзе сьпякотны канцэрт ў Берасьці, трэба зрабіць перапынак!
Цалкам усё атрымалася душэўна. Шмат жаданых песень хоць і не былі пачутыя, але фанаты змаглі ўдосталь нацешыцца і «Черно-белыми днями», і «Меня больше нет», новасьпечанымі і ўжо запатрабаванымі «Первый», «Прощай», «Имя Война», «15/03», «Против всех» і іншымі кампазіцыямі. Кожны прыбыўшы ведаў, на што йшоў, і, несумненна, атрымаў жаданыя эмоцыі. Радасныя твары і натхнёныя разважаньні адно з адным па дарозе дадому — вось тое, дзеля чаго трэба граць. Спадзяёмся, што і надалей хлопцы будуць прытрымлівацца добрай традыцыі і наведваць нас.
Тэкст: Вольга Канн
Фота: Аляксей Базарнаў
Для гасьцей дзьверы клубу адкрыліся практычна своечасова, у пачатку восьмай гадзіны за парог ступіў першы з даўжэзнай чаргі прыхільнік, а празь дзесяць хвілін — у залу. Народ паступова падцягваўся, сьпярша, канешне, займаючы месцы каля сцэны і ў бары. Піва лілося ракою сярод дастаткова маладой публікі. Жадаючыя спыняліся і каля гардэробу, дзе можна было набыць мерч: майкі і плакаты.
У чаканьні пачатку выступу, якое, дарэчы, затрымалася прыкладна на 20 хвілін, найбольш жвавая купка людзей пачала скандзіраваць назву гурта. Так і не знайшоўшы падтрымкі, хлопцы крыху прыціхлі, каб потым аднавіць спробы. Рухаючыся ў напрамку бару крыкуны зладзілі майстар-клас па вакальнаму майстэрству, абраўшы ў якасьці трэку для расьпяваньня «Первый».
Дым-машыны працавалі спраўна, аднекуль здалёк было чуваць зьдзеклівае «бж-бж-бж», а музыкі ўсё не паяўляліся. Пасьля чарговага клічу (бо ўжо скандавала большая частка аўдыторыі) па чарзе зьявіліся доўгачаканыя госьці. Першыя ноты выбухнулі моцным струменям, паабяцаўшы даволі шчыльны і файны гук. Сьветлавое шоў гарманічна ўзмацняла эпічныя моманты выступу. Вочы пасьля паўгадзіннай цемры доўга прывыкалі да асьляпляючых промняў.
Сцэну ўпрыгожвала велізарнейшая расьцяжка з малюнкам вокладкі сьвежага рэлізу пад лаканічнай назвай «6», які Amatory прэзентавалі ўперамешку з старымі кампазіцыямі. Нягледзячы на розныя думкі і погляды наконт новага альбому, публіка, якая прыйшла на мерапрыемства, дастаткова ветла сустракала песьні з «6». Увогуле, калі зьвярнуць увагу на кампазіцыю «Другие» (якую на жаль ня гралі ў гэты вечар), калектыў двухсэнсоўна намякнуў «Мы останемся другими, нас не поменять [...] Мы останемся чужими. Не пытайся нас понять». Справядліва. Тыя, хто прыйшоў, яўна зразумелі і зьмяніць нічога не пыталіся. Наадварот, актыўна падпявалі і падтрымлівалі вельмі эпатажнага вакаліста Славу. Кожны адрываўся як мог, ня гойдаў галавою толькі мёртвы ці зусім лянівы! Перыядычна ў зале арганізоўвалі мош і слэм.
Першыя два трэкі зала стабільна сьпявала разам з Вячаславам Сакаловым. Дзесьці на чацьвёртай песьні Слава ўхваліў актыўнасьць публікі простым і зразумелым для ўсіх рускім «Зае**сь!» ды дапамог арганізаваць кола для наступнага татальнага бязьмежжа. Ох і цяжка было па завяршэньні сабраць свае косьці тым, хто застаўся на танцпляце (які, дарэчы, быў запоўнены на 2/3). Актывізаваліся стэйдждайверы. Спачатку ніхто не перашкаджаў ім узьбірацца на сцэну, у далейшым ахова ўсё ж сьпешна дапамагала асабліва прыткім пакінуць сцэну штуршкамі і высьпяткамі. Адной зь дзяўчын вакаліст ветліва дапамог падняцца на сцэну і, сьпеўшы зь ёй частку песьні, выпусьціў яе ў плаваньне па руках залы. У час выкананьня «Дыши со мной» Слава не здрадзіў традыцыі засьняць на свой смартфон менскую публіку.
Кожны з музыкаў выкладаўся на ўсе 120%, стараючыся ўзаемадзейнічаць з публікай і з відэааператарамі, якіх у той вечар было запрошана шмат. Натоўп прысутных таксама меў магчымасьць з трапятаньнем паназіраць за сола на бубнах Данілы Сьвятлова, таксама вядомага як Stewart.
Завяршылі ўжо ўпадабанай фанатамі кампазіцыяй «Остановить время». І час застыў на месцы, у чаканьні наступнага візіту гурта на менскую сцэну. Музыкі разьвіталіся, ветліва раськідаўшы медыятары і бутэлькі з вадой. Нягледзячы на працяглыя заклікі натоўпу выйсьці на біс, так і ня выйшлі. Яшчэ б, наперадзе сьпякотны канцэрт ў Берасьці, трэба зрабіць перапынак!
Цалкам усё атрымалася душэўна. Шмат жаданых песень хоць і не былі пачутыя, але фанаты змаглі ўдосталь нацешыцца і «Черно-белыми днями», і «Меня больше нет», новасьпечанымі і ўжо запатрабаванымі «Первый», «Прощай», «Имя Война», «15/03», «Против всех» і іншымі кампазіцыямі. Кожны прыбыўшы ведаў, на што йшоў, і, несумненна, атрымаў жаданыя эмоцыі. Радасныя твары і натхнёныя разважаньні адно з адным па дарозе дадому — вось тое, дзеля чаго трэба граць. Спадзяёмся, што і надалей хлопцы будуць прытрымлівацца добрай традыцыі і наведваць нас.
Тэкст: Вольга Канн
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў